Η Σύγχρονη Εκπλήρωσις του ‘Δηναρίου’

1. Εξαιτίας του ό,τι συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., γιατί πρέπει να υπάρξη μια τελική εκπλήρωσις της παραβολής του «δηναρίου»;

ΚΑΤΙ παρόμοιο με την πείρα των εργατών του «αμπελώνος» του αρχαίου έθνους Ισραήλ πριν από δεκαεννέα αιώνες συνέβη τον τελευταίο αυτόν καιρό σχετικά με τον λεγόμενο «Χριστιανικό κόσμο.» Ο αρχαίος «αμπελών,» το έθνος Ισραήλ της διαθήκης του Μωσαϊκού Νόμου, ήταν τυπικός· πολλές από τις πείρες του ήσαν προφητικές ‘σκιές’ μελλόντων πραγμάτων. (1 Κορ. 10:1-6, 11· Κολ. 2:16, 17· Εβρ. 10:1) Επί πλέον, η προφητεία του Ιωήλ 2:28-32, την οποίαν ανέφερε ο απόστολος Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν επληρώθη το συμβολικό «δηνάριον,» δεν εξεπληρώθη τελείως τότε πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξη μια μεγαλύτερη και τελική εκπλήρωσις του Ιωήλ 2:28-32. Αυτό θα εσήμαινε ότι θα υπήρχε μια περαιτέρω και τελική εκπλήρωσις της παραβολής του Ιησού για το «δηνάριον» σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» του παρόντος συστήματος πραγμάτων. (Πραξ. 2:17, 18· 1 Τιμ. 3:1-5) Υπάρχουν γεγονότα που το αποδεικνύουν αυτό.

2, 3. (α) Πότε άρχισε να εξαφανίζεται η χρήσις του ‘δηναρίου’; (β) Τι ισχυρίσθη ότι είναι ο «Χριστιανικός κόσμος», και σε ποια υπηρεσία εθεώρησε ο κλήρος ότι βρίσκεται, και γιατί αυτό;

² Όπως ελέχθη στην προφητεία του Ησαΐα 5:1-7, ο Ιεχωβά Θεός απέρριψε τον τυπικό του «αμπελώνα» του φυσικού, περιτετμημένου Ισραήλ πριν από δεκαεννέα αιώνες. Από τότε καλλιεργούσε ένα πνευματικόν «αμπελώνα» του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι η Άμπελος, ο κεντρικός κορμός, οι δε αληθινοί ακόλουθοί του είναι τα κλήματα. (Ιωάν. 15:1-8) Τώρα έχει έναν πνευματικό «Ισραήλ του Θεού,» όχι κάτω από την παλαιά διαθήκη του Νόμου που καταργήθηκε στον καιρό του θανάτου του Ιησού, αλλά κάτω από τη νέα διαθήκη, της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο ουράνιος Μεσίτης. (Ματθ. 22:26-28· Λουκ. 22:19, 20· 1 Τιμ. 2:5, 6) Μετά τον θάνατο όλων των αποστόλων του Χριστού στο τέλος του πρώτου αιώνος μ.Χ., η χρήσις του συμβολικού ‘δηναρίου,’ που πληρώθηκε την Πεντηκοστή, άρχισε να εξαφανίζεται. Στο πρώτο ήμισυ του τετάρτου αιώνος μ.Χ. ιδρύθη η θρησκευτική οργάνωσις του «Χριστιανικού κόσμου.» Από τότε προσέλαβε παγκόσμιες διαστάσεις, με πολλές θρησκευτικές αποχρώσεις στις οποίες ετέθησαν πρόεδροι θρησκευτικοί ηγέται ή κληρικοί, Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Διαμαρτυρόμενοι.

