Ευεργετήματα από την Παρ’ Αξίαν Αγαθότητα του Θεού

Αφήγησις του Έρο Νιρόνεν

ΤΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟ πράγμα είναι το ότι ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του σύμπαντος, Εκείνος, του οποίου η μεγαλοσύνη είναι τέτοια, ώστε οι ίδιοι οι ουρανοί των ουρανών δεν μπορούν να τον περιλάβουν δείχνει καλωσύνη σε ταπεινούς ανθρώπους! Στοργικά επέτρεψε στους ανθρώπους να γνωρίσουν αυτόν και τις υπέρτατες ιδιότητές του. Μας έδωσε αρκετούς λόγους για ν’ αναλάβωμε θάρρος και να έχωμε ελπίδα και μας εκάλεσε μάλιστα να είμεθα συνεργοί του. Οποία αγαθότης! Οποία παρ’ αξίαν αγαθότης! Η εκτίμησις αυτής της ιδιότητος, που εξεδηλώθη από τον Θεό, είναι εκείνη που έδωσε κατεύθυνσι στη ζωή μου.

Από τα πρώτα μου ακόμη παιδικά χρόνια, που ήμουν στο παλαιό μέγαρο Μαιντυχάρτζου στη Φιλλανδία, οι ομορφιές των δημιουργημάτων, που φιλάγαθα επρομήθευσε ο Θεός για την απόλαυσι του ανθρώπου, μ’ έκαναν ν’ αποβλέπω στον Δημιουργό μ’ ένα αίσθημα δέους. Ωστόσο, οι διάφορες εκκλησίες δεν μου προσέφεραν τίποτα που να με κάμη να θέλω ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στη δράσι των. Μάλλον, εμαγεύθηκα από την εκμάθηση γλωσσών και τη μουσική, και αυτά θα εξακολουθούσαν να είναι τα κύρια ενδιαφέροντα σημεία της ζωής μου, αν δεν συνέβαινε να εύρω κάτι μεγαλυτέρας σπουδαιότητος. Ποιο ήταν αυτό;

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΝΑ ΚΑΜΩ

Πάντοτε είχα ένα αίσθημα δέους προς τον Θεό, αλλά στο έτος 1910 άρχισα να κατανοώ τους σκοπούς του. Τότε ήταν που ο αδελφός μου έστρεψε την προσοχή μου στην αλήθεια, όπως βρίσκεται μέσα στην Αγία Γραφή. Μου επρομήθευσε τον πρώτο τόμο μιας σειράς βιβλίων που είναι γνωστή ως Γραφικαί Μελέται. Φοιτούσα τότε στο σχολείο, αλλ’ αφού δεν το βρήκα δύσκολο, είχα άφθονο καιρό για άλλα πράγματα, η δε ανάγνωσις των Γραφικών Μελετών έγινε η νέα μου προσφιλής ενασχόλησις. Δια μέσου των σελίδων, που εδιάβαζα, μπόρεσα να κατανοήσω ότι η προμήθεια του Θεού ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι ζωή αιώνια, άλλοι στον ουρανό κι άλλοι σε μια παραδεισιακή γη, ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη αγαθότης από εκείνη που είδα ν’ αποδεικνύεται στη δημιουργία. «Κατά χάριν», διεκήρυξε ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, «είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας· Θεού το δώρον.» (Εφεσ. 2:8) Δεχόμενος αυτή την παρ’ αξίαν αγαθότητα, δεν μπορούσα να χάσω τον σκοπό της. Υπήρχε έργον για να γίνη. Έπρεπε να το συμμερισθώ με άλλους, μολονότι δε συνήντησα στους συμμαθητάς μου γενικά εναντίωσι, άρχισα να ομιλώ σ’ αυτούς.—2 Κορ. 6:1.

