«Ο Λόγος του Θεού Είναι Ζων και Ενεργός»

«Ο ΚΑΛΑΜΟΣ είναι ισχυρότερος από το ξίφος.» Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό το αίσθημα έχει εκφρασθή από περισσότερες της μιας γνωστές φυσιογνωμίες της ιστορίας, μεταξύ δε αυτών συγκαταλέγονται ο Ναπολέων και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Στην ακριβή τους μορφή αυτά τα λόγια που αναφέρονται εδώ, εμφανίζονται στο θεατρικό έργο του Μπούλβερ Λύττον για τον Καρδινάλιο Ρισελιέ, ο οποίος ήταν ένας ευφυής και πανούργος Γάλλος πολιτικός και άρχων της εκκλησίας της Ρώμης το πρώτο ήμισυ του δεκάτου εβδόμου αιώνος.

Εν τούτοις, σύγχρονες ολοκληρωτικές κυβερνήσεις προσπάθησαν σκληρά ν’ αποδείξουν ότι το ξίφος του διωγμού όπως ασκείται από αυτούς είναι ισχυρότερο από τον κάλαμο. Με το να καταπνίγουν την ελευθερία του λόγου, του τύπου και της θρησκείας έχουν σχεδόν επιτύχει ν’ αποδείξουν την άποψί τους. Σχεδόν, αλλά όχι απολύτως, διότι υπήρξε πάντοτε τουλάχιστον μια αξιοσημείωτη εξαίρεσις. Ποια ήταν αυτή; Ο θεόπνευστος κάλαμος, η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού.

Ναι, ολοκληρωτικές κυβερνήσεις μπόρεσαν να δεσμεύσουν ανθρώπους, αλλά ήσαν ανίκανες να παρεμποδίσουν ή να δεσμεύσουν τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. (2 Τιμ. 2:9) Όπως αναφέρει καλώς ο θεόπνευστος συγγραφεύς του προς Εβραίους βιβλίου της Γραφής: «Ο Λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, . . . και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.»​—Εβρ. 4:12.

Γιατί είναι αυτός ο Λόγος του Θεού τόσο ζων, τόσο ισχυρός; Διότι είναι αυτή η ουσία της αληθείας και διότι οι συγγραφείς της ήσαν πλήρεις από το πνεύμα ή ενεργό δύναμι του Πλάστου, Ιεχωβά Θεού του Παντοκράτορος. Οι λόγοι του είναι πράγματι πνεύμα και ζωή, ακριβώς όπως είπε ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 6:63) Όσοι πίνουν τους λόγους της αληθείας που βρίσκονται στη Γραφή, με ανοικτή διάνοια και έντιμη καρδιά, πρόκειται να λάβουν κάποιο μέτρον της ισχυράς ενεργού δυνάμεως ή πνεύματος του Θεού. Επί πλέον, αυτός ο Λόγος του Θεού μεταδίδει πίστι σ’ εκείνους οι οποίοι τον λαμβάνουν με καλή και έντιμη καρδιά· μια πίστι η οποία τους καθιστά ικανούς να εκτελέσουν πολλά γενναία και ισχυρά έργα. (Προς Εβραίους, κεφάλαιον 11) Περισσότερο από αυτό, ο Λόγος του Θεού μεταδίδει δύναμι στους αναγνώστας οι οποίοι πεινούν για αλήθεια κι έχουν ανοικτή διάνοια, με την εντιμότητα και την ειλικρίνειά της καθώς και με την εμμονή της στις δίκαιες αρχές. Επίσης μεταδίδει δύναμι για δικαιοσύνη με την αποκάλυψι που κάνει του πανσόφου, παντοδυνάμου και απολύτως δικαίου Πλάστου, εκείνου ο οποίος, υπεράνω όλων, είναι το κατάλληλο αντικείμενον φόβου.

