Ελευθερία Λατρείας

1. (α) Τι είπε ο Ιησούς για τους μαθητάς του σχετικά μ’ αυτόν τον κόσμο; (β) Τι σημαίνει για τους Χριστιανούς το να μη είναι ένα μέρος αυτού του κόσμου;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ είπε ότι, όχι μόνο η βασιλεία του δεν ήταν μέρος αυτού του κόσμου, αλλά ούτε και οι μαθηταί του ήσαν μέρος του κόσμου. Σε μια τελική προσευχή μαζί με τους αποστόλους του, ο Ιησούς είπε στον Θεό: «Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου· και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14, 16) Ο Ιησούς είχε ειπεί προηγουμένως στους μαθητάς του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.» (Ιωάν. 15:19) Το γεγονός ότι οι αληθινοί μαθηταί του Ιησού δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου σημαίνει περισσότερο από το να παραμένουν απολύτως ουδέτεροι απέναντι στις έριδες, τους ανταγωνισμούς και τις διαμάχες των εθνών αυτού του κόσμου. Σημαίνει να είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι απ’ αυτόν τον κόσμο, επομένως όχι υποδουλωμένοι σ’ αυτόν. Η καθαρή λατρεία του Θεού στην οποία εφέρθησαν μέσω της αληθείας τούς εχάρισε ελευθερία από αυτόν τον καταπιεστικό, διεφθαρμένο κόσμο.

2. Μήπως αυτή η Χριστιανική ελευθερία σημαίνει ελευθερία από υποταγή στις ανώτερες εξουσίες, και ως ποιο σημείο προχωρεί αυτή;

² Έχετε υπ’ όψιν, εν τούτοις, το εξής σημείο: Το ότι έχουν αυτή την ελευθερία λόγω της αληθείας και της αληθινής λατρείας του Θεού δεν σημαίνει ότι είναι ελεύθεροι από το ν’ αποδίδουν οποιαδήποτε υποταγή στις πολιτικές ‘ανώτερες εξουσίες’ αυτού του κόσμου. Όχι! Ο Ιησούς είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:21) Και ο απόστολος Παύλος είπε, στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-5: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. . . . Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.» Η Χριστιανική υποταγή στις ανώτερες εξουσίες μπορεί έτσι να είναι μόνο σχετική υποταγή. Η υποταγή στις ανώτερες εξουσίες δεν μπορεί να προχωρήση ως το σημείο που να παραβιάση τη Χριστιανική συνείδησι και να παραβιάση την αλήθεια του Θεού όπως βρίσκεται στην Αγία Γραφή.

3. (α) Μήπως ελευθερία από αυτόν τον κόσμο σημαίνει επίσης για τους Χριστιανούς και ελευθερία από διωγμό; (β) Πότε αρνήθηκαν στους Χριστιανούς ελευθερία λατρείας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

³ Ομοίως, το γεγονός ότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου και έχουν ελευθερωθή απ’ αυτόν δεν σημαίνει ότι θ’ απολαμβάνουν ελευθερία λατρείας σ’ αυτόν τον κόσμο. Εξαιτίας της Ιουδαϊκής θρησκευτικής εναντιώσεως, ο Ιησούς Χριστός εθανατώθη από τον Ρωμαίο Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, αλλά με την ψευδή κατηγορία του στασιασμού. Ο απόστολος Παύλος είχε επίσης κατηγορηθή για στασιασμό και είχε φυλακισθή. Επειδή οι κατηγορίες αυτές ήσαν πολιτικές στις περιπτώσεις του Ιησού και του Παύλου, η Ρωμαϊκή κυβέρνησις δεν ενήργησε εναντίον τους εξαιτίας της θρησκείας των. Επομένως δεν τους αφαιρούσε την ελευθερία της θρησκείας και της λατρείας. Την εποχή που είχε εγκαθιδρυθή η Χριστιανοσύνη στα έτη 29-33 μ.Χ. υπήρχε ελευθερία λατρείας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μόνο μετά την πυρπόλησι της Ρώμης με τη μεγάλη πυρκαϊά του έτους 64 μ.Χ. αρνήθηκαν για πρώτη φορά στους Χριστιανούς αυτή την ελευθερία λατρείας. Οι πιστοί Χριστιανοί δεν εδέχθησαν να συμβιβασθούν και να λατρεύσουν το Ρωμαϊκό Κράτος ή τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

4, 5. (α) Σε χώρες όπου υπήρχε κρατική θρησκεία, πώς εθεωρείτο από τις αρχές η άρνησις αποδόσεως των θρησκευτικών ιεροτελεστιών; (β) Επίσης, πώς εθεωρείτο το δικαίωμα της διδασκαλίας άλλων δογμάτων, και γιατί κυβερνήται και κλήρος εφοβούντο τη θρησκευτική διακονία;