³ Αυτός ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει κληρικούς και λαϊκούς και είναι διαιρεμένος σε θρησκευτικές αιρέσεις, ακριβώς όπως η θρησκευτική οργάνωσις του Ισραήλ στις ημέρες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίσθη ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ του Θεού και ότι είναι συνεπώς στη νέα διαθήκη με τον Θεό δια του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Επίσης, ισχυρίσθη ότι είναι ο πνευματικός «αμπελών» του Θεού, με τις πολλές θρησκευτικές αιρετικές εκκλησίες ως «κλήματα» της Αμπέλου, του Ιησού Χριστού. Έτσι, ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου,» που αποτελείται από τους χειροτονημένους ιερείς και κήρυκάς του, διατείνεται ότι εργάζεται στον «αμπελώνα» του Υψίστου Θεού. Με τις οικείες θρησκευτικές αποχρώσεις των χειροτονήθηκαν τυπικά στις θέσεις των ως κληρικών πάνω στα θρησκευτικά ποίμνια των λαϊκών. Έκαμαν τις θέσεις και τις ευθύνες των ως κληρικών επαγγέλματά των, ολοχρόνιες εργασίες, κι έτσι εθεώρησαν τους εαυτούς των ως εργαζομένους στην ολοχρόνια υπηρεσία του Θεού. Μια και χειροτονήθηκαν, εθεώρησαν τους εαυτούς των ως παραμένοντας κληρικούς κατά το υπόλοιπο της ζωής των ακόμη και μετά την αποχώρησί των από την ενεργό υπηρεσία.

4. Με τον ισχυρισμό τους, πού έθεσε τον εαυτό του ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» στο ζήτημα της μισθώσεώς των στον αμπελώνα του Θεού, και πού έθεσαν τους αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς οι οποίοι δεν είναι της τάξεως του κλήρου;

⁴ Κατά τις θρησκευτικές αξιώσεις των οι κληρικοί υπήρξαν οι «πρώτοι» που μισθώθηκαν για εργασία στον Θείον «αμπελώνα» του πνευματικού Ισραήλ, για μια ολόκληρη μέρα. Εκείνοι, που ανελάμβαναν μερική υπηρεσία στους θρησκευτικούς κύκλους, θεωρήθηκαν κατώτεροι απ’ αυτούς και άξιοι μικροτέρας αμοιβής. Οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, που ανέλαβαν την κήρυξι της βασιλείας του Θεού χωρίς να φοιτήσουν στις ιερατικές σχολές των και να χειροτονηθούν απ’ αυτούς με τίτλο και βαθμό και διορισμό στους άμβωνάς των, καταφρονήθηκαν από αυτούς τους πρώτης τάξεως κληρικούς. Οι χειροτονημένοι εκείνοι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου,» παραβλέποντας το γεγονός ότι όλοι οι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι Χριστιανοί αποτελούν κλήματα της Αμπέλου, του Ιησού Χριστού, και προορίζονται να φέρουν καρπό ως πνευματικοί «ιερείς» του Θεού, τους καταφρονούσαν. Τους θεωρούσαν ως «τελευταίους» στο να έχουν κανένα έγκυρο διορισμό στην υπηρεσία του Θεού, για να εργασθούν στον πνευματικό «αμπελώνα» του Θεού. Οι άμβωνες του «Χριστιανικού κόσμου» ήσαν γενικά κλειστοί στους αφιερωμένους αυτούς διακόνους του Θεού, οι οποίοι εθεωρούντο ως ανεκπαίδευτοι, αμαθείς «λαϊκοί.»

5. Μεταξύ εκείνων που εθεωρούντο έτσι ποιος Χριστιανικός όμιλος ωργανώθη εσχάτως, και τι επέτυχε ο κλήρος να γίνη εναντίον τους στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

⁵ Μεταξύ εκείνων, που εθεωρούντο έτσι από τον χειροτονημένο κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου,» ήταν μια αφιερωμένη Χριστιανική ομάδα που ήταν αποχωρισμένη από τον «Χριστιανικό κόσμο» κι ωστόσο κατέστη πολύ επιφανής στον εικοστόν αυτόν αιώνα. Στο δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνος ωργανώθηκαν, στην αρχή σαν μια μικρή ομάδα. Στο έτος 1884 ίδρυσαν αυτό που λέγεται σήμερα Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας ως το εκδοτικό και διοικητικό τους όργανο. Έγιναν γνωστοί ως Διεθνείς Σπουδασταί της Γραφής. Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» κατεφρόνησαν αυτούς τους σπουδαστάς της Γραφής ως κήρυκας και ερμηνευτάς του λόγου του Θεού, κι εναντιώθηκαν κι εμπόδισαν το ένζηλο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Αυτό συνεχίσθηκε ώσπου στο τέλος, στη διάρκεια της φρενίτιδας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κατώρθωσαν να προκαλέσουν την φυλάκισι σε μια Ομοσπονδιακή φυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής του προέδρου, του γραμματέως-ταμίου της Εταιρίας Σκοπιά και μερικών εκδοτικών συνεργατών των. Επίσης, τα θρησκευτικά των έντυπα απαγορεύθηκαν, εν όλω ή εν μέρει, σε διαφόρους τόπους.

