«Χαιρετάτε Αλλήλους»

ΠΟΣΟ διαφορετική είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου από τον ψυχρό και χωρίς αγάπη παλαιό κόσμο! Κάθε κοσμικό άτομο κυττάζει τα συμφέροντά του και δεν νοιάζεται πώς διάγει ο γείτονάς του. Ο καθένας δυσπιστεί και φθονεί τον πλησίον του, ακόμη και αν και οι δύο ανήκουν στην ίδια οικογένεια, εκκλησία, κατάλυμα ή εργατική ένωσι. Αλλά, δεν είναι αυτό ακριβώς εκείνο που θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ανθρώπους που είναι «άσπλαγχνοι» και «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι»;

Μην απορείτε που δεν υπάρχει ενότης στον κόσμο! Σε καταπληκτική αντίθεσι μ’ αυτό ίσταται η κοινωνία του Νέου Κόσμου, που έχει ενότητα και τα πράγματα εκείνα που συντελούν για ενότητα. Πραγματικά, επανειλημμένως άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό έλκονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά λόγω των θερμών αισθημάτων και της αγάπης που εκδηλώνονται από τα μέλη της. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι, γιατί είναι Χριστιανοί και ο Ιησούς σχετικά με τους ακολούθους του είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί του, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:34, 35.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξωμε αγάπη, τη δείχνομε δε ειδικά σε καιρούς στενοχωρίας και εναντιώσεως. Αλλά μας απασχολεί εξίσου και ενδιαφερόμεθα να εκδηλώσωμε αγάπη σε όλες τις εβδομαδιαίες συναναστροφές μας στις συναθροίσεις της εκκλησίας και στις διάφορες συνελεύσεις μας ή θα ήταν δυνατόν εδώ ακριβώς να μπορούμε να ‘περισσεύωμεν εις το μάλλον’;​—1 Θεσ. 4:1.

Παραδείγματος χάριν, το ζήτημα του να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον. Οι συγγραφείς των Ελληνικών Χριστιανικών Γραφών πρέπει να το θεωρούσαν σπουδαίο, γιατί οι χαιρετισμοί αναφέρονται πάνω από πενήντα φορές και σε περισσότερα από τα μισά βιβλία. Στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής και μόνον, τριάντα πέντε περίπου άτομα είτε λαμβάνουν χαιρετισμούς είτε αποστέλλουν, εκτός από διάφορες οικογένειες και εκκλησίες.

Ένας χαρούμενος χαιρετισμός είναι απλό πράγμα και όμως συμβάλλει σε ευτυχία, διότι είναι έκφρασις προσοχής και αγάπης. Μπορεί απλώς να είναι: «Χαίρω που σας βλέπω! Πώς είσθε;» ή μπορεί να προστεθή κάτι σαν κι αυτό, «Είχατε καμμιά ενδιαφέρουσα πείρα τώρα τελευταίως;» ή κάτι που να είναι περισσότερο προσωπικής φύσεως, ανάλογα με την οικειότητα που έχομε με τον αδελφό. Ή πιθανόν είχαμε ή ακούσαμε κάποια ενδιαφέρουσα πείρα που μπορούμε να αφηγηθούμε. Ένας χαιρετισμός μπορεί, επίσης, να συνοδευθή από ένα εποικοδομητικό σχόλιο για την πνευματική τροφή που απηλαύσαμε.

Αναμφιβόλως όλοι όσοι βρίσκονται στην Κοινωνία Νέου Κόσμου έχουν τη συνήθεια να χαιρετούν​—αλλά ποιους; Μήπως ρέπομε στην απερίσκεπτη συνήθεια να χαιρετούμε όλο τους ίδιους σε κάθε συνάθροισι, εκείνους, ίσως, με τους οποίους έχομε κάτι περισσότερο το κοινό όπως η ίδια ηλικία, η φυλή, η εθνικότης; Ή πιθανόν η ομοιότης πνευματικής ωριμότητος ή θέσεων υπηρεσίας μας κάνει να χαιρετούμε πάντοτε ωρισμένους και άλλους να παραβλέπωμε.

Κατά πάσαν πιθανότητα έχομε μάθει να δείχνωμε ενδιαφέρον στους ξένους, ή σ’ αυτούς που είναι καλής θελήσεως και αρχίζουν να συναναστρέφωνται μαζί μας, ιδιαίτερα δε αν αυτοί έτυχε να είναι εκείνοι με τους οποίους μελετούμε τη Γραφή. Αλλά με τους υπολοίπους τι πρέπει να κάνωμε; Μερικοί απ’ αυτούς μπορούν να βοηθηθούν από ένα φιλικό χαιρετισμό ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ένας ξένος.