⁴ Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 17 εκδόσεως 1929, λέγει στη σελίδα 346, κάτω από την επικεφαλίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Θρησκευτική»:

⁵ «Μόλις πριν από ένα αιώνα έγινε τελικά παραδεκτό από την κυβερνητική εξουσία ότι η θρησκεία δεν είναι μια κρατική, αλλά καθαρώς προσωπική υπόθεσις. Ακόμη και στην εποχή μας αυτό δεν έχει αναγνωρισθή σε όλες τις χώρες. Από αμνημονεύτους χρόνους το κράτος είχε τη δική του θρησκεία εγκαθιδρυμένη δια νόμου, υπήρχε δε η αντίληψις ότι η ασφάλεια και η ευημερία του κράτους εξηρτώντο από την κατάλληλη λειτουργία της κρατικής θρησκείας. Διαμαρτυρία και άρνησις τελέσεως αυτών των θρησκευτικών ιεροτελεστιών θ’ αποτελούσε ένα στοιχείο αταξίας και πιθανόν στασιασμού μέσα στο κράτος. Έτσι το πρόβλημα παρουσιάζετο από τη μια πλευρά με την επιμονή εκείνων που είχαν τον έλεγχο της κυβερνήσεως στο ότι η δημοσία τάξις και ασφάλεια απαιτούσαν να ασκούν όλοι λατρεία σύμφωνα με την εγκαθιδρυμένη θρησκεία και με κανένα άλλο τρόπο αλλά από την άλλη πλευρά και σε αντίθεσι προς αυτό μ’ ένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που απαιτούσαν ως θείο δικαίωμα την ελευθερία να λατρεύουν σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεώς των. Κάτι περισσότερο απ’ αυτό περιλαμβάνεται​—και αυτό είναι το πιο σοβαρό μέρος του προβλήματος· το δικαίωμα ενός ατόμου όχι μόνο να λατρεύη αλλά και να διδάσκη, να διαδίδη τις διδασκαλίες που πιστεύει αληθινές, ώστε και άλλοι να οδηγηθούν να λατρεύσουν με το δικό του τρόπο. Αυτό, κάτω από το παλαιό σύστημα της κρατικής θρησκείας, ισοδυναμούσε σαφώς με τίποτε ολιγώτερο από το δικαίωμα σχηματισμού ενός κόμματος μέσα στο κράτος σε παραλλαγή με την κρατική θρησκεία και την κρατική κυβέρνησι. . . . Έτσι οι πολιτικοί άρχοντες εφοβούντο τις επαναστατικές δυνατότητες της θρησκευτικής, διαφωνίας· και οι εκκλησιαστικές αρχές εφοβούντο ότι η ελευθερία διδασκαλίας αιρετικών διδασκαλιών θα ωδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων σε απώλεια.»

6. Εναντίον ποιων υιοθέτησε η Πορτογαλία μια τέτοια στάσι, και σε μια πρόσφατη περίπτωσι πώς εφέρθη σ’ αυτούς η αστυνομία;

⁶ Μ’ αυτά τα λόγια Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία περιγράφει αυτή την ίδια τη στάσι που υιοθέτησε η συγκεντρωτική συλλογική Δημοκρατία της Πορτογαλίας προς τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, ως αυτό το έτος 1967. Πώς εφέρθη προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη χώρα της καθώς και στην Αγγόλα είναι κοινώς γνωστό σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι είμεθα ελεύθεροι εδώ να σχολιάσωμε δημοσίως τη διαγωγή της Πορτογαλίας σχετικά με αυτά, καθώς το έχουν άλλοι ήδη κάμει. Η Πορτογαλική αστυνομία, σε μια πρόσφατη περίπτωσι, συνέλαβε και ωδήγησε στο δικαστήριο σαράντα εννέα εντοπίους μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκεί αντιμετώπισαν μια κατηγορία από τον Ειρηνοδίκη· η εγγύησις με την οποία επετράπη ν’ αφεθούν ελεύθεροι μέχρι της δίκης και της αποφάσεως καθωρίσθη σε χιλιάδες Πορτογαλικά σκούδα για τον καθένα. Καθώς τώρα διαβάζετε την κατηγορία που διετυπώθη εναντίον τους, φέρετε στη μνήμη σας το άρθρο της Αμερικανικής Εγκυκλοπαιδείας όσον αφορά τη θρησκευτική ελευθερία που μόλις ανεγνώσθη. Ιδού τι λέγει το κατηγορητήριο:

7-12. Ποιες κατηγορίες απήγγειλε ο Πορτογάλος Ειρηνοδίκης εναντίον των συλληφθέντων μαρτύρων του Ιεχωβά;

⁷ Όλοι οι κατηγορούμενοι είναι ουσιώδεις αυτουργοί του εγκλήματος κατά της εσωτερικής ασφαλείας του κράτους, της παρακινήσεως σε συλλογική ανυπακοή, η οποία προβλέπεται και τιμωρείται σύμφωνα με το Άρθρον 174 του Ποινικού Κώδικος, με την πρόσθετη ποινή η οποία περιγράφεται στο Άρθρον 175 του ιδίου Κώδικος, εφόσον οι σχετικές δικαστικές ανακρίσεις δείχνουν τα εξής:

⁸ » Οι κατηγορούμενοι είναι ‘μέλη’ της αιρέσεως η οποία ονομάζεται ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’, και κατευθύνεται από την Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, με κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη, στην οποία υπακούουν και στις παραμικρές λεπτομέρειες.

⁹ » Αναπτύσσουν διεθνώς ποικίλη δραστηριότητα η οποία ειδικώς κηρύττει συλλογική ανυπακοή στους εθνικούς νόμους της δημοσίας τάξεως και στις νόμιμες διαταγές των αρχών· η Πατρίς, όλες οι εγκαθιδρυμένες εξουσίες και κυρίως ο Στρατός, αποτελούν, εκτός από τις ψευδείς θρησκείες, τα μεγαλύτερα δημιουργήματα της βασιλείας του Σατανά που είναι ανάγκη να καταστραφούν· θεωρούν τους εαυτούς των πρέσβεις της θεοκρατικής Βασιλείας και, ως τέτοιοι, υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπακούουν στα διατάγματα των αρχών, να συμμετέχουν σε εκλογές ή να συνεργάζωνται με τις δημόσιες αρχές.

¹⁰ » Ο χαιρετισμός της Εθνικής Σημαίας είναι μια ειδωλολατρική πράξις και ο στρατιώτης ο οποίος μάχεται για την Πατρίδα είναι εχθρός του Θεού, διότι μάχεται για τον Σατανά.

¹¹ » Αποτελούν μια πολιτική κίνησι, η οποία προέρχεται από πολλές χώρες, με σκοπό την ανυπακοή, αναταραχή και εξέγερσι των λαϊκών μαζών και ειδικώς της νεολαίας δημοφιλούς ηλικίας.

¹² » Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά απαγορεύει σ’ όλους τους ακολούθους της θρησκευτικής αιρέσεως Μάρτυρες του Ιεχωβά να εκτελούν στρατιωτική υπηρεσία. . . .»

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

13. (α) Γιατί αυτοί οι Πορτογάλοι κατήγοροι, αν ζούσαν στους πρώτους αιώνας, θα εδίωκαν την Χριστιανοσύνη; (β) Στην Πορτογαλική κατηγορία τι θα ήταν παράνομο να κάμη η Εταιρία Σκοπιά;

¹³ Ενώπιον μιας τέτοιας κατηγορίας, δεν είναι υπερβολικό να λεχθή ότι αν οι Πορτογάλοι κατήγοροι των μαρτύρων του Ιεχωβά ζούσαν τότε στους πρώτους αιώνες της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας, θα ήσαν μεταξύ των διωκτών της αποστολικής Χριστιανοσύνης. Πώς αυτό; Διότι η κοσμική ιστορία της εποχής εκείνης σαφώς αναφέρει ότι οι Χριστιανοί οι οποίοι εμαρτύρησαν τον πρώτο και δεύτερον αιώνα ήσαν κάτω από απαγόρευσι, εξωθούντο σε δράσι κάτω από την επιφάνεια στις κατακόμβες, εφυλακίζοντο κι εξετελούντο με φρικτούς βασανισμούς με τις ίδιες κατηγορίες που διατυπώνουν οι Πορτογαλικές αρχές εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Οι Πορτογαλικές κατηγορίες εναντίον τους δεν είναι τίποτε το νέο, όπως ακριβώς δείχνει η έγκυρη αυθεντική ιστορία. Και όσον αφορά τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά που κατηγορείται, και που ίδρυσε ο Πάστωρ Κάρολος Ταίηζ Ρώσσελ σύμφωνα με τους νόμους της Πολιτείας της Πενσυλβανίας το 1884, θ’ αποτελούσε μια παράνομη ενέργειά της στη χώρα της Αμερικής, όπου ιδρύθη, αν αυτή επενέβαινε ή εμπόδιζε τις στρατιωτικές και αμυντικές επιχειρήσεις της εσωτερικής εθνικής κυβερνήσεως, για να μη ομιλήσωμε για την εκ μέρους της ενθάρρυνσι τέτοιας τακτικής από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε ξένες χώρες όπως η Πορτογαλία.

