Πρέσβεις των Αρχαίων Χρόνων

ΣΤΟΥΣ χρόνους της Βιβλικής ιστορίας οι πρέσβεις ενός βασιλέως ήσαν πρόσωπα υψηλής τάξεως, που το αξίωμά των απελάμβανε μεγάλο σεβασμό. Όπως και σήμερα, οι πρέσβεις επέδιδαν σπουδαία μηνύματα μεταξύ του βασιλέως των και των αρχηγών άλλων κυβερνήσεων. Όταν ευρίσκοντο στο έδαφος μιας άλλης χώρας, τους εχορηγείτο ασυλία, όπως γίνεται και με τους πρέσβεις σήμερα. Αλλά εδώ λήγει η ομοιότης.

Οι πρέσβεις των αρχαίων χρόνων, ανόμοια με τους συγχρόνους πρέσβεις, δεν κατοικούσαν σε μια ξένη πρωτεύουσα, ούτε διατηρούσαν ένα επιτελείο από γραμματείς, υπαλλήλους, συμβούλους κι ένα ποικίλο άλλο προσωπικό. Δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μεταφέρουν ανακοινώσεις μεταξύ του βασιλέως των και άλλων αρχόντων. Δεν τους εχορηγείτο δικαίωμα διαπραγματεύσεων ούτε και είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις για τον βασιλέα των. Όταν επέδιδαν ένα μήνυμα σ’ ένα άρχοντα και η απάντησις δεν ήταν όπως ανεμένετο, έπρεπε να επιστρέψουν στον τόπο τους για περαιτέρω οδηγίες. Εξαίρεσι σ’ αυτό μπορούσε ν’ αποτελέση τα γεγονός που ο βασιλεύς των είχε προβλέψει την απάντησι και τους είχε δώσει εκ των προτέρων οδηγίες για το πώς ν’ αποκριθούν. Οι πρέσβεις που είχαν σταλή στον Ιησού του Ναυή από τους Γαβαωνίτας είχαν προφανώς εκ των προτέρων οδηγίες για να κάνουν συνθήκη με τους Ισραηλίτας.​—Ιησ. Ναυή 9:3-15.

Η κακή μεταχείρισις ενός πρέσβεως μπορούσε να καταλήξη σε πόλεμο. Αυτό συνέβη στην εποχή του Βασιλέως Δαβίδ. Απέστειλε μερικούς πρέσβεις στους Αμμωνίτας με μια ειρηνική αποστολή για να μεταφέρουν τα συλλυπητήριά του για τον θάνατο του βασιλέως των. Αυτοί παρερμήνευσαν τις προθέσεις του και προσέβαλαν τους πρέσβεις του με το να ξυρίσουν το ήμισυ του πώγωνός των και ν’ αποκόψουν το ήμισυ των ιματίων των, ως τους γλουτούς. Αυτό αποτελούσε παράβασι της παραδεδεγμένης τακτικής να δείχνεται σεβασμός στο πρόσωπο των πρέσβεων και να τους χορηγήται ασυλία. Αποτέλεσμα ήταν ένας πόλεμος, και ο λαός της Αμμών ενικήθη.​—2 Σαμ. 10:2-19.

ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΟ ΟΤΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΠΕΙΛΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Αντίθετα με τη σύγχρονη τακτική της ανακλήσεως ενός πρέσβεως, όταν διακόπτωνται οι διπλωματικές σχέσεις με μια κυβέρνησι, οι λαοί στους χρόνους της Βιβλικής ιστορίας έστελναν πρέσβεις ο ένας στον άλλο στη διάρκεια περιόδων εντάσεως σε μια προσπάθεια ν’ αποκαταστήσουν ειρηνικές σχέσεις. Έτσι, πρέσβεις απεστέλλοντο, όταν υπήρχε απειλή πολέμου. Ο Ιησούς Χριστός έκαμε χρήσι αυτής της τακτικής σε μια παραβολή, λέγοντας: «Τις βασιλεύς υπάγων να πολεμήση άλλον βασιλέα, δεν κάθηται πρότερον και σκέπτεται, αν ήναι δυνατός με δέκα χιλιάδας να απαντήση τον ερχόμενον κατ’ αυτού με είκοσι χιλιάδας; Ει δε μη, ενώ αυτός είναι έτι μακράν, αποστέλλει πρέσβεις και ζητεί ειρήνην.»​—Λουκ. 14:31, 32.

Ένα παράδειγμα του πώς εχρησιμοποιούντο πρέσβεις σε μια προσπάθεια να προλαμβάνουν πόλεμο μπορεί να φανή στο ιστορικό υπόμνημα σχετικά με τον Ιεφθάε, ο οποίος ήταν κριτής στον Ισραήλ. Απέστειλε πρέσβεις στον βασιλέα των Αμμωνιτών σε μια προσπάθεια να εξομαλύνη μια διαφορά για εδαφικά δικαιώματα. Το υπόμνημα λέγει: «Αλλά δεν εισήκουσεν ο βασιλεύς των υιών Αμμών εις τους λόγους του Ιεφθάε, τους οποίους έστειλε προς αυτόν.» (Κριτ. 11:28) Στον πόλεμο που επακολούθησε, ο Ιεχωβά εχάρισε στον Ιεφθάε τη νίκη.

