Ενισχύεσθε σε Πιστότητα με την Ελπίδα της Αναστάσεως

ΠΟΙΑ πολλαπλή βεβαίωσι για την ελπίδα της αναστάσεως βρίσκομε στον Λόγο του Θεού! Όπως είπε ο Ιησούς στους Σαδδουκαίους των ημερών του που αμφέβαλλαν, αυτά τα ίδια τα λόγια του Ιεχωβά, δηλαδή, «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, και ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ», πιστοποιούν το γεγονός της αναστάσεως των νεκρών, διότι ο Ιεχωβά δεν είναι ένας Θεός νεκρών αλλά ζώντων.​—Ματθ. 22:32· Έξοδ. 3:6.

Η ελπίς της αναστάσεως μεγαλύνει την αγάπη, τη σοφία και τη δύναμι του Θεού. Δίχως αυτή θα ήμεθα πραγματικά «ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.» (1 Κορ. 15:19) Με αυτή, όμως, πόσο ενισχυμένοι σε πιστότητα μπορούμε να είμεθα!a (Ματθ. 10:28) Αυτή η ελπίς της αναστάσεως ενίσχυσε τον Αβραάμ ως το σημείο που επροχώρησε να προσφέρη τον γυιό του Ισαάκ. (Εβρ. 11:17-19) Αυτή κατέστησε ικανό τον Ιησού να παραμείνη πιστός μέχρι θανάτου, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά δεν ήθελε εγκαταλείψει την ψυχή του στον άδη (Σιεόλ) ούτε θα επέτρεπε να ιδή το σώμα του διαφθορά. (Ψαλμ. 16:10· Πράξ. 2:24-28) Και πιο πολύ από άλλοτε προηγουμένως μπορούμε να βλέπωμε ως ποιο σημείο η ελπίς της αναστάσεως είναι ένα θαύμα θείου ελέους.

Τι ώθησις για πιστότητα πρέπει να είναι για μας η ελπίς της αναστάσεως! Πόσο πρέπει να κάνη τις καρδιές μας να υπερχειλίζουν από αγάπη και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό μας, τον Ιεχωβά! Πραγματικά, ως μια τάξις ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» ελπίζουν να ζήσουν δια μέσου του Αρμαγεδδώνος χωρίς να παραστή ανάγκη να πεθάνουν ποτέ, ενώ μερικοί από αυτούς υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν, που, λόγω γήρατος, ασθενείας ή δυστυχήματος, πηγαίνουν στον άδη κι επομένως θα έχουν ανάγκη αναστάσεως. Γι’ αυτούς μπορούμε να ελπίζωμε, όχι απλώς σε μια ανάστασι, αλλά σε μια ενωρίτερη ανάστασι. Φυσικά, αργά ή γρήγορα όλο το «υπόλοιπο» των κληρονόμων της Βασιλείας θα πρέπει ν’ αποθάνουν και ν’ αναστηθούν για να λάβουν την ουρανία αμοιβή τους.​—Αποκάλ. 14:13.

Όταν αντιμετωπίζωμε ένα ζήτημα όπως της μεταγγίσεως αίματος, αποτελεί πραγματικά μια πηγή δυνάμεως το να γνωρίζωμε ότι, αν πεθάνωμε πιστοί, μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα έχωμε μια έγκαιρη ανάστασι. Και, ιδιαιτέρως, αν αντιμετωπίσωμε βίαιο διωγμό και απειληθή αυτή η ίδια η ζωή μας, μπορούμε ν’ αντλήσωμε ελπίδα από τη βεβαιότητα ότι θ’ αναστηθούμε αν παραμείνωμε πιστοί. Άλλωστε ο Ιησούς μάς συνεβούλευσε να μη φοβηθούμε εκείνους, οι οποίοι, αφού αποκτείνουν το σώμα, ‘δεν δύνανται περισσότερόν τι να πράξωσι.’​—Λουκ. 12:4.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός εστήριξε την ελπίδα του στη δύναμι του Παντοδυνάμου Θεού να τον αναστήση εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, και σ’ αυτόν τον ίδιο εδόθη η δύναμις ν’ ανιστά νεκρούς στη διάρκεια της χιλιετούς Βασιλείας του. Για τον Χριστιανό απόστολο Παύλο, η προμήθεια του Θεού για την ανάστασι των νεκρών ήταν μια ελπίδα, που τον εστήριζε και τον ενίσχυε ν’ αντιμετωπίση ακόμη και μαρτυρικό θάνατο. (2 Τιμ. 4:6-8) Ειδικά τον υπεκίνησε στο να διατηρήση μια καλή συνείδησι ενώπιον Θεού και ανθρώπων. (Πράξ. 24:15, 16) Θα κάνωμε καλά να μιμούμεθα τόσο τον Ιησού Χριστό όσο και τον απόστολό του Παύλο και ν’ αφήνωμε την ελπίδα της αναστάσεως να μας κάμη θαρραλέους, ενισχύοντάς μας σε πιστότητα μέχρις ότου κερδίσωμε τα δικαίωμα της αιωνίου ζωής. Ώστε, γίνεσθε «στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»​—1 Κορ. 15:58.

[Υποσημειώσεις]