Αποφεύγετε τις Παγίδες

1. Ποιες ερωτήσεις εγείρονται στα λόγια του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Λουκάν 21:34-36;

ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ προσεκτικώτερα τα λόγια της προειδοποιήσεως που αναγράφονται στο κατά Λουκάν 21:34-36, βρίσκομε ότι υπάρχουν ωρισμένες ερωτήσεις που θα θέλαμε να τύχουν απαντήσεως. Εφαρμόζονται τα λόγια του Ιησού σε όλους εξίσου, ή σε μερικούς περισσότερο παρά σε άλλους; Τι εννοείται με την έκφρασι «από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών»; Με ποιον τρόπο μπορούμε να ‘καταξιωθώμεν να εκφύγωμεν πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι’; Τι θα μας βοηθήση να ‘προσέχωμεν’ και να ‘αγρυπνώμεν’, και το να ‘δεώμεθα’ τι ρόλο παίζει σ’ αυτό;

2. (α) Για ποιους εδόθη αυτή η προειδοποίησις αρχικά; (β) Μήπως αυτό σημαίνει ότι μόνο η ουράνια τάξις σώζεται;

² Στην πρώτη περίπτωσι ο Ιησούς έδωσε αυτή την προφητεία σ’ ένα περιωρισμένο ακροατήριο από τέσσερες μαθητάς του, αλλά λογικά εδόθη πράγματι προς όφελος των μαθητών εκείνων του ιδίου είδους ή τάξεως των «εκλεκτών» που θα ζούσαν στη γη κατά τον καιρό της δευτέρας του παρουσίας. (Μάρκ. 13:3, 4· Ματθ. 24:22) Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι μόνο εκείνοι που ανήκουν στην αληθινή εκκλησία με την ουράνια ελπίδα τεθειμένη μπροστά τους, θα ήσαν ικανοί να κρατήσουν τη θέσι των έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου; Για την απάντησί μας στρεφόμεθα μια φορά ακόμη στην Αποκάλυψι, τη φορά αυτή στο έβδομο κεφάλαιο. Στα οκτώ πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου εικονίζεται καθαρά η τάξις της εκκλησίας, ο «Ισραήλ του Θεού», δηλαδή, οι εκλεκτοί εκείνοι που αποτελούν τον πνευματικόν Ισραήλ και που αποκτούν την κληρονομία που ο σαρκικός Ισραήλ ως έθνος απέτυχε να αποκτήση. Οι πνευματικοί αυτοί Ισραηλίται είναι όλοι «εσφραγισμένοι» «επί των μετώπων αυτών», αντιστοιχώντας προς την ομάδα που περιγράφεται στην Αποκάλυψι 14:1. Αλλά είναι αυτοί οι μόνοι που σώζονται; Ο «Χριστιανικός κόσμος» μπορεί να λέγη ναι, αλλά τι λέγει η Γραφή;​—Γαλ. 6:16· Ρωμ. 11:7· Αποκάλ. 7:3.

3. Σε ποιους άλλους προσφέρεται σωτηρία, και ποια είναι η διακήρυξίς των;

³ Αμέσως «μετά ταύτα»​—μετά τα πράγματα που μόλις εμνημονεύθησαν—​ο Ιωάννης βλέπει έναν ‘πολύν όχλον, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους’, και να! αυτοί κρατούν ασφαλώς τη θέσι των, ‘ιστάμενοι ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου’. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν είναι από το «μικρόν ποίμνιον» του πνευματικού Ισραήλ και δεν χρειάζεται να είναι στον ουρανό για ν’ απολαύσουν μια θέσι ευνοίας στέκοντας ενώπιον του θρόνου. Προσδιορίζονται ως τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, που ετέθη μπροστά τους ελπίδα ζωής επάνω στη γη, αλλά που πρώτα, σε συντροφιά με το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» που βρίσκεται ακόμη στη γη, πρέπει να κρατήσουν τη θέσι των έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου. Και πώς λογίζονται άξιοι του ότι ενεργούν έτσι; Προσέξτε εκείνο που «κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγαν, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Δεν υπάρχει αμφιβολία για τη δημοσία των ομολογία του ποιοι είναι εκείνοι στους οποίους οφείλουν σωτηρία και με ποιων το μέρος βρίσκονται σχετικά με το επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας και λατρείας.​—Αποκάλ. 7:9, 10· Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:16.

ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ

4. (α) Σε ποια μεγάλη παγίδα έπεσε ο «Χριστιανικός κόσμος»; (β) Αντιπαραβάλατε τη Γενική Συνέλευσι των Η. Ε. μ’ εκείνην της οργανώσεως του Θεού.

⁴ Λαμβάνοντας μια τέτοια στάσι αυτοί οι αληθινοί λάτρεις αποφεύγουν την τρομερή εκείνη παγίδα, τον κρυμμένο εκείνον κίνδυνο, στον οποίον έπεσε η μεγάλη πλειονότης του «Χριστιανικού κόσμου». Ποια είναι αυτή; Είναι η παγίδα του ν’ αποβλέπη κανείς στην αποκορυφωμένη εκείνη ανθρώπινη προσπάθεια, τα Ηνωμένα Έθνη, ως μέσον του Θεού για την εκτέλεσι του σκοπού του και την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα 2:4, που ανεγράφη επάνω σ’ έναν τοίχο, σε εξέχουσα θέσι, στην έδρα της οργανώσεως αυτής στη Νέα Υόρκη. Εκείνοι που ανήκουν στον «πολύν όχλον» εκτιμούν ότι το μέσον του Θεού για σωτηρία δεν είναι ανθρωποποίητο μέσον, αλλά είναι η βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν. Είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερον όργανον των Ηνωμένων Εθνών είναι η Γενική Συνέλευσις. Είναι επίσης αλήθεια ότι συνδεδεμένοι με τον Βασιλέα Χριστόν Ιησούν, στην «πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ», είναι ‘μυριάδες αγγέλων, πανήγυρις [γενική συνέλευσις, ΜΝΚ] και εκκλησία πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν ταις ουρανοίς’. Αλλά εκεί η συμπαραβολή τελειώνει, διότι στην τελευταία ‘γενική συνέλευσι’ ή πανήγυριν δεν μπορεί να βρεθή ούτε ένας πολιτικός, και ασφαλώς κανείς με την εξουσία του βέτο, όπως χρησιμοποιείται τόσο συχνά και άσπλαγχνα σ’ εκείνο το άλλο ζωτικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, το Συμβούλιο Ασφαλείας. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνη αυτό, όταν ο Ιησούς ετόνισε στην προσευχή του ότι οι αληθινοί ακόλουθοί του, όπως και ο ίδιος, θα παρέμεναν αγιασμένοι και δεν θα ήσαν «εκ του κόσμου», και όπως ετόνισε ο Ιάκωβος όταν έγραψε ότι «η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού» και αποτελεί πνευματική μοιχεία ενώπιον του Θεού; Αυτό δεν σημαίνει κατά γράμμα απομάκρυνσι από τον κόσμο, αλλά όπως ικέτευσε ο Ιησούς τον πατέρα του, λέγοντας: «Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού.» Κι εμείς, επίσης, σήμερα, «δεόμενοι εν παντί καιρώ», πρέπει να περιλάβωμε μια όμοια αίτησι για τον εαυτό μας και όλα τα πρόβατα του Ιεχωβά.​—Εβρ. 12:22· Ιωάν. 17:15-17· Ιάκ. 4:4.

5. Πώς οι Γραφές αντιπαραβάλλουν το όργανον του Θεού μ’ εκείνο που οικοδομήθη από του άνθρωπο;

⁵ Ο σκοπός του οργάνου που έχει οικοδομηθή από τον άνθρωπο μέσω των κυβερνήσεών του και των βασιλειών του είναι να διαφυλάξη την παρούσα τάξι κάτω από βελτιωμένες συνθήκες. Εκ διαμέτρου αντίθετος προς αυτόν, ο σκοπός του οργάνου του Θεού, της βασιλείας που οικοδομείται από τον «Θεόν του ουρανού», είναι να ‘κατασυντρίψη και συντελέση πάσας ταύτας [τας ανθρωποπιοιήτους] βασιλείας, αυτή δε [κατόπιν] να διαμένη εις τους αιώνας’ και να φέρη τις υποσχεμένες ευλογίες αιωνίου ζωής και σωτηρίας σ’ έναν, αποκαταστημένο παράδεισο. Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» είναι υπεύθυνος διότι έκαμε τα Ηνωμένα Έθνη και τον προκάτοχόν των, την Κοινωνία των Εθνών, να θεωρούνται ως όργανον του Θεού, χαρακτηρίζοντας την οργάνωσι αυτή ως «πολιτικήν έκφρασιν της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Αυτοί αναμφιβόλως παρέβλεψαν εκείνο που έγραψε ο ψαλμωδός υπό έμπνευσιν στον Ψαλμό 127:1, ΜΝΚ: «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν.» Ασφαλώς, επίσης, παρέβλεψαν τη δυνατή εκείνη παραβολή που εδόθη από τον Ιησούν για τον ‘φρόνιμον άνδρα, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν’, κρατώντας τη θέσι της στην ημέρα της θυέλλης και της εντάσεως, και, αντιθέτως, για τον ‘μωρόν άνδρα, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον’, και η οποία απεδείχθη αληθινή παγίδα όταν ήλθαν η βροχή και οι ποταμοί και οι άνεμοι.​—Δαν. 2:44· Ματθ. 7:24-27.

