Η Καθαριστική Δύναμις της Εναντιώσεως

ΠΟΣΟ επιρρεπείς είμεθα στο ν’ αποστρεφώμεθα ή να προσπαθούμε ν’ απαλλαγούμε από τις δοκιμασίες και τα παθήματα της εναντιώσεως! Δεν είναι, όμως, αυτή η κοινή μερίς ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους; Όπως ανεφώνησε ο υπομονητικός Ιώβ μέσα στις δοκιμασίες του: «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής.» Και όπως παρετήρησε ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, η μερίς του ανθρώπου «είναι πόνος, και . . . λύπη.»​—Ιώβ 14:1· Εκκλησ. 2:23.

Εφόσον η εναντίωσις είναι η μερίς του ανθρωπίνου γένους, γιατί να εξεγείρεται κανείς εναντίον της; Η εναντίωσις, άσχετα με την αιτία ή τη φύσι της, μπορεί πραγματικά να επεξεργασθή καλό για μας, αν την βαστάξωμε με την ορθή κατάστασι διανοίας και χάριν των αρχών μας. Υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο επανειλημμένως η Γραφή μάς συνιστά την αρετή της υπομονής.​—Ματθ. 24:13· Εβρ. 12:1· 2 Πέτρ. 1:5, 6.

Ναι, το να υποβληθούμε σε συνθήκες οι οποίες προξενούν παθήματα, διανοητικά ή σωματικά, μπορεί να ασκήση επάνω μας μια καθαριστική δύναμι. Μπορεί, να κάμη ώστε να γίνη ένας καλύτερος άνθρωπος, με μεγαλύτερη κατανόησι, μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια. Αυτή η καθαριστική δύναμις μπορεί να παρομοιασθή με τη θερμότητα που χρησιμοποιούσαν στους αρχαίους χρόνους για να καθαρίσουν τον χρυσό και τον άργυρο και που χρησιμοποιούν σήμερα για να σκληρύνουν τον χάλυβα. Χρησιμοποιώντας αυτό το παράδειγμα, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε να καταγραφή προφητικά για τον πιστό λαό του: «Και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός· και θέλω καθαρίσει αυτούς, ως καθαρίζεται το αργύριον, και . . . το χρυσίον.» Ως αποτέλεσμα αυτού του καθαριστικού έργου ο Θεός θα μπορή να πη σ’ αυτούς, ‘Είσθε λαός μου,’ και αυτοί, προθύμως θ’ αναγνωρίσουν, ‘ο Ιεχωβά είναι ο Θεός ημών.’​—Ζαχ. 13:9, ΜΝΚ.

Πώς αυτή η αρχή εφαρμόζεται, στην καθημερινή μας ζωή σ’ αυτούς τους συγχρόνους καιρούς; Παραδείγματος χάριν, λόγω ατυχίας, ελλείψεως ορθής κρίσεως ή ιδιοτελείας, είναι πιθανόν να έχη περιπλακή ένας σε οικονομικές δυσχέρειες. Πιθανόν ν’ ακολουθήση την εύκολη διέξοδο της προσωπικής χρεωκοπίας, στην οποία καταφεύγουν πολλά άτομα. Σύμφωνα με το περιοδικό Γιουνάιτεντ Στέιτς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ, της 3ης Απριλίου 1967, ο αριθμός τέτοιων χρεωκοπιών στους δώδεκα μήνες, που έληξαν στις 30 Ιουνίου 1967, ήταν τουλάχιστον 186.000. Αυτό είναι τριπλάσιο από ό,τι, ήταν πριν από δέκα χρόνια και περιλαμβάνει μια απώλεια για τους πιστωτάς $1.500.000.000. Μπορεί, όμως, ν’ απομακρύνη ένας την απροσεξία ή την ιδιοτέλειά του με το να τιμήση τις υποχρεώσεις του, εφαρμόζοντας αυστηρή οικονομία και εργαζόμενος σκληρά για ν’ ανταποκριθή σ’ αυτές, αν είναι σε θέσι να το κάμη· για να μη πούμε κάτι για τη διακράτησι του αυτοσεβασμού και μιας πιο καθαράς συνειδήσεως.

Αυτή η πιο έντιμη πορεία είναι εκείνη που συνέστησε ο ψαλμωδός των αρχαίων χρόνων, Βασιλεύς Δαβίδ, όταν ωμίλησε ευνοϊκά γι’ αυτόν ο οποίος «ομνύει εις τον πλησίον αυτού, και δεν αθετεί.» Ή, όπως το αποδίδει μια σύγχρονη ελευθέρα μετάφρασις, ο Δαβίδ επήνεσε εκείνον «ο οποίος παραμένει πιστός στην υπόσχεσί του οσοδήποτε και αν αυτό στοιχίση.».​—Ψαλμ. 15:4, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ.

Ένα άλλο παράδειγμα που θα μπορούσε να δοθή για την καθαριστική δύναμι της υπομονής στην εναντίωσι λόγω αρχών και με ορθή κατάστασι διανοίας είναι εκείνο που αντιμετωπίζουν οι γονείς όταν ανακαλύπτουν ότι ένα από τα τέκνα των είναι «διανοητικώς καθυστερημένο» όπως έλεγαν πριν, ή «βραδείας εκμαθήσεως,» όπως πιο διακριτικά και ακριβέστερα το περιγράφουν σήμερα. Τι θα κάμουν; Θα γίνουν πικροί και μνησίκακοι; Ή θα μεταβιβάσουν ελαφρώς το φορτίο των σε κάποιο κρατικό ίδρυμα και θα λησμονήσουν τα πάντα για το παιδί, όπως έχουν κάμει μερικοί γονείς; Όχι, υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος.

Πραγματικά, η παραμονή ενός τέτοιου παιδιού στο σπίτι μπορεί να επιθέση ένα μεγάλο φορτίο στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας, αλλά πόσες δυνατότητες περιέχει το βάσταγμα αυτού του φορτίου στο να τους εξευγενίση με το να τους εκπαιδεύση στην άσκησι υπομονής, συμπαθείας, κατανοήσεως και στοργικής αγάπης· με λίγα λόγια ανιδιοτελείας! Όπως το εξέφρασε ένας εξέχων συγγραφεύς της Αμερικής, του οποίου το βιβλίο αυτοβιογραφίας έφερε μεγάλη παρηγορία σε ολοένα περισσοτέρους γονείς τέκνων «βραδείας εκμαθήσεως»: «Το αβοήθητο τέκνον μου με εδίδαξε τόσο πολλά. Με εδίδαξε υπομονή, περισσότερο από κάθε άλλο.» Πράγματι, μια πρόσφατη ιατρική γνώμη υποστηρίζει ότι, αν αυτό είναι πρακτικώς εφαρμόσιμο, είναι το κάλλιστο για όλους που αφορά, για την κοινωνία, για τους γονείς και για το ίδιο το παιδί, να το κρατήσουν στο σπίτι.​—Το Παιδί Που Δεν Ανεπτύχθη Ποτέ, υπό Περλ Μπακ (1950).

Κατόπιν, πάλι, η καθαριστική δύναμις της εναντιώσεως μπορεί ν’ αποδειχθή με το ‘να παραμείνη ένας πιστός στην υπόσχεσί του, στην γαμήλιο ευχή του, οσοδήποτε και αν αυτό στοιχίζη,’ παρά την μεγάλη απογοήτευσι και διάψευσι προσδοκιών. Θλιβερά αποτελέσματα προκύπτουν συχνά όταν νυμφεύωνται άτομα που στερούνται κατανοήσεως, όπως στην περίπτωσι των ανηλίκων. Πολλοί ζητούν την εύκολη λύσι, με τον χωρισμό ή το διαζύγιο· και αυτή είναι η πορεία που λαμβάνουν πολλοί ανήλικοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα διαζύγια φθάνουν τρεις και τέσσερες φορές υψηλότερα μεταξύ των ανηλίκων νυμφευμένων παρά μεταξύ των πιο ηλικιωμένων ατόμων.

Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές δυνατότητες για τον καθαρισμό της προσωπικότητος του καθενός με το ν’ αποφασίση ο καθένας να υπομείνη στην περίοδο προσαρμογής που απαιτείται με το να μάθη να ασκή εγκράτεια κάτω από πρόκλησι, με το να μάθη να εκφράζη ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους θα προοδεύση έτσι σε συγκινησιακή ωριμότητα που πρέπει εν πρώτοις να έχη ο καθένας προτού νυμφευθή. Επί τέλους, μήπως δεν νυμφεύονται «για το καλύτερο ή για το χειρότερο,» και μήπως δεν εξαρτάται κατά μέγα μέρος από τους ίδιους το πόση ακριβώς χαρά ή θλίψι λαμβάνει από αυτή την σχέσι; Εκείνοι οι οποίοι θέλουν να κάμουν αυτήν την σχέσι επιτυχή μπορούν να βρουν πολύ βοηθητική συμβουλή στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.​—1 Κορ. 7:10, 11· Εφεσ. 5:22, 23.

Φυσικά, όλ’ αυτά έχουν την πιο κατάλληλη εφαρμογή στους Χριστιανούς οι οποίοι έχουν αφιερωθή στον Θεό, για να κάμουν το θέλημά του, και ν’ ακολουθήσουν τα βήματα του Ιησού Χριστού. Στην προσπάθειά των να φέρουν σε πέρας την αφιέρωσί των είναι πολύ πιθανόν να συναντήσουν δυσχέρειες σε μορφή παιδείας και εναντιώσεως που δεν είχαν προβλέψει. Αλλά με το να υπομένουν θα καθαρισθούν, όπως ακριβώς δείχνουν τα εξής εμπνευσμένα λόγια: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει, εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Και επιπροσθέτως, οι Χριστιανοί έχουν την υπόσχεσι ότι θα λάβουν αιώνια ζωή αν εγκαρτερήσουν ως το τέλος.​—Εβρ. 12:11· Ματθ. 24:13.