Καθόσον περνούσαν τα χρόνια, η γνώσις μου ηύξανε. Οι εκδόσεις της Σκοπιάς και οι ομιλίες ωρίμων αδελφών στην εκκλησία μ’ εβοήθησαν ν’ αποκτήσω μια σαφέστερη άποψι των ευθυνών μου. Κατόπιν το θέρος του 1914, αφού είδα το θαυμάσιο Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας και τη σχετική διαζωγράφισι του σκοπού του Θεού απ’ τον καιρό της δημιουργίας συνεχώς ως την εποχή του νέου Του κόσμου, υπεκινήθηκα ν’ αφιερωθώ στον Ιεχωβά κι εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα σε μια συνέλευσι του Ελσίνκι.

Ακριβώς όπως εβοήθησε εμένα, έτσι το Φωτό-Δραμα εξακολούθησε να βοηθή και πολλούς άλλους. Εξεπλήρωσε μια τεράστια μαρτυρία στη Φιλλανδία. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε δοθή μια καλή μαρτυρία για την αρχή του εσχάτου καιρού του κόσμου στο έτος 1914, και πολλοί το εγνώριζαν αυτό. Ως αποτέλεσμα τούτου, τα πυροβόλα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου πραγματικά υπεβοήθησαν τη διαφήμισι της προβολής εκ μέρους μας του Φωτο-Δράματος. Υπήρχαν μάλιστα και πολλοί Ρώσοι αξιωματικοί που ήλθαν στις προβολές.

ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ήσαν δύσκολοι καιροί εκείνοι. Ασφαλώς, όπως προείπε η Γραφή, ο κόσμος εισήλθε στον έσχατον καιρόν του. Ο παγκόσμιος πόλεμος συνεπέφερε συσκοτίσεις, σιτοδείες, λοιμούς και έκλυσι των ηθών με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Ανεσκάφησαν χαρακώματα και στα νησιωτικά μέρη ακόμη, και υπήρχαν συνεχείς ανωμαλίες. Μέσα σ’ αυτόν τον θόρυβο συνήντησα ένα Ρώσο αξιωματικό—Γερμανό την καταγωγή—ο οποίος τόσο ενδιεφέρθη για την αλήθεια της Γραφής ώστε απέκτησε όλες τις εκδόσεις της Σκοπιάς, που ήσαν διαθέσιμες στη Γερμανική, μαζί με μια Αγία Γραφή. Αργά τη νύχτα ήθελε να τα διαβάζη και κατόπιν την επόμενη μέρα ήθελε να μ’ επισκέπτεται για να λαμβάνη επεξηγήσεις σε σημεία που δεν είχε καταλάβει. Σε λίγο, όμως, εξηφανίσθη όταν έγινε μετακίνησις στρατευμάτων.

Με τον καιρό οι ταραχές μέσα στη χώρα εξειλίχθησαν σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς, των «Λευκών» και των «Ερυθρών». Εκείνο τον καιρό, κατά σύμπτωσιν, ευρισκόμουν στο σπίτι μου στη Μαιντυχάρτζου, στο έδαφος των «Λευκών», χωρισμένος από τους αδελφούς μου που ήσαν στα νότια. Υπήρχε μεγάλη έντασις μεταξύ του λαού, και θεωρούσαν ως εχθρό τους οποιονδήποτε, ο οποίος δεν εμάχετο ενεργώς στις γραμμές των. Πολλοί ήσαν εκείνοι, που ωργίσθησαν πολύ για το έργον που έκανα κηρύττοντας το Γραφικό άγγελμα της ειρήνης σ’ έναν καιρό, όπως εκείνος, αλλ’ ο Θεός φιλαγάθως επαγρυπνούσε για μας. Σε λίγον καιρό ο εμφύλιος πόλεμος έπαυσε· τότε άρχισε η τακτική επιστράτευσις.

