Σεβασμός της Ιερότητος του Αίματος

«Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.»​—Γέν. 9:4

1. (α) Ποια στάσις από μέρους του κόσμου απαιτεί να καταδείξουν οι Χριστιανοί πίστι στον Θεό και στον νόμο του; (β) Ποιο είναι το ιστορικό του κόσμου όσον φορά το αίμα;

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ζώντας όπως ζουν σ’ έναν κόσμο που κωφεύει στον λόγον του Θεού, αντιμετωπίζουν καθημερινά καταστάσεις που δοκιμάζουν την πίστι τους στον Θεό και στην ορθότητα του νόμου του. Ο Θεός απαιτεί σεβασμό της ιερότητος του αίματος. Αλλά ο κόσμος έχει τόσο αποπλανηθή από τις κατευθύνσεις του, ώστε πολλοί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας θείος νόμος που διέπει τέτοια ζητήματα, όπως χρήσις του αίματος, εκείνοι δε που γνωρίζουν τον νόμο συχνά τον παραβαίνουν χωρίς κάποια αίσθησι του ότι έπραξαν κάτι εσφαλμένο. Με την ευλογία του θρησκευτικού κλήρου έχουν χύσει το αίμα ης ζωής αναριθμήτων ατόμων στο πεδίον της μάχης, και καθώς το κάνουν αυτό προσεύχονται να είναι ο Θεός μαζί τους. Όταν ακούουν ότι σε πολλά μέρη του κόσμου το αίμα ζώων καταναλίσκεται τακτικά ως τροφή, ή όταν βλέπουν προϊόντα αίματος να πωλούνται σε καταστήματα για εμπορική εκμετάλλευσι, δεν βλέπουν τίποτε το άτοπο σ’ αυτό. Και όταν ακούουν εκθέσεις της καταπληκτικής αυξήσεως του αριθμού των μεταγγίσεων αίματος​—τώρα υπερβαίνουν κατά πολύ τα πέντε εκατομμύρια το έτος—​το θεωρούν αυτό ως σημείο ιατρικής προόδου.

2. (α) Τι είπαν ο δημόσιος τύπος και ο κλήρος για κείνους που δείχνουν σεβασμό της ιερότητας του αίματος; (β) Ποια διάθεσις απέναντι του νόμου του Θεού από μέρους απληροφορήτων ατόμων προέκυψε από αυτή την κακοπαράστασι, αλλά πώς πρέπει να βλέπωμε το ζήτημα;

² Σε οξεία αντίθεσι προς την αδιαφορία του κόσμου είναι το ιστορικό ενός σχεδόν εκατομμυρίου ατόμων σε όλα τα μέρη του κόσμου, που υπακούουν στον νόμο του Θεού για την ιερότητα του αίματος. Αντιμετώπισαν τη δοκιμή της πίστεώς των και στάθηκαν στερεοί. Αλλά ο δημόσιος τύπος επωφελήθη από την άγνοια του λαού για να τους κακοπαραστήση ως φανατικούς θρησκευομένους, ιδιαίτερα όσον αφορά την απόρριψι από μέρους των τών μεταγγίσεων αίματος. Και ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» και του Ιουδαϊσμού προσέθεσε τη φωνή του, διακηρύττοντας ότι ο νόμος του Θεού δεν μπορεί να εφαρμοσθή σ’ αυτές τις περιπτώσεις που περιλαμβάνεται η ζωή ενός άτόμου. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά απληροφόρητα άτομα εστράφησαν εναντίον του Θεού και του λόγου του ως παραλόγου και αστόργου. Αλλά πώς μπορεί η ίδια η Πηγή κάθε σοφίας να είναι παράλογη; Πώς μπορεί ο Θεός, που είναι αγάπη και που επροίκισε τον άνθρωπο με την ικανότητα ν’ αγαπά, να είναι ο ίδιος άστοργος; Δεν μπορεί και δεν είναι. Ο δρόμος του είναι ο σωστός δρόμος, και μια προσεκτική εξέτασις του λόγου του μας βοηθεί να δούμε τα πράγματα από την κατάλληλη άποψι. Ως ο Ζωοδότης, αυτός μας λέγει τι πρέπει να κάμωμε για να εξακολουθήσωμε να ζούμε. Με τους νόμους του στοργικά μας προστατεύει από το να κάνωμε εν αγνοία πράγματα που θα μπορούσαν να καταλήξουν στη βλάβη του εαυτού μας, ακόμη και στην απώλεια της ζωής. Τα γεγονότα δείχνουν ότι τούτο είναι αληθινό σχετικά με τον νόμο του για το ζήτημα του αίματος.​—Παροιμ. 2:6· 1 Ιωάν. 4:16· Ψαλμ. 25:4.