ΟΧΙ ΤΟ «ΔΗΝΑΡΙΟΝ»

6. Γιατί αυτοί οι Χριστιανοί εφάνησαν ως οι «τελευταίοι» που εμισθώθησαν, και τι αυτοί οι ίδιοι επίστευαν για την «ενδεκάτη ώρα»;

⁶ Λόγω της αργοπορίας και ασυνήθιστης εμφανίσεώς των στην παγκόσμια σκηνή των θρησκευτικών πραγμάτων, οι αφιερωμένοι αυτοί Χριστιανοί σπουδασταί της Γραφής εφαίνοντο ως οι «τελευταίοι,» τους οποίους ο μέγας Οικοδεσπότης, Ιεχωβά Θεός, εμίσθωσε για εργασία στον πνευματικό του «αμπελώνα» της πραγματικής, αληθινής ωργανωμένης Χριστιανοσύνης. Ειδικά αλήθευε αυτό λόγω του γεγονότος ότι οι Καιροί των Εθνών έληξαν στο έτος 1914, οπότε εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. (Λουκ. 21:24) Σύμφωνα με την κατανόησι που είχαν των προφητειών σχετικά με το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων, και λόγω των επιδεινουμένων συνθηκών του ανθρωπίνου γένους στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εφαίνετο σ’ αυτούς τους Χριστιανούς διεθνείς σπουδαστάς των Γραφών, ότι η τελευταία ώρα, «η ενδεκάτη ώρα,» εργασίας στον πνευματικόν «αμπελώνα» του Ιεχωβά Θεού ετελείωνε. Επί πολύν καιρό ενδιεφέροντο για την παραβολή του Ιησού περί του αμπελώνος και του «δηναρίου,» ανεφέρετο δε η παραβολή αυτή και η «ενδεκάτη ώρα» στο τεύχος της Σκοπιάς της Σιών του μηνός Απριλίου 1881, σελίς 7 (στην Αγγλική), κάτω από τον τίτλο «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες,» οι οποίοι εκαλούντο ως εργάται.

7. Ποιο βιβλίο εδημοσίευσε η Εταιρία τον Ιούλιο του 1917, και ποια σχέσι ελέχθη ότι είχε αυτό με το συμβολικό «δηνάριον»;

⁷ Τον Ιούλιο, λοιπόν, του μεταπολεμικού έτους 1917 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωκε (μόνο στην Αγγλική)a το βιβλίο με τον τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, το δε βιβλίο αυτό ήταν ο έβδομος και τελευταίος από μια σειρά επτά τόμων Γραφικών Μελετών. Επειδή επιστεύετο ότι επλησίαζε η ουράνια ενδόξασις του πιστού υπολοίπου της Χριστιανικής εκκλησίας, το βοήθημα αυτό Γραφικής μελέτης Το Τετελεσμένον Μυστήριον μαζί με τα συνοδεύοντα αυτό προνόμια υπηρεσίας υπετίθετο ότι είναι το συμβολικό «δηνάριον,» που ήρχετο ως αμοιβή των πιστών εργατών του «αμπελώνος» πριν αναχωρήσουν από τη γη. Πραγματικά, στη σελίδα 2, τη σελίδα των εκδοτών του βιβλίου, ήταν τυπωμένη μια μεγέθυνσις νομίσματος που έμοιαζε με δηνάριο. Στην επιγραφή του περιείχοντο αυτά: «Τω Βασιλεί των Βασιλέων και Κυρίω των Κυρίων το Έργον Τούτο Αφιερούται εν τω Αιωνίω Συμφέροντι των εις Αυτόν Αφιερωμένων Αγίων Του των την Υιοθεσίαν Απεκδεχομένων, και Πάντων των εν παντί τόπω επικαλουμένων τον Κύριον’ των οικείων της πίστεως και της συστεναζούσης κτίσεως, της συνωδινούσης και την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδεχομένης.» Επίσης, το ίδιο εκείνο έτος, το τεύχος της Σκοπιάς 1ης Οκτωβρίου 1917, στη σελίδα 293, έφερε τίτλο που ανέγραφε «Το Δηνάριον» κι έλεγε για το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον και τη σχετική «τιμή» ως το συμβολικό «δηνάριον.»b