Αυτό μου παρέσχε την ευκαιρία να εξηγήσω τη Χριστιανική μου ουδετερότητα σε πολλούς από τους αξιωματικούς του στρατού. Μερικοί απ’ αυτούς ήσαν πολύ καλοί και με μετεχειρίσθησαν με ανθρωπισμό παρά τις δύσκολες περιστάσεις. Ένας ήρχετο σ’ εμένα πολύ συχνά για να συζητήση τα πράγματα, και υπήρχαν πολλές ευκαιρίες για μαρτυρία σε άλλους αξιωματικούς και στρατιώτας. Ενθυμούμαι έναν αξιωματικό, ο οποίος, όταν έμαθε ότι εγώ δεν επίστευα στα δόγματα της κρατικής Λουθηρανής εκκλησίας, έκανε κι άλλες ερωτήσεις. ‘Δεν πιστεύω σε αιώνια βάσανα’, εξήγησα. Καλό του φάνηκε αυτό. ‘Ούτε κι εγώ δεν πιστεύω στην αθανασία της ψυχής’. ‘Αυτό βέβαια ήταν που σκεπτόμουν κι εγώ’, απήντησε. Ως αποτέλεσμα τούτου εζήτησε να ομιλήσω γι’ αυτά τα πράγματα στους άνδρες του τάγματός του, και μπόρεσα να το πράξω αυτό κατ’ επανάληψιν.

ΕΚΜΑΘΗΣΙΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

Στη διάρκεια των ετών εκείνων, καθώς παρακολουθούσα τις συναθροίσεις, δεν μπορούσα παρά να θαυμάζω τους ωρίμους αδελφούς, που έδιναν δημόσιες ομιλίες, και συνήθιζα να σκέπτομαι πόσο μεγαλειώδες θα ήταν αν μπορούσα κι εγώ να κάμω το ίδιο. Αλλ’ ήμουν στερρά πεπεισμένος ότι αυτό ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάμω. Ωστόσο, στο 1917 έλαβα μια επιστολή από το Γραφείο του Τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά που μ’ ερωτούσε αν εσκέφθηκα ποτέ να ομιλώ δημοσία. Η απάντησίς μου: ‘Βεβαίως το σκέφθηκα αυτό κι εθαύμασα την ικανότητα των άλλων, αλλ’ εγώ ο ίδιος είμαι εντελώς ανίκανος προς τούτο’. Σ’ αυτό ο υπηρέτης του Τμήματος απήντησε: ‘Καλά, θα σας στείλωμε μια βραχεία σειρά διαλέξεων για ν’ αρχίσετε’. Εξεπλάγην και χάρηκα πάρα πολύ· ταυτόχρονα παρεκάλεσα τρέμοντας τον Ιεχωβά να με βοηθήση.

Θυμούμαι ακόμη την πρώτη μου δημόσια ομιλία, την είχα όλη γραμμένη και κατώρθωσα να την περάσω όλη με κάποιον τρόπο, εν μέρει αναγινώσκοντας, κι εν μέρει αυτοσχεδιάζοντας. Μολονότι αυτή έγινε σ’ ένα χωριό της υπαίθρου, παρόντες ήσαν περίπου τετρακόσιοι, κι ήμουν ζαλισμένος από φόβο ακροατηρίου. Απ’ εκεί, όμως, έγινε αρχή και, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, μπόρεσα να δώσω πάνω από 1.500 τέτοιες δημόσιες διαλέξεις στη Φιλλανδική και στη Σουηδική γλώσσα ίσαμε τώρα, τις περισσότερες απ’ αυτές τα Σαββατοκύριακα.