ΘΕΙΑ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ

3. Πότε εδηλώθη για πρώτη φορά ο νόμος του Θεού για το αίμα, και τι απαιτεί αυτός από το ανθρώπινο γένος;

³ Το ζήτημα δεν είναι νέο· δεν είναι κάτι ιδιάζον σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα με την έρευνά του για την ιατρική χρήσι του αίματος. Πριν από 4.300 χρόνια και πλέον, όταν ο Νώε και η οικογένειά του, οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον παγγήινο κατακλυσμό, εβγήκαν από την κιβωτό, ο Θεός εξέθεσε σ’ αυτούς τον νόμο του για το αίμα. Πριν απ’ αυτό, ο άνθρωπος έτρωγε μόνο την άψυχη βλάστησι και καρπούς, αλλά τώρα, για πρώτη φορά, ο Θεός έδωσε την άδεια στον άνθρωπο να προσθέση κρέας στη δίαιτά του, λέγοντας: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:3, 4) Ο νόμος είναι σαφής. Κρέας μπορεί να τρώγεται, αλλά όχι με το αίμα ακόμη μέσα του, διότι το αίμα αντιπροσωπεύει την ψυχή ή ζωή του πλάσματος. Ο άνθρωπος πρέπει να δείχνη σεβασμό για την ιερότητα του αίματος και, κάνοντας έτσι, να δείχνη τον σεβασμό του προς τον Ζωοδότην Ιεχωβά Θεόν.

4. Πώς ετονίσθη ο κανών για το αίμα στους Ισραηλίτας, και ποια αιτία για την απαγόρευσι εδόθη σ’ αυτούς;

⁴ Οκτώ περίπου αιώνες αργότερα, όταν οι Ισραηλίται, που είχαν πρόσφατα διαφυλαχθή από εξόντωσι στην Αίγυπτο, συνηθροίσθησαν στους πρόποδας του Όρους Σινά, ο Ιεχωβά πάλι ετόνισε τον περιορισμό για το αίμα. «Νόμιμον αιώνιον θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικίας σας· δεν θέλετε τρώγει ούτε στέαρ, ούτε αίμα.» (Λευιτ. 3:17) Δεν εγίνετο διάκρισις ως προς την πηγή του αίματος· είτε αίμα ζώου είτε ανθρώπου, δεν έπρεπε να λαμβάνεται στο σώμα ως τροφή. Δεν έπρεπε ακόμη να αποθηκεύεται, όπως κατεδείχθη όταν ο Θεός επροχώρησε να πη: «Και όστις άνθρωπος εκ των υιών Ισραήλ, ή εκ των ξένων, των παροικούντων μεταξύ σας, κυνηγήση και πιάση ζώον, ή πτηνόν, το οποίον τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσσει αυτό με χώμα. Διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής.» (Λευιτ. 17:13, 14) Η αιτία εξετίθετο σαφώς. Η ψυχή ή ζωή της σαρκός είναι στο αίμα, και υπακοή στον νόμο του Θεού για το αίμα θα έδειχνε κατάλληλον σεβασμό για την ιερότητα της ζωής και για την Πηγή της ζωής.

5. Μήπως μια επείγουσα ανάγκη που περιλαμβάνει ανθρώπινη ζωή δικαιολογεί το να τεθή κατά μέρος ο θείος νόμος για τη χρήσι του αίματος, και γιατί;

⁵ Ακόμη και σε καιρούς επειγούσης ανάγκης ανεγνωρίζετο ότι δεν υπήρχε δικαιολογία για να τεθή κατά μέρος ο θείος νόμος για την ιερότητα του αίματος. Αυτό καταδεικνύεται από μια περίπτωσι που ο στρατός του Ισραήλ υπό τον Βασιλέα Σαούλ πολεμούσε τους Φιλισταίους. Ήταν μια σκληρή μάχη και οι άνδρες είχαν φθάσει σε σημείο εξαντλήσεως. «Όθεν ερρίφθη ο λαός εις τα λάφυρα, και έλαβε πρόβατα, και βόας, και μόσχους, και έσφαξαν κατά γης· και έτρωγεν ο λαός μετά του αίματος.» Αυτό δεν τη ήταν ασήμαντο πράγμα, που μπορούσε να συγχωρηθή λόγω της σωματικής καταστάσεως των ανδρών. Ανεφέρθη στον Σαούλ: «Ιδού, ο λαός αμαρτάνει εις τον Ιεχωβά, διότι τρώγουσι μετά του αίματος.» (1 Σαμ. 14:32, 33, ΜΝΚ) Δεν έβλεπαν το ζήτημα όπως το βλέπουν μερικοί ραββίνοι σήμερα, οι οποίοι διακρατούν τη θεωρία ότι οποιαδήποτε από τις απαιτήσεις του Νόμου μπορεί να τεθή κατά μέρος, όταν περιλαμβάνεται η διάσωσις μιας ειδικής ζωής. Εκείνο που έκαναν οι άνδρες ήταν αμαρτία έναντι του Θεού, και ελήφθησαν άμεσα μέτρα για να τεθή τέρμα σ’ αυτήν.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΣ

6. Γιατί ο νόμος όσον αφορά το αίμα εφαρμόζεται στους Χριστιανούς, οι οποίοι δεν είναι υπό την διαθήκη του νόμου;