Ανάμεσα στους πολλούς τρόπους με τους οποίους ο Λόγος του Θεού έδειξε ότι είναι ζων και ενεργός, ήταν και το να δώση σε ανθρώπινα πλάσματα δύναμι και ζήλο για την εκτέλεσι της υπηρεσίας, της διακονίας του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, για να ‘κηρύττουν τον λόγον.’ Και η δύναμις αυτή τους κατέστησε ικανούς να το κάμουν αυτό παρά την σκληρή εναντίωσι, και τους ενδυνάμωσε για να συνεχίσουν πιστοί μέχρι θανάτου.​—2 Τιμ. 4:2, 7, 8.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυνάμεως αυτού του Λόγου επρομηθεύθη πριν από 2.500 περίπου χρόνια από τον πιστό προφήτη Ιερεμία. Είχε ένα πολύ αντιδημοτικό άγγελμα να δώση, και επειδή συναντούσε εναντίωσι, χλευασμό και διωγμό, εξασθένησε σε κάποια περίπτωσι και απεφάσισε να μη δίνη πια μαρτυρία για τον Θεό του. Μπόρεσε όμως ν’ απέχη; Τι λέγει το υπόμνημα; «Ήτο εν τη καρδία μου ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένον εν τοις οστέοις μου, και απέκαμον χαλινόνων εμαυτόν, και δεν ηδυνάμην πλέον.» Ηναγκάσθη απλώς να συνεχίση το κήρυγμα. Ο λόγος τον οποίον του είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός ήταν πολύ ισχυρός.​—Ιερεμ. 20:9.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Το ίδιο συνέβαινε και με τους δούλους του Ιεχωβά Θεού οι οποίοι έγιναν Χριστιανοί, ακόλουθοι του Χριστού. Ο Λόγος του Θεού τούς έκαμε να γίνουν δραστήριοι εργάται, ζηλωταί κήρυκες του ευαγγελίου ή των αγαθών νέων, και απέδειξαν ότι αυτός ο Λόγος είναι ισχυρότερος από την μάχαιρα του διωγμού. Έτσι όταν οι απόστολοι συνελήφθησαν και εσύρθησαν στο δικαστήριο και διετάχθησαν να μη κηρύττουν πια για τον Ιησού Χριστό, απήντησαν άφοβα: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούσωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»​—Πράξ. 4:19, 20.

Λίγο αργότερα οι απόστολοι συνελήφθησαν και πάλι και αυτή την φορά εδάρησαν και διετάχθησαν να παύσουν να κηρύττουν. Μήπως αυτό τους ανάγκασε ν’ απέχουν; Τι δείχνει το υπόμνημα; «Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:40-42) Ναι, μολονότι εμαστιγώθησαν και διετάχθησαν να παύσουν να κηρύττουν, αυτοί «δεν έπαυον» το κήρυγμα.

Ούτε και η μάχαιρα του διωγμού απεδείχθη ισχυροτέρα από τον θεόπνευστο Κάλαμο, τον Λόγο του Θεού, όταν, λίγο αργότερα, οι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ εδιώχθησαν αγρίως, και διεσπάρησαν. Όχι, διότι «οι μεν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.»​—Πράξ. 8:4.

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου και της Χριστιανικής εκκλησίας που ίδρυσε στην Θεσσαλονίκη. Όπως ο ίδιος ο Παύλος βεβαιώνει: «Το ευαγγέλιον ημών δεν έγεινεν εις εσάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει, και εν πνεύματι αγίω, και εν πληροφορία πολλή . . . αλλά . . . εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη της προς τον Θεόν πίστεώς σας· ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμεν τι.» Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι ο Λόγος του Θεού όπως τον εκήρυττε ο Παύλος ήταν ζων και ενεργός.​—1 Θεσ. 1:5-9.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΙ

Σε κτυπητή αντίθεσι προς τον θεόπνευστο και ισχυρό Λόγο του Θεού στέκουν οι ανθρώπινες παραδόσεις οι οποίες συγκρούονται με τη Γραφή. Δεν μεταδίδουν τέτοια δύναμι, δεν στηρίζονται στην αλήθεια, δεν είναι πλήρεις από το άγιο πνεύμα του Θεού. Σχετικά με αυτές, ο Ιησούς Χριστός είπε κάποτε: ‘ακυρώνετε τον λόγον του Θεού χάριν της παραδόσεώς σας, την οποίαν παρεδώσατε.’ (Μάρκ. 7:13) Έπεται ότι εκείνοι οι οποίοι τρέφονται με παραδόσεις αντί του Λόγου του Θεού θα στερούνται της δυνάμεως και του ζήλου που δίνει ο Λόγος του Θεού.

