Συμβαδίζοντας με την Πιστή Οργάνωσι

Όπως εκτίθεται από τον Α. Π. Χιούζ

ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ μου για τον Θεό και τη Γραφή άρχισε, όταν ήμουν παιδάκι μόλις οκτώ ετών. Συνήθιζα να παρακολουθώ ένα μάθημα Γραφικής μελέτης στο σχολείο του χωριού μας στο Σροπσάιρ της Αγγλίας. Ενθυμούμαι, που μελετούσα τη βιογραφία του αποστόλου Παύλου, κι απέκτησα την επιθυμία να υπηρετώ τον Θεό με τον ίδιο τρόπο. Η αρχική αυτή επαφή με την Αγία Γραφή συνετέλεσε κατά πολύ στη διαμόρφωσι της ζωής μου στα μεταγενέστερα χρόνια.

Στο έτος 1912, οπότε ήμουν δεκαέξη ετών, έφυγα απ’ το σπίτι μου για να πάω να κατοικήσω στη Λίβερπουλ με συγγενείς, οι οποίοι συχνά έλεγαν για ένα επικείμενο τέλος του κόσμου τούτου. Ήταν ένα περιβάλλον, για το οποίον είμαι πολύ ευγνώμων. Το ίδιο εκείνο έτος ο Κ. Τ. Ρώσσελ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έφθασε στη Λίβερπουλ από τη Νέα Υόρκη και συνέπεσε να συνοδεύσω τη θεία μου στο σπίτι, όπου ήταν αυτός και η ομάς του. Όταν με συνέστησαν σ’ αυτόν, μ’ ερώτησε ζωηρά: «Έχεις δώσει την καρδιά σου στον Κύριο;» (Ήταν μια ερώτησις που απηύθυνε συχνά στους νεαρούς.) Εγώ δεν συνέλαβα την πλήρη έννοια της ερωτήσεως αυτής τότε, αλλ’ αυτή, βέβαια, με ώθησε σε σκέψεις. Παρηκολούθησα τη δημοσία ομιλία του, «Πέραν του Τάφου», και σε λίγο απελάμβανα ευτυχείς μέρες παρακολουθώντας άλλες συναθροίσεις του λαού του Ιεχωβά και μαθαίνοντας περισσότερα για τις θαυμάσιες βουλές του Ιεχωβά. Την άνοιξι του 1913 έδωσα την καρδιά μου στον Ιεχωβά με αφιέρωσι κι εβαπτίσθηκα. Κατόπιν προσπαθούσα να μη χάνω συναθροίσεις με τους «Σπουδαστάς των Γραφών», όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήθελα να θέσω ένα καλό θεμέλιο και να οικοδομήσω πάνω σ’ αυτό στερεές αλήθειες. Αυτό αργότερα με κατέστησε ικανό να μένω ακλόνητος στην πίστι, όταν ηγείροντο τρικυμίες, που συνεκλόνιζαν πολλούς από την οργάνωσι του Ιεχωβά.

Οι πρώτες μου ενέργειες συνίσταντο στη διανομή Γραφικών φυλλαδίων, τα οποία άφηνα στις πόρτες των σπιτιών τις πρωινές ώρες της Κυριακής. Η ιδέα μου ήταν ότι οι γονείς θα τα έπαιρναν προτού πέσουν στα χέρια των παιδιών και καταστραφούν. Αυτό ήταν το έργον που μας είχε αναθέσει ο Ιεχωβά εκείνον ειδικά τον καιρό μέσω της οργανώσεώς του, και προσείλκυσε πολλούς στις αλήθειες, που ευρίσκοντο στον λόγον του Θεού.​—Πράξ. 6:7.

