Ο Σταυρός Έχει Παγανιστική Προέλευσι

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, που βλέπετε στο κωδωνοστάσιο της γειτονικής εκκλησίας, στον βωμό της και κρεμάμενον γύρω στο λαιμό πολλών γειτόνων σας, είναι στην πραγματικότητα ένα παγανιστικό θρησκευτικό σύμβολο. Απελάμβανε σεβασμό σ’ όλο τον ειδωλολατρικό κόσμο πολύ προτού εμφανισθή η Χριστιανοσύνη. Αυτό το παραδέχονται πολλές θρησκευτικές και ιστορικές αυθεντίες, καθώς θα ιδούμε.

Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, στην έκδοσί της του 1908, λέγει στον τόμο 4, σελίς 517: «Το σημείον του σταυρού, που αντιπροσωπεύεται στην απλούστερη μορφή του από τη διασταύρωσι δύο γραμμών σε ορθές γωνίες, προηγείται πολύ, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύσι, από την είσοδο της Χριστιανοσύνης. Ανευρίσκεται πίσω σε μια πολύ μακρινή περίοδο του ανθρωπίνου πολιτισμού.» Το βιβλίο Η Αρχαία Εκκλησία από τον κληρικό Ο. Ντ. Κίλλεν, συμφωνεί με το να λέγη στη σελίδα 316: «Από την πολύ μακρινή αρχαιότητα ακόμη ο σταυρός ήταν αντικείμενον σεβασμού στην Αίγυπτο και τη Συρία· απήλαυε της ιδίας τιμής από τους Βουδδιστάς της Ανατολής· και, αυτό που είναι ακόμη πιο παράδοξο, όταν οι Ισπανοί επεσκέφθησαν για πρώτη φορά την Αμερική, το καλώς γνωστό σημείο ευρέθη μεταξύ των αντικειμένων λατρείας στους ναούς ειδώλων του Αναχουάκ. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι, στην αρχή περίπου της χρονολογίας μας, οι ειδωλολάτραι είχαν το έθιμο να κάνουν το σημείο του σταυρού στα μέτωπά των στον εορτασμό μερικών ιερών μυστηρίων των.»

Αν ανήκετε σε μια από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου,» σας έχει ειπεί ποτέ η εκκλησία ότι ο σταυρός είναι ένα παγανιστικό σύμβολο; Αν δεν σας το έχη ειπεί, τότε κατακρατεί την αλήθεια από σας. Σας έχει ενθαρρύνει ν’ αποδίδετε σεβασμό σ’ ένα ομολογουμένως παγανιστικό σύμβολο. «Αλλά» θα πήτε ίσως, «μήπως οι πρώτοι Χριστιανοί δεν θεωρούσαν τον σταυρό ως σύμβολο της Χριστιανοσύνης;» Όχι, δεν τον θεωρούσαν. Μόλις στα μέσα περίπου του τρίτου αιώνος, της Κοινής μας Χρονολογίας οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί άρχισαν να τον χρησιμοποιούν ως ένα τέτοιο σύμβολο. Το Ένα Ερμηνευτικό Λεξικόν των Λέξεων της Κοινής Διαθήκης υπό Ο. Ε. Βάιν λέγει στη σελίδα 256 του πρώτου τόμου: «Έως τα μέσα του 3ου αιώνος μ.Χ. οι εκκλησίες ή είχαν απομακρυνθή από ωρισμένες διδασκαλίες της Χριστιανικής πίστεως ή τις είχαν παραποιήσει. Για ν’ αυξήσουν το κύρος του αποκαταστημένου εκκλησιαστικού συστήματος εγίνοντο δεκτοί ειδωλολάτραι μέσα στις εκκλησίες χωρίς ν’ αναμορφωθούν από απόψεως πίστεως, και τους επετράπη να διατηρήσουν κατά ένα μεγάλο μέρος τα ειδωλολατρικά των σήματα και σύμβολα. Έτσι το Ταυ ή Τ, στην πιο συχνή μορφή του, με την οριζόντια γραμμή πιο χαμηλά τοποθετημένη, υιοθετήθη για να παραμείνη ως ο σταυρός του Χριστού.»