Στη δεκαετία από το 1920 είχα το προνόμιο να κάμω μερικά ταξίδια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, παρακολουθώντας συνελεύσεις και δίδοντας και ομιλίες. Η πιο συγκινητική απ’ αυτές τις πείρες ήταν στη συνέλευσι του Λονδίνου, Αγγλίας, 25-31 Μαΐου 1926. Εκεί διενείμαμε ένα νέο βιβλιάριο, Η Σημαία δια τους Λαούς και θυμούμαι ακόμη τόσο καλά ως να ήταν χθες πόσο ευτυχής ήμουν στο τέλος της ημέρας για τη μερίδα που είχα σ’ εκείνο το έργον. Το ψήφισμα, «Μια Μαρτυρία προς τους Άρχοντας του Κόσμου», που είχε εγκριθή από τη συνέλευσι, ήταν πολύ τολμηρό, ειδικά για κείνες τις μέρες. Η δε δημόσια ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ, «Γιατί οι Παγκόσμιες Δυνάμεις Κλονίζονται—η Θεραπεία», μέσα στην κατάμεστη Αίθουσα του «Άλμπερτ Χωλ», ήταν το βρόντημα σάλπιγγος κρίσεως. Εκάθησα ψηλά στον εξώστη γεμάτος δέος από τα όσα έβλεπα.

Εν καιρώ ήλθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Και πάλι η Φιλλανδία είχε σοβαρά δεινά. Νεαροί αδελφοί, οι οποίοι είχαν φθάσει σε ηλικία στρατεύσεως, συνελήφθησαν κι ενεκλείσθησαν σε σωφρονιστικές φυλακές, όπου υπεβλήθησαν σε δεινές δοκιμασίες και υπέστησαν κακομεταχείρισι λόγω της στάσεως των Χριστιανικής ουδετερότητος. Το κήρυγμά μας και τα Γραφικά έντυπα απηγορεύθησαν, καθώς και οι συναθροίσεις, ο δε υπηρέτης του Τμήματος ετέθη υπό κράτησιν. Εν τούτοις, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού, το έργον συνεχίσθη. Κατωρθώσαμε να συμμελετούμε, ακόμη δε να έχωμε και μερικές συνελεύσεις! Όλον αυτόν τον καιρό μπόρεσα να οδηγώ τακτικές οικιακές Γραφικές μελέτες.

Λίγο μετά τον πόλεμο, ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Νορρ, μας επεσκέφθη στο Τμήμα, στο Ελσίνκι, βοηθώντας μας να οργανώσωμε καλύτερα το έργον. Ήταν μια ενισχυτική πείρα για μένα, και πολλά έκαμε για να μου εντυπώση τη θεοκρατική λειτουργία της οργανώσεως. Αλλ’ ακόμη δεν εγνώριζα ούτε τα μισά.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Μετά απ’ εκείνη την επίσκεψι, τέσσερες Φιλλανδοί αδελφοί από το Μπέθελ εκλήθησαν να φοιτήσουν στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, που είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ήμουν κι εγώ μεταξύ αυτών! Θα μπορούσα να πιστέψω τ’ αυτιά μου και τα μάτια μου; Ναι, ο Ιεχωβά, μέσω της οργανώσεώς του έδειχνε και σ’ εμένα αυτή τη στοργικότητα.

Λίγο μετά την άφιξί μας στην Αμερική παρακολουθήσαμε τη συνέλευσι στο Κλήβελαντ, Οχάιο, τον Αύγουστο του 1946. Ήταν μια τεράστια πείρα να δώσω τις βραχείες ομιλίες, που μου είχαν ανατεθή, σ’ εκείνο το πλήθος των εβδομήντα χιλιάδων ατόμων. Και υπήρχαν πάρα πολλές εκπλήξεις για όλους μας: νέα βιβλία για χρήσι στη μελέτη μας, νέες οργανωτικές διατάξεις, και ανακοίνωσις προγράμματος επεκτάσεως των χρησιμοποιουμένων μέσων της Εταιρίας. Οι συγκινήσεις δεν ετελείωσαν με τη συνέλευσι αλλ’ εξακολούθησαν ν’ ανέρχωνται καθόσον ταξιδεύαμε προς την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ.