Ήλθε κατόπιν το έτος 1914 με την αναμονή μας ότι γρήγορα θ’ ανελαμβανόμεθα από την επίγεια σκηνή στον ουρανό. Πολλοί επεσήμαιναν τις μέρες ως την πάροδο των καιρών των εθνών, όπως είχε προείπει ο Ιησούς στο Λουκάν 21:24. Εν τούτοις, εγώ αισθανόμουν ότι ίσως υπήρχε κάτι παραπάνω για να μάθωμε σχετικά με την ελπίδα μας. Όταν εδημοσιεύθη στη Σκοπιά ένα άρθρο με τίτλο «Τώρα Είναι Πλησιεστέρα η Σωτηρία Μας», που εσχολίαζε τον Ψαλμό 149, ανεπήδησα από τη χαρά μου. Ετόνιζε ότι, αντί να πάμε αμέσως στον ουρανό, υπήρχε ένα μεγάλο έργον δημοσιότητος για να γίνη στη γη. Ωστόσο, όλοι ανεμέναμε τον μεγάλο καιρό της θλίψεως, που είχε προείπει ο Ιησούς.

ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΙ

Μια μέρα, καθώς επέστρεφα στο σπίτι από ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή, είδα μια δημοσιογραφική πινακίδα, που έλεγε: «Εκηρύχθη Πόλεμος!» Σκέφθηκα ότι επρόκειτο για επιβεβαίωσι της ελπίδος μας περί της Βασιλείας και της κυριαρχίας της πάνω στη γη! (Ματθ. 24:3, 7) Λίγο μόνο κατανοούσα τα γεγονότα, που επρόκειτο να σωρευθούν επάνω μου στα προσεχή λίγα χρόνια. Κατ’ επανάληψιν έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις, που απαιτούσαν πίστι κι εμπιστοσύνη στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Η Βρεττανία ήταν τότε εμπόλεμος, κι εμείς οι νεαροί αδελφοί στην πίστι έπρεπε ν’ αποφασίσωμε τι πορεία θα ελαμβάναμε. Επειδή επροτίμησα να διατηρήσω τη Χριστιανική μου ουδετερότητα, κατεδικάσθηκα σε διετή φυλάκισι. Στη διάρκεια του καιρού εκείνου έκαμα τη λογική σκέψι ότι αν επρόκειτο ν’ αποστερηθώ της ελευθερίας μου από μια κοσμική εξουσία, τότε γιατί δεν επιδιδόμουν σε ολοχρόνια υπηρεσία στον Ιεχωβά;

Εν τούτοις, έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν μερικά προβλήματα. Στη διάρκεια των ετών από το 1918 ως το 1922 συνέβησαν πολλές δοκιμασίες πίστεως. Πολλές φωνές ακούσθηκαν, που ισχυρίζοντο όλες ότι αποτελούσαν το θείον μέσον διοχετεύσεως της αληθείας. Ήταν ο καιρός του κοσκινίσματος, που συνώδευε την έλευσι του Ιεχωβά στον ναό του για κρίσι. (1 Πέτρ. 4:17, 18) Με θέρμη προσευχήθηκα στον Ιεχωβά για καθοδηγία. Πόσο μεγάλη ήταν η ανακούφισίς μου, όταν διέκρινα καθαρά ποιος είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος»! (Ματθ. 24:45-51) Κατόπιν ήλθε στη Λίβερπουλ ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, για να εκφωνήση τη διάλεξι «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι». Τι ευφρόσυνη πείρα ήταν να βλέπω την αίθουσα κατάμεστη, με χιλιάδες ακόμη άτομα απ’ έξω!

ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ήλθε το έτος 1922 και μπορούσα τώρα να επιδοθώ στη διακονία του ολοχρονίου σκαπανέως. Συναντήθηκα με τον Έδγαρ Κλαίη, τον οποίον για πρώτη φορά εγνώρισα μέσα σ’ ένα πειθαρχείον της εποχής του πολέμου, κι άρχισα μια επταετή περίοδο έργου σκαπανέως, που θα την κατατάσσω πάντοτε μεταξύ των πιο ευτυχών ημερών της ζωής μου. Υπηρέτησα πρώτα στη Βόρειο Ουαλία, κατόπιν στη δυτική Αγγλία και αργότερα στην Ιρλανδία. Πάντοτε υπήρξε συνήθειά μας ν’ αφήνωμε την οργάνωσι του Ιεχωβά να ορίζη τον τομέα μας και πάντοτε απεδεικνύετο ότι αυτό ήταν το καλύτερο.