8. (α) Εν τούτοις, όταν είχε δοθή αυτή η σημασία στο «δηνάριον», τί δεν είχαν προβλέψει οι εκδόται; (β) Ποιά γεγονότα στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν την έκδοσι του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον;

⁸ Εν τούτοις, όταν η σημασία αυτή του «δηναρίου» απεδόθη στο Τετελεσμένον Μυστήριον, τον Έβδομο Τόμο, κανείς δεν ανέμενε ούτε προέβλεπε ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ετελείωνε το επόμενο έτος (1918) και ότι θα επακολουθούσε μια παρατεταμένη περίοδος ειρήνης με το κεχρισμένο υπόλοιπο εδώ στη γη αντί στην ουράνια δόξα. Κατηρτίσθη μια οργάνωσις 7.000 σπουδαστών της Γραφής για να διανείμη Το Τετελεσμένον Μυστήριον από σπίτι σε σπίτι.c Αλλά προς την άνοιξι του 1918 αυτό το βιβλίο απαγορεύθηκε και στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Μάλιστα, το βιβλίο αυτό εχρησιμοποιήθη από την κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών, που ήταν τότε σε πόλεμο με τη Γερμανία, για τη φυλάκισι των ιθυνόντων των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στην Ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντας, Γεωργίας.

9. Τι συνέβη, ύστερ’ από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σχετικά με το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, και τελικά τι έγινε φανερό μ’ αυτό όσον αφορά το «δηνάριον»;

⁹ Έτσι το έργον αυτών των Χριστιανών σπουδαστών της Γραφής κατέστη σημαντικά χωλόν, λόγω της κρατικής ενεργείας, της εναντιώσεως του κλήρου, του θρησκευτικού διωγμού και των καταστροφών του πολέμου. Την άνοιξι του έτους 1919 οι φυλακισμένοι εκπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά αφέθησαν οριστικά ελεύθεροι από την Ομοσπονδιακή Φυλακή, οι επικοινωνίες με τα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά αποκατεστάθηκαν, και στο έτος 1920 η απαγόρευσις του Εβδόμου Τόμου ήρθη κι έτσι Το Τετελεσμένον Μυστήριον επετράπη να κυκλοφορήση πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αλλά στο έτος 1927 Το Τετελεσμένον Μυστήριον και οι άλλοι έξη τόμοι των Γραφικών Μελετών έπαυσαν να εκδίδωνται και αντικατεστάθηκαν με νέα, μεταπολεμικά βοηθήματα Γραφικής μελέτης. Έτσι, σε διάστημα δέκα ετών κατεφάνη ότι ο Έβδομος Τόμος και η έντιμη υπηρεσία που τον συνώδευε δεν ήταν το δηνάριο.

10. Ως το 1925, τι είχε αρχίσει να γίνεται κατανοητό σχετικά με το όνομα του Ιεχωβά, και πώς αυτή η εκτίμησις του πράγματος έφθασε σ’ ένα αποκορύφωμα το 1931.

¹⁰ Στο μεταξύ, στο έτος 1925 άρχισε να γίνεται κατανοητό από τους Χριστιανούς αυτούς σπουδαστάς της Γραφής ότι η διεκδίκησις του ονόματος του Θεού Ιεχωβά μέσω της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας αποτελούσε τον πρωταρχικό σκοπό του Θεού. Πραγματικά, από το έτος 1922 κι εμπρός ανεφέροντο κατ’ επανάληψιν τα εδάφια Ησαΐα 43:10-12 για ν’ αποδειχθή ότι αυτοί έπρεπε να είναι μάρτυρες Κυρίου του Θεού στη διάρκεια των υπολοίπων ημερών των στη γη.d Το έργον τού να φέρουν μαρτυρία στο όνομά του έγινε επικρατέστερο μεταξύ των. Αυτό έφθασε σε μεγάλο αποκορύφωμα στο έτος 1931, όταν, στη διεθνή συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, οι πολυπαθείς αυτοί σπουδασταί της Γραφής ενέκριναν απόφασιν με την οποία ενεκολπώθησαν το όνομα που υποδεικνύεται από τα εδάφια Ησαΐας 43:10-12 (ΑΣΜ), δηλαδή, «Μάρτυρες του Ιεχωβά.»

