Η Ελπίδα Περιφρουρεί τη Διάνοια

Η ΖΩΗ είναι το πιο πολύτιμο απόκτημα του ανθρώπου. Εν τούτοις, χωρίς ελπίδα η ζωή χάνει την αξία και τη σημασία της. Κάθε εξήντα δευτερόλεπτα, σύμφωνα με τον Δρα Ευγένιο Γ. Κάνσκν, κάποιο άτομο στις Ηνωμένες Πολιτείες αποπειράται ν’ αυτοκτονήση, και κάθε χρόνο 20.000 περίπου το επιτυγχάνουν. Αυτό καθιστά την αυτοκτονία μια από τις μεγαλύτερες δέκα αιτίες του θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εφόσον η απελπισία οδηγεί στην απώλεια της ζωής, ένα συνετό άτομο επιζητεί να ενισχύση τη διάνοιά του με μια δυνατή, στερεή ελπίδα για το μέλλον. Οι Χριστιανοί ενθαρρύνονται να φορέσουν ως «περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.»​—1 Θεσ. 5:8.

Η ελπίδα ορίζεται ως μια «επιθυμία που συνοδεύεται από αναμονή για την επίτευξι εκείνου που ποθείται». Απ’ τον καιρό της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου από την τελειότητα λόγω στασιασμού εναντίον του Δημιουργού του, η ανθρώπινη φυλή εβυθίσθη στο τέλμα της θλίψεως, απελπισίας, ασθενείας και τελικά στον θάνατο. Ο άνθρωπος με λαχτάρα ποθεί καλύτερα πράγματα​—ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Εναποθέτοντας την εμπιστοσύνη του στον υλικό πλούτο ή σε κάποιον άνθρωπο ή οργάνωσι, δημιουργεί μια προσδοκία για την επίτευξι των επιθυμητών αυτών πραγμάτων. Έτσι αναπτύσσει μια ελπίδα· αυτή τον προωθεί, λέγοντάς του ότι αύριο θα είναι καλύτερα. Αυτή η ελπίδα κάνει τη ζωή ν’ αξίζη και φέρνει χαρά στην καρδιά.

Ως παράδειγμα τούτου, όταν τα έθνη συνήλθαν από η φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ηγέται του κόσμου διεκράτησαν τα Ηνωμένα Έθνη ως την ‘καλύτερη ελπίδα του ανθρώπου για ειρήνη.’ Με την καρδιά τους γεμάτη λαχτάρα για ειρήνη, οι άνθρωποι απέβλεπαν σ’ αυτή την οργάνωσι με ζωηρή προσδοκία. Όταν υπεγράφη το καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών στον Άγιο Φραγκίσκο το 1945, «εσήμαναν οι καμπάνες των εκκλησιών. Οι Χριστιανοί εγέμισαν ασφυκτικά τις εκκλησίες των. Έψαλαν χαρούμενα ωσαννά στον Άρχοντα της Ειρήνης. Ευχαρίστησαν τον Θεόν που εδημιουργήθη επί τέλους ένας θεσμός ‘για να σώση τις επόμενες γενεές από τη μάστιγα του πολέμου’.»​—Οι Εκκλησίες και τα Ηνωμένα Έθνη, υπό Βάλτερ Γ. Βαν Κιρκ.

Τι έγινε μ’ αυτές τις χαροποιές ελπίδες; Ο Βάλτερ Βαν Κιρκ ομολογεί: «Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι οι υψηλές ελπίδες που γεννήθηκαν στον Άγιο Φραγκίσκο δεν επραγματοποιήθησαν πλήρως.» Τι σμίκρυνσις πραγμάτων εξαιτίας της προσφάτου τροπής των γεγονότων! Ματαιωμένες ελπίδες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες επέφεραν απογοήτευσι, αφήνοντας εκατομμύρια τεθλιμμένων. Το συχνά επαναλαμβανόμενο σφάλμα του ανθρωπίνου γένους υπήρξε το να θέτη ελπίδες στις προσπάθειες των αδυνάτων, θνητών ανθρώπων για να ικανοποιή τους πόθους της καρδιάς. Γι’ αυτό η σοφή συμβουλή από τον λόγον του Θεού είναι: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.»​—Ψαλμ. 146:3, 5, ΜΝΚ.

Οι ελπίδες που στηρίζονται σε υποσχέσεις ανθρώπων πολύ συχνά οδηγούν σε απογοήτευσι, αλλ’ ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός της ελπίδος,» η οποία στηρίζεται στο ισχυρότερο θεμέλιο του σύμπαντος, στην ίδια την υπόσχεσι του Θεού. Η θεόπνευστη Αφήγησις βεβαιώνει ότι «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» Έχομε λοιπόν «ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» Η ελπίδα που δίνει ο Θεός «δεν καταισχύνει.»​—Ρωμ. 5:13· Εβρ. 6:18, 19· Ρωμ. 5:5.

Οι καρδιές των ανθρώπων κράζουν για ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Θέλουν να ζουν χωρίς την απειλή του πολέμου, του λιμού και της ασθενείας. Ο λόγος του Θεού τούς καλεί: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· . . . και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση τα αιτήματα της καρδίας όλων εκείνων που εμπιστεύονται σ’ αυτόν προμηθεύοντας γι’ αυτούς ένα νέο κόσμο όπου «δικαιοσύνη κατοικεί.» Σ’ εκείνον τον νέο κόσμο «το . . . έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.»​—Ψαλμ. 37:3, 4· 2 Πέτρ. 3:13· Ησ. 32:17, 18.

Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση ακόμη και την επιθυμία της καρδίας για τέλεια υγεία και ατελεύτητη ζωή. Διότι «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» Τι θαυμάσια ελπίδα είν’ αυτή! Είναι κάτι που όλοι μας ποθούμε, και μπορούμε να έχωμε την πληρέστερη εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρωθή, διότι είναι υποσχεμένο από τον Παντοδύναμο Θεό! Ώστε ας χαίρωμε στην ελπίδα. Στοχάζεσθε πάνω σ’ αυτήν, αναπτύξατε ένα ζωηρό πόθο «ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.»​—Αποκάλ. 21:4· Ρωμ. 12:12· Τίτον 1:2.

Κάνοντας ελπίδα μας την υπόσχεσι του Ιεχωβά, θα έχωμε μια σταθερή άγκυρα για την ψυχή μας. Η ελπίδα αυτή, σαν μια περικεφαλαία, θα προστατεύση τη διάνοιά μας. Καθόσον αυτός ο κόσμος εξακολουθεί ν’ αντιμετωπίζη τη μια συμφορά μετά την άλλη, φέρνοντας πικρή απογοήτευσι σ’ εκείνους των οποίων οι ελπίδες έχουν εναποτεθή σ’ αυτόν, η ελπίδα μας στον νέο κόσμο του Ιεχωβά θα γίνη λαμπρότερη και πιο πολύτιμη. Ακόμη και αν μας πλήξη συμφορά υπό μορφήν ατυχήματος, διωγμού, ασθενείας ή θανάτου ενός προσφιλούς μας, η ελπίδα μας θα μας διατηρήση, προτρέποντάς μας με τη διαβεβαίωσι της ευλογίας του Ιεχωβά στον νέο του κόσμο.

Ο Ιεχωβά είναι ευτυχής όταν οι υπηρέται του αποθησαυρίζουν το απ’ αυτόν διδόμενον δώρον της ζωής. Αυτό το δώρον χρησιμεύει ως περιφρούρησις της διανοίας μας. Πώς γίνεται αυτό; Υποσχεθήκατε σεις ποτέ σ’ ένα παιδί κάτι που τόσο ζωηρά το ζητούσε με την προϋπόθεσι ότι θα έπαιρνε ένα καλό βαθμό στις σχολικές του εξετάσεις; Το παιδί συνεκέντρωνε τη διάνοιά του στις μελέτες του, μη αφήνοντας εξωτερικά συμφέροντα να το περισπάσουν, διότι ήθελε ζωηρά να έχη το ωραίο εκείνο δώρο. Ενόσω μελετούσε, το παιδί ωραματίζετο την κατοχή του δώρου και, συγκινημένα με τη σκέψι εκείνη, μελετούσε σκληρότερα για να την καταστήση πραγματικότητα. Ομοίως ο Ιεχωβά υπόσχεται αιώνια ζωή ως αμοιβή για υπακοή στο θέλημά του. Συγκινούμενοι μ’ αυτή την προοπτική, θα προσηλώσωμε τη διάνοιά μας στην εκτέλεσι του Θείου θελήματος, χωρίς ν’ αφήσωμε τίποτα να μας περισπάση, για να έχωμε τη διαβεβαίωσι ότι θα κερδίσωμε τη ζωηρά ποθούμενη αμοιβή της ζωής.

Προφυλάξτε, λοιπόν, τη διάνοιά σας επαναπαύοντας την ελπίδα σας στις ασφαλείς υποσχέσεις του Ιεχωβά. Κάμετε αυτή την ελπίδα πραγματικότητα μαθαίνοντας το θέλημα του Θεού και κατόπιν πράττοντας αυτό. Η στάσις σας ας είναι εκείνη που διατυπώνεται στον Ησαΐα 25:9, ΜΝΚ: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»