Ένα Τυπικό Ιερατείο Δείχνει τον Τρόπο

«Υιός μου είναι, πρωτότοκος μου, ο Ισραήλ . . . βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.»—Έξοδ. 4:22· 19:6.

1. Στην εποχή του Μωυσέως πώς ανεφέρθη ο Ιεχωβά στον λαό Ισραήλ, και κάτω από ποιες περιστάσεις;

ΣΤΗΝ ογδόη γενεά από τον Αβραάμ (ως τον Ναβάδ γυιό του Ααρών) το σπέρμα του είχε αυξηθή ώσπου έγινε ένα πλήθος που αριθμούσε εκατομμύρια, τα οποία, όμως, υπηρετούσαν ως δούλοι σ’ ένα σκληρό τύραννο, τον Φαραώ της Αιγύπτου. Ο αριθμός των είχε ήδη υπερβή τον γηγενή πληθυσμό, γι’ αυτό ο ζηλότυπος φόβος υπαγόρευσε μια πολιτική ελαττώσεως των μέσω σκληρής δουλείας. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο ο άγγελος του Ιεχωβά ενεφανίσθη στον Μωυσή στην καιομένη βάτο και τον επληροφόρησε τα εξής: «Είδον, είδον την ταλαιπωρίαν του λαού μου του εν Αιγύπτω, και ήκουσα την κραυγήν αυτών εξ αιτίας των εργοδιωκτών αυτών· διότι εγνώρισα την οδύνην αυτών· και κατέβην δια να ελευθερώσω αυτούς εκ της χειρός των Αιγυπτίων, και να αναβιβάσω αυτούς εκ της γης εκείνης.» Έδωσε οδηγίες στον Μωυσή να πη στον Φαραώ: «Ούτω λέγει Ιεχωβά· Υιός μου είναι, πρωτότοκος μου, ο Ισραήλ· και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν μου, δια να με λατρεύση· και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.»—Έξοδ. 1:8-10· 3:7, 8· 4:22, 23, ΜΝΚ.

2. Έδωσε ο Ιεχωβά απόδειξι ότι αυτός ήταν Θεός για τους Ισραηλίτας; Πώς;

² Ο Φαραώ απεδείχθη πολύ απερίσκεπτος με το ν’ αρνηθή να συμμορφωθή με την απαίτησι απελευθερώσεως του πρωτοτόκου του Ιεχωβά, του λαού του Ισραήλ, κι έτσι έπρεπε να πληρώση την ποινή. Με κραταιά χείρα ο Ιεχωβά ελευθέρωσε τον λαό του, και για να το πράξη αυτό επάταξε τη γη της Αιγύπτου με βαριά πλήγματα, τα οποία χωρίς αμφιβολία παρέλυσαν το έθνος για πολλές δεκαετίες. Όχι μόνον υπέστησαν σοβαρές ζημίες τα κτήνη και οι εσοδείες από μια σειρά συμφορών, αλλά και τα πρωτότοκα κάθε οίκου και κάθε κτήνους εσφάγησαν από τον άγγελο του Ιεχωβά, και τελικά το άνθος των πολεμιστών της Αιγύπτου μαζί με τους ίππους και τις άμαξές των κατεποντίσθηκαν όταν επανήλθαν τα νερά της Ερυθράς θαλάσσης. Ο Ιεχωβά μπορούσε επομένως αληθινά να διακηρύξη: «Εγώ ανεβίβασα τον Ισραήλ εξ Αιγύπτου, και σας ηλευθέρωσα εκ χειρός των Αιγυπτίων.»—1 Σαμ. 10:18.

3. Ποια καλή ευκαιρία έθεσε ο Θεός ενώπιον του λαού Ισραήλ;

³ Τον τρίτο μήνα ύστερ’ από τη μεγάλη εκείνη απελευθέρωσι ο πρωτότοκος λαός του Ιεχωβά είχε στρατοπεδεύσει μπροστά στο Όρος Σινά, και μέσω του προφήτου του Μωυσέως ο Ιεχωβά τούς ανήγγειλε εκεί: «Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού, και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.» (Έξοδ. 19:4-6) Φαντασθήτε! Ένα έθνος ιερέων, και πρωτότοκο του Ιεχωβά, πράγμα που εσήμαινε ότι θ’ αποτελούσαν τους πρώτους από μια οικογένεια εθνών που επρόκειτο ν’ αποκτήση ο Ιεχωβά! Και αυτός ο ειδικός «υιός» θ’ αποτελούσε μια υψηλή διάκρισι ως ένα ιερατικό έθνος το οποίον στον ωρισμένο καιρό θα μπορούσε να έχη το προνόμιο ν’ αντιπροσωπεύη ενώπιον του Ιεχωβά όλους τους άλλους εθνικούς ομίλους. Αυτό το άγιο έθνος επρόκειτο να είναι κληρονόμος των ευλογιών του Ιεχωβά με μια ειδική έννοια, έτσι ώστε μέσω αυτού τα οφέλη θα μπορούσαν να διαβιβάζωνται σ’ όλους τους άλλους λαούς σύμφωνα με την υπόσχεσι του Θεού στον πιστό Αβραάμ.—Γεν. 22:18.