Σε συνεργασία με την εκκλησία της Λίβερπουλ διευθετήσαμε διαλέξεις στον τομέα μας. Κατ’ επανάληψιν οι αίθουσες ήσαν γεμάτες από κόσμο, που ήρχετο ν’ ακούση τη διάλεξι «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι». Στο έτος 1927 εκλήθηκα ν’ αναλάβω έργον σ’ εμπορικά καταστήματα, επισκεπτόμενος όλα τα μεγάλα εμπορικά του Μπίρμιγχαμ. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, κι αισθανόμουν τον εαυτό μου ως μη ενδεδειγμένον γι’ αυτό, αλλά σύντομα συνήθισα και ήμουν ευγνώμων που ανταπεκρίθηκα στην κλήσι. Σε μια περίπτωσι, όταν έκαμα επίσκεψι σ’ ένα διακεκριμένο δικηγόρο, παρέμεινα επί δύο ώρες, και αυτός κι ο συνεργάτης του έλαβαν δέκα βοηθήματα Γραφικής μελέτης από μένα. Κατόπιν εκλήθηκα να επισκεφθώ αυτόν και τη σύζυγό του στο σπίτι τους. Αυτά είναι τα είδη των πειρών, που καθιστούν την υπηρεσία σκαπανέως τόσο πλούσια κι ευχάριστη.

Στη διάρκεια των ετών εκείνων του έργου σκαπανέως επήγαινα πάντοτε στις μεγαλύτερες συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μερικές απ’ αυτές ήσαν ως σταθμοί στη Χριστιανική μου ζωή. Θα ενθυμούμαι πάντοτε το 1926 και τη συναρπαστική ομιλία του Αδελφού Ρόδερφορδ στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου. Σ’ αυτή τη συνέλευσι ήταν, που εμφανισθήκαμε στους δρόμους για πρώτη φορά, προσφέροντας το βιβλιάριο Σημαία δια τους Λαούς. Σ’ εκείνη τη συνέλευσι, επίσης, ελάβαμε και το βιβλίο Απελευθέρωσις. Πόσο με συνεκίνησε αυτό! Το ότι εξήρε την οργάνωσι του Ιεχωβά, που ητοιμάζετο να πολεμήση εναντίον του Διαβόλου και της πονηρής του οργανώσεως, με ωφέλησε πάρα πολύ.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Ένα νέο κεφάλαιο άρχισε στη ζωή μου, όταν εκλήθηκα να υπηρετήσω στο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά, στο Λονδίνον. Είχα ανάμικτα αισθήματα, όταν έλαβα την επιστολή, διότι τα προνόμια μου ως σκαπανέως μου ήσαν λίαν πολύτιμα, αλλά μέσα στην καρδιά μου εγνώριζα ότι τα μελλοντικά μου προνόμια ευρίσκοντο ακριβώς εκεί στο Μπέθελ, κι έτσι έγινε. Στο Μπέθελ του Λονδίνου είχα καλή ευκαιρία να παραστώ μάρτυς της προόδου της οργανώσεως, συμβαδίζοντας με τις περαιτέρω αποκαλύψεις του θελήματος του Ιεχωβά. Θαυμάζω τον βαθύ σεβασμό που υπάρχει για τις δίκαιες απαιτήσεις του, άσχετα με το πώς μπορεί να επηρεασθούμε εμείς ως άτομα. Είδα πολλές μεταβολές στο πέρασμα των χρόνων, αλλ’ ένα πράγμα μου μένει πολύ βέβαιο: Ο Ιεχωβά κατευθύνει τους δούλους του δια του «πιστού και φρονίμου δούλου».