Στις αρχές του τρίτου αιώνος ο Μινούκιος Φήλιξ έγραψε προς τους ειδωλολάτρας στο σύγγραμμά του Οκτάβιος και απεκάλυψε τη στάσι που τηρούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί απέναντι του σταυρού έως την εποχή εκείνη. Είπε τα εξής: «Επί πλέον, εμείς ούτε λατρεύομε σταυρούς ούτε τους επιθυμούμε. Εσείς, πράγματι, οι οποίοι ευλογείτε θεούς από ξύλο, λατρεύετε ξυλίνους σταυρούς ίσως ως μέρη των θεών σας. . . . Τα νικηφόρα τρόπαιά σας δεν μιμούνται μόνο την εμφάνισι ενός απλού σταυρού, αλλά, επίσης, την εμφάνισι ενός ανθρώπου προσηλωμένου επάνω σ’ αυτόν.» (Οι Προ-Νικαιανοί Πατέρες, Τόμ. 4, σελ. 191) Οι αληθινοί Χριστιανοί ουδέποτε εσεβάσθησαν τον σταυρό ή τον εθεώρησαν ως σύμβολο της αληθινής Χριστιανοσύνης.

Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι ο σταυρός χρησιμοποιείται από τις εκκλησίες διότι ο Χριστός πέθανε επάνω σ’ ένα σταυρό. Αυτό λέγουν οι εκκλησίες, αλλά δεν είναι αλήθεια. Η εκκλησιαστική εφημερίς της Ευαγγελικής-Λουθηρανικής Κρατικής Εκκλησίας του Σλέσβιχ-Χολστάιν Ντη Κίρχε ντερ Χάιματ (Η Εκκλησία της Πατρίδος), παραδεχομένη την έλλειψι βεβαιότητος όσον αφορά το αν ο Χριστός πέθανε επάνω σ’ ένα σταυρό, έγραφε στο φύλλο της τής 2ας Αυγούστου 1951: «Είναι δύσκολο να καθορισθή τώρα αν ο σταυρός επί του Γολγοθά είχε μια οριζόντια δοκό ή όχι ή αν ήταν απλώς ένας πάσσαλος, ή αν είχε το σχήμα Τ ή αν είχε μια εγκαρσία δοκό οριζοντίως τοποθετημένης στον κάθετον πάσσαλον.»

Το ότι η λέξις «σταυρός» εμφανίζεται στη Γραφή δεν αποδεικνύει ότι το όργανο θανάτου του Χριστού είχε το σχήμα που ισχυρίζονται οι εκκλησίες. Η λέξις «σταυρός» χρησιμοποιείται για πολλά σχήματα. Υπάρχει ο απλός όρθιος πάσσαλος, που ονομάζουν Λατινικά crux simplex (κρουξ σίμπλεξ = απλούς σταυρός)· ο crux commissa (κρουξ κομίσσα = σταυρός συμβολικός), ο οποίος έχει, το σχήμα του γράμματος «Τ»· ο crux decussata (κρουξ ντεκουσσάτα= σταυρός χιαστικός), ο οποίος είχε το σχήμα του γράμματος «Χ», και ο crux immissa (κρουξ ιμμίσσα= σταυρός μικτός), ο οποίος είχε το σχήμα «Τ» αλλά με την οριζόντια δοκό της κορυφής πιο χαμηλά. Έτσι, όταν συναντάτε τη λέξι «σταυρός» στη Γραφή, πώς μπορείτε να γνωρίζετε ποιο από αυτά τα σχήματα εννοείται;

Η Γραφή αναφέρει τη λέξι «σταυρός,» αλλά για τους συγγραφείς της Βίβλου αυτή δεν εσήμαινε τον σταυρό που επιδεικνύουν οι εκκλησίες ως σύμβολον της Χριστιανοσύνης. Εσήμαινε ένα απλόν όρθιον πάσσαλο. Σ’ αυτό το ζήτημα το βιβλίο Ένα Ερμηνευτικό Λεξικόν των Λέξεων της Κοινής Διαθήκης υπό Ο. Ε. Βάιν λέγει στη σελίδα 256 του πρώτου τόμου: «Σταυρός σημαίνει, πρωτίστως, ένα όρθιο πάσσαλο. Σ’ ένα τέτοιον πάσσαλο εκαρφώνοντο για να εκτελεσθούν οι κακοποιοί. Τόσο το ουσιαστικό όσο και το ρήμα σταυρώ που σημαίνουν δέσιμο σ’ ένα στύλο ή πάσσαλο, πρέπει κατ’ αρχήν να ξεχωρίζωνται από το εκκλησιαστικό σχήμα των δύο εγκαρσίων δοκών. Αυτό το σχήμα έχει την καταγωγή του στην αρχαία Χαλδαία, και εχρησιμοποιείτο ως σύμβολο του Θεού Θαμμούζ.»

Σημειώστε, επίσης, τι λέγει η Κομπάνιον Μπάιμπλ που εξεδόθη από τα Τυπογραφεία του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Στη σελίδα 186 στα «Παραρτήματα» λέγει: «Ο Όμηρος χρησιμοποιεί την λέξι σταυρός ως ένα κοινό στύλο ή πάσσαλο, ή ένα μονό τεμάχιο ξύλου. Και αυτή είναι η σημασία και η χρήσις της λέξεως από όλους τους Έλληνας κλασσικούς. Ποτέ δεν σημαίνει δύο τεμάχια ξύλου τοποθετημένα το ένα καθέτως επάνω στο άλλο σε οποιαδήποτε γωνία, αλλά πάντοτε ένα μόνο τεμάχιο. Γι’ αυτό γίνεται η χρήσις της λέξεως ξύλον σχετικά με τον τρόπο θανατώσεως του Κυρίου ημών στα εδάφια Πράξ. 5:30· 10:39· 13:29· Γαλ. 3:13· 1 Πέτρ. 2:24. . . . Δεν υπάρχει τίποτε στην Ελληνική Κ.Δ. που να υπονοή έστω δύο τεμάχια ξύλου. . . . Αποδεικνύεται, επομένως, πλήρως, ότι ο Κύριος εθανατώθη επάνω σ’ ένα όρθιο πάσσαλο, και όχι επάνω σε δύο τεμάχια ξύλου τοποθετημένα σε σχήμα κάποιας γωνίας.»

Ο σταυρός που χρησιμοποιείται από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έχει ούτε την πιο απομακρυσμένη σχέσι με τη Χριστιανοσύνη. Αντιθέτως είναι ένα ιερό σύμβολο που ανήκει σε αρχαίες παγανιστικές θρησκείες, θρησκείες οι οποίες ήσαν αποκρουστικές στον Θεό της αληθείας και εναντίον των οποίων είχε προειδοποιήσει το έθνος Ισραήλ. (Δευτ. 7:16, 25, 26) Ήταν ένα ανεγνωρισμένο σύμβολο στη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου.

Ο Αιγυπτιακός σταυρός, γνωστός ως crux ansata (κρουξ ανσάτα= σταυρός με λαβή), είχε στην κορυφή ένα κύκλο. Αυτός ο συνδυασμός παριστούσε τα όργανα αναπαραγωγής του άρρενος και του θήλεος. Αναφέρομενον στο σύμβολο του θήλεος επάνω σ’ αυτόν τον σταυρό—τον κύκλο—με τον Ινδικό όρο γιόνι, το βιβλίον Φύλον και Λατρεία του Φύλου υπό Ο. Λ. Ουώλ λέγει στη σελίδα 359: «Ο crux ansata (κρουξ ανσάτα = σταυρός με λαβή) εχρησιμοποιείτο σ’ όλο τον κόσμο από την Ινδία, την Ασσυρία, την Βαβυλώνα, την Αίγυπτο, έως την Σουηδία και την Δανία (αρχαία Ρουνικία) και στο Δυτικό Ημισφαίριον. . . . Είναι ο ανκχ (σταυρός με λαβή) των Αιγυπτίων, σύμβολον της ζωής, διότι αντιπροσωπεύει το θηλυκόν γιόνι ενωμένο με τον αρσενικό σταυρό ταυ.»

Κατόπιν αυτών των γεγονότων, αν η εκκλησία σας έχη επάνω στο κτίριό της ένα σταυρό και τον χρησιμοποιεί σε θρησκευτικές υπηρεσίες, αυτό χαρακτηρίζει τη λατρεία εκεί ως παγανιστική. Πώς μπορεί μια θρησκεία, που έχει γίνει παγανιστική, να κερδίση την επιδοκιμασία του αληθινού Θεού; Είναι ανάγκη ν’ αποχωρισθήτε από όλες αυτές τις Βαβυλωνιακές μορφές λατρείας και να συνδεθήτε μ’ εκείνους οι οποίοι λατρεύουν τον Δημιουργό εν αληθεία.—Αποκάλ. 18:4.