Εκτίμησις της Υπηρεσίας του ‘Πιστού και Φρονίμου Δούλου’
ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΝΝΑΝ
«ΓΙΑΤΙ δεν έρχεσαι μαζί μου στη Γραφική μελέτη;» με ρώτησε η μητέρα μου μια Κυριακή πρωί καθώς αυτή, η αδελφή μου και ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήσαν έτοιμοι για το δέκα περίπου χιλιομέτρων ταξίδι ως την πόλι με ιππήλατο αμάξι. «Θα έλθω αν με φέρετε πίσω εγκαίρως για το Κατηχητικό σχολείο,» απήντησα. Αυτό συνέβη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το μέρος ήταν ένα αγρόκτημα από 300 περίπου στρέμματα στο νότιο τμήμα του Νιου Τζέρσεϋ. Η οικογένειά μας απετελείτο από τον πατέρα, την μητέρα, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια, και ως επί το πλείστον ο θρησκευτικός μας δεσμός ήταν με τους Πρεσβυτεριανούς.
Αλλά η μητέρα μου είχε αλλάξει τελευταίως. Κάποιος της είχε στείλει ταχυδρομικώς ένα μοναδικό αντίτυπο ενός περιοδικού που είχε τίτλο «Η Σκοπιά» και περιείχε Γραφική απόδειξι ότι δεν υπήρχε ένας τόπος όπως ο πύρινος άδης για τους πονηρούς ανθρώπους. Η μητέρα επίστευε πάντα ότι υπήρχε, αλλά επίστευε, επίσης, σταθερά στην Αγία Γραφή. Μπορείτε ίσως να φαντασθήτε πως αισθάνθηκε όταν έμαθε την αλήθεια για τον άδη. Την έλεγε στον καθένα—στους γείτονες, σε συγγενείς και σ’ εμάς τα παιδιά στο σπίτι. Μερικοί από εκείνους, στους οποίους τα έλεγε, σκέφθηκαν ακόμη ότι έχασε τα λογικά της.
Η μητέρα έγινε ένθερμη σπουδάστρια της Γραφής. Αγόρασε και κατεβρόχθισε τις «Γραφικές Μελέτες,» μια σειρά από πανόδετα βιβλία εκδόσεως της Εταιρίας Σκοπιά. Άρχισε να μελετά τακτικά μαζί μ’ ένα μικρόν όμιλο Σπουδαστών της Γραφής, οι οποίοι συνήθιζαν να συναθροίζωνται σε κάποια ιδιωτική κατοικία σε μια γειτονική πόλι. Μιλούσε συχνά σ’ εμάς τα παιδιά για τα πράγματα που μάθαινε. Η ανάγνωσις Γραφικών εδαφίων εγίνετο, τακτικά στο τραπέζι την ώρα του φαγητού. Ενθυμούμαι μια από αυτές τις περιπτώσεις αναγνώσεως που είχε κάμει βαθιά εντύπωσι στη νεαρή μου διάνοια—ήταν το εξηκοστό πέμπτο κεφάλαιο της προφητείας του Ησαΐα.
Τελικά, για να ευχαριστήσω την μητέρα μου, άρχισα να παρευρίσκομαι μαζί της στις συναθροίσεις Γραφικής μελέτης, αλλά μαζί με την αδελφή μου κατώρθωνα πάντοτε να πηγαίνω και στο Κατηχητικό σχολείο. Εν τούτοις, όσο περισσότερα μαθαίναμε από τη μητέρα μας τόσο πιο δύσκολες ήσαν οι ερωτήσεις που θέταμε στον διδάσκαλο του Κατηχητικού σχολείου. Όταν δεν ελαμβάναμε απάντησι στα ερωτήματά μας, εχάσαμε γρήγορα το ενδιαφέρον για το Κατηχητικό σχολείο.
ΕΝΑΡΞΙΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ
Όταν ετελείωσα το γυμνάσιο, απεφάσισα ν’ ακολουθήσω τη σταδιοδρομία της διδασκαλίσσης, και ενεγράφηκα στο Διδασκαλείο της Πολιτείας το φθινόπωρο του 1915 για μια προπαρασκευαστική σειρά μαθημάτων δύο ετών. Στο σχολείο αντιμετώπισα την ανάγκη να δηλώσω τη θρησκεία στην οποία ανήκα, για να μου επιτρέπεται να μεταβαίνω χωρίς συνοδό την Κυριακή σ’ ένα τόπο λατρείας. Επειδή δεν εγνώριζα κανένα Σπουδαστή των Γραφών σ’ εκείνη την περιοχή, και δεν είχα κόψει κάθε δεσμό με την Πρεσβυτεριανή εκκλησία, εδήλωσα ότι είμαι Πρεσβυτεριανή.