14, 15. (α) Ποιας μεταχειρίσεως έτυχαν ο τότε πρόεδρος και άλλοι εκπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά από την κυβέρνησι το 1918; (β) Τι έγραψε η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία γι’ αυτή την υπόθεσι και το ζήτημα της θρησκείας;

¹⁴ Ο Πάστωρ Ρώσσελ, πρώτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, πέθανε την 31η Οκτωβρίου 1916. Το επόμενο έτος οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ενεπλάκησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ο επόμενος πρόεδρος μαζί με άλλους εξέχοντας αξιωματούχους και εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά κατηγορήθησαν το 1918 ότι επενέβαιναν στις πολεμικές ενέργειες και ότι αποτελούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια. Εφυλακίσθησαν στις Ομοσπονδιακές φυλακές δίχως το ευεργέτημα της εφέσεως ή απολύσεως επί εγγυήσει. Το άρθρο της Αμερικανικής Εγκυκλοπαιδείας (σελίς 349) που ανεφέρθη ανωτέρω λέγει γι’ αυτή την περίφημη υπόθεσι:

¹⁵ «Η τακτική της διώξεως ατόμων για λόγους σχίσματος ή αιρέσεως έχανε βαθμιαίως την επικαιρότητά του. Ολοένα συχνότερα τα δικαστήρια απεφαίνοντο ότι δεν ήταν δικαίωμα του νόμου ν’ απαγορεύη ένα άτομο από το ν’ ασκή την θρησκευτική του πίστι εφόσον αυτή, όπως το έθεσε ο Μπλάκστον, δεν ‘απειλεί καταστροφή ή διαταραχή στο έθνος’. Στη γνωστή δίκη (1918) των ακολούθων του Πάστορος Ρώσσελ το δικαστήριο κατέστησε σαφές ότι η θρησκευτική ελευθερία δεν μπορούσε ποτέ να είναι τόσο εκτεταμένη να παρέχη το δικαίωμα διαπράξεως εγκλήματος.»

16. (α) Τι παρέλειψε ν’ αναφέρη η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία σχετικά με αυτούς τους οκτώ κατηγορουμένους εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά; (β) Αν ο πρόεδρος Δικαστής Ρόδερφορδ ήταν ένας εγκληματίας, τι δεν θα είχε ποτέ επιτρέψει το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών;

¹⁶ Αυτό το όρθρο της Αμερικανικής Εγκυκλοπαιδείας παρέλειψε ν’ αναφέρη ότι οι φυλακισμένοι συνεργάται του Πάστορος Ρώσσελ παρέμειναν στη φυλακή επί εννέα μήνες και κατόπιν απελύθησαν επί εγγυήσει τον Μάρτιο του 1919 αφού τους εχορηγήθη το δικαίωμα της εφέσεως. Το επόμενο έτος (1920) και οι οκτώ απηλλάγησαν από όλες τις ψευδείς κατηγορίες με τις οποίες είχαν σταλή στις φυλακές. Απεδείχθη νομικώς ότι δεν ήσαν κακούργοι, ούτε εγκληματίαι οι οποίοι αποτελούσαν απειλή για την ειρήνη, την ασφάλεια και την τάξι του Κράτους.a Και το έτος 1940 ο κάποτε φυλακισμένος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, γνωστός ως Δικαστής Ρόδερφορδ, ο οποίος ήταν μέλος του νομίμου Δικηγορικού Συλλόγου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, έγινε δεκτός στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουάσιγκτων, D.C. στις 25 Απριλίου 1940. Ένα τέτοιο πράγμα δεν θα το είχε επιτρέψει ποτέ το Ανώτατο Δικαστήριο αν ο Δικαστής Ρόδερφορδ υπήρξε ένας κακούργος.

