Κάνετε πιο Βαθιά τη Χαρά σας με το να Υμνήτε τον Θεόν Όλη την Ημέρα

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ χαρά δεν είναι κάτι το επιφανειακό ούτε και είναι απλώς ζήτημα διαθέσεως ή συναισθήματος. Είναι κάτι βαθιά ριζωμένο και μια Γραφική απαίτησις που επικάθηται σε όλους. Όπως επανειλημμένως συνέστησε ο απόστολος Παύλος: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε.»​—Φιλιππησ. 4:4.

Το ίδιο συνέβαινε και στον αρχαίο Ισραήλ, διότι ο Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως τούς διέταξε ομοίως να χαίρουν: «Θέλεις ευφραίνεσθαι ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εις όσα επιβάλης την χείρά σου.» Εφ’ όσον έτσι συμβαίνει, δεν είναι εκπληκτικό ότι ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας προείπε ότι ο λαός του Ιεχωβά στις ημέρες μας θα ευφραινόταν: «Ιδού, οι δούλοί μου . . . θέλουσιν ευφρανθή, . . . ιδού, οι δούλοι μου θέλουσιν αλλαλάζει εν ευθυμία.»​—Δευτ. 12:18, ΜΝΚ· Ησ. 65:13, 14.a

Ποιες αιτίες έχουν οι φωτισμένοι, αφιερωμένοι Χριστιανοί δούλοι του Ιεχωβά για ευφροσύνη σήμερα! Υπάρχει, εν πρώτοις, το ότι κατέχουν την αλήθεια. Γνωρίζομε καλά τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του, τις αρχές του, τους νόμους του και το θέλημά του για μας. Γνωρίζομε πού βρισκόμαστε μέσα στο ρεύμα του χρόνου, από πού ήλθαμε, γιατί βρισκόμαστε εδώ και τι βρίσκεται μπροστά μας. Ασφαλώς όλ’ αυτά είναι αιτία χαράς. Κι έτσι υπάρχει εκτίμησις ότι η αλήθεια μάς κατέστησε αξίους να λαμβάνωμε άφεσι από τον Θεό με βάσι τη θυσία του Χριστού. Επί πλέον, υπάρχει η θαυμασία εποχή, στην οποία ζούμε: Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι παρών, η βασιλεία του έχει ιδρυθή στους ουρανούς, οι δούλοι του ζουν σ’ ένα πνευματικό παράδεισο, και τι ευημερία πράγματι είναι στη διάθεσί τους! Έχομε, επίσης, τη χαρά τού ότι είμεθα σε θέσι να ευφραίνωμε την καρδιά του Θεού και να φέρωμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής σε ανθρώπους με έντιμη καρδιά. Ασφαλώς όλ’ αυτά είναι αναμφισβήτητες αιτίες ευφροσύνης.​—Παροιμ. 27:11· 1 Τιμ. 4:16.

Έγκειται σ’ αυτή τη φύσι των πραγμάτων το ότι υπάρχουν διάφοροι βαθμοί ευφροσύνης. Γιατί να θελήσωμε να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας; Διότι, όσο βαθύτερη είναι αυτή, τόσο περισσότερο μπορεί να μας ενισχύση και να μας βοηθήση να υπομείνωμε. Ναι, η χαρά του Ιεχωβά ενισχύει. (Νεεμ. 8:10) Όπως διαβάζομε σχετικά με τον Αρχηγό της σωτηρίας μας: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.»​—Εβρ. 12:2.

Σκεφθήτε, επίσης, τους αποστόλους του. Η χαρά τους ήταν τόσο βαθιά ώστε, όταν, λόγω του Χριστιανικού των κηρύγματος, συνελήφθησαν από τα όργανα του νόμου και εμαστιγώθησαν βάναυσα, δεν έχασαν τη χαρά τους. Καθώς διαβάζομε: «Εκείνοι . . . ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.»​—Πράξ. 5:41.

Πώς μπορούμε να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας; Ασφαλώς, εφόσον, μέσω συνεχούς, και, αν είναι δυνατόν, αυξανομένης Γραφικής μελέτης, αυξάνομε σε γνώσι και εκτίμησι της αληθείας, η χαρά μας θα είναι πιο βαθιά. Το ίδιο αληθεύει και όσον αφορά τη συνεχή ή αυξανόμενη συναναστροφή με τους αδελφούς μας. Αλλά, ιδιαιτέρως, ο συνεχιζόμενος ή αυξανόμενος αίνος μας προς τον Ιεχωβά τον Θεόν μας, ή η ολοένα πιο αποτελεσματική απόδοσίς του, κάνει πιο βαθιά τη χαρά μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, διότι με το να αινούμε τον Ιεχωβά δίδομε​—δίδομε τιμή σ’ αυτόν—​και είναι ‘μακάριον να δίδη τις’· δεν είν’ έτσι; (Πράξ. 20:35) Ώστε μας δίδεται η συμβουλή να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας με το να αινούμε τον Θεό όλη την ημέρα. Φυσικά, πολύ λίγοι από μας μπορούν κατά γράμμα να ομιλούν για τους αίνους του Ιεχωβά από το πρωί ως τη νύχτα. Αλλά υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνωμε και αυτό είναι το να φερώμεθα ολόκληρη την ημέρα όπως αρμόζει σε υμνητάς του Θεού.​—Ματθ. 5:16.

Μπορούμε, επίσης, ν’ αποδίδωμε αίνο στον Θεό στις προσευχές μας. Εφόσον οφείλομε να προσκαρτερούμε στην προσευχή και να προσευχώμεθα αδιαλείπτως, και εφόσον ο αίνος είναι ένα είδος προσευχής, μπορούμε να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας με το να εμμένωμε στην προσευχή.​—Ρωμ. 12:12· 1 Θεσ. 5:17.

Ειδικώς μπορούμε όλοι μας να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας με το να είμεθα τακτικοί στο έργο της μαρτυρίας μας. Έχομε ένα πρόγραμμα; Θα έπρεπε να έχωμε, και κατόπιν να καταβάλλωμε προσπάθειες να παραμείνωμε σ’ αυτό. Αν ενεργήσωμε έτσι, τότε θα το θεωρήσωμε απλώς ως κανόνα ότι σε ωρισμένες ώρες κάθε εβδομάδα θα ασχολούμεθα στη Χριστιανική διακονία, επισκεπτόμενοι τους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι με τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και κάνοντας σ’ αυτούς επανεπισκέψεις. Αν ασχολούμεθα τακτικά στη διακονία του αγρού, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας, διότι θα έχωμε συνεχώς ενδιαφέρουσες πείρες.

Αλλά υπάρχει, επίσης, το ζήτημα της συμπτωματικής μαρτυρίας. Ανάλογα με τον βαθμό που εκτιμούμε το ότι οφείλομε να αινούμε τον Θεό όλη την ημέρα, στον ίδιο βαθμό θα είμεθα άγρυπνοι για τέτοιες ευκαιρίες, που η καθεμιά τους μπορεί να προσθέση πολύ στη χαρά μας. Στη διάρκεια του Φεβρουαρίου θα θελήσωμε να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας με το να προσφέρωμε το περιοδικό Η Σκοπιά για συνδρομή σε κάθε ευκαιρία​—ένας πολύ έξοχος τρόπος να κάνωμε πιο βαθιά τη χαρά μας.

[Υποσημειώσεις]