Τώρα, τελείως ολομόναχη, άρχισα να κάνω μερικές πολύ σοβαρές σκέψεις—ειδικά για την θρησκεία. Πολύ λίγες από τις συμμαθήτριές μου ήσαν πρόθυμες να συζητήσουν αυτό το θέμα. Εν τούτοις, είχα πάρει μαζί μου τους έξη τόμους των ‘Γραφικών Μελετών,’ και άρχισα τώρα να τους διαβάζω προσεκτικά ενώ εξακολουθούσα και τη μελέτη της Γραφής.
Στο μεταξύ ο πόλεμος εμαίνετο στην Ευρώπη, και παντού ακούονταν έπαινοι για τον πόλεμο ως κάτι ευγενές και αυτοθυσιαστικό. Μια Κυριακή πρωί απεφάσισα να πάγω στην Πρεσβυτεριανή εκκλησία κοντά στο σχολείο μας. Περίμενα να λάβω κάποια πνευματική ανύψωσι. Αντιθέτως, άκουσα ένα κήρυκα να διεγείρη το πολεμικό πνεύμα με μια πολιτική ομιλία. Αισθάνθηκα πλήρη αηδία και απεφάσισα να μη βάλω ποτέ ποτέ πια το πόδι μου πάλι σ’ εκκλησία. Αλλά η αγάπη μου για τη Γραφή και τις καλές αρχές της εξακολουθούσε αμείωτη.
Ποτέ δεν θα λησμονήσω την πρώτη μου συνάθροισι με Σπουδαστάς της Γραφής σε μια διεύθυνσι που μου επρομήθευσε η μητέρα μου. Μια Κυριακή πρωί βρήκα τη διεύθυνσι και ανέβηκα από μια σκοτεινή σκάλα σ’ ένα ανώγειο δωμάτιο. Αλλά τι χαρά αισθάνθηκα να συναντήσω τον μικρό όμιλο των ειλικρινών σπουδαστών! Ευτυχώς, επίσης, υπήρχε εκεί ένα κορίτσι που ήταν της ιδικής μου περίπου ηλικίας, ένα κορίτσι, το οποίο έγινε για μένα μια πραγματική σύντροφος.
Το καλοκαίρι, όταν επέστρεψα σπίτι για τις διακοπές, επληροφορήθηκα ότι η μητέρα μου, η αδελφή μου και ο μεγαλύτερος αδελφός μου είχαν όλοι συμβολίσει την αφιέρωσί των στον Ιεχωβά Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα. Κι εγώ, επίσης, είχα φθάσει στο σημείο να εκτιμήσω το προνόμιο του να κάμη ένας αυτό το βήμα της «καθιερώσεως,» όπως ήταν τότε γνωστό, κι εβαπτίσθηκα προτού τελειώση η περίοδος των διακοπών.
Όταν επέστρεψα στο σχολείο εκείνο το φθινόπωρο, έμαθα ότι θα εγίνετο επί τέσσερα βράδια σε μια γειτονική πόλι μια προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας, μιας θαυμασίας παρουσιάσεως της Βιβλικής ιστορίας με φωτεινές εικόνες και ταινία. Αλλά δεν επετρέπετο σε κανένα κορίτσι ν’ απομακρύνεται από την περιοχή του σχολείου τα βράδια χωρίς συνοδό και ειδική άδεια. Πήγα στην προϊσταμένη παιδαγωγό, της είπα το αίτημά μου και της έδειξα μερικά φυλλάδια που διεφήμιζαν το Δράμα. Καθώς καταδέχθηκε να ρίξη μια ματιά σ’ αυτά, είδε μια εικόνα του Αδάμ και της Εύας στην Εδέμ. Την απεκάλεσε αισχρή, και όταν προσπάθησα να της εξηγήσω τι ήταν όλο αυτό, έθεσε τέρμα στην ακρόασι, λέγοντας: «Μη προσπαθείτε να μου πήτε ποια είναι η ορθή θρησκεία!»