⁶ Φυσικά, οι Χριστιανοί δεν είναι υπό την διαθήκη του νόμου που έγινε με τον Μωυσή ως μεσίτην. Αυτή η διαθήκη του νόμου παρήλθε και έπαυσε να υπάρχη, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό της, όταν η νέα διαθήκη έγινε με βάσι το αίμα που Ιησού Χριστού. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι περιορισμοί για τη χρήσι του αίματος παρήλθον επίσης; Καθόλου! Επειδή ό,τι είχε να πη η διαθήκη του νόμου για την αποχή από το να τρώγη κανείς αίμα, ετόνιζε απλώς την απαίτησι που εκτίθεται στον νόμο που ο Θεός έδωσε στον Νώε, και ο νόμος αυτός είναι δεσμευτικός για όλο το ανθρώπινο γένος. Το Χριστιανικό κυβερνών σώμα της Ιερουσαλήμ, για να τοποθετήση αυτό το ζήτημα κατ’ ευθείαν στις διάνοιες όλων των Χριστιανών, και εξ Ιουδαίων και εξ Εθνικών, που κανείς απ’ αυτούς δεν ήταν πια κάτω από τον Νόμον, κατηύθυνε την προσοχή τους στις υποχρεώσεις που μετεβιβάζοντο σ’ αυτούς εν σχέσει μ’ αυτό το ζήτημα, λέγοντας: «Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς.»​—Πράξ. 15:28, 29.

7, 8. Ποια επιχειρήματα εκτίθενται από θεολόγους σχολιαστές σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το αποτέλεσμα του αποστολικού κανόνος για το αίμα, και τι δείχνει ότι τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι υγιή;

⁷ Εν τούτοις, διάφοροι θεολόγοι σχολιασταί του κειμένου αυτού λέγουν ότι αυτό δεν είναι κάτι που μας αφορά. ‘Ήταν μόνο κάτι το προσωρινό’, λέγουν, ‘προωρισμένο να εμποδίση το να γίνη προσβολή στους Ιουδαίους προσηλύτους. Και αφού είχε παρέλθει η ανάγκη για μια τέτοια απαγόρευσι, η ανάκλησις υπονοείται, έστω και αν δεν εκτίθεται’. Αλλά ερωτούμε, Ποια ανάγκη παρήλθε; Υπάρχουν ακόμη φυσικοί Ιουδαίοι ενωμένοι με τη Χριστιανική εκκλησία, έτσι ώστε δεν μπορεί να λεχθή ότι η απουσία των απεμάκρυνε την ανάγκη. Οι Γραφές καθιστούν σαφές ότι ο άνθρωπος έπρεπε ν’ απέχη από αίμα επειδή η ζωή είναι στο αίμα. Είναι άρα γε ολιγώτερο αληθινό τώρα από όσο ήταν τότε ότι η ζωή είναι στο αίμα; Και δεν υποστηρίζεται ότι ο σεβασμός της θυσιαστικής χρήσεως του αίματος δεν είναι πια δεσμευτικός επειδή οι Χριστιανοί δεν καλούνται ναι προσφέρουν θυσίες ζώων, τότε ας σημειωθή ότι τέτοια χρήσις θυσιών ζώων μεταξύ των ακολούθων του Χριστού είχε φθάσει στο τέλος της δεκαέξη χρόνια προτού εκδοθή η αποστολική απόφασις. Επί πλέον, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η διδασκαλία του Ιησού, ότι «δεν μολύνει τον άνθρωπον το εισερχόμενον εις το στόμα, αλλά το εξερχόμενον εκ του στόματος», κατέστησε απαρχαιωμένο τον κανόνα για το αίμα, υποστηρίζουν στην πραγματικότητα ότι ο κανών για τη Χριστιανική αποχή από αίμα, που εξεδόθη υπό την διεύθυνσι του αγίου πνεύματος του Θεού, ανεκλήθη προτού εκδοθή· επειδή ο Ιησούς έκαμε τη δηλωσί του που αναφέρεται εδώ δεκαεπτά χρόνια προτού η απόφασις για το αίμα εξαποσταλή από το συμβούλιο της Ιερουσαλήμ.​—Ματθ. 15:11.