17, 18. (α) Σ’ εκείνη την περίπτωσι, τι είχε επιτρέψει το Ανώτατο Δικαστήριο στον Δικαστή Ρόδερφορδ και τον συνάδελφό του; (β) Στο τέλος της ομιλίας του, τι είπε στο Δικαστήριο σχετικά με τη συνείδησι και με το να είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά;

¹⁷ Το Δικαστήριο εχορήγησε μάλιστα σ’ αυτόν και στον Καθηγητή Γκάρντνερ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ παράτασι χρόνου, να παρουσιάσουν επί μιάμιση ώρα επιχειρήματα υπέρ της περίφημου υποθέσεως Χαιρετισμού της Σημαίας η οποία είχε εμπλέξει τα νεαρά τέκνα, γυιό και θυγατέρα μιας οικογενείας της Πενσυλβανίας, τα οποία είχαν αρνηθή να χαιρετίσουν την Αμερικανική σημαία στο δημόσιο σχολείο. Στο τέλος της ομιλίας του ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου ο Δικαστής Ρόδερφορδ είπε:

¹⁸ «Αυτό αποτελεί ένα ζήτημα ιερό για κάθε Αμερικανό ο οποίος αγαπά τον Θεό και τον Λόγο του. Τα μέλη αυτού του Δικαστηρίου σέβονται τον Ιεχωβά Θεό και θεωρώ ως δεδομένον ότι έχουν την επιθυμία να Τον υπηρετήσουν, διότι με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορεί να κερδίση ένας ζωή. Η Κοινοπολιτεία της Πενσυλβανίας δεν μπορεί να χορηγήση ζωή σε κανένα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δεν μπορούν να χορηγήσουν ζωή σε κανένα, διότι ο Ιεχωβά Θεός είναι η πηγή της ζωής. ‘Του Ιεχωβά είναι η σωτηρία’. Οι εναγόμενοι σ’ αυτή την υπόθεσι εστηρίχθησαν ευσυνείδητα στη Γραφή. Η συνείδησίς των δεν μπορεί να είναι κάτω από τον έλεγχο ή την επέμβασι οποιασδήποτε ανθρωπίνης εξουσίας, όπως αναφέρει το Σύνταγμα της Κοινοπολιτείας της Πενσυλβανίας. Επομένως η απόφασις του πρωτοδικείου καθώς και του Εφετείου πρέπει να επικυρωθούν κι έτσι να καταστούν τα μέλη αυτού του Δικαστηρίου μάρτυρες του ονόματος, του μεγαλείου, και της υπεροχής του ‘Υψίστου, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά’.»b

19. Πώς το Ανώτατο Δικαστήριο εχειρίσθη την υπόθεσι χαιρετισμού της σημαίας το 1940 και κατόπιν το 1943;

¹⁹ Το έτος 1940 στο μέσον του πολέμου το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε μια δυσμενή απόφασι με ψήφους οκτώ προς μία. Αλλά ύστερ’ από μερικά χρόνια το Δικαστήριο ανεθεώρησε την απόφασί του και την 14ην Ιουνίου 1943, εθνική Ημέρα της Σημαίας, το Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφασί του. Εξέδωσε μια απόφασι με την οποία ανεγνώρισε την Χριστιανική συνείδησι ακόμη και όταν θεωρή τον χαιρετισμό της σημαίας οποιασδήποτε χώρας ως μια πράξι ειδωλολατρίας κι επομένως παραβίασι του Υπερτάτου Νόμου του Θεού.—1 Ιωάν. 5:21· Έξοδ. 20:1-5.c

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ

20, 21. (α) Ποια συμβουλή προσφέρει ο Ψαλμός 2:10, 11 για ν’ ακολουθήσουν οι βασιλείς και οι κριταί σήμερα; (β) Γιατί οι Μάρτυρες δεν έχουν ανάγκη να τους πη η Εταιρία Σκοπιά τι να κάμουν σχετικά με αυτό, και τίνος αποστόλου το παράδειγμα ακολουθούν;

²⁰ Στον Δεύτερο Ψαλμό, δέκατο και ενδέκατο εδάφια, διαβάζομε: «Τώρα λοιπόν, βασιλείς συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω.»​—ΑΣΜ.

²¹ Αυτός ο Δεύτερος Ψαλμός εκπληρώνεται στην εποχή μας, από το 1914. Έτσι είναι ο κατάλληλος καιρός ν’ αναγνωρίσουν οι βασιλείς, οι πρόεδροι, οι δικτάτορες, οι άρχοντες και οι κριταί της γης ότι ο Νόμος του Υψίστου Θεού είναι υπέρτατος, και ότι οι ακόλουθοι του Υιού του Ιησού Χριστού οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν τον Νόμο του Θεού ως υπέρτατο και να υπακούουν σ’ αυτόν όταν υπάρχη σύγκρουσις μεταξύ του Νόμου του Θεού και των νόμων των ανθρώπων. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στην Πορτογαλία και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος δεν έχουν ανάγκη να τους το πη αυτό η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά· το έχουν διαβάσει μόνοι των στην Πορτογαλική Βίβλο και σε αντίτυπα της Γραφής σε όλες τις άλλες γλώσσες στις οποίες έχει εκδοθή. Και δεν έχουν ανάγκη να τους την ερμηνεύση κάποιος ιερεύς του «Χριστιανικού κόσμου.» Ο απόστολος Πέτρος, που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι ήταν ο πρώτος πάπας της, είναι εκείνος ο οποίος είπε στο Ανώτατο Δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ:«Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Πράξ. 5:29) Και σχετικά με αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά παντού ακολουθούν το παράδειγμα του Πέτρου.

