Όχι με τον Τρόπο του ν’ Αγαπούμε Αλλήλους
◆ Η Ιωάννα Πλαίντυ, προλογίζοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της περί Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως, γράφει, «Είναι σπουδαίο, τονίζω, να ενθυμούμεθα ότι η Χριστιανοσύνη και η Εκκλησία δεν βαδίζουν πάντοτε με τον ίδιο ρυθμό. Πραγματικά, οι απλές διδασκαλίες, θεμελιωμένες πάνω στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού, πολύ σπάνια ακολουθήθηκαν. Είναι πολύ απλές για να ελκύσουν ανθρώπους, που αγαπούν τη δύναμι και τον πλούτο—αλλά κυρίως τη δύναμι—και πώς μπορούν οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν δύναμι ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Χριστού; Ποια κοσμική δόξα θα μπορούσαν να εύρουν, λαμβάνοντας ράβδον και σακκίδιον, αποστερούμενοι των κοσμικών αγαθών των και βγαίνοντας να κηρύξουν την απλή δοξασία: ‘Αγαπάτε αλλήλους’;»
«Πού, σε μια τέτοια ζωή, θα ευρίσκετο η πομπή και η λαμπρότης, οι τελετουργικές εσθήτες, το κραδαινόμενο θυμιατήριο, τα παχιά εισοδήματα και τα λαμπρά μέγαρα; Εν τούτοις, αυτά ήσαν τα αναγκαία διακριτικά του βαθμού και της σπουδαιότητος για την παρότρυνσι από την υπνωτική αυτή κατάστασι, στην οποίαν οι άνθρωποι θα ελάτρευαν αλλήλους προσποιούμενοι συγχρόνως ότι λατρεύουν τον Θεό.»
«Χιλιάδες υπεβλήθησαν στον πιο σκληρό βασανισμό που θα μπορούσαν να φαντασθούν αυτοί οι άνθρωποι· η σαρξ των θυμάτων των εξεσχίζετο με ερυθροπύρωτες λαβίδες και λυωμένος μόλυβδος εχύνετο στις πληγές· πολλοί υπέφεραν τις αγωνίες των ανυψωτήρων [βασανιστικών οργάνων] και τον δι’ ύδατος βασανισμόν· μερικοί εβασανίσθησαν μέχρι θανάτου· μερικοί εκάησαν σε πασσάλους· εξηρευνήθη κάθε μέσον προκλήσεως πόνων και ταπεινώσεως του ανθρωπίνου σώματος· όλα δε αυτά έγιναν εν ονόματι Εκείνου, ο οποίος είχε δώσει εντολή στους ακολούθους του ν’ αγαπούν αλλήλους.»—Η Έγερσις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως (Έκδοσις Ρόμπερτ Χέιλ Λίμιτεντ, Λονδίνον 1959. Ακολουθήθηκε από τα Η Ανάπτυξις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως και Το Τέλος της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως.)