Όταν η μητέρα μου έμαθε αυτό το επεισόδιο, έγραψε στον διευθυντή της σχολής, ένα συμπαθή ηλικιωμένο κύριο, και αυτός δέχθηκε με προθυμία να χορήγηση την άδεια. Η παιδαγωγός ώφειλε να ικανοποιηθή με το να με ειδοποίηση να μη μιλήσω για το Φωτόδραμα στις άλλες μαθήτριες. Αλλά πόσο ευτυχής ήμουν που είδα εκείνο το δράμα! Άξιζε να καταβάλη κανείς κάθε προσπάθεια για να πάγη εκεί. Αργότερα, έστειλα ταχυδρομικώς στον διευθυντή της σχολής ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού, αμέσως μόλις ετέθη σε κυκλοφορία από την Εταιρία Σκοπιά. Φαντασθήτε την έκπληξί μου, όταν έλαβα βεβαίωσι της λήψεώς του, στην οποία μ’ εβεβαίωνε ότι είχε «διαβάσει το βιβλίο μ’ ενδιαφέρον και ωφέλεια.»
ΜΕΡΙΚΕΣ ΖΩΗΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Όταν ελήφθη η πληροφορία του θανάτου του Καρόλου Τ. Ρώσσελ, προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, ήμουν μια από το μεγάλο πλήθος που παρηκολούθησε την κηδεία. Ανάμεσα στον όγκο των ωραίων στεφάνων από άνθη, ενθυμούμαι και ένα που έφερε το σημαντικό εδάφιο, «Γίνου Πιστός Μέχρι Θανάτου.» Κατόπιν ήλθε το πρώτο ταξίδι μου με πλοίο στο Μπόστον για να παρευρεθώ σε μια συνέλευσι των Σπουδαστών της Γραφής. Αυτό συνέβη όταν μερικοί από μας εμάθαμε για πρώτη φορά σχετικά με την κίνησι εναντιώσεως που είχε προσπαθήσει να παραλύση την Εταιρία και το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας εκ των έσω.
Με την έλευσι και πάλι του φθινοπώρου, επανήλθα στο διδασκαλικό μου έργο. Ναι, είχα εισέλθει στο διδασκαλικό επάγγελμα. Αλλά δεν ήταν για πολύν καιρό. Το πολεμικό πνεύμα είχε εισβάλει στα σχολεία και τα κολλέγια. Οι διδάσκαλοι εκαλούντο να καταβάλλουν 100 τοις εκατό προσπάθεια για την προώθησι του πολεμικού τρόπου σκέψεως ή να παραιτηθούν. Για μένα το ζήτημα ήταν σαφές. Παραιτήθηκα. Έτσι επανήλθα στο σπίτι για να βοηθώ τη μητέρα μου και να συμμετέχω σε μερικές πολύ συναρπαστικές διανομές φυλλαδίων μαζί με άλλους Σπουδαστάς των Γραφών.
Ενθυμούμαι, επίσης, τις ημέρες εκείνες πόσο αναψυκτικές ήσαν οι ευκαιρίες, όταν δύο ή τρείς εκκλησίες Σπουδαστών των Γραφών συνήρχοντο μαζί για μια ειδική επίσκεψι ενός εκπροσώπου από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Μπορούσαμε ν’ αναμένωμε ένα πλούσιο πνευματικό συμπόσιο.
Στη διάρκεια των τεταμένων ημερών του 1918, έφθασαν ειδήσεις για μια συνέλευσι των Σπουδαστών που θα ελάμβανε χώρα στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας. Ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, και οι συνάδελφοί του ήσαν ακόμη στη φυλακή. Θα μπορούσαμε να παρευρεθούμε σ’ αυτή τη συνέλευσι; Ο αδελφός μου κι εγώ απεφασίσαμε να πάμε μαζί με άλλους φίλους με ειδικό τραίνο. Πόσο ωραία περάσαμε! Ο αδελφός Ρόδερφορδ, μολονότι, απών, επανεξελέγη πρόεδρος. Εκυκλοφόρησε μια αίτησις, η οποία έκαμε έκκλησι για την αποφυλάκισι αυτών των καλών υπευθύνων Χριστιανών—μια αίτησις, η οποία τελικά συνεκέντρωσε 700.000 υπογραφές! Και υπήρχε, επίσης, η χαρά της συναντήσεως νέων φίλων και της αφηγήσεως πειρών.