⁸ Το κυβερνών σώμα που εξαπέστειλε την απόφασι για το αίμα δεν είχε στο νου ότι ήταν απλώς σκόπιμη λόγω της καταστάσεως που υφίστατο τότε και θα μπορούσε αργότερα να είναι περιττή. Αν η απαγόρευσις του αίματος ήταν προσωρινή, τότε και το υπόλοιπο της αποφάσεως πρέπει να εμπίπτη στην ίδια κατηγορία, πράγμα που θα εσήμαινε ότι η αποχή από ειδωλολατρία και πορνεία ήταν επίσης προσωρινή και είχε σκοπό ν’ αποφευχθή προσβολή των αισθημάτων των νέων προσηλύτων. Αλλά παρήλθε άρα γε η ανάγκη γι’ αυτές τις απαγορεύσεις, έτσι ώστε η πορνεία και η ειδωλολατρία να επιτρέπωνται τώρα στους Χριστιανούς; Θετικά όχι! Η ορολογία της αποφάσεως δεν δείχνει χρονικό όριο· οι περιορισμοί «των αναγκαίων τούτων» είναι για τώρα όπως ακριβώς ήσαν και τότε. Καθώς παρατηρούν ορθά τα Σχόλια του Κλαρκ, στην εξέτασι της Γενέσεως 9:4: «Ότι η απαγόρευσις ανενεώθη υπό την Χριστιανική οικονομία, δεν επιδέχεται αμφιβολία για οποιονδήποτε άνθρωπο που διαβάζει απαθώς το Πράξεις 15:20, 29· 21:25, όπου ακόμη και οι Εθνικοί προσήλυτοι εντέλλονται να απέχουν απ’ αυτό με την εξουσία, όχι μόνο των αποστόλων, αλλά και του αγίου πνεύματος, . . . όχι από φόβο μήπως προσκόψουν οι προσήλυτοι Ιουδαίοι στα σχόλια των θεολόγων, αλλά διότι ήταν ένα . . . από εκείνα τα αναγκαία σημεία, που από το βάρος . . . της υπακοής σ’ αυτά δεν θα μπορούσαν να απαλλαγούν.»

9, 10. (α) Ποια γεγονότα της ιστορίας δείχνουν ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ανεγνώριζαν ότι η αποχή από το αίμα ήταν μια σοβαρή υπόθεσις; (β) Στον τρίτον αιώνα τι είχαν να πουν γι’ αυτή Χριστιανοί συγγραφείς; (γ) Αργότερα στο έτος 692 ποια φανερώνεται ότι είναι η στάσις της Ανατολικής εκκλησίας στο ζήτημα του αίματος;

⁹ Τα γεγονότα της ιστορίας επιβεβαιώνουν αυτή την κατανόησι του ζητήματος. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν έβλεπαν την απαγόρευσι για το αίμα ως σπουδαία μόνο για την αποφυγή προσβολής των Ιουδαίων προσηλύτων. Δεν φρονούσαν ότι μπορούσε να τεθή κατά μέρος αν θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους το να επιμείνουν σ’ αυτήν. Ήταν πολύ γνωστό, ακόμη και μεταξύ των διωκτών των, ότι οι Χριστιανοί δεν ήθελαν να φάγουν αίμα, και θα εδοκίμαζαν ένα άτομο για να δουν αν ήταν αληθινά ένας Χριστιανός, όχι μόνο με το να το προτρέπουν να προσφέρη θυμίαμα στους ειδωλολατρικούς θεούς της Ρώμης, αλλά, κατά περιστάσεις, με το να το προτρέπουν να φάγη λουκάνικα που περιείχαν αίμα. Τόσο κρίσιμη ήταν η υπόθεσις, ώστε η βρώσις αίματος εθεωρείτο ως άρνησις της Χριστιανικής πίστεως. Ο Τερτυλλιανός, ο οποίος ζούσε στην αρχή του τρίτου αιώνος, ανεφέρθη σ’ αυτό όταν απηύθυνε το σύγγραμμά του στον Ρωμαϊκό κόσμο. Είπε: «Η πλάνη σας ας ερυθριάση ενώπιον των Χριστιανών, διότι δεν περιλαμβάνομε ούτε αίμα ζώων στη φυσική μας δίαιτα. Απέχομε για τούτο από ζώα στραγγαλισμένα ή που πεθαίνουν μόνα των, για να μη μολυνθούμε με κανένα τρόπο από αίμα, ακόμη και αν είναι θαμμένο στο κρέας. Τελικά, όταν δοκιμάζετε Χριστιανούς, τους προσφέρετε λουκάνικα γεμάτα αίμα· γνωρίζετε τελείως, φυσικά, ότι μεταξύ αυτών είναι απαγορευμένο· αλλά θέλετε να τους κάμετε παραβάτας.»a Ο Ωριγένης, επίσης, ένας άλλος Χριστιανός συγγραφεύς, υπερασπιζόμενος Χριστιανικές διδασκαλίες, διεκήρυξε: «Όσον αφορά ζώα στραγγαλισμένα, μας είναι απαγορευμένο από τη Γραφή να μετέχωμε απ’ αυτά, επειδή το αίμα είναι ακόμη μέσα τους.»b

¹⁰ Ακόμη και αργότερα, στο έτος 692, ένα θρησκευτικό συμβούλιο στην Κωνσταντινούπολι (η Σύνοδος του Τρούλλου), στον 67ον κανόνα του, διεκήρυξε: «Προσφόρως επιτιμούμε εκείνους, οι οποίοι με κάποιον τρόπο κατασκευάζουν φαγητό με τη χρήσι του αίματος οιουδήποτε ζώου και το τρώγουν για να ικανοποιήσουν τη λαίμαργη γαστέρα. Αν, επομένως, οποιοσδήποτε επιχειρήση στο εξής να φάγη αίμα ζώου με οιονδήποτε τρόπο, αν μεν είναι κληρικός να καθαιρήται, αν δε λαϊκός ν’ αφορίζεται».c Πίστις στη σπουδαιότητα της αποστολικής αποφάσεως για το αίμα εξακολουθεί ακόμη στην Ανατολική Ορθόδοξο Εκκλησία.