11. Εφόσον τα ζητήματα σχετικά με Το Τετελεσμένον Μυστήριον απεδείχθη ότι δεν ήσαν το «δηνάριον», ποια σκέψις άρχισε τώρα να επικρατή σχετικά με την απονομή του ονόματος «Μάρτυρες του Ιεχωβά», και γιατί;

¹¹ Το έργον της συγκεντρώσεως του κεχρισμένου υπολοίπου των κληρονόμων της ουρανίας βασιλείας του Θεού εφαίνετο να πλησιάζη σε συμπλήρωσι. Αυτή, λοιπόν, η χορήγησις ενός Βιβλικά υποστηριγμένου ονόματος σ’ αυτούς το 1931 φάνηκε να ήλθε σαν μια αμοιβή για την ενασχόλησί τους επί δώδεκα χρόνια σε σκληρό Χριστιανικό έργον από το έτος 1919. Το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον και η τιμή της διαθέσεώς του απεδείχθη ότι δεν ήταν το «δηνάριον.» Τώρα λοιπόν, δεν μπορούσε μήπως, η χορήγησις του νέου ονόματος στους Διεθνείς Σπουδαστάς της Γραφής να ήταν το «δηνάριον»;

12. Κατά το τέλος του έτους 1933 και στην αρχή του 1934, τι έλεγε Η Σκοπιά σχετικά με το «δηνάριον»;

¹² Στα τεύχη 15ης Δεκεμβρίου 1933 και 15ης Ιανουαρίου 1934 του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της Χριστού Παρουσίας εδημοσιεύθη το κύριο άρθρο (σε δύο μέρη) υπό τον τίτλο «Ο Μισθός των Εργατών.» Αυτό επραγματεύετο την παραβολή του Ιησού περί του αμπελώνος. Η δεύτερη παράγραφος του πρώτου μέρους αυτού του άρθρου έλεγε: «Οι εργάται είναι εκείνοι οι οποίοι είναι εις τον ναόν δια κρίσιν, και οι οποίοι ενασχολούνται εις την υπηρεσίαν της Βασιλείας· ο μισθός ή δηνάριον είναι η τιμή με την οποίαν ο Ιεχωβά περιέβαλε τον λαόν του, δώσας εις αυτούς το νέον όνομα.» (Σελίς 371) Η παράγραφος 21, στη σελίδα 376 έλεγε: «Μεγαλύτερος μισθός δεν ήτο δυνατόν να πληρωθή επί της γης από του να λάβουν όνομα εκ του στόματος του Ιεχωβά Θεού πράγμα το οποίον δεικνύει την στενήν και εμπιστευτικήν σχέσιν μεταξύ του Ιεχωβά και του πιστού του λαού. Ουδέποτε προηγουμένως ούτος έδωκε τοιούτον μισθόν εις τα πλάσματά του.»

13. Ως το έτος 1937, τι άρχισε να τυγχάνη εκτιμήσεως σχετικά με το ζήτημα του να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, και με ποιους κατέτασσε το βιβλίο Νέος Κόσμος του 1942 τον ‘πολύν όχλον’ των ‘άλλων προβάτων’ της εποχής μας;

¹³ Εν τούτοις, στο έτος 1937 κατενοήθη πληρέστερα ότι οι πιστοί προφήται και άνθρωποι ακεραιότητος από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον πρώτο μάρτυρα Άβελ ήσαν, επίσης, μάρτυρες του Ιεχωβά, ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων.’ (Εβρ. 11:1 έως 12:1) Αργότερα το βιβλίο υπό τον τίτλο Ο Νέος Κόσμος, που εξεδόθη το 1942 (στην Αγγλική), ετόνιζε ότι ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων,» που προελέχθη στην Αποκάλυψι 7:9, 10, ήσαν, επίσης, μάρτυρες του Ιεχωβά. (Σελ. 368, 369, 375) Σήμερα ο «πολύς όχλος» αυτών των «άλλων προβάτων» που συνήχθησαν σε συνταύτισι με το κεχρισμένο υπόλοιπο περιλαμβάνονται κανονικά μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αν, από το έτος 1935, δεν απεδείχθησαν ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε με όλα τα γεγονότα της ιστορίας τι έχουν αποδειχθή ότι είναι; Τι είναι αυτοί, αν δεν είναι μάρτυρες του Ιεχωβά των νεωτέρων χρόνων;