Η υποδοχή που μας έκαμαν ήταν πολύ στοργική. Οι εκπαιδευταί αυτοσυνεστήθησαν και μας έκαμαν να αισθανώμεθα ακριβώς σαν στο σπίτι μας. Αλήθεια είναι ότι τα μαθήματα ήσαν δύσκολα, αλλά γεμάτα από ευλογίες. Τώρα για πρώτη φορά έμαθα πώς να μελετώ πραγματικά την Αγία Γραφή. Εκτεταμένες νέες απόψεις διηνοίχθησαν ενώπιόν μου. Το να μάθω πώς λειτουργεί η οργάνωσις και να βλέπω την εγκάρδια αφοσίωσι των αδελφών ενίσχυσε την καρδιά μου. Τώρα που είμαι πίσω στη Φιλλανδία και μετά από πολλά χρόνια, αναπολώ ακόμη εκείνη την πείρα και την αναγνωρίζω ως μια εκδήλωσι της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Ιεχωβά σ’ εμένα.

Η ΠΑΡ’ ΑΞΙΑΝ ΑΓΑΘΟΤΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ

Φυσικά, υπήρξαν και περιπτώσεις στο πέρασμα των ετών, που θα ήταν δυνατόν να επιθυμήσω μια μεγαλύτερη φυσική αντοχή. Η σωματική μου αδυναμία διέκοπτε κατά καιρούς το έργον μου, η δε τελευταία διακοπή, όταν επλήγη βαριά το στομάχι μου, σχεδόν ετερμάτισε την εδώ υπηρεσία μου. Με μετέφεραν κατ’ ευθείαν στη χειρουργική τράπεζα, αλλά, γεμάτος εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, βρήκα ειρήνη, ακόμη και σ’ εκείνες τις περιστάσεις. Ο χειρουργός ήταν ευγενής κύριος και, μολονότι δεν μπορούσε να έχη πολλές ελπίδες για μένα, ήταν πρόθυμος να σεβασθή τη θρησκευτική μου άποψι, που απέκλειε τη χρήσι αίματος, κι ενήργησε πολύ καλά. Προς έκπληξιν όλων, η ανάρρωσίς μου, αν και απήτησε χρόνον, ήταν καλή. Με κάνει να αισθάνωμαι, όπως κι ο απόστολος Παύλος θα είχε αισθανθή λόγω της παθήσεως, για την οποία έχει γράψει ότι του εδόθη «σκόλοψ εις την σάρκα.» Λαχταρούσε ν’ απαλλαγή απ’ αυτό, αλλ’ ο Κύριος του είπε: «Αρκεί εις σε η χάρις μου· διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία.» (2 Κορ. 12:7-9) Ακόμη και η αναπηρία μου, η αδυναμία μου, διήνοιξε τον δρόμο για μια καλή μαρτυρία στο προσωπικό του νοσοκομείου και σε άλλους ασθενείς, που ήσαν όλοι πολύ φιλόφρονες σ’ εμένα.

Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, αφότου ήλθα να εργασθώ στο γραφείο του Τιμήματος Φιλλανδίας της Εταιρίας Σκοπιά, αλλ’ αυτό το χρονικό διάστημα εφάνη πολύ βραχύ. Εγκατέλειψα ένα στάδιο μουσικής ευχαριστήσεως, αλλ’ επείσθηκα ότι η πραγματική ευτυχία δεν προέρχεται από την επιδίωξι υλικού κέρδους ή τιμής για τον εαυτό μας. Βρήκα πολύ μεγαλύτερη ευτυχία ψάλλοντας τους αίνους του Θεού. Η δε γοητεία μου για γλωσσομάθεια έφθασε να έχη πολύ περισσότερη σημασία απ’ όση είχε ποτέ όταν ήμουν παιδάκι, διότι μπόρεσα να έχω μέρος στη μετάφρασι του αγγέλματος της ζωής στη γλώσσα των ανθρώπων μεταξύ των οποίων υπηρετώ. Η παρ’ αξίαν αγαθότης του Θεού είναι εκείνη που μου άνοιξε όλες αυτές τις ευκαιρίες, φέρνοντας χαρά στη ζωή μου και κάνοντας με ικανό ν’ αφοσιωθώ στο να συμμερίζωμαι αυτή με άλλους.