Καθημέραν Περιπατώντας και Ομιλώντας με τον Θεό

ΠΩΣ μπορούν απλά ανθρώπινα πλάσματα, που δεν είναι παρά στίγματα στη γη, να περιπατούν με τον Θεό; Κι ωστόσο το γεγονός είναι ότι ο Θεός ο ίδιος μας παραγγέλλει να πράξωμε αυτό ακριβώς: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.a

Γιατί ο Ιεχωβά Θεός μάς παραγγέλλει να περιπατούμε με αυτόν, και πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα; Δίνει αυτή την εντολή λόγω της κυριαρχίας του, ως δικαίωμά του· δίνει την εντολή αυτή για να υπάρχη ειρήνη, τάξις και αρμονία στο σύμπαν, εντέλλεται δε αυτό για την ευημερία ημών των ιδίων. Θα μπορούσε να λεχθή ότι περιπατούμε με τον Θεό, όταν διεπώμεθα από τις δίκαιες αρχές του, όταν κάνωμε τον σκοπό του για τη διεκδίκησι του ονόματός του δικό μας σκοπό και όταν πάντοτε συμπεριφερώμεθα ως να βλέπωμε Αυτόν που είναι αόρατος.​—Εβρ. 11:27.

Εναντίον του να περιπατούμε με τον Θεό υπάρχουν τρεις ισχυροί εχθροί. Ποιοι ή τι είναι αυτοί; Ο Σατανάς ή Διάβολος, αυτός ο πονηρός κόσμος του ανθρωπίνου γένους και η αμαρτία που είναι στη σάρκα μας. Πρέπει συνεχώς να φυλαγώμεθα απ’ αυτούς τους εχθρούς, αν θέλαμε να περιπατούμε με τον Θεό μας.

Βεβαίως, μόνο με τις δυνάμεις και τη σοφία μας δεν θα μπορούσαμε να σημειώσωμε πρόοδο εναντίον μιας τέτοιας εναντιώσεως και γι’ αυτό ο Θεός μάς επρομήθευσε τρία βοηθήματα, τον λόγο του, την ορατή του οργάνωσι και το άγιο πνεύμα του. Αυτά μας δίνουν γνώσι και κατανόησι όσον αφορά το πώς ακριβώς να περιπατούμε με τον Θεό, τονίζουν τις παγίδες που θ’ αντιμετωπίσωμε και ενισχύουν την πίστι και την ελπίδα μας, δίδοντας μας θάρρος. Με τη βοήθειά τους μπορούμε να περιπατούμε με τον Θεό, ακριβώς όπως το επέτυχαν οι πιστοί άνδρες της προ-Χριστιανικής εποχής και καθώς το έκαμε ο Ιησούς Χριστός και οι πρώτοι μαθηταί του.​—Ψαλμ. 119:105· Ζαχ.4:6· Ματθ. 24:45-47.

Εννοείται ότι, προτού αρχίσωμε ακόμη να περιπατούμε με τον Θεό, θα έπρεπε να τον έχωμε συναντήσει με προκαθωρισμένες συνθήκες. (Αμώς 3:3) Αυτό σημαίνει ν’ αφιερωθούμε στο να κάνωμε το θέλημά του και να βαπτισθούμε για τον συμβολισμό αυτής της αφιερώσεως. Αφού θα έχωμε κάμει μια τέτοια ευχή, ευρισκόμεθα πλέον κάτω από την υποχρέωσι να την φέρουμε σε πέρας.​—Εκκλησ. 5:4-6.

Καθώς συνεχίζομε να περιπατούμε με τον Θεό, οφείλομε να ‘πράττωμε το δίκαιον’. Οφείλομε να προσέχωμε στο να είμεθα έντιμοι, ευθείς, αμερόληπτοι σε όλες τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε πρόκειται για ζήτημα χρόνου, χρημάτων, ενεργείας ή προσωπικής επιρροής. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο να μην επαναπαυώμεθα στους άλλους ή να επωφελούμεθα από αυτούς λόγω της προσωπικής μας επιρροής ή λόγω της γενναιοδωρίας ή των αδυναμιών των. Επίσης, όσον αφορά το τι κάνουν οι άλλοι, οφείλομε να ‘αγαπούμε έλεος’, δηλαδή, να είμεθα ελεήμονες και έτοιμοι να συγχωρήσωμε. Ναι, αυστηροί απέναντι του εαυτού μας, αλλά επιεικείς απέναντι των άλλων.