14. Έτσι τι παρετηρήθη σχετικά με τον τίτλο «μάρτυρες του Ιεχωβά», και τι μπορεί να λεχθή για ένα τέτοιο «νέον όνομα» την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.;

¹⁴ Έτσι, ο τίτλος «μάρτυρες του Ιεχωβά» παρατηρείται τώρα ότι δεν εφαρμόζεται αποκλειστικά στο κεχρισμένο υπόλοιπο, κι έτσι το νέο αυτό όνομα για τους Χριστιανούς δεν θα μπορούσε να είναι το συμβολικό «δηνάριον» της παραβολής του Ιησού. Το νέο όνομα δεν ήταν το δηνάριον του έτους 33 μ.Χ. την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής, εφόσον οι Ιουδαίοι εκείνοι μαθηταί του Ιησού Χριστού ήσαν ήδη μάρτυρες του Ιεχωβά με το να είναι εκ γενετής μέλη του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά σύμφωνα με τα εδάφια Ησαΐας 43:1-12.

15. (α) Πώς μπορεί ν’ αποσαφηνισθή σήμερα η κατανόησίς μας περί ‘δηναρίου’; (β) Στη σύγχρονη εποχή πότε ήλθε η «εσπέρα» και το τέλος του έργου της ημέρας στον αμπελώνα και πώς;

¹⁵ Πέρασαν τώρα τριάντα τέσσερα χρόνια από το έτος 1933 και την αρχή των τρομερών διωγμών των μαρτύρων του Ιεχωβά κάτω από το Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ. Σήμερα η κατανόησίς μας για το «δηνάριον» μπορεί να αποσαφηνισθή με την ανάτρεξι στην πρώτη εκπλήρωσι της παραβολής του Ιησού περί του αμπελώνος στις ημέρες των αποστόλων του πριν από δεκαεννέα αιώνες. Στη σύγχρονη εκπλήρωσι της παραβολής, η «εσπέρα» και το τέλος του έργου της δωδεκαώρου ημέρας ήλθε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που εσήμανε το τέλος των Καιρών των Εθνών το φθινόπωρο του έτους 1914. Οι ολοχρόνιοι εργάται, που είχαν μισθωθή «πρώτοι,» οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου» κατηύθυναν τις προσπάθειές των προς την πολεμική δράσι των εμπολέμων εθνών. Το έργον εκείνων που εμισθώθησαν «τελευταίοι» κατέστη χωλόν και σχεδόν εσταμάτησε στο έτος 1918 με την απαγόρευσι των εντύπων της Σκοπιάς και τη φυλάκισι των επισήμων εκπροσώπων των Διεθνών Σπουδαστών των Γραφών. Αυτό το σταμάτημα αντιστοιχούμε με τον θάνατο του Ιησού και τον διασκορπισμό των μαθητών του.

Η ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ‘ΔΗΝΑΡΙΟΥ’ ΕΩΣ ΤΩΡΑ

16. (α) Πότε, λοιπόν, έπρεπε ν’ αναμένεται ο καιρός της πληρωμής; (β) Πώς η άνοιξις του 1919 ήταν όπως μια ημέρα Πεντηκοστής γι’ αυτούς που είχαν μισθωθή;

¹⁶ Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εσταμάτησε στις 11 Νοεμβρίου 1918, και τότε η παγκόσμια προσοχή εστράφη προς την ειρήνη και την αναδιοργάνωσι κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Η Κοινωνία των Εθνών επροτάθη ως μέσον διατηρήσεως της παγκοσμίου ειρήνης και ασφαλείας. Όσον αφορά τα θρησκευτικά θέματα, προδήλως η ώρα της πληρωμής είχε έλθει για κείνους οι οποίοι καθ’ ομολογίαν ή πραγματικά εργάσθηκαν στον πνευματικόν αμπελώνα του Ιεχωβά! Ποιο να ήταν το «δηνάριον» που τους δόθηκε στη μεταπολεμική εποχή; Η άνοιξις του 1919 ήταν σαν μια μέρα της Πεντηκοστής για κείνους που μισθώθηκαν «τελευταίοι» για να εργασθούν στον «αμπελώνα.» Για τους Χριστιανούς διεθνείς σπουδαστάς της Γραφής ήταν σαν μια ανάστασις νεκρών. Στις 26 Μαρτίου 1919, οι επίσημοι και εκδοτικοί εκπρόσωποι αποφυλακίσθηκαν, προγραμματίσθηκε αμέσως το μεταπολεμικό έργον, οι εργάται του «αμπελώνος» αναδιοργανώθηκαν παγκοσμίως, η πρώτη συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο έγινε την 1η έως 8η Σεπτεμβρίου 1919 και παρευρέθησαν 7.000 άτομα στη δημοσία συνάθροισι, και, εκτός από τη Σκοπιά, άρχισε να εκδίδεται την 1η Οκτωβρίου 1919 ένα νέο περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών (γνωστό σήμερα ως Ξύπνα!) Μια τέτοια αναζωογόνησις των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στον θρησκευτικό τομέα επροξένησε κατάπληξι και απόγνωσι στον «Χριστιανικό κόσμο.»