Όταν ήμεθα βυθισμένοι στις σκοτεινές ημέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήμεθα αποκεκομμένοι από επικοινωνία με το γραφείο του Μπρούκλυν, και μας επεβλήθησαν πολλών ειδών περιορισμοί. Πόσο πλούσια μας συνετήρησε ο ουράνιος Πατήρ μας στη διάρκεια των δύσκολων εκείνων ημερών! Οι φυσικές δυσχέρειες, που επήλθαν από τον βαρύ βομβαρδισμό του Λονδίνου, οι ελλείψεις τροφίμων, κατόπιν των οποίων εφηρμόσθη αναποφεύκτως η διανομή με δελτίο, και τόσα άλλα πράγματα, εξουδετερώθησαν πλήρως με τη θαυμαστή ένδειξι της κατευθύνσεως κι ευλογίας του Ιεχωβά. Ποτέ δεν εστερήθημεν από την πνευματική τροφή, που παρείχετο μέσω της Σκοπιάς. Δεν είχαμε παρά μια μόνο στοιχειοχυτική μηχανή κι ένα μετρίου μεγέθους πιεστήριο. Το χαρτί εσπάνιζε πολύ πράγματι. Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, πάντοτε εκαλύπταμε τις ανάγκες μας. Πραγματικά, η παραγωγή μας σε περιοδικά ηυξήθη πολύ στη διάρκεια του πολέμου!

Το να διαπιστώσω την αγάπη και τον ζήλο των αδελφών στο Λονδίνο και στις άλλες μεγάλες πόλεις που εβομβαρδίσθησαν βαριά, και το να τους βλέπω να συνεχίζουν τις Γραφικές μελέτες των χωρίς διακοπή ήσαν πράγματα, που δεν διέφυγαν καθόλου την προσοχή μου. Σχεδόν δεν τους απέμεινε κανένα έντυπο, αλλ’ αυτό δεν τους εμπόδιζε να πλησιάζουν τους ανθρώπους με το άγγελμα της Βασιλείας.

Επιπρόσθετα, ήταν και πάλι το πρόβλημα της ουδετερότητος, που έθιγε όχι μόνο τους αδελφούς αλλά και τις αδελφές. Όπως και πολλοί άλλοι, εκλήθηκα από τις Αρχές ν’ αφήσω την καθορισμένη μου θέσι στο Μπέθελ και ν’ αναλάβω έργον μη συμβιβαζόμενο με τη Χριστιανική μου ουδετερότητα. Αυτό αρνήθηκα να το πράξω και γι’ αυτό μ’ εφυλάκισαν πάλι για λίγους μήνες. Αλλ’ η ζωή της φυλακής δεν ήταν και τόσο δύσκολη αυτή τη φορά, διότι μπορούσαμε να συναθροιζώμεθα ωρισμένες μέρες για Γραφική μελέτη. Είχα το προνόμιο, μαζί με άλλους αδελφούς, να δώσω μαρτυρία σε τρεις τουλάχιστον δεσμοφύλακας, οι οποίοι εδέχθησαν το άγγελμα και κατόπιν αφιέρωσαν τη ζωή τους στην εκτέλεσι του θελήματος του Ιεχωβά. Ο ένας αργότερα έγινε επίσκοπος εκκλησίας.

Επανήλθα στο Μπέθελ του Λονδίνου για ένα έτος ακόμη​—και κατόπιν πάλι στη φυλακή για την ίδια αιτία όπως και πριν. Εν τούτοις, αυτή τη φορά μας επίεσαν με την προσπάθεια να διασπάσουν την οργάνωσι μας στο γραφείο του Λονδίνου. Ο Αδελφός Α. Σρέντερ, που μας υπηρετούσε, εξετοπίσθη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικοί από τους νεωτέρους αδελφούς της οικογενείας Μπέθελ εκλείσθησαν σε φυλακές. Με όλα αυτά εμάθαμε να εναποθέτωμε την εμπιστοσύνη μας πλήρως στον Ιεχωβά.