11. Ποια γεγονότα έδειξαν αυξανόμενη παραμέλησι των περιορισμών για το αίμα στην εκκλησία της Ρώμης;

¹¹ Στη Δύσι, εν τούτοις, ηύξησε πολύ αξιοσημείωτα η παραμέλησις του θείου νόμου για το αίμα από τον τέταρτον αιώνα και έπειτα. Ο Αυγουστίνος, μέσω του οποίου η διδασκαλία του Πλάτωνος περί συμφύτου αθανασίας της Ψυχής εξελαϊκεύθη επίσης, υπεστήριξε ότι το θέσπισμα είχε χάσει τη σπουδαιότητά του εφόσον ο σκοπός του είχε εκπληρωθή.d Τελικά, στον δέκατον πέμπτον αιώνα η εκκλησία της Ρώμης είχε τόσο απομακρυνθή από την άποψι των πρώτων Χριστιανών, ώστε εσφετερίσθη το αίμα, όχι ζώων, αλλά τριών νεαρών παιδιών σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια αναζωογονήσεως του ασθενούντος πάπα της Ρώμης, Ιννοκεντίου Η΄, και τούτο με δαπάνη της ζωής και των τριών αιμοδοτών. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η αδιαφορία του συγχρόνου «Χριστιανικού κόσμου» για την ιερότητα του αίματος δεν αποτελεί αντανάκλασι της Χριστιανικής πίστεως, αλλά είναι αποτέλεσμα αποστασίας από την πίστι.​—1 Τιμ. 4:1.

ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΩΣ ΤΡΟΦΗΣ

12. Ποιες είναι μερικές από τις συνήθειες της εποχής μας, που παραβιάζουν την ιερότητα της ζωής και που οι Χριστιανοί αποφεύγουν;

¹² Τούτο καθιστά ζωτικό για τους αληθινούς Χριστιανούς σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους, να είναι άγρυπνοι αν πρόκειται να δείξουν τον κατάλληλο σεβασμό για την ιερότητα του αίματος. Πρέπει ν’ αποφύγουν την κακή χρήσι του αίματος που συνηθίζεται στον κόσμο. Παραδείγματος χάριν, στην Αφρική υπάρχουν μερικοί ιθαγενείς λαοί που συμπληρώνουν τη δίαιτά των πίνοντας αίμα από τη φλέβα του τραχήλου των βοδιών ή άλλων ζώων των. Σε πολλά μέρη οι άνθρωποι μπαίνουν στη γραμμή σε σφαγεία για να πιουν το αίμα προσφάτως σφαγμένων κτηνών, με την πεποίθησι ότι αυτό είναι μια θεραπεία για ωρισμένες ασθένειες. Στην Άπω Ανατολή υπάρχουν πολλές χώρες, όπου το αίμα χρησιμοποιείται ως βασικό συστατικό σε μερικές σούπες και σάλτσες. Στη Νότιο Αμερική ένα φαγητό που είναι εντελώς κοινό συνίσταται από αίμα χοίρου αναμεμιγμένο με ρύζι ή πατάτες και καρυκεύματα, και το αίμα πωλείται ακόμη και τρώγεται ως γλύκισμα. Λουκάνικα με αίμα, υπό διάφορα ονόματα, είναι διαθέσιμα σχεδόν παντού. Όλες αυτές οι συνήθειες δείχνουν χονδροειδή περιφρόνησι της ιερότητος της ζωής επειδή παραβιάζουν του νόμο του Ζωοδότου στο ζήτημα του αίματος.

13. Γιατί πρέπει να ασκήται προσοχή για την κατάλληλη σφαγή των ζώων που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για τροφή, και έτσι τι θα μπορούσε αυτό να οδηγήση ένα Χριστιανό να κάμη;