17. Τι απεδείχθη, λοιπόν, ότι ήταν το «δηνάριον» για τους εργάτας που εμισθώθησαν «τελευταίοι»;

¹⁷ Τότε, λοιπόν, όπως και στην ημέρα της Πεντηκοστής πριν από δεκαεννέα αιώνες, έγινε η πληρωμή του ‘δηναρίου’ σ’ εκείνους που εμισθώθησαν τελευταίοι στον πνευματικόν «αμπελώνα» του Ιεχωβά. Η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε γεννηθή στους ουρανούς στο τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, το δε «δηνάριον» που επληρώθη στους εργάτας του αμπελώνος ήταν το προνόμιο και η τιμή της υπηρεσίας των ως κεχρισμένων πρέσβεων της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού από τότε ως τον επικείμενο «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. Η πρεσβευτική αυτή υπηρεσία έγινε με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού. Σύμφωνα με αυτό, αυτοί, εισήχθησαν στο προνόμιο της εκπληρώσεως του Ματθ. 24:14, κηρύττοντας τούτο το ευαγγέλιον της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Αποκάλ. 16:14-16· Μάρκ. 13:10) Τι θαυμάσια αξία εσήμαινε γι’ αυτούς αυτό το «δηνάριον»!

18. Μ’ αυτή την εξέλιξι, ποιοι εγόγγυζαν, και τελικά ως ποιο βαθμό;

¹⁸ Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου,» που ισχυρίζεται ότι είναι ο αμπελών του Θεού, εγόγγυζε γι’ αυτόν τον τρόπο πληρωμής πνευματικού μισθού, ο δε γογγυσμός των προσέλαβε τη μορφή του διωγμού αυτών των κηρύκων της Βασιλείας. Ο κλήρος θα μπορούσε να ενωθή σ’ αυτή τη μαρτυρία της Βασιλείας, αλλ’ απέρριψε τη νεογέννητη βασιλεία του Θεού κηρύττοντας υπέρ της Κοινωνίας των Εθνών ως της «πολιτικής εκφράσεως της βασιλείας του Θεού στη γη.» Διετήρησαν φιλικές σχέσεις με τους κοσμικούς πολιτικούς.

19. Ποιοι αποδεικνύεται ότι είναι οι «τελευταίοι» που θα εδέχοντο το «δηνάριον»;

¹⁹ Το κεχρισμένο υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας, περιλαμβανομένων κι εκείνων τους οποίους προσέθεσε ο Ιεχωβά Θεός από το έτος 1919, είναι ευγνώμονες για το «δηνάριον» που τους πληρώθηκε. Απ’ τον καιρό της πληρωμής στο έτος 1919 το εχρησιμοποίησαν με αυξημένη εκτίμησι της αξίας του. Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» αποδεικνύονται ως οι «τελευταίοι» που θα εδέχοντο το πολύτιμο «δηνάριον,» αν το δεχθούν διόλου προτού καταστραφή η Βαβυλών η Μεγάλη (περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου») στη μεγάλη εκείνη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά που τώρα πλησιάζει.​—Ιωήλ 2:31, 32· Πράξ. 2:20, 21.