Ήταν μια μεγάλη μέρα για μένα και για όλη την οικογένεια Μπέθελ, όταν έληξε ο πόλεμος και υπήρχε πρόβλεψις να συναντήσωμε πάλι τον Αδελφό Ν. Ο. Νορρ, ο οποίος ήταν τώρα ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αν δεν έχετε λάβει πείραν της απομονώσεως από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας επί χρόνια, είναι δύσκολο να φαντασθήτε τι σημαίνει να επαναλάβετε άμεση επαφή άλλη μια φορά και να βλέπετε τους αδελφούς μας πρόσωπο προς πρόσωπο και να γνωρίσετε τη μεγάλη χαρά που φέρνει αυτό το γεγονός.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Η παρ’ αξίαν αγαθότης του Ιεχωβά δεν γνωρίζει όρια. Το εδοκίμασα αυτό, όταν έλαβα πρόσκλησι να παρακολουθήσω την πρώτη μεταπολεμική διεθνή συνέλευσι στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1946. Η πρώτη μου ευκαιρία να συναντήσω την οικογένεια του Μπέθελ του Μπρούκλυν και να περάσω μαζί τους έξη εβδομάδες περίπου πριν πάγω στο Κλήβελαντ απετέλεσε άλλο ένα μέσον να προσηλώσω σταθερά στη διάνοια μου τη θέσι που κρατεί η Εταιρία Σκοπιά στον θείο σκοπό.

Η συνέλευσις του Κλήβελαντ ήταν θαυμάσια. Το να βλέπη κανείς εκείνα τα ατελείωτα πλήθη ανθρώπων, που ήσαν όλοι στην αλήθεια, ήταν κάτι σχεδόν απίστευτο. Το να παραστώ μάρτυς της παρουσιάσεως του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής», που επετέλεσε τόσο πολλά στη σταθερή εισαγωγή των Γραφικών αληθειών στις διάνοιες τόσων ανθρώπων το ν’ ακούσω τον Αδελφό Νορρ ν’ αναγγέλλη την είδησι ότι ένα νέο Μπέθελ του Μπρούκλυν επρόκειτο να κτισθή· το να παρατηρήσω όλες τις άλλες αποδείξεις επεκτάσεως κι ευημερίας, πολύ συνετέλεσαν στη διάνοιξι της διακονίας μας προς το ακόμη μεγαλύτερο έργον που ήταν ενώπιον μας. Κι επεφυλάσσετο περισσότερη χαρά ακόμη, διότι είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω άλλες τρεις συνελεύσεις στη Νέα Υόρκη, περιλαμβανομένης και της τεραστίας συνελεύσεως του 1958.

Εν τούτοις, η μεγαλύτερη ίσως χαρά από όλες ήταν το ότι παρέστημεν μάρτυρες της εκτυλίξεως των Βιβλικών προφητειών. Τι χαρά είχαμε, που είδαμε τον πολύν όχλον των «άλλων προβάτων» να προσέρχεται στην ποίμνη! (Ιωάν. 10:16) Στο έτος 1939 υπήρχαν μόνον 7.000 μάρτυρες του Ιεχωβά στις Βρεττανικές Νήσους· τώρα υπάρχουν 50.000! Για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες αυτών των συνεχώς αυξανομένων αριθμών, παρέστη ανάγκη αυξήσεως του τεχνικού εφοδιασμού μας. Ο ουράνιος Πατήρ μας ικανοποίησε αυτές τις ανάγκες προμηθεύοντας τον νέον οίκον Μπέθελ και το εργοστάσιο μέσα σ’ ένα έξοχο περιβάλλον στη βορειοανατολική πλευρά του Λονδίνου. Έχομε και την πρόσθετη χαρά του να έχωμε εδώ τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για την εκπαίδευσι των επισκόπων εκκλησιών. Αυτό μ’ έφερε σε ευλογητή επικοινωνία με πολλούς προσωπικούς φίλους, νέους και παλαιούς, πράγμα για το οποίον είμαι αληθινά ευγνώμων.