¹³ Ο νόμος για το αίμα διέπει, επίσης, τη βρώσι οποιουδήποτε ζώου που πέθανε από στραγγαλισμό, επειδή το αίμα δεν θα είχε αποστραγγισθή. Κάθε ζώο, λοιπόν, που βρέθηκε πνιγμένο ή νεκρό σε μια παγίδα και ζώα που επυροβολήθησαν, αλλά δεν υπέστησαν αμέσως αφαίμαξι, δεν είναι κατάλληλα για τροφή. Η συνήθεια σε πολλές χώρες να φονεύουν ορνίθια με στραγγγαλισμό, σπάζοντας τον τράχηλο, αλλά χωρίς να τον κόβουν, τα καθιστά, επίσης, ακατάλληλα για κατανάλωσι από Χριστιανούς. Μερικοί κρεοπώλαι, χωρίς σεβασμό για τον θείο νόμο πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, δεν αφαιρούν κατάλληλα το αίμα από τα ζώα που προετοιμάζουν για τροφή· πράγματι, μπορεί εσκεμμένως να ελαττώνουν την αποστράγγισι για να προσθέτουν βάρος στο κρέας. Αν ένας Χριστιανός μάθη ότι ο κρεοπώλης του δεν δίνει προσοχή στην αποστράγγισι του αίματος, τότε θα αναζητήση ένα άλλο μέρος για να κάμη τις προμήθειές του ή ακόμη θα απέχη από το να τρώγη κρέας αν τίποτε άλλο δεν είναι διαθέσιμο. Ομοίως, ένα ευσυνείδητο άτομο δεν θα τρώγη κρέας σ’ ένα εστιατόριο, αν γνωρίζη ότι είναι τοπική συνήθεια να μη δίδεται προσοχή στην κατάλληλη αφαίμαξι. Υπό τέτοιες περιστάσεις, ένας Χριστιανός που θέλει να τρώγη κρέας, μπορεί να χρειασθή ν’ αγοράση ένα ζωντανό ζώο ή πουλί και να ρυθμίση να κάμη τη σφαγή ο ίδιος.

14. Πώς αλλιώς γίνεται κακή χρήσις του αίματος σε προϊόντα τροφής, κι έτσι τι πρέπει να είναι προσεκτικοί οι Χριστιανοί να κάνουν;

¹⁴ Η ανευλάβεια για τον νόμο του Θεού είναι τόσο διαδεδομένη, ώστε αυτούσιο αίμα, πλάσμα αίματος και κλάσματα αίματος χρησιμοποιούνται ελεύθερα σε πολυάριθμα προϊόντα που πωλούνται ως τροφή. Παραδείγματος χάριν, αναφέρεται ότι μερικοί συσκευασταί κρέατος περιλαμβάνουν αίμα ως μέρος της κανονικής των συνταγής για λουκάνικα διαφόρων ειδών και άλλα αρτοσκευάσματα κρύου κρέατος. Μπορεί να μην το ονομάζουν όλοι αίμα· αλλ’ άσχετα με το πώς το ονομάζουν, αν είναι αίμα ή μέρος του αίματος, είναι κακό. Δεν το κάνουν αυτό απολύτως όλοι οι συσκευασταί κρέατος, αλλά μερικοί το κάνουν. Σε μερικά μέρη είναι, επίσης, γνωστό ότι τα «χάμπουργκερς» (είδος κεφτέδων) κατασκευάζονται κατά μέγα μέρας από πάχος με προσθήκη αίματος. Στη Ρωσία ετέθησαν πριν από χρόνια σε λειτουργία αρτοποιεία, στα οποία παρασκευάζεται άρτος με αίμα, όπου επτά μέρη αλεύρου σικάλεως αναμιγνύονται με τρία μέρη καθορισμένου αίματος βοός στον άρτο. Σε άλλες χώρες μερικοί μάγειροι χρησιμοποιούν σκόνη απεξηραμμένου πλάσματος σε γλυκίσματα, αντικαθιστώντας με αυτήν το ασπράδι του αυγού. Εξ άλλου, διάφορα τονωτικά και δισκία, που πωλούνται από φαρμακοποιούς, δείχνουν στις ετικέττες των ότι περιέχουν κλάσματα αίματος, όπως η αιμογκλομπίνη. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να είναι κανείς άγρυπνος, να γνωρίζη τις συνήθειες που επικρατούν στην κοινότητά του, να κάνη λογική έρευνα στα μέρη από όπου αγοράζει κρέας και να διαβάζη και να εννοή τις ετικέττες που βρίσκονται επάνω σε συσκευασμένα τρόφιμα. Καθ’ όσον ο παλαιός κόσμος γίνεται περισσότερο αμελής στη στάσι του απέναντι του νόμου του Θεού για το αίμα, είναι σπουδαίο οι Χριστιανοί να εξασκούν διαρκώς περισσότερη προσοχή, αν πρόκειται να φυλάξουν τον εαυτό τους «αμόλυντον από του κόσμου.»​—Ιάκ. 1:27.

ΜΕΤΑΓΓΙΣΙΣ ΑΙΜΑΤΟΣ

15. Ποιες υπήρξαν οι εξελίξεις στη χρήσι του αίματος για ιατρικούς θεραπευτικούς σκοπούς;

