Η Άλλη Πλευρά του Νομίσματος

ΚΑΘΕ νόμισμα έχει δύο πλευρές, την εμπροσθία και την οπισθία. Πολύ κατάλληλα, λέγονται, επίσης, «κεφαλή» και «ουρά», διότι αλληλοσυμπληρώνονται. Πραγματικά, η «κεφαλή» συχνά υπονοεί την ύπαρξι της «ουράς», όπως όταν η Γραφή λέγη, «Ο πρεσβύτης και ο έντιμος, αυτός είναι η κεφαλή· και ο προφήτης όστις διδάσκει ψεύδη, αυτός είναι η ουρά». (Ησ. 9:15) Έτσι, επίσης, «εμπροσθία» όψις υπονοεί την ύπαρξι μιας «οπισθίας»· ένα «εσωτερικό», ενός «εξωτερικού»· μια «ανατολή», μιας «δύσεως», και τα λοιπά.

Μια ομοία αρχή θα μπορούσε, επίσης, να ισχύη στην οικονομία. Κάθε ενεργητικό υπονοεί παθητικό, αυτό δε εξαρτάται από το πώς τα βλέπετε. Παραδείγματος χάριν, στον ετήσιο ισολογισμό μιας τραπέζης το ενεργητικό της πρέπει να παρουσιάζη ισοζύγιο με το παθητικό της. Το ενεργητικό της μπορεί να περιλαμβάνη καταθέσεις ανερχόμενες σε πολλά εκατομμύρια δραχμές· αλλ’ αυτές οι καταθέσεις αντιπροσωπεύουν συγχρόνως παθητικό, εφόσον οι καταθέται της τραπέζης μπορούν ν’ αποσύρουν τις καταθέσεις των, και τα χρήματα ουσιαστικώς ανήκουν σ’ αυτούς, ενώ η τράπεζα καταβάλλει τόκο για το προνόμιό της να τα χρησιμοποιή.

Αυτή η αρχή του ότι υπάρχει η άλλη πλευρά του νομίσματος μπορεί κανείς να πη ότι ισχύει και για πάρα πολλές εντολές που βρίσκομε μέσα στο Λόγο του Θεού​—και αλλαχού, επίσης, σχετικά με αυτό το ζήτημα—​και τούτο ειδικώς όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι θέτουν ωρισμένες υποχρεώσεις επάνω σε άτομα στις σχέσεις των με άλλους. Κάθε εντολή, που τίθεται επάνω σ’ ένα όμιλο ατόμων, από την οποία προκύπτει ωφέλεια για έναν άλλον όμιλο μπορεί κανείς να πη ότι αντιπροσωπεύει ένα ενεργητικό για κείνους, οι οποίοι ωφελούνται. Αλλά ενυπάρχει σ’ αυτά τα οφέλη σχεδόν κατά αμετάβλητο τρόπο μια υπονοούμενη υποχρέωσις ή παθητικόν εκ μέρους εκείνων, οι οποίοι ωφελούνται. Αυτό κυρίως οφείλεται στον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίον οφείλομε να κάνωμε στους άλλους ό,τι θέλομε να κάνουν αυτοί προς εμάς.​—Λουκ. 6:31.

Παραδείγματος χάριν, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογενείας, και η σύζυγός του παρομοιάζεται με το σώμα του. Κατ’ ακολουθίαν, συνιστάται στις γυναίκες να υποτάσσωνται στους συζύγους των κατά πάντα. (Εφεσ. 5:23, 24) Αλλά κανένας σύζυγος ας μη χαίρεται υπερβολικά γι’ αυτό. Γιατί όχι; Διότι ενυπάρχει σ’ αυτό μια υποχρέωσις, ένα παθητικό, να το πούμε έτσι. Τον υποχρεώνει να φέρεται προς τη σύζυγό του ως προς το ίδιο του σώμα, να την αγαπά ως τον εαυτό του, να φροντίζη γι’ αυτήν, να την περιποιήται στοργικά, να την διατρέφη και να την ενδύη, να φροντίζη για κατοικία προς στέγασίν της και να την προστατεύη από βλάβη. Ώστε το ενεργητικό, που προκύπτει για το σύζυγο από την ιδιότητά του ως κεφαλής και την υποταγή της συζύγου του περιλαμβάνει υποχρεώσεις όχι ασήμαντες, ένα ισοζυγιστικό παθητικό, την άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτό θα έπρεπε να τον βοηθήση να γίνη μια μετριόφρων, ταπεινή κεφαλή!

Το ίδιο, φυσικά, αληθεύει και όσον αφορά την εντολή προς τους συζύγους ν’ αγαπούν τις συζύγους των ως τα ίδια σώματά των, όπως ο Ιησούς «Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής.» (Εφεσ. 5:25) Παραπονείται μία σύζυγος ότι ο σύζυγός της δεν την αγαπά όπως αγαπά το ίδιο το σώμα του; Τότε θα μπορούσε να διερωτηθή, Προσφέρω στο σύζυγό μου τη συνεργασία που πρέπει; Είμαι υποτακτική σ’ αυτόν όπως του είναι το σώμα του; Ασφαλώς το σώμα του δεν παραπονείται συνεχώς ούτε τον μέμφεται για διάφορα πράγματα. Η Γραφή λέγει: «Καλήτερον να κατοική τις εν γωνία δώματος, παρά εν οίκω ευρυχώρω μετά γυναικός φιλέριδος.» (Παροιμ. 21:9) Έτσι με το ενεργητικό ή πλεονέκτημα, το οποίο αποκομίζει η σύζυγος λόγω της Γραφικής εντολής προς τον σύζυγό της να την αγαπά ως το ίδιο το σώμα του, υπάρχει υπονοούμενη η υποχρέωσις της συζύγου να συνεργάζεται όσο το δυνατόν πληρέστερα με την κεφαλή της. Αυτό, φυσικά, θα καθιστά πάντοτε ευκολώτερο για το σύζυγό της ν’ αγαπά τη σύζυγό του όπως τον εαυτό του!