Ταπεινοφροσύνη, επίσης, απαιτείται από μας καθώς περιπατούμε με τον Θεό. Βεβαίως, αν ληφθή υπ’ όψιν Εκείνος, μετά του οποίου περιπατούμε, ταπεινοφροσύνη σε μέγιστο βαθμό αρμόζει σ’ εμάς. Αυτή είναι, επίσης, η σοφή πορεία, διότι θα μας προφυλάξη από την παγίδα του να διαπράξωμε το αμάρτημα της αλαζονείας.​—Ψαλμ. 19:13· Παροιμ. 11:2.

Θέλομε, επίσης, να ομιλούμε με τον Θεό, καθώς περιπατούμε μαζί του· αυτό το κάνομε προσευχόμενοι. Εν τούτοις, δεν πρέπει να θεωρήσωμε την προσευχή ως μια διμερή συνομιλία. Όχι, ο Θεός μάς ομιλεί μέσω του λόγου του, ενώ δια της προσευχής ομιλούμε προς αυτόν με αίνον, ευχαριστίες και αιτήματα. Και θέλομε να ομιλούμε με τον Θεό όχι μόνο σε κανονικές ώρες, όπως πριν και μετά από κάθε γεύμα και όταν εγειρώμεθα αλλά και πριν κοιμηθούμε, αλλ’, επίσης, συμπτωματικά καθώς παρουσιάζονται ευκαιρίες. Θέλομε να είμεθα άγρυπνοι στο ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν για σοφία και δύναμι σε κάθε καιρό ανάγκης και να είμεθα πάντοτε έτοιμοι να εκφράσωμε την ευγνωμοσύνη μας, καθώς λαμβάνομε την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Με το να ομιλούμε με τον Θεό, δείχνομε την πίστι μας στο ότι υπάρχει και στην αγαθωσύνη του.​—Ψαλμ. 103:2· Εβρ. 11:6.

Σύμφωνα με το εδάφιο Φιλιππησίους 4:6 «εν παντί . . . δια της προσευχής και της δεήσεως», πρέπει να ‘γνωρίζωνται τα ζητήματά μας προς τον Θεόν’. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να κάμωμε θέματα προσευχής πράγματα όπως η ανεργία, η ασθένεια και οι οικογενειακές ανωμαλίες; Ναι, βεβαιότατα μπορούμε· όχι ότι παρακαλούμε τον Θεό να κάμη θαύματα, αλλά, μάλλον, ότι μπορούμε να ζητήσωμε από τον Θεό σοφία και δύναμι για να μπορέσωμε να κάμωμε ό,τι είναι καλύτερο κάτω από τις περιστάσεις και για να μπορέσωμε να υπομείνωμε. Επίσης, στις προσευχές μας ας αγωνιζώμεθα για να είναι εγκάρδιες και να έχουν ποικιλία, ώστε να μην είναι στερεοτυπημένες, με λίγη σκέψι κι αίσθημα, απλώς λέξεις.

Σημειώστε ακόμη ότι πρέπει να περιπατούμε και να ομιλούμε με τον Θεό καθημέραν. Κάθε μέρα είμεθα αποδέκται των ευλογιών του Θεού και γι’ αυτό κάθε μέρα πρέπει να είμεθα άγρυπνοι να εξαγοράζωμε τον εύθετο χρόνο μας για την κήρυξι του Θείου λόγου. Πραγματικά, «είτε . . . τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» Το ίδιο ισχύει και στο να ομιλούμε με τον Θεό, διότι μας δίδεται η εντολή να ‘προσευχώμεθα αδιαλείπτως’.​—1 Κορ. 10:31· 1 Θεσ. 5:17· Εφεσ. 5:15, 16.

Ευτυχείς είναι εκείνοι, που ασκούν δικαιοσύνη, που αγαπούν την καλωσύνη και είναι ταπεινοί, καθώς περιπατούν και ομιλούν κάθε μέρα με τον Θεό!

[Υποσημειώσεις]