¹⁵ Δια μέσου των αιώνων η κακή χρήσις του αίματος από τον άνθρωπο έλαβε διάφορες μορφές. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι άρχοντες χρησιμοποιούσαν ανθρώπινο αίμα για να ξανανειώσουν· άλλοι έπιναν το αίμα των εχθρών των. Αλλά μόνο μετά την έρευνα από τον Ουίλλιαμ Χάρβεϋ της κυκλοφορίας του αίματος κατά τον δέκατον έβδομον αιώνα, έγινε κάποια εκτεταμένη προσπάθεια μεταγγίσεως αίματος στο κυκλοφοριακό σύστημα ενός άλλου πλάσματος. Αφού υπέστη σοβαρές οπισθοδρομήσεις οφειλόμενες σε θανατηφόρα αποτελέσματα, η μετάγγισις αίματος έφθασε τελικά ν’ αποσπά περισσότερη εύνοια στην αρχή αυτού του εικοστού αιώνος, όταν η έρευνα κατέστησε δυνατόν να προσδιορισθή η ταυτότης ωρισμένων τύπων αίματος. Οι δύο παγκόμιοι πόλεμοι και ο Κορεατικός πόλεμος έδωσαν στους γιατρούς ευρεία ευκαιρία να πειραματισθούν με τη θεραπευτική χρήσι του αίματος, και τώρα η μέθοδος ανεπτύχθη ως το σημείο που οι γιατροί χρησιμοποιούν όχι μόνο αυτούσιο αίμα και πλάσμα αίματος, το οποίον είναι το σχεδόν άχρωμο υγρό, στο οποίο μεταφέρονται τα κύτταρα του αίματος, αλλά και ερυθρά κύτταρα χωριστά από το πλάσμα, και τις διάφορες πρωτεΐνες του πλάσματος καθώς αισθάνονται την ανάγκη.

16. Αποτελεί παραβίασι του νόμου του Θεού η ιατρική χρήσις του αίματος για θεραπεία προς διατήρησιν της ζωής;

¹⁶ Παραβιάζεται άρα γε ο νόμος του Θεού με τέτοια ιατρική χρήσι του αίματος; Είναι μήπως σφάλμα το να διατηρήται η ζωή με εγχύσεις αίματος ή πλάσματος ή ερυθρών κυττάρων ή των διαφόρων κλασμάτων του αίματος; Ναι! Ο νόμος που ο Θεός έδωσε στον Νώε και που εφαρμόζεται σε όλους τους απογόνους του καθιστά σφάλμα το να φάγη κανείς αίμα, δηλαδή, να χρησιμοποιήση το αίμα ενός άλλου πλάσματος για να τραφή ή διατηρήση τη ζωή του. Όπως ακριβώς ο Τερτυλλιανός στην «Απολογία» του έδειξε πώς ελογικεύοντο οι πρώτοι Χριστιανοί στο ζήτημα αυτό, έτσι και σήμερα αναγνωρίζεται ότι, αν η απαγόρευσις αυτή εφαρμόζεται στο αίμα ζώων, εφαρμόζεται με ακόμη περισσότερη δύναμι στο ανθρώπινο αίμα. Περιλαμβάνει ‘κάθε αίμα’.​—Λευιτ. 3:17.

17. Πώς τα γεγονότα της ιστορίας αποδεικνύουν ότι εγίνετο κακή χρήσις του ανθρωπίνου αίματος στους αρχαίους χρόνους και έτσι περιελαμβάνετο στην απαγόρευσι που εξεδόθη από το αρχαίο Χριστιανικό κυβερνών σώμα;

¹⁷ Επιχειρήματα με σκοπό αποδείξεως ότι η απαγόρευσις της χρήσεως αίματος που εξεδόθη από το αρχαίο Χριστιανικό κυβερνών σώμα δεν αφορούσε το ανθρώπινο αίμα, αλλά μόνο το αίμα ζώων, δείχνει άγνοια των γεγονότων της ιστορίας. Στην αρχαία Ρώμη, που εδέσποζε του κόσμου της Μεσογείου στον πρώτον αιώνα, θεαταί των αγώνων των ξιφομάχων ωρμούσαν στην παλαίστρα μετά τον αγώνα και εβύζαιναν το αίμα που έρρεε από τον τράχηλο του νικημένου ξιφομάχου. Μερικοί ανάμεσα στους Σκύθες αναφέρεται ότι έτρωγαν τους νεκρούς συγγενείς των. Συνθήκες συνήπτοντο μεταξύ μερικών ανθρώπων με αμοιβαία τάσι μιας μερίδος του αίματος του ενός από τον άλλον και ανθρώπινο αίμα που ελαμβάνετο στο χέρι και ετρώγετο εχρησιμοποιείτο για τη σφράγισι μυήσεως στις ιεροτελεστίες της ειδωλολατρικής θεάς Μπελλόνα. Όταν, λοιπόν, οι απόστολοι, υπό την διεύθυνσι του αγίου πνεύματος, είπαν ότι οι Χριστιανοί έπρεπε να φυλάγωνται από αίμα, είχαν υπ’ όψι και ανθρώπινο αίμα επίσης.