22, 23. (α) Τι λέγει η Βρετανική Εγκυκλοπαιδεία σχετικά με τον Άγγλο νομομαθή Μπλάκστον που ανεφέρθη; (β) Τι είπε ο Μπλάκστον για το «νόμο της φύσεως . . . που υπαγόρευσε ο ίδιος ο Θεός» και για τους ανθρωπίνους νόμους;

²² Στην ανωτέρω παραπομπή από την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία αναφέρεται ο διακεκριμένος Άγγλος νομομαθής Σερ Ουίλλιαμ Μπλάκστον της περιόδου 1729-1780. Σ’ ένα άρθρο της γι’ αυτόν τον Μπλάκστον, Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (ενδεκάτη έκδοσις), Τόμος 4ος, σελίς 26, λέγει: «Θεωρούσε τον νόμο της βαρύτητος, τον νόμο της φύσεως, και τον νόμο της Αγγλίας ως διάφορα παραδείγματα της ιδίας αρχής​—ως κανόνας ενεργείας ή διαγωγής που επιβάλλονται από μια ανωτέρα εξουσία στους υπηκόους της.» Κατόπιν η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία αναφέρεται σ’ αυτή τη δήλωσι στο σύγγραμμα του Μπλάκστον Σχόλια επί των Νόμων της Αγγλίας, στην ενάτη παράγραφο της Εισαγωγής του:

²³ «Αυτός ο νόμος της φύσεως επειδή είναι σύγχρονος με το ανθρώπινο γένος, και υπαγορεύεται από τον ίδιο τον Θεό, είναι φυσικά ανώτερος από κάθε άλλον όσον αφορά την υποχρέωσι. Είναι δεσμευτικός για όλη την υδρόγειο, σε όλες τις χώρες, και σε όλες τις εποχές: κανένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι έγκυρος αν είναι αντίθετος σ’ αυτόν· όσοι από αυτούς είναι έγκυροι αντλούν όλη τη δύναμί τους, και όλη την εξουσία τους, εμμέσως ή αμέσως, από αυτό το πρότυπο.»d

24. (α) Με αυτό υπ’ όψιν τι θα πούμε για τα γραπτό νόμο του Θεού; (β) Ποια εντολή για την εποχή μας εκπληρώνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και γιατί η εκτέλεσίς της δεν μπορεί να ονομασθή στασιαστική;

²⁴ Αν αυτά που λέγει ο Μπλάκστον αληθεύουν όσον αφορά το νόμο του Θεού στη «φύσι» ή φυσική δημιουργία, όπου ο νόμος του Θεού δεν είναι γραμμένος ώστε να μπορή ν’ αναγνωσθή, πόσο περισσότερο πρέπει αυτό ν’ αληθεύη για τον υπέρτατο νόμο του Θεού που εκτίθεται σε γραπτή μορφή στο θεόπνευστο Βιβλίο του της ελευθερίας, την Αγία Γραφή; Οι βαπτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ανεπιφύλακτα αφιερωμένοι σ’ αυτόν, να βαδίζουν στα βήματα του Υιού του Ιησού Χριστού με το να τον μιμούνται και να εκτελούν τις εντολές του. Αυτό περιλαμβάνει την προφητική εντολή που έδωσε ο Ιησούς στην προφητεία του για το «τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων», όταν είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Όταν ο Ιησούς προείπε αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας παγκοσμίως, δεν έλεγε στους μαθητάς του να κάμουν κάτι το οποίο οποιοδήποτε έθνος θα μπορούσε ορθώς να θεώρηση στασιαστικό.

ΠΟΙΟΣ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ Ή ΔΙΑΒΟΛΟ;

25. Ποιος είναι ο ‘θεός του κόσμου τούτου’, και ποιον υπηρετεί οποιοδήποτε έθνος όταν διώκη τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά;