Στο δεύτερο εξάμηνο του 1961 είχα το προνόμιο να περάσω μια εβδομάδα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Ήταν πράγματι μια πείρα, που εθέρμανε την καρδιά μου, το να τύχω τόσης φιλοξενίας από αδελφούς που γνωρίζω κι αγαπώ. Μπόρεσα, επίσης, να παρακολουθήσω την ετήσια μετοχική συνέλευσι εργασιών της Εταιρίας στο Πίττσμπουργκ, στον τόπο που παρέστη μάρτυς της ενάρξεως του έργου του Ιεχωβά στις έσχατες αυτές ημέρες. Εδιάβαζα γι’ αυτή τη συνέλευσι στο Ετήσιον Βιβλίον επί πολλά χρόνια, και τώρα ήμουν παρών​—τι ευλογία το να είμαι παρών! Αισθανόμουν ότι ήμουν πολύ κοντά στον μεγάλο σκοπό του Ιεχωβά καθώς παρατηρούσα την εκλογή των αδελφών που θ’ αποτελούσαν το Συμβούλιο των Διευθυντών της Εταιρίας Σκοπιά. Πόσο αληθινό είναι ότι ο Ιεχωβά έχει ιδρύσει μια οργανωτική διάρθρωσι έτσι, όπως στις ημέρες των αποστόλων. Ενώ ήμουν στο Πίττσμπουργκ μπόρεσα να κάμω άλλον ένα σύνδεσμο με το παρελθόν, επισκεπτόμενος το μέρος όπου ο Αδελφός Ρώσσελ πρώτος άρχισε την έκδοσι του περιοδικού Η Σκοπιά.

Είμαι πολύ ευγνώμων, που έζησα μέσα στη γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά από τις πρώτες εκείνες μέρες λίγο πριν από το έτος 1914, όποτε όλα ήσαν τόσο σαφή, έως και τώρα· από μια εποχή, όπου υπήρχαν μερικές αμφιβολίες, ίσαμε σήμερα που η αλήθεια λάμπει σαν ήλιος της μεσημβρίας. Αν υπήρχε κάτι, που μου ήταν πολύ σπουδαίο, αυτό ήταν το να παραμένω κοντά στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Η πρώτη μου πείρα μ’ εδίδαξε πόσο ασύνετο είναι να βασίζωμαι σε ανθρώπινες λογικεύσεις. Αφού άπαξ η διάνοιά μου έλαβε αποφάσεις πάνω σ’ αυτό το σημείο, είμαι αποφασισμένος να μείνω παρά το πλευρόν της πιστής οργανώσεως. Πώς αλλιώς μπορεί ένας να λάβη την εύνοια κι ευλογία του Ιεχωβά;

Τώρα είναι το έτος 1963. Ο καιρός πέρασε γρήγορα διότι ήμουν σε συνεχή δράσι. Πόσο ευγνώμων είμαι, που μπόρεσα να λάβω την καλή συμβουλή: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου.» (Εκκλησ. 12:1) Η ζωή μου υπήρξε πολύ ευχάριστη, και μπορώ να πω με τον ψαλμωδό Δαβίδ: «Αι μερίδες μου έπεσον εις τόπους τερπνούς· έλαβον ωραιοτάτην κληρονομίαν.» (Ψαλμ. 16:6) Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό θα συνεχισθή καθόσον συμβαδίζω με την πιστή οργάνωσι του Ιεχωβά.