20. Πώς αμείφθησαν ήδη αυτοί οι πληρωμένοι εργάται για την ευγνώμονα εκ μέρους των χρήσι του «δηναρίου» ως τώρα;

²⁰ Ιδιαίτερα από το έτος 1935 το «δηνάριον» εχρησιμοποιήθη για τη συγκέντρωσι του «πολλού όχλου» των «προβατοειδών» ανθρώπων που προελέχθησαν στην Αποκάλυψι 7:9-17. Αυτοί δέχθηκαν το άγγελμα της Βασιλείας όπως αυτό κηρύττεται από τους κεχρισμένους πρέσβεις της Βασιλείας, και σήμερα ένα εκατομμύριο περίπου απ’ αυτούς σε όλη τη γη αποχωρίσθηκαν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και έχουν συνταυτισθή με το κεχρισμένο υπόλοιπο στον αίνο προς τον Ιεχωβά Θεό και τον Μεσσιανικό Βασιλέα του, Ιησού Χριστό. Τι αμοιβή υπήρξε ήδη αυτή στους πρέσβεις της Βασιλείας για την ευγνώμονα αποδοχή και χρήσι του «δηναρίου στα χέρια του Ιεχωβά!

[Υποσημειώσεις]

»Επί πολλά χρόνια μάς είχε δοθή υπόσχεσις για τον Έβδομο Τόμο. Όλοι αποβλέπαμε σ’ αυτόν, με την προσδοκία ότι οι τελευταίοι που θα ήρχοντο στην αλήθεια θα κατετάσσοντο εξ ίσου μ’ εκείνους που πρώτοι την έλαβαν. Η παραβολή δείχνει ότι μερικοί θα εγόγγυζαν και θα παρεπονούντο. Σε αρμονία μ’ αυτή την παραβολή βλέπομε μερικούς να γογγύζουν και ν’ απορρίπτουν τον Έβδομο Τόμο. Επομένως δεν είναι ικανοποιημένοι με το δηνάριο​—την τιμή που τους προσέφερε ο Κύριος να λάβουν μέρος σ’ αυτό το θαυμάσιο τελειωτικό έργο του θερισμού. Αυτοί δεν ασχολούνται τώρα στον θερισμό, αλλ’ ασχολούνται μάλλον ιδιαιτέρως σε γογγυσμό, σ’ εξεύρεσι σφαλμάτων και σε προσπάθεια παρεμποδίσεως του έργου.»

»Πώς να Ενεργήσετε

»Ο τρόπος με τον οποίο διωργανώθη το έργο χειρισμού του Εβδόμου Τόμου απεδείχθη θαυμάσια επιτυχής. Επτά χιλιάδες από τους φίλους έλαβαν μέρος σ’ αυτό το ειδικό έργο. Προτείνομε οι τάξεις παντού ν’ αναζωογονήσουν αυτό τον τρόπο και να δώσουν σ’ αυτόν την κατάλληλη μορφή.»

«Γιατί, λοιπόν, να δοθή το άγγελμα σ’ εκείνους οι οποίοι δεν εννοούν; Θ’ ακούση κανείς; Ο Προφήτης του Κυρίου απαντά: ‘Εξάγαγε τον λαόν τον τυφλόν και έχοντα οφθαλμούς, και τον κωφόν και έχοντα ώτα. Ας συναθροισθώσι πάντα τα έθνη, και ας συναχθώσιν οι λαοί· τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν· ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν. Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, . . . σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει Κύριος, και εγώ ο Θεός’.​—Ησαΐας 43:8-12.

»Έτσι βλέπομε ότι αυτοί που είναι της τάξεως του ναού σαφώς διορίζονται ως μάρτυρες του Κυρίου τώρα, για να φέρουν ένα άγγελμα παρηγορίας στους λαούς ότι η βασιλεία των ουρανών είναι παρούσα, και ότι εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν τώρα δεν θ’ αποθάνουν ποτέ. Έτσι φαίνεται ότι ο Θεός έχει ως σκοπό του να μεγαλυνθή τ’ όνομά του, και να γνωρίσουν οι λαοί ότι αυτός είναι Κύριος. Βλέπομε λοιπόν ότι σκοπός του Θεού είναι να έχη ένα λαό στη γη σ’ αυτό τον καιρό της εντάσεως, ο οποίος να φαίνεται σαφώς ως χωρισμένος και διακεκριμένος από όλους τους άλλους, να στέκουν ως μάρτυρές του, κράζοντας άφοβα το άγγελμα: ‘Η βασιλεία των ουρανών επλησίασε!’»

[Εικόνα στη σελίδα 277]

Από το «Τετελεσμένον Μυστήριον»

[Εικόνα στη σελίδα 280]

Χρησιμοποίησις του Προνομίου να Είναι Πρέσβεις της Βασιλείας του Θεού