²⁵ Ο Ιησούς Χριστός απεκάλεσε τον Σατανά ή Διάβολο ‘άρχοντα του κόσμου τούτου.’ (Ιωάν. 12:31· 14:30) Ο απόστολος Παύλος ωνόμασε τον Σατανά ή Διάβολο ‘θεόν του κόσμου τούτου [αυτού του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ]’. (2 Κορ. 4:4) Και στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, ο Ιησούς Χριστός ετόνισε στον απόστολο Ιωάννη ότι ο Σατανάς ή Διάβολος προκαλεί τον διωγμό εκείνων οι οποίοι τηρούν τις εντολές του Θεού και φέρουν την μαρτυρία για τον Ιησού. (Αποκάλ. 12:13-17) Επομένως, όταν ένα έθνος μέσα ή έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο» εμπλέκεται σε διωγμό των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, ποιον πράγματι υπηρετεί αυτό το έθνος, τον Ιεχωβά Θεό ή τον Σατανά ή Διάβολο; Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους· μάλιστα έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» (Ιωάν. 16:2) Αλλά αυτό που εσφαλμένως νομίζει δεν θ’ απαλλάξη τον φονέα των αληθινών Χριστιανών.

26. (α) Ποιοι γεμίζουν τις φυλακές του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά τι κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Και όταν ακόμη διώκωνται, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πώς ενεργούν απέναντι στην υπεύθυνη κυβέρνησι;

²⁶ Οι θρησκευόμενοι του «Χριστιανικού κόσμου» είναι εκείνοι οι οποίοι γεμίζουν τις φυλακές για παράβασι των νόμων του Θεού καθώς και των ανθρώπων. Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ειρηνικοί και προσπαθούν να βοηθήσουν όλους τους ανθρώπους να κερδίσουν αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού με το να κηρύττουν το ευαγγέλιον της βασιλείας Του για την οποία από μακρού προσεύχονται. Ακόμη και όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά διώκωνται από τις ανώτερες εξουσίες ενός έθνους, δεν εγείρονται σε μια ένοπλη στάσι ούτε συνωμοτούν μυστικά για τη συντριβή ή την ανατροπή της υφισταμένης πολιτικής κυβερνήσεως. Για λόγους συνειδήσεως εξακολουθούν ν’ αποδίδουν πρώτα τα του Θεού εις τον Θεόν και κατόπιν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα. Δέχονται τον διωγμό ως μια δοκιμή της πιστότητος και της υπακοής των στον Ύψιστο Θεό. Εμπιστεύονται στον Θεό για να φροντίση για τους διώκτας των όταν, σε λίγο, θα καταστρέψη την Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και κατόπιν τους πολιτικούς εραστάς της στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα.​—Αποκάλ. 16:13-16· 17:5.

27. (α) Μολονότι δεν απολαμβάνουν θρησκευτική ελευθερία παντού, με ποιον τρόπο οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ωστόσο ένας ελευθερωμένος λαός; (β) Πώς διατηρούν αυτή την απελευθερωμένη κατάστασι;

²⁷ Μολονότι μπορεί να μην απολαμβάνουν παντού ελευθερία λατρείας, εν τούτοις οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ένας ελευθερωμένος λαός. Αγωνίζονται να κρατήσουν την ελευθερία που τους χαρίζει η άσκησις της αληθινής λατρείας. (Ιάκ. 1:27) Είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν την ελευθερία για την οποία τους ελευθέρωσε ο Χριστός. Γνωρίζουν καλά ότι είναι μέσα στον κόσμο, αλλά, καθώς τους είχε ειπεί ο Ιησούς, δεν αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου. Παραμένουν ελεύθεροι από ανάμιξι στις δραστήριες υποθέσεις του οι οποίες έχουν σκοπό να διαιωνίσουν αυτό το σύστημα πραγμάτων του οποίου το βέβαιο τέλος προείπε ο Ιησούς Χριστός. (Ματθ. 24:3-22) Δεν ελπίζουν σ’ αυτόν τον κόσμο ή στους άρχοντάς του. (Ψαλμ. 146:3-5) Φροντίζουν να μη εξαρτώνται απ’ αυτόν τον κόσμο ώστε να βρίσκωνται σε υποχρέωσι να είναι ευάρεστοι σ’ αυτόν και να γίνουν δούλοι ανθρώπων. Όπως τους είπε ο Ιησούς Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία, ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη του και ελπίζουν στον Ιεχωβά Θεό για την προμήθεια όλων των άλλων πραγμάτων που έχουν ανάγκη.​—Ματθ. 6:33.