Επανήλθα στη διδασκαλική μου εργασία και πάλι. Αλλά πόσο ανυπόμονα ανέμενα τ’ αντίτυπά μου του νέου περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!) που εξέδιδε η Εταιρία! Μετέβαινα στο σχολείο με ιππήλατο αμάξι και προσπαθούσα να διαβάσω κάθε νέο τεύχος στη διάρκεια της διαδρομής. Αργότερα μετέφερα με δικό μου μεταφορικό μέσον και μια από τις άλλες διδασκάλισσες, και την άφηνα να οδηγή αυτή ενώ εγώ της εδιάβαζα τμήματα του περιοδικού.
Εκείνη την εποχή αναγκάσθηκα να χάσω μερικές από τις πρώτες συνελεύσεις λόγω των σχολικών υποχρεώσεων, αλλά κατόπιν έφθασε η καλή είδησις μιας μεγάλης συνελεύσεως στο Κολόμπους, Οχάιο, και μάλιστα το καλοκαίρι που θα ήμουν ελεύθερη. Δεν είναι ανάγκη να πω ότι η οικογένειά μας έκαμε το ταξίδι με αυτοκίνητο και απήλαυσε ολόκληρο το πρόγραμμα. Ο αριθμός των παρευρεθέντων την ημέρα της ενάρξεως ήταν 7.000 αυτό ήταν ένα απέραντο πλήθος για μας. Πόσο συγκινητικό, λοιπόν, ήταν να βλέπη κανείς ν’ αυξάνη ο αριθμός κάθε μέρα για να φθάση σ’ ένα κορύφωμα 35.000 την Κυριακή.
ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΜΩ;
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η φλογερή επιθυμία μου να έχω κάποια μερίδα στο έργο της μαρτυρίας εμεγάλωνε, ενώ ταυτοχρόνως δεν με ικανοποιούσε πια το διδασκαλικό επάγγελμα. Άρχισα ν’ αντιλαμβάνομαι ότι ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιούσε τον λαό του στη γη, και τον υποκινούσε να οργανωθή και να Τον υπηρετή. Οποτεδήποτε κάποιος από τους εκπροσώπους της Εταιρίας επεσκέπτετο την περιοχή μας, τους ρωτούσα κάθε τι σχετικά με την ολοχρονία δράσι κηρύγματος. Ένας από αυτούς τους επισκέπτας μού υπενθύμισε ένα εδάφιο των Γραφών που λέγει: «Ο θερίζων λαμβάνει μισθόν.» Ήθελα να γίνω ένας θεριστής.—Ιωάν. 4:36.
Το 1926 η Εταιρία έθεσε σε κυκλοφορία ένα νέο βιβλίο με τον τίτλο «Απελευθέρωσις!» Αυτό έκαμε σαφή διάκρισι μεταξύ της οργανώσεως του Ιεχωβά στη γη και της οργανώσεως του Σατανά. Είχα σχηματίσει πεποίθησι περισσότερο παρά ποτέ ότι δεν μπορούσε να υπάρξη μέση οδός. Ήθελα να υπηρετώ μαζί με τους ωργανωμένους και κεχρισμένους δούλους του Κυρίου στη γη, με τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’ του. (Ματθ. 24:45) Το άγγελμα εκέντριζε την επιθυμία μου να παραιτηθώ από το να διδάσκω στο σχολείο και να προστεθώ στις τάξεις των «σκαπανέων» ή ολοχρονίων κηρύκων. Αλλά εγνώριζα, άρα γε αρκετά για τη Γραφή; Θα μπορούσα ν’ αντεπεξέλθω οικονομικώς; Τι θα συνέβαινε αν απετύγχανα; Θα μπορούσα να βρω και πάλι εργασία;
Αλλά έλαβα την απόφασί μου. Δεν ήταν εύκολη για ένα κορίτσι. Ωστόσο δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λέξεις την ελευθερία που αισθανόμουν τώρα—την ανακούφισι. από τις κοσμικές πιέσεις. Αισθανόμουν ως ν’ αφαιρέθηκε ένα βάρος από τους ώμους μου. Τώρα, με μια καλή προμήθεια του νέου βιβλίου Απελευθέρωσις! η σύντροφός μου κι εγώ μπορούσαμε να κάμωμε έναρξι στον πρώτο μας τομέα διορισμού, μια περιοχή μεταλλωρυχείων στην Πενσυλβάνια. Η σύντροφός μου είχε ήδη κάποια πείρα, έτσι μπορούσα να μάθω πολλά από αυτήν. Κάθε μέρα παίρναμε παραγγελίες για τις Γραφικές εκδόσεις που είχαμε, και κατόπιν, σε μια καθορισμένη ημέρα, εκάναμε τη διανομή σ’ εκείνους που είχαν παραγγείλει. Και ήταν πράγματι ικανοποιητικό το ότι μπορούσαμε να συζητούμε Βιβλικές ερωτήσεις με μερικούς.