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

6. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» φαίνεται ότι είναι η πιο μεγάλη παγίδα από όλες;

⁶ Πραγματικά, η ωργανωμένη θρησκεία όπως φαίνεται στον «Χριστιανικό κόσμο» είναι η πιο μεγάλη παγίδα από όλες και η πιο ύπουλη. Διαβάστε τι είπε ο Ιησούς, το οποίον ωδήγησε στην παραβολή εκείνη που μόλις εμνημονεύθη. Μίλησε για κείνους που θα έκαναν πολλή ομολογία, λέγοντας: ‘Κύριε, Κύριε· . . . εν τω ονόματί σου δεν εκάμομεν θαύματα πολλά;’ Θα τους καταστήση αυτό αξίους να κρατήσουν τη θέσι των στην ημέρα της τελικής κρίσεως; Τι έκπληξις και αισχύνη γι’ αυτούς όταν θ’ αναγκασθούν ν’ ακούσουν και να λάβουν πείρα» της κρίσεως που θ’ απαγγελθή εναντίον των: «Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν»! Α! αυτό είναι το κλειδί της καταστάσεως. Ο «Χριστιανικός κόσμος» μπορεί να είναι πολύ θρησκευτικός, αλλά είναι άνομος. Ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανικός, αλλά οι ηγέται του και οι λαοί προτιμούν να εκλέγουν και να ασκούν τη θρησκεία τους με τον δικό τους τρόπο· σ’ αυτό οφείλονται και τα πολλά του σύμβολα πίστεως και εκκλησίες. Ο κλήρος του είναι το αποτέλεσμα της αποστασίας που προελέχθη από του Ιησού και τους αποστόλους και είναι ο «άνθρωπος της ανομίας», που περιεγράφη από τον απόστολο Παύλο στη Δευτέρα προς Θεσσαλονικείς επιστολή του, κεφάλαια δεύτερο (Κριτική Έκδοσις Κειμένου). Σημειώστε ότι η φιλοδοξία αυτού του «ανθρώπου της ανομίας» είναι ακριβώς παράλληλη προς τον «θεόν του αιώνος τούτου». Ο Παύλος έγραψε: «Ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθίση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός.»​—Ματθ. 7:22, 23· 2 Θεσ. 2:4· Ησ. 14:13, 14.

7. Ποια είναι η ριζική αιτία συγχύσεως στις διάνοιες των λαών, και ποια, επομένως, πρέπει να είναι η προσευχή μας;

⁷ Δεν είναι παράδοξο ότι το επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας και της λατρείας είναι τόσο συγκεχυμένο και συσκοτισμένο στις διάνοιες των ανθρώπων, οι οποίοι υποφέρουν «εν πάση απάτη της αδικίας». Και καθώς το εξέφρασε τόσο κατάλληλα ο Παύλος όταν έγραψε: «Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης.» Για τούτο, ας εξακολουθήσωμε να δεώμεθα να μπορέσωμε όλοι και ο καθένας από μας να διαφυλαχθούμε απ’ αυτές τις παγίδες, ζητώντας ειλικρινώς πάντοτε να βρεθούμε ‘πράττοντες το θέλημα του Πατρός μας του εν ουρανοίς’, και να διακρίνωμε καθαρά ποιο είναι το όργανον του Θεού. Κρατήστε τη θέσι σας εκλέγοντας τη βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν και υπηρετώντας τα συμφέροντά της.​—2 Θεσ. 2:10· 2 Κορ. 11:14, 15· Ματθ. 7:21.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ

8. Για ποιες παγίδες μας προειδοποιεί το Λουκάς 21:34, και ποιο είναι το φάρμακο;

⁸ Πλησιάζοντας διανοητικώς περισσότερο τις πιο προσωπικές παγίδες που ανέφερε ο Ιησούς, την ‘κραιπάλη και τη μέθη και τις βιωτικές μέριμνες’, ας εξετάσωμε τι σημαίνουν αυτά τα πράγματα και που έγκειται ο κίνδυνος. Ο Ιησούς ετόνισε αυτά τα ίδια πράγματα στην επί του όρους ομιλία του, όταν έδειξε ότι ένας που απορροφάται σ’ αυτά τα πράγματα, είτε από τη μια ακρότητα της υπερβολικής εντρυφήσεως είτε από την άλλη ακρότητα του να μεριμνά για επάρκεια αυτών των υλικών πραγμάτων στην αυριανή ημέρα, δεν πρόκειται στην πραγματικότητα να είναι δούλος του Θεού, αλλά του Μαμμωνά. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ένας τέτοιος άνθρωπος, επί τέλους, δεν θα είναι διαφορετικός από τους λοιπούς ανθρώπους, «διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί». Αλλ’ ο Ιησούς φιλάγαθα, επίσης, μας έδωσε και το φάρμακο γι’ αυτό το πρόβλημα όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή.» Το ν’ ακολουθούμε πιστά μια τέτοια πορεία θα οδηγήση πράγματι στο να προσέχωμεν και να ‘αγρυπνώμεν’ και οι ‘καρδιές μας ουδέποτε θα βαρυνθώσι’.​—Ματθ. 6:24-33· Λουκ. 21:34.

9. Πώς οι Γραφές προειδοποιούν και νουθετούν όσον αφορά την υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας;

⁹ Προσέχοντας επιμελώς σ’ αυτή την ορθή διάθεσι και πορεία ενεργείας, έχομε ανάγκη να προσθέσωμε συνεχή δέησι από μέρους μας. Δεν πρέπει ποτέ να έχωμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αδιάφορο πόσα χρόνια μπορεί να υπήρξαμε ένα αφιερωμένο τέκνο του Θεού, απολαμβάνοντας μια καλή γνώσι της αληθείας και πολλά προνόμια υπηρεσίας. Ο αγών ακόμη δεν ετελείωσε, καθώς λέγει ο Παύλος: «Πας δε αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται.» Ένας τέτοιος άνθρωπος πρέπει να ‘δαμάζη το σώμα του και δουλαγωγή, μήπως εις άλλους κηρύξας, αυτός γείνη αδόκιμος’. Ο Παύλος αναφέρει την περίπτωσι του Ισραήλ και δείχνει ότι η γενεά που εβγήκε από την Αίγυπτο απέτυχε να κρατήση τη θέσι της ενώπιον του Θεού, ακόμη και έπειτα από την κραταιή εκείνη απελευθέρωσι από τους όνυχας του Φαραώ. «Δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυτών· διότι κατεστρώθησαν εν τη ερήμω.» Ο Παύλος, αφού δίνει περαιτέρω αποδείξεις, συμπεραίνει: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση. . . . [Ο Θεός] δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.»​—Λουκ. 21:36· 1 Κορ. 9:25-27· 10:12, 13.

10. (α) Θα διαφύγωμε με το ν’ απομακρυνθούμε από τη σκηνή της δράσεως; (β) Ποια είναι τα «μέλλοντα να γείνωσι»;

¹⁰ Σημειώστε την τελευταία αυτή έκφρασι. Ο Θεός δεν ‘κάμνει την εκβασιν’ πάντοτε με το να μας απομακρύνη από τον πειρασμό· αλλά, με τη βοήθεια που παρέχει μέσω του λόγου του και της οργανώσεώς του, και με το πνεύμα του, ‘δυνάμεθα να τον υποφέρωμεν’, ώστε να μη μας καταβάλη. Τα λόγια του Ιησού φαίνεται να έχουν όμοια σημασία όταν είπε: «Δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι.» Ασφαλώς δεν εννοούσε ότι έπρεπε να ζητήσωμε ν’ απομακρυνθούμε σωματικώς από τη σκηνή της δράσεως, όπως ούτε και ο Νώε και η οικογένειά του απεμακρύνθησαν από τη σκηνή της δράσεως, αλλά διεφυλάχθησαν μέσα από τον Κατακλυσμό τον ίδιο, ασφαλώς εποχούμενοι στην κορυφή του. Τι πείρα! Τα πράγματα τα «μέλλοντα να γείνωσι» είναι εκείνα που προελέχθησαν στη Γραφή και τα οποία έχομε εξετάσει, η απροσδόκητη και συνταρακτική έκθεσις και αισχύνη και ισχυρή πτώσις του «Χριστιανικού κόσμου» η έκθεσις και αποτυχία των Ηνωμένων Εθνών, του «θηρίου» που ‘υπάγει εις απώλειαν’. Προσθέστε σ’ αυτά την έκθεσι και αποτυχία κάθε μέρους του κόσμου του Σατανά, καθώς ο Ιησούς είπε: «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει.» Τελικά, ο Σατανάς ο ίδιος θα συλληφθή και θα δεθή και θα ριφθή στην άβυσσο.​—Λουκ. 21:36, 33· Αποκάλ. 17:3, 8, 11· 20:2, 3.

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΘΕΣΙ ΣΑΣ

11. (α) Ποια προμήθεια που έγινε ήδη θα μας βοηθήση να κρατήσωμε τη βάσι μας; (β) Πώς κρατούν τη θέσι των εκείνοι που ανήκουν στον «πολύν όχλον»;

¹¹ Με την χάρι του Ιεχωβά μέσω του Υιού του ανθρώπου μπορούμε να διαφύγωμε όλα αυτά τα πράγματα και να κρατήσωμε τη θέσι μας ενώπιόν του. Σε αντίθεσι προς τον ουρανό και τη γη που παρέρχονται, ο Ιησούς είπε: «Οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Κι εμείς, επίσης, αν εμμένωμε σταθερά στους λόγους του με πιστή υπακοή, δεν θα παρέλθωμε με κανένα τρόπο. Η διάλυσις του ουρανού και της γης του Σατανά δεν θα μας αφήση ‘πεσμένους έξω’. Οι ‘νέοι ουρανοί και νέα γη’ του Ιεχωβά έχουν ήδη ιδρυθή, το τελευταίο δε μέρος αντιπροσωπεύεται στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκτός από τους απομένοντας εκ του πνευματικού Ισραήλ, μεγάλοι αριθμοί εκείνου του «πολλού όχλου» έχουν υπακούσει στην επείγουσα διαταγή: «Εξέλθετε εξ αυτής [της Βαβυλώνος], ο λαός μου», και κατέφυγαν στην πόλι του Θεού, Σιών. Δεν εμπιστεύονται στα σχέδια του ανθρώπου ή στα δικά των έργα για να κερδίσουν την επιδοκιμασία του Θεού. Η αιτία, για την οποίαν «είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού» είναι το ότι κάνουν δημοσία ομολογία και αποδεικνύονται ως εμπιστευόμενοι στην προμήθεια που ο Θεός έκαμε φιλάγαθα γι’ αυτούς. «Έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω ονόματι του Αρνίου.» Κατόπιν εξακολουθούν να διατηρούν τη θέσι των ενώπιον του θρόνου του Θεού και «λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού», δηλαδή, στενή ενότητα με το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ, που παρομοιάζεται από τον Πέτρο με ‘λίθους ζώντας, οι οποίοι οικοδομούνται ως οίκος πνευματικός’, ή ναός.​—Λουκ. 21:33· Αποκάλ. 21:1· 18:4· 7:14, 15· 1 Πέτρ. 2:5.

12. Ποια είναι η υποχρέωσίς μας προς όλους τους λαούς, και σε τι καταλήγει αυτό;

¹² Επιστρέφοντας στην ερώτησι για το αν οι λόγοι του Ιησού στο κατά Λουκάν 21:34-36 εφαρμόζωνται σε όλους εξίσου, ή σε μερικούς περισσότερο παρά σε άλλους, παρατηρούμε ότι είναι φανερό από ό,τι είπε, ότι περιλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι παντού, ‘πάντες οι καθήμενοι επί πρόσωπον πάσης της γης’. Πρώτα, λοιπόν, έπεται λογικώς ότι εκείνοι που κατανοούν ότι πλησιάζομε γοργά την «ημέρα εκείνη» του τελικού λογαριασμού έχουν υποχρέωσι να σαλπίσουν διάπλατα την προειδοποίησι. Καθώς είπε ο Ιησούς, αυτό πρέπει να γίνη «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», είτε δέχονται το άγγελμα είτε όχι. Οι Γραφές δείχνουν ότι τα έθνη ως έθνη, τυφλωμένα από τον «θεόν του αιώνος τούτου», θ’ αρνηθούν να δώσουν προσοχή. Το αίμα των θα είναι επί ‘τας κεφαλάς των’. Αλλά, όπως επίσης προελέχθη και απεδείχθη αφθόνως από τα γεγονότα, υπάρχουν πολλοί προβατοειδείς, που αναγνωρίζουν τη φωνή του «καλού ποιμένος» στο άγγελμα της Βασιλείας που διακηρύττεται παγκοσμίως και οι οποίοι έρχονται κατά χιλιάδες να ενωθούν με τις τάξεις της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.​—Ματθ. 24:14· 2 Κορ. 4:4, Κείμενον· Ιωάν. 10:14-16.

13. Γιατί εκείνοι που ενώνονται με τις τάξεις μας χρειάζονται πολλή βοήθεια, και πώς αντιμετωπίζεται αυτή η ανάγκη;

¹³ Ενώ το άγγελμα της Βασιλείας πρέπει να εξακολουθήση να διακηρύττεται σε όλους τους ανθρώπους, έχομε μια ειδική υποχρέωσι να βοηθήσωμε αυτούς τους πολλούς νέους που έρχονται σε γνώσι της αληθείας. Πολύ λίγοι απ’ αυτούς προηγουμένως είχαν πολλή γνώσι της Γραφής, αν είχαν καν γνώσι. Όταν εγείρεται εναντίωσις και αντιμετωπίζουν ποικίλα προβλήματα, δεν έχουν βάθος γνώσεως ή πείρας για να τους οδηγήση και να τους δώση μια ισορροπημένη άποψι. Χρειάζονται πολλή βοήθεια με κάθε τρόπο για να κρατήσουν τη θέσι των. Εκείνοι που είναι ήδη στην οργάνωσι του Ιεχωβά σε μια θέσι ευθύνης, η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου», που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:45-47, ασφαλώς το εκτιμούν αυτό, και θα ήταν αληθινό να πούμε ότι ολόκληρη η οργάνωσις είναι ρυθμισμένη για να βοηθήση αυτά τα «αρνία», αυτά τα «μικρά πρόβατα». Αλλά είναι αυτοί οι μόνοι που ιδιαίτερα χρειάζονται βοήθεια;​—Ιωάν. 21:15-17.

14. Γιατί δεν πρέπει κανείς στην εκκλησία να θεωρήται ως εξασφαλισμένος;

¹⁴ Πρέπει να γίνη παραδεκτό ότι όταν ο Ιησούς είπε, «Προσέχετε δε εις εαυτούς», είχε στο νου όλους τους μαθητάς του, που θα ζούσαν επάνω στη γη τον καιρό της εκπληρώσεως των λόγων του. Από αυτή την άποψι οι λόγοι του εφαρμόζονται σε όλους εξίσου. Μπορεί να υπάρχη μια τάσις στους υπηρέτας μιας εκκλησίας μαρτύρων του Ιεχωβά να θεωρούν ως εξασφαλισμένους εκείνους που υπήρξαν μερικά χρόνια στην αλήθεια και είναι δραστήριοι στο έργο της μαρτυρίας και θεωρούνται ως ώριμοι. Μπορεί, όμως, όπως δείχνει η πείρα, και μάλιστα εκπληκτικά σε μερικές περιπτώσεις, να είναι λυπηρό σφάλμα το να συμπεράνωμε ότι αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μας το βρίσκουν σχετικώς εύκολο να κρατήσουν τη θέσι των. Λόγω της μακράς των σταθερότητος μπορεί να μην είναι τόσο έτοιμοι να μιλήσουν για τις δυσκολίες των, καθώς και επειδή δεν θέλουν να αποθαρρύνουν εκείνους που είναι νεώτεροι στην αλήθεια. Αλλά βρίσκονται ακόμη «εν σαρκί», ακόμη περιστοιχισμένοι από περιορισμούς και ωρισμένες τάσεις που χρειάζεται να καμφθούν και που προκαλούν πολύν διανοητικόν αγώνα, μολονότι ίσως γνωστόν μόνο στους ίδιους και εντελώς έξω από την υποψία των άλλων. Συνεπώς, πρέπει να εκδηλώνεται γνήσιο ενδιαφέρον και φροντίδα για όλους στην εκκλησία. Πρέπει να τους επισκεπτώμεθα, ειδικά αν, για κάποια αιτία, δεν συμμετέχουν στις συναθροίσεις και στη δράσι της εκκλησίας όπως συμμετείχαν προηγουμένως. Θυμηθήτε ότι ο Σατανάς είναι ιδιαίτερα ωργισμένος «με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής [της γυναικός], τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.»​—Αποκάλ. 12:17.

15. Πώς προειδοποιεί ο Παύλος για τις παγίδες από τις οποίες πρέπει να φυλαγώμαστε;

¹⁵ Προς όφελος και καθοδηγίαν όλων όσοι ζητούν να κρατήσουν τη θέσι των, υπενθυμίζομε μερικές από τις έξοχες εκφράσεις που εχρησιμοποιήθησαν από τον Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή του, όπου φαίνεται να είχε πάρα πολύ στο νου αυτό το θέμα. Αφού περιγράφει την ανώτερη θέσι που εδόθη από τον Ιεχωβά στον Ιησού Χριστό, προειδοποιεί για την ανάγκη να «προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Έπειτα, αφού δείχνει πώς μια ολόκληρη γενεά Ισραηλιτών στην έρημο έχασε τη θέσι της ενώπιον του Θεού, και με αυτήν ο Θεός ‘δυσηρεστήθη’, μας προειδοποιεί πάλι να προσέχωμε για να μην αναπτυχθή και σ’ εμάς ‘πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήσωμεν από Θεού ζώντος’. Πιο κάτω, απευθυνόμενος σ’ εκείνους που είχαν ήδη ‘υπομείνει μέγαν αγώνα παθημάτων’, κάνει την εξής έκκλησι: «Μη αποβάλητε, λοιπόν, την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην.» Έπειτα πάλι, αντλώντας από την πείρα των Ισραηλιτών, ειδοποιεί για το λυπηρό αποτέλεσμα που θα προκύψη «εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών». Τελικά, έπειτα από μια μεγαλειώδη φράσι που λέγει γιατί ο Ιησούς Χριστός κρατεί τη θέσι του, επειδή «είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας», προειδοποιεί: «Μη πλανάσθε με διδαχάς ποικίλας και ξένας· διότι καλόν είναι με την χάριν να στερεόνηται η καρδία.» Αυτές είναι αξιόλογες εκφράσεις που πρέπει να τις έχωμε στο νου αναφορικά με τα πράγματα, απέναντι των οποίων πρέπει να ενισχυθούμε. Μην εκπίπτετε βαθμιαίως ή, λόγω απιστίας, μην αποστατείτε από τον ζώντα Θεόν ή μην τον αποστρέφεσθε, ώστε να μην τον ακούετε. Μην αποβάλλετε την παρρησία σας υπέρ της αληθείας, ή μην πλανάσθε με ξένες διδαχές αντίθετες προς την αλήθεια.​—Εβρ. 2:1· 3:10-12· 10:32, 35· 12:25· 13:8, 9.

16. Ποια θετική προτροπή δίδεται για να μας βοηθήση να κρατήσωμε τη θέσι μας;

¹⁶ Στη θετική και οικοδομητική πλευρά ο Παύλος προτρέπει εμάς που ανήκομε στον οίκον, του οποίου ο Υιός, ο Χριστός Ιησούς, είναι η κεφαλή, να «κρατήσωμεν μέχρι τέλους την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος» και να «κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» Αφού μιλεί για τις εύσπλαγχνες προμήθειες που έγιναν μέσω του Ιησού, του ‘μεγάλου ιερέως επί τον οίκον του Θεού’, λέγει: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς.» Αυτός έχει πεποίθησι ότι «δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής». Τελικά, έπειτα από μια κατάλληλη υπόμνησι ότι η βασιλεία την οποίαν υπηρετούμε είναι «ασάλευτος», συνοψίζει ωραία την ουσιώδη διάθεσι και πορεία ενεργείας που πρέπει να διατηρηθή αν πρόκειται να κρατήσωμε τη θέσι μας έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου, όταν λέγη: «Ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»​—Εβρ. 3:6, 14· 10:21, 23, 39· 12:28.