Απόδειξις τούτου στη σύγχρονη εποχή, προμηθεύεται από αυτούς ακριβώς οι οποίοι προσκολλώνται στις παραδόσεις των ανθρώπων, μ’ ένα παράδειγμα τον γόνιμο και δημοφιλή Ρωμαιο-Καθολικό συγγραφέα Ουίλλιαμ Ι. Ουώλεν. Σε μία από τις πρόσφατες εκδόσεις του Μάρτυρες του Ιεχωβά (1965), η οποία φέρει την έγκρισι του Κ. Φ. Ο’ Ντόνελ, Διδάκτορος του Κανονικού Δικαίου, Διαχειριστού της Αρχιεπισκοπής του Σικάγου, είπε, μεταξύ άλλων: «Ο Πατήρ Όμερ Ντεγκρισέ, Πρεσβύτερος των ιεραποστόλων της Εκκλησίας της Ασπίλου Καρδίας της Μαρίας, εδήλωσε προσφάτως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εκκλησίας παντού είναι η παθητική εμφάνισις του λαού. ‘Μόνο 5 τοις εκατό των μελών της Καθολικής Εκκλησίας συμμετέχουν δραστήριως σε αποστολικό έργο,’ είπε. ‘Αυτοί είναι οι ιερείς, οι άνθρωποι της θρησκείας [μοναχοί και μοναχές], και οι λίγοι απόστολοι της Καθολικής Δράσεως.’ Ο επί κεφαλής των Πατέρων Σεούτ είπε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Εκκλησίας σε κάθε χώρα και κάθε ενορία είναι πώς ν’ αφυπνισθούν τα 95 τοις εκατό στην ευθύνη των της διαδόσεως του λόγου του Θεού στην σφαίρα της επιρροής των. Δεν αναγνωρίζουν αυτή την ευθύνη τώρα. Ως αποτέλεσμα . . . η Εκκλησία έχει καταστή ένας στρατός που αποτελείται μόνο από αξιωματικούς χωρίς στρατιώτες.» Αφού σχολιάζει τον ζήλο των μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Κος Ουώλεν προχωρεί και λέγει: «Αν άλλοι Καθολικοί αισθάνωνται όπως εγώ, τρομάζουν στη σκέψι του να δαπανήσουν ακόμη και λίγες ώρες κάθε λίγα χρόνια για να επισκεφθούν ομοίους των Καθολικούς για μια εκστρατεία εισφορών.»

Αλλά αυτό δεν είναι εκπληκτικό όταν παρατηρούμε ότι αυτή η ιδία έλλειψις δυνάμεως, ζήλου, θάρρους και πεποιθήσεως φθάνει ως την κορυφή αυτής της θρησκευτικής οργανώσεως. Έτσι υπάρχει επίσης ο Ρωμαιο-Καθολικός συγγραφεύς Νερίν Ε. Γκαν, ο οποίος ομιλεί για τον εαυτό του ως «ένα καλόν Καθολικόν, ο οποίος ανετράφη από τους αδελφούς και εμορφώθη εν μέρει από το Καθολικό Πανεπιστήμιο εις Παρισίους.» Στο βιβλίο του, Η Ημέρα των Αμερικανών (1966), το οποίον πραγματεύεται τις πείρες στο Γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως Νταχάου, λέγει τα εξής για το υπόμνημα του Πάπα Πίου 12 όσον αφορά τις σχέσεις του με τον Χίτλερ και τους Εθνικοσοσιαλιστάς: «Τι μπορούσε να κάνη ο Πάπας; Μπορούσε τουλάχιστον ν’ απέχη. Μπορούσε να είχε αρνηθή να υπογράψη κογκορδάτα με την Φασιστική Ιταλία και την Χιτλερική Γερμανία. Μπορούσε να είχε αφορίσει και τους δύο δικτάτορας όπως σε αρχαίους χρόνους είχε αφορίσει αυτοκράτορας (Θυμηθήτε το [πύργο] Κανόσσα).a

«Ελέχθη ότι ο Καθολικός κλήρος υπέφερε τρομερά. Αυτό αληθεύει​—αλλά σε ποιες αναλογίες ακριβώς; Για κάθε αντιναζιστικό ιερέα πόσοι υπήρχαν οι οποίοι συνεργάσθηκαν με το καθεστώς και το ανέχθηκαν; . . . Λέγεται ότι ο Υπέρτατος Ποντίφιξ, με κατηγορηματική εναντίωσι στον Χίτλερ, θα προκαλούσε μόνο πιο βάρβαρες καταπιέσεις. Αυτό δεν αποδεικνύεται με κανένα τρόπο. Θα ήταν δύσκολο να γίνη ο Χίτλερ πιο άσπλαγχνος από όσο ήταν. Τι θα μπορούσε να κάνη; Να καίη τα πτώματα των Ιουδαίων μια δευτέρα φορά; Εκτός τούτου, ο φόβος για αντίποινα δεν ήταν ποτέ αρκετή δικαιολογία για να μη κάνη ένας το καθήκον του. Κι επί τέλους, αν όλοι μας κρατούσαμε τα χέρια σταυρωμένα [ο Γκαν ήταν ένας ουδέτερος ο οποίος κατέληξε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου για τα έντιμα και άφοβα άρθρα του] για να μη εκθέσωμε τις οικογένειες, τους φίλους και τ’ αγαθά μας, δεν θα υπήρχε Αντίστασις, ούτε παρτιζάνοι, ούτε αντίδρασις οποιουδήποτε είδους.» Και αυτά λέγονται από ένα Καθολικό συγγραφέα έντονα πιστό στην Εκκλησία του, όπως προκύπτει από άλλα μέρη του βιβλίου του.

Από τα ανωτέρω φαίνεται σαφώς ότι οι παραδόσεις ανθρώπων δεν κάνουν άνδρες και γυναίκες, κληρικούς και λαϊκούς, ισχυρούς, ζηλωτάς και αφόβους. Οι παραδόσεις δεν είναι ισχυρότερες από την μάχαιρα του διωγμού.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ

Το ότι ο Λόγος του Θεού είναι τόσο ζων και ισχυρός σήμερα όσο ήταν στους αποστολικούς χρόνους αποδεικνύεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Στηρίζονται στερεά επάνω στη Γραφή, και όπως παρατηρεί ο Κος Ουώλεν, οι Μάρτυρες «διαθέτουν χρόνο για την ανάγνωσι της Γραφής,» καθώς και για την ανάγνωσι των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! και των φυλλαδίων και βιβλίων, που όλα βασίζονται στη Γραφή. Περαιτέρω βεβαιώνει: «Ακόμη και εκείνοι οι οποίοι είναι πολύ επικριταί των Μαρτύρων, δύσκολα θα μπορέσουν ν’ αρνηθούν ότι ο Μάρτυς εκδηλώνει πλήρη υποχρέωσι στη θρησκεία του· αυτό είναι ένα από τα πράγματα που μ’ αρέσουν στους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Υπάρχουν Μάρτυρες οι οποίοι είναι ιατροί και γεωργοί, οικοδέσποινες και αρχιτέκτονες, ημερομίσθιοι εργάται και διδάσκαλοι· αν όμως είναι αφιερωμένοι Μάρτυρες γνωρίζουν ότι η πρωτίστη υπακοή είναι στον Ιεχωβά.» «Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι πολλοί Μάρτυρες οφείλουν ν’ αγωνισθούν για να υπερνικήσουν την ιδία συστολή, ευαισθησία και αδράνεια που θ’ αντιμετώπιζε ο καθένας από μας όταν θα του ζητούσαν να πεζοπορήση από θύρα σε θύρα, προσπαθώντας να διεγείρωμε το ενδιαφέρον γειτόνων και ξένων στη θρησκεία μας. Το ότι οι περισσότεροι Μάρτυρες εμμένουν σ’ αυτό το κουραστικό έργο τον ένα χρόνο ύστερ’ από τον άλλο, είναι κάτι που οφείλω να θαυμάσω.» «Κάθε Μάρτυς​—άνδρας ή γυναίκα, ενήλιξ ή μικρό παιδί—​γνωρίζει ότι πρέπει να γίνη ένας δραστήριος ιεραπόστολος.» Ναι, ο Λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός στην εποχή μας όπως ήταν στα Βιβλικά χρόνια.

Και αυτοί οι κατατοπισμένοι στη Γραφή Χριστιανοί εκδηλώνουν αυτόν τον ζήλο παρά την πικρή εναντίωσι και τον διωγμό, όπως συνέβαινε με τους πρώτους Χριστιανούς. Έτσι ο Κος Γκαν λέγει για την πείρα του στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου: «Θα επιθυμούσα να μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν παρά ήρωες στο στρατόπεδο αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν ήταν αληθινό. Είμεθα ένας ετερογενής όμιλος. Ανάμεσα μας υπήρχαν μερικοί από κάθε είδος: Κομμουνισταί, μέλη της κάτω από το έδαφος κινήσεως, εγκληματίαι, αναρχικοί . . . και οι αξιοθαύμαστοι Μάρτυρες του Ιεχωβά . . . Τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πρέπει να λεχθή, έδειξαν τέτοιο θάρρος, τόλμη, αρετή και στωικότητα στη δυσμένεια, ώστε είναι άξιοι ειδικού χαιρετισμού. Ήσαν βράχοι ανάμεσα σε μια θάλασσα από βούρκο.»

«Βράχοι ανάμεσα σε μια θάλασσα από βούρκο»; «Άξιοι ειδικού χαιρετισμού»; Γιατί; Εξαιτίας του Λόγου του Θεού που ήταν στην καρδιά των.

Και είκοσι περίπου χρόνια αργότερα βρίσκομε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να σχηματίζουν το ίδιο υπόμνημα σε άλλες χώρες. Όπως δείχνει το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων τον Ιεχωβά 1967, πέρισυ υπέφεραν διωγμό σε είκοσι και πλέον χώρες, από δε τους πιο σκληρούς ήταν αυτός που υπέστησαν στην Πορτογαλία και την Κούβα.

Πώς αυτοί οι Μάρτυρες ανταπεκρίθησαν σε τέτοια μεταχείρησι; Το Βιβλίον του Έτους παραθέτει μερικές από τις δηλώσεις εκείνων που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Κούβα: «Δεν είμεθα συντετριμμένοι, θ’ απαντήσωμε με τους λόγους του Παύλου: ‘Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;’ Προσεύχεσθε για μας όπως εμείς προσευχόμεθα για σας.» Και κάποιος έγραψε στη σύζυγό του «Λέγουν ότι δεν πρόκειται να μας στείλουν στη φυλακή, ότι είτε θα γίνωμε στρατιώτες είτε θα πάμε στο νεκροταφείο. Ώστε γίνου πιστή και προσεύχου για μας.»

Ναι, ο Λόγος του Θεού είναι πραγματικά ζων και ενεργός. Αποδεικνύει ότι είναι ισχυρότερος από την μάχαιρα του διωγμού. Είναι ωφέλιμος για πολλά πράγματα, ειδικά για να φωτίση τον άνθρωπο όσον αφορά την πορεία της δικαιοσύνης και κατόπιν να τον ενισχύση ν’ ακολουθήση αυτή την πορεία. (2 Τιμ. 3:16, 17) Ώστε διαβάζετε τη Γραφή σας καθημερινά, διαβάζετέ την με πίστι, ζητείτε από τον Θεό να σας βοηθή να την εννοήτε και να εφαρμόζετε αυτά που διαβάζετε στην καθημερινή σας ζωή. Και αν χρειασθήτε περαιτέρω βοήθεια στην προσπάθειά σας να την εννοήσετε, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν ωφεληθή τόσο πολύ από αυτήν, είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν.

[Υποσημειώσεις]