4. Με ποιες προμήθειες, έκαμε διευθετήσεις ο Ιεχωβά να ενώση τις φυλές του Ισραήλ σ’ ένα θεοκρατικό έθνος;

⁴ Με ενθουσιασμό, συνεπώς, προχωρούμε να εξετάσωμε πώς ο Θεός άρχισε να πολιτεύεται μ’ αυτό το έθνος, το οποίο ευαρεστήθηκε να προορίση ως πρωτότοκό του. Από ένα χαλαρό σύνδεσμο φυλετικών ομάδων τώρα είχαν γίνει ένα έθνος με θεοκρατική διακυβέρνησι, διακυβέρνησι του Θεού. Για την προώθησι αυτού του σκοπού, είχε γίνει ειδική διευθέτησις για ένα σύστημα εθνικής λατρείας. Στις απαιτήσεις της αγνής οικογενειακής λατρείας, με τις οποίες ήσαν ήδη εξοικειωμένοι μέσω οδηγιών των πιστών πατριαρχών, επρόκειτο τώρα να προστεθούν ωρισμένες νέες και μοναδικές μορφές, δηλαδή, ένας άγιος τόπος κεντρικής λατρείας, ένα ιερατείο, και οδηγίες, από τις οποίες θα καθωδηγείτο η αγνή εθνική λατρεία του μεγάλου Ελευθερωτού των Ιεχωβά.

5. Γιατί έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι οι λεπτομέρειες της κατασκευής της σκηνής στην έρημο θα ήσαν σπουδαίες;

⁵ Το υπόδειγμα, που ακολούθησε ο Μωυσής στην κατασκευή ενός φορητού ναού ή αγίου τόπου, δεν εβασίζετο σε κάτι που ο προφήτης εκείνος είχε ιδεί στην Αίγυπτο. Είχε δοθή σ’ αυτόν από τον Ιεχωβά, διότι ο αγγελικός αγγελιαφόρος του Θεού έδωσε την εξής συμβουλή στον Μωυσή: «Και πρόσεχε να κάμης κατά τον τύπον αυτών τον δειχθέντα εις σε επί του όρους.» Εξαιτίας τούτου ήταν βέβαιο ότι οι λεπτομέρειες αυτού του υποδείγματος συνεδέοντο με βαθιές και σημαντικές έννοιες για το μέλλον, ιδιαιτέρως όταν γνωρίζωμε ότι αυτή η σκηνή δεν ήταν παρά μια προσωρινή προμήθεια για την περίοδο των ταξιδιών των καθώς επορεύοντο προς τη γη που ήταν υποσχεμένη στον προπάτορά των Αβραάμ.—Έξοδ. 25:40.

6. Περιγράψτε την κατασκευή και την επίπλωσι της σκηνής.

⁶ Τα παραπετάσματα κρεμασμένα σε πασσάλους γύρω από την αυλή της σκηνής χώριζαν τον άγιο εκείνο τόπο από τις κατασκηνώσεις των Ισραηλιτών που τον περιέβαλλαν. Αυτή η ιδία η σκηνή ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη, το ένα από τα οποία είχε σχήμα ακριβούς κύβου. Αυτό ήταν το εσώτερο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων. Ήταν προφυλαγμένο από το προηγούμενο διαμέρισμα μ’ ένα παραπέτασμα θαυμασίως κεντημένου υφάσματος. Πίσω από το παραπέτασμα αυτό δεν υπήρχε παρά ένα μόνο έπιπλο, η κιβωτός του μαρτυρίου, με το κάλυμμά της από συμπαγή χρυσό πολύπλοκα επεξειργασμένο σε σχήμα θρόνου επισκιασμένο από χερουβείμ με τις πτέρυγες των ανοικτές. Μέσα στην ίδια την Κιβωτό υπήρχαν οι πλάκες του Δεκάλογου που είχαν γραφή με τον δάκτυλο του Θεού, και, αργότερα, ένα δείγμα του μάννα που προήρχετο από τον ουρανό σε χρυσό αγγείο, καθώς και η ράβδος της αμυγδαλής, η οποία πιστοποιούσε την εκλογή από τον Θεό του οίκου του Ααρών για το ιερατείο στον Ισραήλ. Στο πρόσθιο διαμέρισμα υπήρχε μια τράπεζα για τον άρτο της προθέσεως, μια λυχνία από χρυσό και ένα θυσιαστήριον θυμιάματος. Εμπρός από τη σκηνή υπήρχε ένας μεγάλος χάλκινος νιπτήρ, ενώ μεταξύ αυτού και της πύλης της αυλής υπήρχε το μεγάλο θυσιαστήριο για τις θυσίες. Είτε το έθνος ήταν στρατοπεδευμένο είτε ευρίσκετο σε πορεία, αυτόν τον άγιο τόπο λατρείας τον εχειρίζετο αποκλειστικά ένα ιερατείο που είχε ειδικά εκλεγή και αγιασθή.—Έξοδος κεφάλαια 25, 26, 27.

ΕΝΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ

7. Με ποιους τρόπους είχε ιδιαιτέρως ευλογηθή και τιμηθή από τον Ιεχωβά η φυλή του Λευί;

⁷ Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον μεσίτη του Μωυσή να διαμοφώση ένα ιερατείο το οποίο θα ήταν αντιπροσωπευτικό ολοκλήρου του έθνους. Ο Ααρών και οι άρρενες απόγονοί του είχαν εκλεγή ως μια ειδική ιερατική οικογένεια, μέσω της οποίας θα εξησφαλίζετο μια διαδοχή αρχιερέων. Στο παρελθόν, κάτω από τις πατριαρχικές προμήθειες, οι πρωτότοκοι γυιοί ήσαν σε θέσι να ενεργούν ως ιερείς, ο καθένας για τον αντίστοιχο οικογενειακό του όμιλο. Τώρα, όμως, ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αντικαταστήση ολόκληρη η φυλή του Λευί τα πρωτότοκα ολοκλήρου του Ισραήλ, και επρόκειτο να διαμορφωθή ως η εκκλησία ή φυλή των πρωτοτόκων κάτω από την κατεύθυνσι της οικογενείας του Ααρών. (Αριθμ. 3:41) Ο προπάτωρ των Λευί είχε αναμιχθή μαζί με τον Συμεών σε αλαζονική και εκδικητική βία, για την οποία επρόκειτο να υποφέρουν. Εν τούτοις, όταν ο Μωυσής εκάλεσε εθελοντάς να υπηρετήσουν ως εκτελεσταί εναντίον των ομοίων με αυτούς Ισραηλιτών οι οποίοι ήσαν πείσμονες και ειδωλολάτραι, η φυλή του Λευί ανταποκρίθηκε αμέσως. Ιδέτε, τώρα, πώς ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε θαυμασίως! Ως φυλή είχαν τώρα το προνόμιο ν’ αναλάβουν υπό τον Ααρών την ηγεσία στα ζητήματα της λατρείας, ακριβώς όπως έκαναν οι πιστοί πρωτότοκοι γυιοί η κληρονόμοι κάτω από τα πατριαρχικά έθιμα.—Γεν. 49:5-7· Έξοδ. 32:25-29· Αριθμ. 3:5-51.

8. Πώς απεδείχθη ότι το Λειτούργημα του Ααρών ήταν ζωτικό στην προμήθεια του Θεού για τον λαό Ισραήλ;

⁸ Ο Ααρών ήταν εκείνος, ο οποίος είχε εκλεγή από τον Ιεχωβά για να είναι αρχιερεύς και να έχη την κυρία ευθύνη για την ορθή λατρεία ενός λαού, ο οποίος ώφειλε ν’ αγωνίζεται για να φανή άξιος του διορισμού του ως ‘αγίου έθνους.’ Σημειώστε πώς αυτή η ευθύνη ετονίσθη από ωρισμένες λεπτομέρειες της στολής του αρχιερέως: «Και ο Ααρών θέλει βαστάζει τα ονόματα των υιών Ισραήλ εν τω περιστηθίω της κρίσεως επί της καρδίας αυτού, όταν εισέρχηται εις το Άγιον, εις μνημόσυνον ενώπιον του Ιεχωβά διαπαντός. Και θέλεις βάλει εις το περιστήθιον της κρίσεως το Ουρίμ και το Θουμμίμ, και θέλουσιν είσθαι επί της καρδίας του Ααρών, όταν εισέρχηται ενώπιον του Ιεχωβά· και ο Ααρών θέλει βαστάζει την κρίσιν των υιών Ισραήλ επί της καρδίας αυτού ενώπιον του Ιεχωβά διαπαντός. Και [η μίτρα ειδικά επιχρυσωμένη στερεωμένη στο πρόσθιο μέρος της] θέλει είσθαι επί του μετώπου του Ααρών, δια να σηκόνη ο Ααρών την ανομίαν των αγίων πραγμάτων, τα οποία οι υιοί του Ισραήλ θέλουσιν αγιάζει εις πάσας αυτών τας αγίας προσφοράς· και θέλει είσθαι διαπαντός επί του μετώπου αυτού, δια να ήναι δεκταί ενώπιον του Ιεχωβά.» (Έξοδ. 28:29, 30, 38, ΜΝΚ) Σ’ όλα αυτά μπορούμε να ιδούμε ότι η έμφασις τίθεται στην ανάγκη για εξαγνισμό της λατρείας του λαού, διότι άλλως θα επήρχετο εναντίον των με φλογερή εκτέλεσι της οποίας θα ήσαν άξιοι λόγω της αμαρτωλής των καταστάσεως.

ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

9. Ποια βήματα έλαβε ο Μωυσής σχετικά με την εγκαθίδρυσι του τυπικού ιερατείου;

⁹ Το εικοστό ένατο κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου παραθέτει τις οδηγίες για την εγκαθίδρυσι του Ααρωνικού ιερατείου, και το όγδοο κεφάλαιο του βιβλίου Λευιτικόν αφηγείται την τελική εκτέλεσι των απαιτήσεων του Ιεχωβά σχετικά με αυτό. Όλος ο Ισραήλ εκλήθη να παραστή μάρτυς της τελετής στην είσοδο της αυλής. Ο Μωυσής πρώτα έλουσε τον Ααρών και τους τέσσερες γυιούς του και κατόπιν εφόρεσε στον Ααρών τη διακριτική ιερατική στολή. Κατόπιν έλαβε ολίγο έλαιον του χρίσματος κι ερράντισε με αυτό τη σκηνή και τα έπιπλα και σκεύη της. Τελικά έχυσε ολίγο έλαιον επάνω στην κεφαλή του Ααρών. Κατόπιν ο Μωυσής εφόρεσε στους υιούς του Ααρών τα ιερατικά των ενδύματα. Ακολούθησε η θυσία ενός νεαρού μόσχου και δύο κριών, και σε κάθε περίπτωσι ο Ααρών και οι υιοί του έθεταν πρώτα τα χέρια των επάνω στις κεφαλές των ζώων, τα οποία εφέροντο για τη σφαγή. Πράγματι, αυτό ήταν μια μαρτυρία εκ μέρους των ότι τα ζώα εκείνα υποκαθιστούν αυτούς τους ιδίους, κι έτσι η ιδιαίτερη διάθεσις των ζώων εκείνων θα ήταν ενδεικτική του καθαρισμού των από αμαρτία και καταδίκη ενώπιον του Θεού, και αυτό θα κατέληγε στο να είναι αυτοί ένα άγιο, καθαρό ιερατείο άξιο να χρησιμοποιήται στην ιερατική υπηρεσία του Ιεχωβά.

10. Εξηγήστε (α) πώς εχρησιμοποιούντο τα διάφορα μέρη του μόσχου της προσφοράς περί αμαρτίας. (β) πώς χρησιμοποιούσαν τον πρώτο κριό, και (γ) πώς εχρησιμοποιείτο ο κριός της καθιερώσεως.

¹⁰ Ο νεαρός μόσχος εσφάζετο και το αίμα του ερραντίζετο επάνω στο θυσιαστήριο και εχύνετο γύρω στη βάσι του ως ένας ειδικός αγιασμός αυτής της αγίας «τραπέζης» επάνω στην οποία θα κατηναλίσκοντο από το πυρ οι μέλλουσες προσφορές στον Ιεχωβά. Το στέαρ των εντοσθίων του μόσχου μαζί με τους νεφρούς του και τον λοβόν του ήπατος εκαίοντο κατόπιν επάνω στο θυσιαστήριο, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της σαρκός του καθώς και το δέρμα του και η κόπρος του εκαίοντο έξω από το στρατόπεδο. Ο πρώτος κριός εσφάζετο κατόπιν και το αίμα του ερραντίζετο επάνω στο θυσιαστήριο, και κατόπιν ολόκληρο το ζώον εκαίετο ως ολοκαύτωμα επάνω στο θυσιαστήριο. Τον δεύτερο κριό τον μετεχειρίζοντο διαφορετικά. Ένα μέρος από το αίμα του το άλειφε ο Μωυσής στον λοβό του δεξιού αυτιού, στο μεγάλο δάκτυλο του δεξιού ποδιού και στον αντίχειρα του δεξιού χεριού του Ααρών και των τεσσάρων υιών του. Οι παχιές μερίδες και το δεξί πόδι ετίθεντο κατόπιν επάνω στα χέρια αυτών των πέντε ανδρών και εκινούντο ενώπιον του Ιεχωβά ως κινητή προσφορά. Κατόπιν ο Μωυσής ελάμβανε αυτές τις μερίδες και τις έκαιε επάνω στο θυσιαστήριο ως προσφορά καθιερώσεως. Η μερίδα του στήθους της εκλογής εκινείτο ενώπιον του Ιεχωβά από τον ίδιο τον Μωυσή και κατόπιν ετρώγετο από τον Μωυσή ως μερίδα του από αυτή την ειδική προσφορά.