ΑΣ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ

Στο ζήτημα αυτό, του να χαιρετούμε και υποδεχώμεθα, πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή που διεκήρυξε ο Ιησούς και που σχετίζεται με τις εορτές: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου» και συγγενείς. «Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς.» Μάλιστα, θα πρέπει να δείχνωμε στοργή για όλους. «Εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον,» δηλαδή, αν ακολουθήτε τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως ή φυσικής κλίσεως, «τι περισσότερον κάμνετε;»​—Λουκ. 14:12, 13· Ματθ. 5:47.

Ώστε, ας πηγαίνωμε στις εκκλησιαστικές μας συναθροίσεις με την απόφασι να προσέχωμε όλους τους αδελφούς μας. Αυτό βεβαίως θα περιλαμβάνη και εκείνους, που είναι πτωχοί στα αγαθά του κόσμου. Ας προσέχωμε να μη τεθούμε κάτω από την επίκρισι του Ιακώβου, που απηυθύνθη σε μερικούς στις ημέρες του, επειδή καταφρονούσαν τους πτωχούς ενώ επρόσεχαν τους πλουσίους!​—Ιάκ. 2:1-9.

Συνεπώς, αντί να χαιρετούμε μόνο μερικούς σε κάθε συνάθροισι, ας αναζητούμε τους αδυνάτους: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Αφού κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα ‘όπου κάθε μέλος εξαρτάται από τα υπόλοιπα’, όλα «να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων,» ενθυμούμενοι ότι «είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν.»​—Ρωμ. 15:1, 2· 1 Κορ. 12:12-26.

Παρατηρούμε ένα γεροντώτερο αδελφό ή μια αδελφή να κάθωνται μόνοι; Αντί να περιμένωμε αυτοί να έλθουν προς εμάς, ας πάμε εμείς σ’ αυτούς να τους χαιρετήσωμε και να τους δείξωμε ότι εκτιμούμε το ότι τους έχομε μεταξύ μας.​—Παροιμ. 16:31.

Ούτε μπορούμε να παραβλέπωμε τα νεαρά άτομα. Προσέχοντας ένα νεαρό άτομο ή παιδί, το ενθαρρύνομε στην οδό της δικαιοσύνης. Καθώς είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού.» Οι απόστολοι του Ιησού νόμισαν ότι ο Κύριός των δεν έπρεπε να ενοχληθή από τα παιδιά, αλλά πόσο είχαν κάνει λάθος!—Λουκ. 18:16.

Ειδικά, αν αντιλαμβανώμεθα, ότι κάποιος αδελφός ή αδελφή είναι μόνοι ή άθυμοι, πρέπει να τα θεωρήσωμε υπόθεσί μας να τους μιλήσωμε. Δυνατόν να φέρουν κάποιο βάρος που μπορούμε να ελαφρώσωμε· το ενδιαφέρον μας αυτό καθ’ εαυτό, θα τους κάμη να αισθανθούν τον εαυτό τους καλύτερα. Μάλιστα, «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς.»​—Γαλ. 6:2· 1 Θεσ. 5:14.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Πλουσία θα είναι η ανταμοιβή, αν προσέξωμε τη Γραφική συμβουλή του να χαιρετούμε αλλήλους. Βεβαίως με τούτο γινόμεθα αιτία ώστε να εγερθούν πολλές ευχαριστίες προς τον Θεόν εκ μέρους εκείνων στους οποίους δείχνομε το ενδιαφέρον μας. Θα γίνουν ισχυρότεροι και ευτυχέστεροι, γιατί και τα δύο αυτά συμβαδίζουν: «Διότι η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» Επί πλέον, μ’ αυτό ενισχύεται η ενότης της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, η ενότης που είναι τόσο ουσιώδης τώρα στον διαιρεμένο αυτόν κόσμο. Θα είμεθα «αρμονικά συνδεδεμένοι» με την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου.»​—2 Κορ. 9:12· Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ· Εφεσ. 4:16

Η προσωπική μας ανταμοιβή θα είναι μεγάλη, ακόμη και τώρα. Αν ‘δεν εκζητούμε μόνον τα συμφέροντά μας’, εάν ‘ζητούμε όχι τα δικά μας οφέλη, αλλά τα των άλλων’, αν ‘δεν αποβλέπωμεν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’, τότε θα εκτιμήσωμε στο πλήρες τις υποσχέσεις, όπως αυτές: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ώστε κάμετέ το προσωπική σας υπόθεσι να «χαιρετάτε αλλήλους».​—1 Κορ. 13:5· 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35