Εν τούτοις, ας μη νομίση κανείς ότι αμέλεια εκ μέρους του ενός δικαιολογεί αμέλεια εκ μέρους του άλλου. Όχι, δεν δικαιολογεί! Οι υποχρεώσεις παραμένουν ασχέτως του τι ο άλλος πιθανόν να κάνη ή να μην κάνη, αλλά η δικαιοσύνη και η αγάπη προς τον πλησίον υποδεικνύει ότι ο καθένας οφείλει να κάνη το μέρος του.

Η αρχή της άλλης πλευράς του νομίσματος ισχύει, επίσης, και για τις εντολές, που δίνει η Γραφή όσον αφορά την κατάλληλη διαγωγή μεταξύ των δύο φύλων. Ο Λόγος του Θεού προμηθεύει πολύ σοφή, υγιά συμβουλή γι’ αυτά τα ζητήματα, διότι ενεπνεύσθη από τον Μόνον, ο οποίος κατανοεί την ανθρωπίνη φύσι καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στο σύμπαν. Παραδείγματος χάριν, λέγει προς τους άνδρες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία να φέρωνται προς «τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.» Προειδοποιεί, επίσης, ότι το να βλέπη ένας άνδρας μια γυναίκα με τρόπο που του δημιουργεί πόθο γι’ αυτήν σημαίνει να μοιχεύη στην καρδιά του.​—1 Τιμ. 5:2· Ματθ. 5:28.

Εντολές, όπως αυτή, μπορεί να λεχθή ότι αντιπροσωπεύουν ένα ενεργητικό ή πλεονέκτημα για τις νεαρές γυναίκες, πραγματικά για όλες τις γυναίκες, διότι δίνει σ’ αυτές το αίσθημα της ασφαλείας και της ελευθερίας, ειδικά μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Αλλά με αυτό το πλεονέκτημα συμβαδίζει, επίσης, μία υποχρέωσις, ένα παθητικό γι’ αυτές. Ποιο είναι αυτό; Το να φέρωνται και να ενδύωνται ως αδελφές των ανδρών, όχι ως σειρήνες. Καθώς ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τις Χριστιανές γυναίκες: «Αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.»​—1 Τιμ. 2:9.

Η αρχή της άλλης πλευράς του νομίσματος μπορεί να λεχθή ότι έχει εφαρμογή ιδιαιτέρως σε όλες τις σχέσεις εκείνες, οι οποίες περιλαμβάνουν εξουσία και υποταγή. Έτσι, με την άμεση υποχρέωσι των μαθητών να προσέχουν συμβαδίζει η υπονοούμενη υποχρέωσις του διδασκάλου να διδάσκη με επιδεξιότητα και ενθουσιασμό ώστε να συγκρατή την προσοχή των σπουδαστών. Αλλ’ ασχέτως με οτιδήποτε ο καθένας από αυτούς κάνει, όπως παρετηρήθη ήδη, ο καθένας έχει την υποχρέωσί του: ο διδάσκαλος, να κάνη το καλύτερο που μπορεί ασχέτως αν οι μαθηταί προσέχουν πολύ ή όχι· οι μαθηταί, να προσέχουν καλά και αν ακόμη ο διδάσκαλος στερήται επιδεξιότητος και ενθουσιασμού.

Το ίδιο έχει εφαρμογή, επίσης, στη Χριστιανική εκκλησία. Τα μέλη της εντέλλονται «πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε.» Αλλά μαζί μ’ αυτή την εντολή συμβαδίζει η υπονοουμένη υποχρέωσις να γίνεται η ηγεσία με τρόπο, που να μη καθιστά την υπακοή υπερβολικά βαριά, διότι εκείνοι οι οποίοι προΐστανται έχουν ν’ αποδώσουν λόγο γι’ αυτούς, που είναι υπό την φροντίδα των.​—Εβρ. 13:17.

Το να εκτιμούμε ότι υπάρχει η άλλη πλευρά του νομίσματος, ότι υπάρχει μια υπονοουμένη υποχρέωσις για μας σε τόσο πολλές εντολές, οι οποίες φαίνονται ότι είναι για την ατομική μας ωφέλεια, θα μας βοηθήση ν’ ακολουθούμε την επιβαλλόμενη πορεία. Θα συντελέση στην καλύτερη κατανόησι, καλύτερη συνεργασία, περισσότερη αρμονία και αποτελεσματικότητα. Είναι ένας τρόπος, με τον οποίο μπορούμε να βοηθήσωμε το άλλο άτομο ν’ ανταποκριθή στις υποχρεώσεις του· έτσι θα δείχνωμε υπακοή στον κανόνα να κάνωμε στους άλλους ό,τι θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σ’ εμάς.