11. Ποιες περαιτέρω οδηγίες διευθέτησε ο Μωυσής να εκτελεσθούν για την τελετή της καθιερώσεως;

¹¹ Ο Μωυσής ελάμβανε τότε λίγο χριστήριο έλαιον αναμειγμένο με αίμα από την προσφορά ολοκαυτώματος στο θυσιαστήριο και με αυτό ερράντιζε τον Ααρών και τους γυιούς του κι επάνω στα ενδύματά των. Κατόπιν τους έδινε οδηγίες να βράσουν τα μέρη που απέμεναν από τον κριό της καθιερώσεως και να τα φάγουν ως κάτι άγιον στην είσοδο της σκηνής του μαρτυρίου. Εκεί έπρεπε να εξακολουθούν να είναι σε υπηρεσία, ημέρα και νύχτα, επτά ημέρες εν όλω, τηρώντας την υποχρεωτική φρουρά του Ιεχωβά. Κάθε μια από τις επόμενες έξη ημέρες έπρεπε να προσφέρεται ένας ακόμη μόσχος ως προσφορά περί αμαρτίας. Έτσι εχρειάζοντο επτά ημέρες για να γεμίσουν τα χέρια αυτού του τυπικού ιερατείου με εξουσιοδότησι και ευπρόσδεκτη κατάστασι εμφανίσεως ενώπιον του Ιεχωβά υπέρ του έθνους Ισραήλ.

12. Δώστε περιγραφή της εκλογής των Λευιτών ως βοηθών για το Ααρωνικό ιερατείο.

¹² Εφόσον έπρεπε ν’ αναμένεται ότι τα μέλη αυτού του πολυαρίθμου έθνους θα προσήρχοντο με τις προσωπικές και φυλετικές προσφορές των τώρα που υπήρχε ένα εξουσιοδοτημένο ιερατείο, κατέστη σαφής η ανάγκη ενός μεγάλου σώματος καταλλήλως διωρισμένων βοηθών του ιερατείου. Ο Μωυσής κατευθύνθηκε να ικανοποιήση αυτή την ανάγκη με μια τυπική τελετή, η οποία περιγράφεται για μας στο όγδοο κεφάλαιο του Γραφικού βιβλίου των Αριθμών. Σ’ αυτή την περίπτωσι εφέροντο μπροστά τα εκλέξιμα άρρενα μέλη της φυλής του Λευί, και ο λαός, προφανώς μέσω των αντιπροσωπευτικών αρχηγών των, έθεταν τα χέρια των στις κεφαλές των Λευιτών. Οι Λευίται ωδηγούντο τότε να κινηθούν ενώπιον του Ιεχωβά ως μια κινητή προσφορά από τους υιούς Ισραήλ. Κατόπιν εφέροντο δύο νεαροί μόσχοι, και οι Λευίται έθεταν επάνω σ’ αυτούς τα χέρια των, οπότε οι μόσχοι εσφάζοντο, ο ένας ως προσφορά περί αμαρτίας και ο άλλος ως ολοκαύτωμα. Η σημασία αυτής της παρουσιάσεως των Λευιτών και η αποδοχή των από τον Ιεχωβά αναφέρεται στους λόγους του αγγέλου του Θεού στον Μωυσή: «Και έλαβον τους Λευίτας αντί πάντων των πρωτοτόκων των υιών Ισραήλ. Και έδωκα τους Λευίτας δώρον εις τον Ααρών, και εις τους υιούς αυτού, εκ μέρους των υιών Ισραήλ, δια να υπηρετώσι την υπηρεσίαν των υιών Ισραήλ εν τη σκηνή του μαρτυρίου, και δια να κάμνωσιν εξιλέωσιν υπέρ των υιών Ισραήλ· δια να μη είναι πληγή επί τους υιούς Ισραήλ, εάν πλησιάσωσιν οι υιοί Ισραήλ εις τα Άγια.»—Αριθμ. 8:18, 19.

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΥΠΙΚΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

13. Ποιες διατάξεις επρόκειτο να εφαρμοσθούν στο Ιερατείο του Ααρών;