Στον καιρό, που οι Ισραηλίται ήσαν στην έρημο, έκαμαν χρήσι πρέσβεων σε μια προσπάθεια να πάρουν άδεια να περάσουν μέσ’ από τα εδάφη των Εδωμιτών. Εκείνοι, που απεστάλησαν στον βασιλέα του Εδώμ, είπαν, μεταξύ άλλων: «Ας περάσωμεν, παρακαλώ, δια της γης σου· δεν θέλομεν περάσει δια των αγρών, ή δια των αμπελώνων, ουδέ θέλομεν πίει ύδωρ εκ των φρεάτων· θέλομεν περάσει δια της βασιλικής οδού· δεν θέλομεν εκκλίνει δεξιά, ή αριστερά, εωσού περάσωμεν τα όριά σου.» (Αριθμ. 20:17) Μολονότι οι Εδωμίται απέρριψαν αυτή τη λογική αίτησι και αρνήθηκαν να χορηγήσουν άδεια στους Ισραηλίτας να περάσουν, αλλά έστειλαν μάλιστα και στρατό για να τους εμποδίσουν, δεν υπάρχει ένδειξις ότι εκακοποίησαν τους πρέσβεις. Οι πρέσβεις μετέφεραν την άρνησί των στον Μωυσή, ο οποίος τότε ωδήγησε τους Ισραηλίτας γύρω από την περιοχή του Εδώμ.

Πρέσβεις εχρησιμοποιήθησαν, επίσης, για να μεταφέρουν προκλήσεις και κήρυξι πολέμου. Ο Αμασίας, βασιλεύς του Ιούδα, παραδείγματος χάριν, έστειλε πρέσβεις στον Ιωάς, βασιλέα του Ισραήλ, για να τον προκαλέση σε μάχη. (2 Βασ. 14:8) Ο Ραβ-σάκης ήταν ένας από τους πρέσβεις που είχαν σταλή από τον Βασιλέα της Ασσυρίας Σενναχειρείμ για να κηρύξουν τον πόλεμο στον Βασιλέα της Ιερουσαλήμ Εζεκίαν. Στη βασιλική αυλή της Ασσυρίας «Ραβ-σάκης» ήταν ένας τίτλος που εσήμαινε «ο αρχιοινοχόος». Αυτός ο εξέχων αξιωματούχος είχε χρησιμοποιηθή από τον βασιλέα της Ασσυρίας ως προσωπικός του αγγελιαφόρος ή πρέσβυς στον Βασιλέα Εζεκίαν. Παρά τις καυχησιολογίες που έκαμε ο Ασσύριος πρέσβυς, οι Ασσύριοι δεν κατώρθωσαν να καταλάβουν την Ιερουσαλήμ, διότι ο Ιεχωβά Θεός επολέμησε για τον λαό του, θανατώνοντας 185.000 Ασσυρίους σε μια νύχτα.​—2 Βασ. 18:19· 19:35.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΣ

Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ο όρος «πρέσβυς» χρησιμοποιείται μ’ ένα συμβολικό τρόπο σχετικά με τους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού. Επειδή ο Χριστός είχε γίνει πρέσβυς της βασιλείας του Θεού, οι ακόλουθοί του, οι οποίοι διακηρύττουν στα έθνη το άγγελμά του σχετικά με τη Βασιλεία, λέγονται πρέσβεις. Ανόμοια με τους επισήμους πρέσβεις, οι οποίοι απεστέλλοντο στους βασιλείς, αυτοί δεν αποστέλλονται ειδικά στους αρχηγούς των κυβερνήσεων. Το άγγελμά των είναι ένα άγγελμα συμφιλιώσεως για όλους τους ανθρώπους με σκοπό να τους φέρη σε αγαθές σχέσεις με τον ουράνιο Βασιλέα, Ιεχωβά Θεό, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού.

Ομιλώντας για τους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού, ο Παύλος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, είπε: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.» (2 Κορ. 5:20) Οι άνθρωποι, που ανταποκρίνονται στην επίκλησί των και ειρηνεύουν με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Βασιλικού Υιού του, θ’ αποφύγουν την σύγκρουσι με τον Θεό και τον Χριστό στην επικείμενη μάχη της ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. (Αποκάλ. 16:14, 16) Μ’ αυτό τον τρόπο οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού εκπληρώνουν σήμερα τον ρόλο των πρέσβεων του Βασιλέως, Ιεχωβά Θεού.