Οι χειμώνες, όμως, ήσαν σκληροί. Έπρεπε να είμεθα καλά ντυμένες για να μπορέσωμε να εργασθούμε, αλλά και πάλι διεπίστωσα ότι η υγεία μου εχειροτέρευε. Τελικά απεφάσισα να επιστρέψω σπίτι και να δω αν θα μπορούσα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Χρειάσθηκαν μερικές εβδομάδες προτού αρχίσω να συνέρχωμαι, και στο μεταξύ επλησίαζε η άνοιξις. Ήμουν τελείως έτοιμη να ξαναρχίσω με την σύντροφό μου. Αλλά τότε μού ήλθε ένα τηλεφώνημα από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν: «Θα θέλατε να σκεφθήτε την υπηρεσία στο Μπέθελ (η λέξις Μπέθελ αναφέρεται στον οίκο όπου ζη και εργάζεται το προσωπικό των κεντρικών γραφείων);» Φυσικά, το αγαπούσα αυτό, ειδικά διότι είχα υπ’ όψιν ότι δύο αδελφοί μου και ένας εξάδελφος μου υπηρετούσαν ήδη εκεί. Συνεφώνησα να πάγω στο Μπρούκλυν για μια ακρόασι.
ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ
«Φαίνεσθε μάλλον λεπτή,» ήταν η πρώτη παρατήρησις του προέδρου της Εταιρίας, Αδελφού Ρόδερφορδ. Αλλά, όταν του εξήγησα την πρόσφατη ασθένειά μου, με ρώτησε: «Είσθε πρόθυμη να παραμείνετε, και ν’ αρχίσετε αμέσως εργασία;» Φυσικά ήμουν, μολονότι είχα ετοιμάσει μόνο ένα βαλιτσάκι για μιας νυκτός χρειώδη προτού έλθω στην καθωρισμένη ακρόασι. Και ανέλαβα εργασία, τους πρώτους λίγους μήνες ασχολουμένη στην περιποίησι δωματίων του νέου οίκου Μπέθελ και του παραρτήματος, που εχρησιμοποιείτο, μολονότι εξακολουθούσαν οι εργασίες της ανεγέρσεώς του.
Κατόπιν μια μέρα ο Αδελφός Ρόδερφορδ μού μίλησε για την εργασία μου και με ρώτησε αν ήθελα να δοκιμάσω την υπηρεσία διορθώσεως των δοκιμίων στο γραφείο του τυπογραφείου. Έτσι, από τότε κάνω αυτή την υπηρεσία. Τα λόγια δεν είναι κατάλληλα για να εκφράσω την ικανοποίησι και τη χαρά που εδοκίμασα στη διάρκεια των πολλών ετών από τότε. Η παρατήρησις ενός από τους πρεσβυτέρους αδελφούς με βοήθησε ιδιαιτέρως να εκτιμήσω το προνόμιο της τόσο στενής συνεργασίας μου με τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» του Κυρίου. Μου είπε: «Έχετε ένα από τα πιο μεγάλα προνόμια που θα μπορούσε να έχη οποιαδήποτε γυναίκα στη γη.» Ασφαλώς συμφωνώ.
Κατόπιν, επί ένα διάστημα, τέσσερα μέλη της οικογενείας μου υπηρετούσαν εδώ στο Μπέθελ, διότι η αδελφή μου Χάρριετ είχε γίνει δεκτή για υπηρεσία στα κεντρικά γραφεία ένα χρόνο ύστερ’ από μένα. Εν τούτοις, ύστερ’ από μια σύντομη ασθένεια το 1951 συνεπλήρωσε την επίγεια πορεία της. Η συνεχής ενασχόλησις στο έργο του Κυρίου απεδείχθη ότι ήταν μια πραγματική ωφέλεια για μένα, διότι οι θλίψεις και στενοχώριες απωθούντο πίσω και η ειρήνη της διανοίας, η οποία προκύπτει από την ευσυνείδητη υπηρεσία καθησύχαζε κάθε ανήσυχη σκέψι.
Οι χαρές της υπηρεσίας εδώ στο Μπέθελ υπερέβησαν πολύ τις προσδοκίες μου. Και υπήρχαν πρόσθετες ευλογίες, όπως η μετάβασις στις συνελεύσεις. Στη διάρκεια των ετών, παρευρέθηκα σε συνελεύσεις σε δώδεκα και πλέον πολιτείες, απήλαυσα δ’ επίσης την χαρά δύο ταξιδίων στην Ευρώπη για συνελεύσεις. Και οι διακοπές; Ναι, υπήρχαν κι αυτές, και συχνά εγίνοντο πολύ αναψυκτικές και εποικοδομητικές από στοργικούς και γενναιοδώρους φίλους.
ΣΤΑΘΜΟΙ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Το 1931, στο Κολόμπους, Οχάιο, μπορώ να θυμηθώ καλά ότι καθόμουν στην επάνω τελευταία σειρά, όταν ανηγγέλθη από την εξέδρα το νέο όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά. Ακούω ακόμη τα χειροκροτήματα, τα οποία ξέσπασαν παρατεταμένα από το μεγάλο ακροατήριο. Στην αρχή της δεκαετίας από το 1930 κάτι ακόμη που ενθυμούμαι είναι η περίπτωσις που η αστυνομία με ωδήγησε στο τμήμα, στο γραφείο του αξιωματικού, ενώ είχα ενασχολήθη στο από σπίτι σε σπίτι έργο μαρτυρίας στο Φλόραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Αλλά ο αξιωματικός απέρριψε τα παράπονα, κι εγώ επήγα πάλι στον ίδιο, δρόμο, όπου διέθεσα περισσότερα έντυπα ως αποτέλεσμα της διαφημίσεως που είχε γίνει.
Κατόπιν ήλθε ο καιρός που εχρησιμοποιούσαμε πολύ τον φωνογράφο στην από θύρα σε θύρα διακονία μας, οπότε αφήναμε να κάνουν την ομιλία οι δίσκοι, στους οποίους είχαν καταγραφή ομιλίες του Αδελφού Ρόδερφορδ και οι οποίοι έκαναν την παρουσίασι του αγγέλματός μας. Και μια άλλη μορφή της υπηρεσίας μας της εποχής εκείνης: βάδισμα στο Μπροντγουαίη, στην πόλι της Νέας Υόρκης, φορώντας μια διαφήμισι μπρος και πίσω και κρατώντας μια πινακίδα η οποία έφερε την επιγραφή, «Η Θρησκεία (η ψευδής θρησκεία) Είναι Παγίς.» Οι διαβάτες μάς έβλεπαν ως κάτι πολύ περίεργο, αλλά το σπουδαίο ήταν ότι εφιστάτο η προσοχή στο ζωτικό άγγελμα.
Κάθε μεγάλη συνέλευσις, επίσης, είχε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σημείο της που δεν επρόκειτο να λησμονηθή ποτέ. Στην Ουάσιγκτον, το 1935, είχαμε την χαρά να δούμε ένα ‘όχλον πολύν’ να σηκώνονται όρθιοι όταν προσδιορίσθηκε η ταυτότης τον ως της επιγείου τάξεως των ακολούθων του Ιησού. Το 1941, στο Σαίντ Λούις, Μιζούρι, είδαμε 15.000 νεαρά παιδιά Μάρτυρας που σηκώθηκαν και μπήκαν στη γραμμή για να λάβουν δωρεάν τα αντίτυπα των του βιβλίου Τέκνα που μόλις είχε τεθή σε κυκλοφορία. Στην πόλι της Νέας Υόρκης, το 1942, πολλοί από μας άκουαν την πρώτη δημοσία ομιλία από ραδιοφώνου από το Κλήβελαντ από τον νέο πρόεδρο της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ. Και το ίδιο έτος μερικοί από μας πέρασαν τις διακοπές των στο Αγρόκτημα της Βασιλείας κοντά στην πόλι Ίθακα, όπου είδαμε τα καλώς εξηρτισμένα κτίρια, τα οποία είχαν μόλις ανοικοδομηθή. Δεν εγνωρίζαμε τότε ότι αυτά επρόκειτο να είναι η τοποθεσία μιας ειδικής σχολής, της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ. Ασφαλώς ο Κύριος Ιησούς εχάριζε ευημερία στον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’ του!
Ήταν κάτι μεγαλειώδες, επίσης, να δούμε το 1950 τα πλήθη από πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας καθώς και ενδιαφερόμενα άτομα που επεσκέπτοντο το Μπέθελ και τα τυπογραφεία εδώ στη διάρκεια της συνελεύσεως του Σταδίου Γιάγκη. Πολλά ενθαρρυντικά λόγια μάς έλεγαν καθώς περιήρχοντο σε μακρά σειρά τα κτίρια κι εθαύμαζαν για την καθαριότητα και την τάξι που επικρατούσαν.
Ιδιαιτέρως εξετίμησα εκείνη την εποχή το ειδικό προνόμιο να συμμετέχω στη διόρθωσι των δοκιμίων της πλήρους Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, ένα όργανο που εχαιρετίσθη με πολύν ενθουσιασμό από τους Μάρτυρας σ’ όλο τον κόσμο. Επίσης, ήταν συναρπαστικό να παρακολουθούμε το πρόγραμμα της ανεγέρσεως νέων κτιρίων εδώ στο Μπρούκλυν, από το 1958 και ύστερα, καθώς έπαιρνε σχήμα ο νέος οίκος Μπέθελ στην οδό Κολόμπια Χάιτς 107. Το 1960, πολλοί από μας μετεφέρθημεν στο νέο κτίριο.
Το 1961, ήταν ωραίο να παρευρεθούμε στην έναρξι της 36ης σειράς σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ, καθώς άρχιζε η δεκάμηνη περίοδός της στα νέα της διαμερίσματα του καινούργιου κτιρίου μας. Και από τότε έχομε παρευρεθή σε πολλές αποφοιτήσεις, και ιδεί πολλούς δυνατούς νεαρούς άνδρες και γυναίκες ν’ αναχωρούν για μακρινούς διορισμούς ως ιεραπόστολοι αφού είχαν συμπληρώσει την εκπαίδευσί των εδώ.
Από καιρό σε καιρό τα φυσικά μας σώματα έχουν ανάγκη αναπαύσεως και επισκευής για να μπορούν να συνεχίζουν αποτελεσματικά, και αυτό συνέβη σε μένα το 1962. Λόγω κάποιας αναγκαίας εγχειρίσεως, παρέμεινα στο περιθώριο για λίγον καιρό, πράγμα που είναι μια κατάστασις δοκιμασίας, όταν ένας θέλη να ασχολήται στο έργον που αγαπά. Αλλά η στοργική φροντίδα και η ενθάρρυνσις που προσεφέρθη από άλλους Μάρτυρας με εχαροποίησε, ιδιαιτέρως δε παρήγορος για μένα ήταν η βεβαίωσις της φροντίδος του Κυρίου όπως διατυπώνεται στον Ψαλμό 23:4.
Υπάρχουν πολλές άλλες χαρούμενες πείρες, που θα μπορούσα ν’ αφηγηθώ. Αλλά ο χρόνος και ο χώρος δεν επιτρέπουν. Επί πλέον των καθηκόντων μας εδώ στο Μπέθελ, χρησιμοποιούμε, επίσης, τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα για να συμμετέχωμε στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Είχα τη χαρά να ιδώ μερικούς από εκείνους, που είχα αρχίσει μαζί των Γραφικές μελέτες, να γίνονται οι ίδιοι διαγγελείς του αγγέλματος της Βασιλείας, και σε μια περίπτωσι ως την τρίτη γενεά. Ποια μεγαλύτερη χαρά μπορεί να έχη ένας; Μολονότι δεν γίνομαι νεωτέρα όσον αφορά τα χρόνια, ελπίζω ακόμη, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, να δαπανώ ακόμη περισσότερο χρόνο στο να δείχνω την εκτίμησί μου για την υπηρεσία του ‘πιστού και φρονίμου δούλου.’