28. (α) Επί χιλιάδες χρόνια, τι παρεχώρησε ο Ιεχωβά Θεός στα έθνη τα οποία ασκούν ψευδή λατρεία; (β) Πότε θα λήξη αυτή η παραχώρησις, και ποια θα είναι η θέσις της θρησκείας κατόπιν;

²⁸ Χιλιάδες έτη τώρα ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά έχει παραχωρήσει στα έθνη ελευθερία θρησκείας και λατρείας, από τις ημέρες της αρχαίας Βαβυλώνας ως την εποχή μας. Σύντομα τώρα η ελευθερία των να ασκούν ψευδή λατρεία θα λήξη με την καταστροφή αυτών των εθνών από τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, για την οποία οι αληθινοί Χριστιανοί προσεύχονται στην Προσευχή του Κυρίου. (Ματθ. 6:9, 10) Τότε στη νέα τάξι κάτω από τη βασιλεία του Θεού θα υπάρχη πλήρης, ανεμπόδιστη ελευθερία για τη λατρεία του αληθινού Θεού μέσω του Ιησού Χριστού. Αυτή η αληθινή λατρεία θα δώση στους ευπειθείς ανθρώπους την ελευθερία των επιγείων υιών του Θεού, για πάντα!

[Υποσημειώσεις]

Σχετικά με τ’ ανωτέρω, διαβάζομε στις σελίδες 966-969, Τόμος 2, του βιβλίου Μια Πραγματεία επί των Συνταγματικών Περιορισμών, υπό Τόμας Μ. Κούλυ, Διδάκτορος της Νομικής, 4η έκδοσις, όπως εξεδόθη στη Βοστώνη το 1927 (στην Αγγλική):

«Αυτά τα πράγματα τα οποία δεν είναι νόμιμα κάτω από οποιοδήποτε Αμερικανικό σύνταγμα μπορούν ν’ αναφερθούν ως εξής:—

»1. Κάθε νόμος σχετικά με την εγκαθίδρυσι θρησκείας . . . .

»2. Υποχρεωτική υποστήριξις, μέσω φορολογίας ή με άλλο τρόπο, της θρησκευτικής εκπαιδεύσεως. . . .

»3. Υποχρεωτική παρακολούθησις θρησκευτικής λατρείας. Οποιοσδήποτε δεν ωθείται από δική του εκλογή ή από ένα αίσθημα καθήκοντος να παρευρίσκεται στις τελετουργίες της θρησκείας δεν πρέπει ν’ αναγκάζεται από το Κράτος να το κάμη αυτό. Αποτελεί δικαιοδοσία του Κράτους να επιβάλη μόνο εκείνα που θεωρούνται εφαρμόσιμα, όπως οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα που βαρύνουν τον πολίτη ή που ίσως οφείλει στους συμπολίτας του ή στην κοινωνία· αλλά εκείνα τα οποία πηγάζουν από τις σχέσεις μεταξύ αυτού του ιδίου και του Πλάστου του πρέπει να επιβάλλωνται από τις παραινέσεις της συνειδήσεως και όχι από τις ποινές των ανθρωπίνων νόμων. Πράγματι, εφόσον κάθε πραγματική λατρεία πρέπει ουσιαστικώς και κατ’ ανάγκην να προέρχεται από την ελευθέρας θελήσεως προσφορά λατρείας και ευγνωμοσύνης από το πλάσμα προς τον Πλάστην, οι ανθρώπινοι νόμοι είναι καταφανώς ακατάλληλοι για να παροτρύνουν ή να εξαναγκάσουν αυτές τις εξωτερικές και εκούσιες συγκινήσεις οι οποίες θα την παρακινήσουν, και οι ανθρώπινες ποινές το μόνο που θα μπορούσαν να κάμουν θα ήταν να επιβάλουν την τήρησι ανωφελών ιεροτελεστιών, οι οποίες, όταν γίνονται ακουσίως, είναι χωρίς καμμιά αξία γι’ αυτούς που συμμετέχουν και κενές από κάθε στοιχείο αληθινής λατρείας.

»4. Περιορισμοί στην ελευθέρα εξάσκησι της θρησκείας σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεως. Καμμία εξωτερική εξουσία δεν μπορεί να παρεμβληθή μεταξύ του πεπερασμένου όντος και του Απείρου όταν το πρώτο ζητή ν’ αποδώση την τιμή που οφείλεται, και κατά ένα τρόπο που επιδοκιμάζεται από τη συνείδησι και την κρίσι του ως κατάλληλου ν’ αποδοθή απ’ αυτόν, και παραδεκτόν από το υποκείμενό της. . . .

»5. Περιορισμοί της εκφράσεως της θρησκευτικής πίστεως. Ένας ειλικρινής πιστός θεωρεί συνήθως καθήκον του να διαδώση τις ιδέες του, και να κάμη και άλλους να συμφωνήσουν με τις απόψεις του. Το να του αφαιρέση ένας αυτό το δικαίωμα σημαίνει ν’ αφαιρέση ένας από αυτόν την εξουσία να κάμη εκείνο που θεωρεί ως μια πολύ ιερή υποχρέωσι.»