¹³ Απητείτο από τους ιερείς και τους Λευίτας να τηρούν προσωπική, σαρκική καθαριότητα, να επιβλέπουν τις προσφορές του λαού, να εκτελούν όλες τις υπηρεσίες του αγιαστηρίου και να επιβλέπουν την αυστηρή τήρησι του νόμου του Θεού μεταξύ του λαού. Οι ιερείς, οι οποίοι ιερουργούσαν, ώφειλαν να είναι χωρίς ελάττωμα ή κηλίδα οποιουδήποτε είδους. Δεν έπρεπε να βρεθούν κάτω από ζυγό γάμου με μια ξένη ή με μια ακατάλληλη Ισραηλίτιδα κόρη. Δεν έπρεπε να πίνουν κανένα οινοπνευματώδες ποτό ενόσω υπηρετούσαν στη σκηνή. Ήσαν υπεύθυνοι να ηχούν τις άγιες σάλπιγγες, για να δίνουν έτσι συγκεκριμένη ηγεσία στο λαό, είτε για το ζήτημα της στρατοπεδεύσεως ή της διαλύσεως του στρατοπέδου, για διεξαγωγή μάχης ή εορτασμού κάποιας ειδικής εορτής για τον Ιεχωβά. Σε κανένα Λευίτη δεν έπρεπε να δοθή οποιαδήποτε κληρονομιά γης όταν θα έφθαναν στη γη Χαναάν. Αντιθέτως θα τους εδίδοντο τόποι κατοικίας σε σαράντα οκτώ πόλεις, οι οποίες ευρίσκοντο σε στρατηγικά σημεία σ’ όλη τη γη, η οποία είχε παραχωρηθή στις διάφορες φυλές, Μ’ αυτό τον τρόπο εξεπληρώθη η προηγουμένη εντολή του Ιεχωβά ότι έπρεπε να είναι διασκορπισμένοι στον Ισραήλ, αλλά ταυτοχρόνως ο Ιεχωβά φρόντισε ώστε εκείνοι οι οποίοι μπορούσαν να επιβλέπουν την αγνή λατρεία να είναι παρόντες στα τεμάχια της γης κάθε φυλής.—Αριθμ. 10:1-10· Λευιτικόν κεφ. 21· Αριθμ. 35:6· Γεν. 49:5, 7.

14. (α) Ποιες ήσαν μερικές προσφορές που εφέροντο στη σκηνή του μαρτυρίου; (β) Τι ήταν μοναδικό όσον αφορά τις θυσίες της ημέρας του εξιλασμού;

¹⁴ Εκπαίδευσις είχε δοθή μέσω του Μωυσέως για τις διάφορες προσφορές οι οποίες θα εφέροντο στη σκηνή του μαρτυρίου, μερικές δε από αυτές ήσαν προσφορές της συναγωγής και μερικές ήσαν οικογενειακές ή προσωπικές προσφορές· ή προσφορές περί αμαρτίας για αμαρτήματα που διεπράχθησαν, προσφορές ενοχής σχετικά με ενοχή η οποία θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να βαρύνη εκείνους οι οποίοι προσέφεραν· εκούσιες προσφορές ευχαριστίας και προσφορές που εγίνοντο στις περιπτώσεις που εγίνετο κάποια ευχή ενώπιον του Ιεχωβά. (Βλέπε Λευιτικόν, κεφάλαια 1 έως 7.) Κατόπιν μια φορά τον χρόνο, υπήρχε η ημέρα των θυσιών του εξιλασμού, οι οποίες προσεφέροντο τη δεκάτη ημέρα του εβδόμου μηνός. Αυτό συνέβαινε όταν επρόκειτο να λάβη χώρα ένας ειδικός εκ νέου καθαρισμός και αγιασμός ολοκλήρου της διευθετήσεως της σκηνής, ωσάν να ητοιμάζετο από την αρχή πάλι το έθνος για ένα άλλο έτος στη διάρκεια του οποίου θα μπορούσαν να εξακολουθούν να αισθάνωνται μαζί του την παρουσία και την εύνοια του Ιεχωβά. (Λευιτικόν κεφ. 16) Αυτή ήταν η μια ημέρα κάθε έτος, οπότε ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων με την προσφορά του αίματος του εξιλασμού. Προτού το πράξη αυτό, ώφειλε να βεβαιωθή ότι κανένας υφιερεύς δεν ήταν παρών στο πρόσθιο διαμέρισμα της σκηνής, και ότι αυτά τα Άγια των Αγίων είχαν γεμίσει από τον καπνόν του θυμιάματος.

15. Ποιους νόμους έδωσε στο λαό, και ποιοι είχαν μεγάλη ευθύνη για την κατάλληλη τήρησί των;