18. Τι δείχνει ότι η μετάγγισις αίματος είναι «διατροφή» με αίμα;

¹⁸ Είναι χωρίς σημασία το ότι το αίμα λαμβάνεται στο σώμα δια μέσου των φλεβών αντί του στόματος. Ούτε βαρύνει ο ισχυρισμός μερικών ότι δεν είναι το ίδιο με την ενδοφλέβια διατροφή. Το γεγονός είναι ότι τρέφει ή υποστηρίζει τη ζωή του σώματος. Σε αρμονία με τούτο είναι μια δήλωσις στο βιβλίο Αιμορραγία και Μετάγγισις του Γεωργίου Ο. Κράιλ, Α. Μ., Μ. Δ., το οποίο παραθέτει μια επιστολή του Ντενύς, Γάλλου ιατρού και παλαιού ερευνητού στον τομέα των μεταγγίσεων. Η επιστολή λέγει: «Η εκτέλεσις μεταγγίσεως δεν είναι τίποτε άλλο παρά διατροφή με μια συντομώτερη οδό από τη συνήθη​—δηλαδή, τοποθέτησις στις φλέβες αίματος, που γίνεται αντί να ληφθή τροφή, η οποία μετατρέπεται σε αίμα μόνο έπειτα από διάφορες αλλαγές.»

19, 20. (α) Λόγω των συνεχών εξελίξεων στην ιατρική θεραπεία, πώς μπορεί κανείς να καθορίση αν η θεραπεία που περιλαμβάνει τη χρήσι αίματος πρέπει να γίνεται δεκτή ή ν’ απορρίπτεται; (β) Ποιο έξοχο παράδειγμα από αυτή την άποψι έδωσε ο Δαβίδ, δείχνοντας σεβασμό για την ιερότητα του αίματος;

¹⁹ Λόγω της εμφάσεως που τίθεται στη χρήσι του αίματος μέσα στον ιατρικό κόσμο, συνιστώνται διαρκώς νέοι τρόποι θεραπείας που περιλαμβάνουν τη χρήσι του. Αλλ’ άσχετα με το αν πρόκειται για πλήρες αίμα ή για κλάσμα αίματος, είτε είναι αίμα που ελήφθη από το ίδιο το σώμα του ατόμου είτε αίμα που ελήφθη από κάποιον άλλον, είτε παρέχεται ως μετάγγισις είτε ως ένεσις, ο θείος νόμος εφαρμόζεται. Ο Θεός δεν έδωσε στον άνθρωπο αίμα για να το χρησιμοποιή όπως θα μπορούσε να χρησιμοποιή άλλες ουσίες· απαιτεί σεβασμό για την ιερότητα του αίματος.

²⁰ Τι έξοχο παράδειγμα σεβασμού αυτού του νόμου εδόθη από τον θεοσεβή Βασιλέα Δαβίδ! Προτού οι εχθροί του λαού του Θεού εξωσθούν από τη γη, οι Φιλισταίοι είχαν μια φρουρά στη Βηθλεέμ κοντά στην Ιερουσαλήμ, και σε μια περίπτωσι «επεπόθησαν ο Δαβίδ ύδωρ, και είπε, Τις ήθελε μοι δώσει να πιω ύδωρ εκ του φρέατος της Βηθλεέμ, του εν τη πύλη;» Ναι, επιθυμούσε να έφευγαν οι Φιλισταίοι και αυτός να μπορούσε να είναι ελεύθερος να πάη στο φρέαρ και ν’ αναψυχθή με το νερό του. Αλλ’ ακούοντας την έφρασί του, «τρείς [γενναίοι άνδρες] διασχίσαντες το στρατόπεδον των Φιλισταίων, ήντλησαν ύδωρ εκ του φρέατος της Βηθλεέμ του εν τη πύλη, και λαβόντες έφεραν προς τον Δαβίδ.» Αυτό που έφεραν δεν ήταν τίποτε περισσότερο από νερό, αλλά το έφεραν με κίνδυνο της ζωής των, και ο Δαβίδ το εγνώριζε αυτό. «Πλην ο Δαβίδ δεν ηθέλησε να πίη αυτό, αλλ’ έκαμεν αυτό σπονδήν εις τον Ιεχωβά, λέγων, Μη γένοιτο εις εμέ παρά του Θεού μου να κάμω τούτο! θέλω πιει το αίμα των ανδρών τούτων, οίτινες εξέθεσαν την ζωήν αυτών εις κίνδυνον; διότι μετά κινδύνου της ζωής αυτών έφεραν αυτό. Δια τούτο δεν ηθέλησε να πίη αυτό.» (1 Χρον. 11:16-19, ΜΝΚ· 2 Σαμ. 23:15-17) Ο Δαβίδ εσέβετο τον νόμον του Θεού. Όχι μόνο απείχε από αίμα ζώων· απέφευγε το πολύ περισσότερο χονδροειδές αδίκημα καταναλώσεως ανθρωπίνου αίματος. Ναι, απέφευγε να κάμη κάτι που και μόνον έμοιαζε με παραβίασι αυτού του νόμου. Ήταν άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού. Μια όμοια ακριβώς πορεία υπακοής απ’ την καρδιά, υποκινεί τους ωρίμους Χριστιανούς σήμερα ν’ απέχουν εντελώς από κάθε ενέργεια που περιλαμβάνει κακή χρήσι του αίματος. Από αγάπη για του Θεό δείχνουν σεβασμό για την ιερότητα του αίματος.

[Υποσημειώσεις]