«Θάνατος δεν Θέλει Υπάρχει Πλέον»
ΜΟΝΟ εκείνοι, που είχαν κάποιο αγαπητό πρόσωπο το οποίον τους αφηρέθη με τον θάνατο, μπορούν να γνωρίζουν το φοβερό κενόν, την τρομερή έννοια της απωλείας, την συντριπτική θλίψι που αφήνει πίσω ο θάνατος με την ανεπιθύμητη επίσκεψί του. Γι’ αυτούς ο θάνατος δεν είναι φίλος. Ένας φίλος δεν θα προξενούσε τέτοια αγωνία ούτε θα επέφερε τόσο βαθιές, μακροχρόνιες πληγές. Αντί να είναι φίλος, ο θάνατος είναι ένας φοβερός εχθρός.
Το να προσπαθήτε να πεισθήτε ότι θάνατος δεν υπάρχει πραγματικά αλλ’ αποτελεί απλώς μια πύλη προς μια νέα ζωή, δεν μεταβάλλει τη σκληρή πραγματικότητα. Συντομεύει σκληρά την αγαπητή ύπαρξι νέων και γερόντων. Η ίδια η απουσία ενός αγαπητού προσώπου που αφηρέθη με τον θάνατο και η συγκλονιστική πραγματικότης ότι αυτός ή αυτή δεν θα επανέλθουν ποτέ πια στο σπίτι και δεν θα σας ασπασθούν στοργικά και δεν θα συνομιλήσουν μαζί σας κάνουν να γίνεται συνεχώς αισθητή η ύπαρξίς του και η φοβερή τελικότης του. Ο θάνατος είναι πολύ πραγματικός, κι αφήνει οδυνηρά σημάδια στις καρδιές των επιζώντων.
Ο πόθος όλων των φυσιολογικών ανθρώπων είναι να ξεφύγουν τη λαβίδα του θανάτου όσο το δυνατόν περισσότερον καιρό καθώς και να διατηρήσουν τους προσφιλείς των. Σκεφθήτε τι θα εσήμαινε να ιδή κανείς έναν καιρό που δεν θα υπάρχη πια θάνατος! Ποτέ δεν θα υπήρχε ανάγκη να πάτε σ’ ένα νεκροταφείο και να θρηνήσετε την απώλεια κάποιου προσφιλούς σας. Ποτέ δεν θα ησθάνεσθε την οδύνη του να βλέπετε μια αναμνηστική πλάκα που δείχνει τον τόπο όπου κείται ο προσφιλής σας στο χώμα κάτω από τα πόδια σας. Αντιθέτως, οι προσφιλείς σας θα είναι πάντοτε μαζί σας στη γη των ζώντων.
Το ότι θα έλθη ένας τέτοιος καιρός δεν αποτελεί κενή φαντασία. Θα είναι μια πραγματικότης τόσο ασφαλώς όσο και το ότι ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί. Είναι μια αξιόπιστη επαγγελία, που εδόθη από τον Μόνον ικανόν να την εκπληρώση. Η επαγγελία βρίσκεται στον λόγον του, στην Αποκάλυψι 21:4, που λέγει: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.» Επίσης εκτίθεται και στο βιβλίον του Ησαΐα: «Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος ο Ιεχωβά Θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.»—Ησ. 25:8, ΜΝΚ.
Η εκπλήρωσις της θαυμασίας αυτής επαγγελίας θα γίνη όταν η βασιλεία του Ιεχωβά υπό τον Χριστόν θα έχη εξαλείψει το παρόν πονηρόν σύστημα πραγμάτων και θα το έχη αντικαταστήσει μ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο. Κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας εκείνης ο θάνατος, που υπήρξε αναπόφευκτος για όλο το ανθρώπινο γένος εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ, δεν θα ασκή πια εξουσία πάνω στον άνθρωπο. Θα παύση να υπάρχη, διότι τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού θα εφαρμοσθούν τότε στους ευπειθείς ανθρώπους που ζητούν επίγεια ζωή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ζώα, τα πτηνά και τα ψάρια δεν θα πεθαίνουν κι αυτά. Δεν εδόθη τέτοια επαγγελία γι’ αυτά. Αυτά πεθαίνουν, όχι ένεκα της αμαρτίας του Αδάμ, αλλά διότι προφανώς δεν αποτελούσε σκοπόν του Θεού γι’ αυτά το να ζουν επ’ άπειρον. Ο λόγος του χαρακτηρίζει τα άλογα ζώα ως «γεγεννημένα δια άλωσιν και φθοράν.» (2 Πέτρ. 2:12) Η υπόσχεσις ότι «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον» μπορεί, λοιπόν, να εφαρμοσθή μόνο στον άνθρωπο.
Τι θα γίνη, αν ένα άτομο καταστή στασιαστικό, όταν ο θάνατος δεν θα υπάρχη πια; Δεν θα υπάρξη τρόπος να τερματισθή η ζωή του; Ναι, θα υπάρξη. Το τέλος του θανάτου δεν σημαίνει ότι, αν κάποιος άνθρωπος γίνη ασεβής, θα είναι ασφαλής από καταστροφή. Η Γραφή λέγει: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» (Αποκάλ. 20:14) Απ’ αυτό καταφαίνεται ότι ο θάνατος που συμβολίζεται από τη λίμνη του πυρός θα είναι πάντοτε δυνατός για τον άνθρωπο, αλλ’ όχι και αναπόφευκτος. Εφόσον ένας άνθρωπος παραμένει ευπειθής στον Υπέρτατο Κυρίαρχο δεν θα υποστή θάνατο. Ο θάνατος, που επήλθε αυτομάτως σε όλους τους ανθρώπους λόγω της αμαρτίας του Αδάμ, είναι ο θάνατος εκείνος που καταστρέφεται με το να ριφθή στη λίμνη του πυρός. Όποιος πεθάνη στον νέο κόσμο του Θεού, θα πεθάνη λόγω της ιδίας του ανομίας, όχι του Αδάμ. Η Γραφή αναφέρεται στον θάνατο που εκληρονομήθη από τον Αδάμ όταν λέγη: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.»—1 Κορ. 15:26.
Η καταστροφή του Αδαμιαίου θανάτου θα σημάνη, επίσης, το τέλος του Άδου ή κοινού τάφου του ανθρωπίνου γένους. Δεν θα αποτελή πια ο θάνατος το αναπόφευκτο μέλλον όλων όσοι γεννώνται. Όχι μόνο θα παύση ο άδης να δέχεται ανθρώπους, αλλά και θα παύση να κρατή αυτούς που βρίσκονται εκεί. Με την ανάστασι πλήθη ανθρώπων, που έχουν μπη στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους και έχουν παραμείνει στη μνήμη του Θεού, θα επανέλθουν στην ανθρώπινη ζωή. Ο Ιησούς το υπεσχέθη αυτό όταν είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάν. 5:28, 29.
Η παρήγορη αυτή υπόσχεσις δίνει ελπίδα στους πενθούντας. Αίρει το φοβερό αίσθημα του τερματισμού που φέρνει ο θάνατος και δίνει ελπίδα ότι οι προσφιλείς που πέθαναν θ’ αναζήσουν. Ώσπου να έλθη ο καιρός ν’ αναστηθούν από τον Θεό οι νεκροί, αυτοί θα παραμένουν σε μια κατάστασι αναισθησίας, την οποίαν ο Ιησούς παρωμοίασε με ύπνο όταν είπε: «Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω δια να εξυπνίσω αυτόν.» (Ιωάν. 11:11) Όπως αφύπνισε τον Λάζαρο και τον επανέφερε σε συνειδητή ύπαρξι, έτσι θ’ αφυπνίση και πλήθη ανθρώπων στη διάρκεια της 1000-ετούς βασιλείας του. Αν μερικοί απ’ αυτούς που θ’ αναστηθούν εκλέξουν μια πορεία στασιαστική και προκαλέσουν τη δυσμενή κρίσι του Θεού, αυτοί θα ξαναπεθάνουν. Θα είναι αυτός ένας δεύτερος και τελειωτικός θάνατος για τους τοιούτους. Αυτός είναι ο αιώνιος θάνατος που συμβολίζεται από τη λίμνη του πυρός.
Επειδή το τέλος του Αδαμιαίου θανάτου θα σημαίνη ότι οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν επ’ άπειρον, εφόσον θα είναι ευπειθείς, δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι η γη θα υπερπληρωθή από κατοίκους. Εκείνος, που μπορεί να τερματίση τον θάνατο και ν’ αναστήση τους νεκρούς, είναι ικανός να εμποδίση την ανθρωπότητα από το να υπερπληθυνθή. Μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ έναν καιρό που ο θάνατος δεν θα υπάρχη πια, διότι Εκείνος που το υπεσχέθη δεν μπορεί να ψευσθή. Αυτός ο καιρός είναι μέσα στο διάστημα της ζωής των ανθρώπων που ζουν τώρα.