¹⁵ Είχε γίνει, επίσης, προμήθεια και άλλων νόμων, σχετικών με την αγνή λατρεία ολοκλήρου του έθνους, και έπρεπε και αυτοί να τίθενται σ’ εφαρμογή από το ιερατείο κάτω από την διεύθυνσι του αρχιερέως. Στέαρ και αίμα δεν έπρεπε να τρώγωνται επί ποινή θανάτου. Το στέαρ έπρεπε να καίεται επάνω στο θυσιαστήριο και ο καπνός του να είναι ως οσμή ευωδίας στον Ιεχωβά. Το αίμα, όταν δεν προσεφέρετο επάνω στο θυσιαστήριο, έπρεπε να χύνεται στη γη. Κάθε είδους σεξουαλική ακαθαρσία έπρεπε ν’ αποφεύγεται ή να εξιλεώνεται αμέσως με την αντίστοιχη θυσία ή να τιμωρήται με θάνατο. Η συκοφαντία, η αρπαγή, η προσφυγή σε κάθε είδους πνευματισμό, ήσαν ζητήματα που έπρεπε να ερευνηθούν και οι ένοχοι να τιμωρηθούν καταλλήλως. Ειδική προμήθεια είχε γίνει για περιπτώσεις ακουσίας μολύνσεως μέσω επαφής με νεκρό σώμα ή με άλλο ακάθαρτο πράγμα ή άτομο. Έτσι ο Ιεχωβά ετόνισε στους Ισραηλίτας πόσο ζωτικό ήταν να διατηρούν ένα καθαρό στρατόπεδο έτσι ώστε να μπορή αυτός να συνεχίζη να κατοική ανάμεσα των χωρίς να τους συμβή κακό.—Λευιτ. 3:17· Αριθμ. κεφ. 19

16. (α) Ως ποιο βαθμό είχε εκτιμηθή η προμήθεια του Θεού για τη διευθέτησι της σκηνής; (β) Ποια γεγονότα τονίζουν την αποτυχία του ιερατείου;

¹⁶ Έτσι ο Ιεχωβά επρομήθευσε με μεγάλες λεπτομέρειες ένα κεντρικό τόπο λατρείας, ένα ιερατείο αντιπροσωπευτικό ολοκλήρου του έθνους, και καταλλήλους νόμους και θυσίες. Αλλά ως ποιο βαθμό θα έδειχνε εκτίμησι σ’ αυτή τη στοργική προμήθεια ο λαός; Πόσο αυτή θα τους προσήγγιζε στον αγνό και άγιο Θεό; Ασφαλώς αυτό το Ααρωνικό ιερατείο εξακολούθησε επί πολλές εκατονταετηρίδες. Μέσ’ από τα χέρια του πέρασαν οι προσφορές της μιας γενεάς των Ισραηλιτών μετά την άλλη. Στον ωρισμένο καιρό τα μέλη του υπηρέτησαν στον μεγάλο ναό που είχε οικοδομήσει ο Σολομών στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Αλλά ο λαός συνεχώς ειλκύετο προς την ειδωλολατρία και τις ακάθαρτες ειδωλολατρικές πράξεις. Ακόμη και αυτό το αντιπροσωπευτικό ιερατείο απεδείχθη άπιστο! Πράγματι, λίγο ύστερ’ από την αρχική εκείνη καθιέρωσι οι γυιοί του Ααρών, Ναβάδ και Αβιούδ, υπέστησαν πύρινο θάνατο στη χείρα του Ιεχωβά διότι ετόλμησαν να εκτελέσουν λειτουργικά καθήκοντα μέσα στον άγιο τόπο της λατρείας του χωρίς να είναι εξουσιοδοτημένοι. Οι γυιοί του Ηλεί αργότερα παρουσίασαν ένα ακόμη απογοητευτικό παράδειγμα ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν άρπαγες και χρησιμοποιούσαν το άγιο λειτούργημα του ιερέως για να εξυπηρετούν τους δικούς των βέβηλους και ιδιοτελείς σκοπούς. Ο προφήτης Μιχαίας, ορθώς μπορούσε αργότερα να κατηγορήση τον Ισραήλ ότι ‘οι ιερείς αυτού διδάσκουσα επί μισθώ,’ και όχι από αγάπη για τον Ιεχωβά και τους ομοίους με αυτούς λάτρεις του.—Λευιτ. 10:1, 2· 1 Σαμ. 2:12-17· Μιχ. 3:11.

17. Υπήρξαν μερικά καλά παραδείγματα πιστότητας στο ιερατείον;

¹⁷ Υπήρξαν μερικά πιστά μέλη αυτού του ιερατείου, των οποίων το υπόμνημα λάμπει σε ζωηρή αντίθεσι με την πορεία των απίστων. Ο Φινεές, εγγονός του Ααρών, εξεδήλωσε αξιέπαινο ζήλο για την αγνή λατρεία, όταν ήταν ταχύς στο να θανατώση τον γυιό ενός Ισραηλίτου αρχηγού και μια ειδωλολάτριδα πριγκίπισσα διότι είχαν ενασχοληθή σε απηγορευμένες σεξουαλικές σχέσεις. Ο Ιεχωβά έδωσε σ’ αυτόν, ως ανταμοιβή, ‘διαθήκην ειρήνης,’ ‘διαθήκην ιερατείας αιωνίου [χρόνου απροσδιορίστου, ΜΝΚ].’ Η Ιωσαβεέθ, η οποία με θάρρος επροστάτευσε και καθωδήγησε τον νεαρό πρίγκιπα του Ιούδα Ιωάς, σώζοντας τον από τη δολοφονική εκστρατεία της ειδωλολάτριδος μάμμης του, Γοθολίας, προμηθεύει ένα ακόμη καλό παράδειγμα.—Αριθμ. 25:1-13· 2 Χρον. 22:11· 23:1-3.

18. Γιατί το τυπικό έθνος δεν απέκτησε τα προσόντα να γίνη ο «εκλεκτός» του Ιεχωβά;

¹⁸ Καθώς μελετούμε την μετέπειτα ιστορία του Ισραήλ, οφείλομε να παραδεχθούμε ότι το Ααρωνικό ιερατείο απέτυχε στο σύνολο να ανυψώση τις διάνοιες και τις καρδιές του λαού και να τις φέρη πλησιέστερα στον Θεό. Δεν απέτρεψε τα καταστρεπτικά κτυπήματα τα οποία επήλθαν δικαίως επάνω στο ναό και στην πόλι, στο ιερατείο και στο λαό, πρώτα το 607 π.Χ. και κατόπιν πάλι το 70 μ.Χ. Εφόσον το έθνος απέτυχε να υπακούση αυστηρώς στην φωνή του Σωτήρος των Ιεχωβά και να τηρήση τη διαθήκη του, δεν απέκτησαν τα προσόντα για να γίνουν ο «εκλεκτός» του από όλους τους λαούς της γης. Γι’ αυτό η καταδικαστική απόφασις του Ιεχωβά διεκηρύχθη από τον προφήτη του: «Επειδή συ απέρριψας την γνώσιν [του θελήματος μου], και εγώ απέρριψα σε, από του να ιερατεύης εις εμέ.»—Ωσηέ 4:6.

19, 20. (α) Ποια οφέλη προκύπτουν από το να γνωρίζωμε αυτή την πολιτεία με τον Ισραήλ; (β) Με ποιο τρόπο ο Ισραήλ είχε συμμετοχή στο εμπόδιο που υπάρχει επάνω σ’ όλα τα έθνη; (γ) Ποια αδυναμία ήταν ανάγκη να υπερνικηθή;

¹⁹ Ολόκληρη η διευθέτησις του αγίου τόπου, του ιερατείου και οι νόμοι ετόνιζαν, εν τούτοις, την ανάγκη κάποιας μεγαλυτέρας προμηθείας για την ανακούφισι των ανθρώπων από το φορτίο της αμαρτίας και για να τους φέρη σε πιο στενή επικοινωνία με τον άσπιλο Πατέρα στον ουρανό. Επίσης, εφόσον ο λαός του φυσικού Ισραήλ, ως έθνος, απέτυχε να γίνη το πρωτότοκο και ιερατικό έθνος του Ιεχωβά, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτός στον ωρισμένο καιρό θ’ απεκάλυπτε πώς ένα «έθνος άγιον» θα διεμορφώνετο, προς αίνον του και για την ευλογία όλων των οικογενειών της γης. Πρέπει, επίσης, να σημειωθή ότι εκείνες οι προμήθειες για εθνική λατρεία αφορούσαν πολύ τον εξωτερικό καθαρισμό και προσέφεραν πολύ λίγο εσωτερικό καθαρισμό για να μπορούν οι άνθρωποι ν’ απολαμβάνουν αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού. Όλοι οι λαοί, επομένως, περιλαμβανομένων και των Ισραηλιτών, εξακολουθούσαν να μοχθούν κάτω από το εμπόδιο μιας κακής συνειδήσεως, μιας συναισθήσεως ότι είναι ακάθαρτοι και γυμνοί στα όμματα του Θεού, και χωρίς κανένα άξιο και ικανό να παρουσιάση προς χάριν των μια αποτελεσματική προσφορά. Εκείνο το Ααρωνικό ιερατείο, με όλες τις υπηρεσίες του, δεν είχε παρά την «σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχόμενους.»—Εβρ. 10:1.

²⁰ Πώς, λοιπόν, κι επάνω σε ποια βάσι θα μπορούσαν να ελπίζουν ποτέ οι άνθρωποι να προσεγγίσουν τον Θεό του ουρανού, την Πηγή της ζωής, και ν’ απολαμβάνουν μαζί του μια σχέσι ανέφελη από κακή συνείδησι; Πώς θα μπορούσε να υπερνικηθή η μοιραία αδυναμία της ανθρωπίνης ατελείας, η οποία παρετηρήθη στον μεσίτη Μωυσή, στον αρχιερέα Ααρών και τους υφιερείς του, και σ’ όλους τους ανθρώπους; Ο Ιεχωβά ο ίδιος προμηθεύει την απάντησι που φέρνει ευτυχία, και αυτό θα το εξετάσωμε στο επόμενο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά.