Νεαρά Παιδιά Που Αγαπούν το Θεό

Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

● Μπορούν μικρά παιδιά να εννοήσουν και να εκτιμήσουν την σημασία της στοργικής υποσχέσεως του Θεού ν’ αναστήση τους νεκρούς; Μπορούν ν’ ασκήσουν πίστι σ’ αυτήν μ’ ένα νοήμονα τρόπο; Μια συγκινητική επιστολή από μια μητέρα δείχνει ότι μπορούν να το κάμουν αυτό πιο βαθιά από ό,τι μπορούν να φαντασθούν οι ενήλικοι. Γράφει αυτή η μητέρα:

«Θέλησα να σας γράψω με τη σκέψι ότι το γράμμα μου θα μπορούσε να ενθαρρύνη άλλους οι οποίοι έχουν μικρά παιδιά και οι οποίοι δαπανούν χρόνο για να τα διδάξουν τον Λόγο του Ιεχωβά. Μερικές φορές δεν είμεθα πολύ βέβαιοι για το πόσο ακριβώς συλλαμβάνουν οι μικρές των διάνοιες, αλλά όταν έλθη η κατάλληλη ώρα έχουν ισχυρή πίστι.

«Ομιλώ από τη δική μας πείρα με τη μικρή πενταετή κόρη μας. Πέθανε προσφάτως από λευχαιμία. Έζησε μόνο τρεις μήνες ύστερ’ από τα πρώτα συμπτώματα της ασθενείας της. Έπασχε από τον τύπο της ασθενείας αυτής στα οστά. Μολονότι προσπαθήσαμε να της το κρύψωμε, ήταν πολύ ζωηρή και δραστήρια. Τα ήξευρε όλα. Επανειλημμένως μας διεβεβαίωνε ότι δεν εφοβείτο να πεθάνη διότι εγνώριζε ότι θα εκοιμάτο και ότι ο Ιεχωβά θα την επανέφερε στη στιγμή, όπως το έλεγε η ιδία. Έλεγε: ‘Γνωρίζω ότι η παραμονή μου στον τάφο δεν θα φανή καθόλου μακρά. Θα είναι ακριβώς όπως αν πήγαινα να κοιμηθώ μια νύχτα και κατόπιν θα ξυπνήσω και η νέα τάξις του Ιεχωβά θα είναι παρούσα και θα μπορώ να παίξω με τα ζώα, και όλοι οι κακοί άνθρωποι δεν θα υπάρχουν πια.’

«Δεν μπορείτε να φαντασθήτε την ανακούφισι που μας έδινε να βλέπωμε μια τέτοια πίστι. Το πρωί της ημέρας που προηγήθηκε από τον θάνατο της, είπε: ‘Μη κλαις, Μαμά. Θα σε αναζητήσω στη νέα τάξι.’

«Μερικές φορές εμείς οι γονείς διερωτώμεθα πόσα μαθαίνουν, άρά γε, τα μικρά μας, αλλά όταν αντιμετωπίσουν δοκιμασία, ακόμη, και της πιο αυστηρής μορφής, αποδεικνύουν ότι είναι πράγματι τέκνα τα οποία είναι ‘άγια’. (1 Κορ. 7:14) Πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, και πόσο καλός και αξιοθαύμαστος είναι ο Μεγάλος Θεός μας για να μας δώση αυτή τη θαυμασία ελπίδα της αναστάσεως!»

ΕΝΑΣ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΗΡΥΞ

● Οι Χριστιανοί γονείς ενδιαφέρονται πολύ για την πνευματική ευημερία των τέκνων των. Από τη νηπιακή ηλικία τα εκπαιδεύουν στοργικά στην αγνή λατρεία του Θεού. Το πόσο ακριβώς τα παιδιά απορροφούν από αυτή τη Χριστιανική εκπαίδευσι μπορεί ν’ αποδειχθή από την εξής πείρα που είχαν οι γονείς μιας μικρής κόρης:

«Ένα πρωί, ύστερ’ από το πρόγευμα, η πιο μικρή μου θυγατέρα ήλθε στην κουζίνα με μια τσάντα για περιοδικά και δύο προσωπικές Γραφές των παιδιών και ανήγγειλε: ‘Μαμά, πηγαίνω να κηρύξω από σπίτι σε σπίτι.’ Τα παιδιά μου προσποιούνται πάντα ότι διεξάγουν Γραφικές μελέτες, ότι παρευρίσκονται σε συναθροίσεις στις Αίθουσες Βασιλείας ή κάνουν το ένα στο άλλο παρουσιάσεις περιοδικού όπως γίνεται στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Η σύζυγος μου συνεφώνησε ότι αυτό ήταν καλό και της είπε να μην απομακρυνθή από την αυλή.

«Ύστερ’ από λίγη ώρα, η σύζυγος μου παρετήρησε ότι η μικρούλα δεν ήταν στην αυλή μαζί με τ’ άλλα παιδιά. Νομίζοντας ότι ήταν στο μπροστινό μέρος του σπιτιού, την φώναξε, και η κυρία, τον διπλανού σπιτιού άνοιξε την πόρτα της και είπε: ‘Η κορούλα σας ήταν ακριβώς εδώ πριν από δέκα λεπτά λέγοντας ότι ήταν ιεραπόστολος και ρωτούσε να μάθη αν ήθελα μια Γραφή.’ Είναι, προφανές ότι, εφόσον δεν μπορούσε να φθάση το μέρος που ήσαν τα περιοδικά στο σπίτι μας, είχε την ετοιμότητα να κάνη το επόμενο καλό πράγμα, να χρησιμοποιήση τις προσωπικές Γραφές.

«Τώρα η σύζυγός μου αντελήφθη ότι η κόρη μου δεν έπαιζε αλλά είχε πράγματι πάει για κήρυγμα. Προχωρώντας στην ανηφοριά του δρόμου, συνήντησε μια άλλη κυρία που εργαζόταν στην αυλή και η οποία την επεβεβαίωσε ότι η κορούλα μας είχε πάει και σ’ αυτήν. Η κυρία είπε: ‘Ναι, η κορούλα σας ήλθε εδώ και με ρώτησε αν εγνώριζα ποιος είναι ο Ιεχωβά Θεός. Όταν απήντησα, Ναι, μου προσέφερε μια Γραφή.’ Προχωρώντας ακόμη, μια άλλη οικοδέσποινα, απέδειξε ότι η σύζυγος μου ερευνούσε στον ορθό δρόμο, διότι είπε ότι η κόρη μου πήγε και σ’ εκείνη και της είπε ότι εκτελούσε το έργον του Κυρίου.

«Η δραστήρια μικρή μας κήρυξ είχε προφανώς κάμει μερικές σκέψεις επάνω στις οδηγίες που τις δίναμε για την υπακοή στον Ιεχωβά πρώτα στο κάθε τι. Αυτό το ενσταλάζαμε στα παιδιά μας με το να τα ρωτούμε συχνά. Αν ο Ιεχωβά σας πη να κάμετε κάτι και ο Μπαμπάς σας πη να κάμετε κάτι διαφορετικό, σε ποιόν θα υπακούσετε;’ Αυτά απαντούν, ‘Θα κάνωμε ό,τι λέγει ο Ιεχωβά.’ Αυτό θέτει στις μικρές καρδιές των μια επιθυμία να υπηρετούν τον Ιεχωβά και να αισθάνωνται μια ώθησι να κάνουν το θέλημά του. Η μικρή μας κήρυξ επρόσεξε ότι ο Ιεχωβά λέγει να βγούμε και να κηρύξωμε, ενώ η Μαμά και ο Μπαμπάς λέγουν να παραμείνουν στην αυλή. Εφόσον δεν μπορείτε να μιλήσετε σε πολλούς ανθρώπους στην αυλή, έκαμε αυτό που ενόμιζε ότι θα ευαρεστούσε τον Ιεχωβά, και βγήκε με πιο καλές διαθέσεις. Από εκείνη τη στιγμή η σύζυγος μου είχε αρχίσει ν’ ανησυχή πραγματικά, διότι, κατοικούμε σ’ ένα πολυάσχολο δρόμο, και μαζί της ενώθηκαν στην έρευνα η θεία μου και ο θείος μου. Εφόσον δεν μπορούσαν να την βρουν, επέστρεψαν σπίτι με τη σκέψι να ειδοποιήσουν την αστυνομία.

«Μόλις μπήκαν στην είσοδο του κήπου, ποιος άλλος νομίζετε ότι περίμενε όλους με υπομονή παρά η μικρή μου κόρη. Επί τέλους, είχε κάμει ό,τι πίστευε ότι ο Ιεχωβά ήθελε από αυτή να κάμη, και επέστρεψε σπίτι. Όταν εγώ επέστρεψα σπίτι, εφηρμόσθη πειθαρχία και εδόθη, επίσης, ενθάρρυνσις για να μη αναχαιτισθή ο ζήλος της. Προσπάθησα να την κάμω να σκεφθή λογικά και με προσοχή της εξήγησα ότι δεν έπρεπε ποτέ να βγαίνη στο δρόμο μόνη, διότι, διέτρεχε κίνδυνο εξαιτίας της ηλικίας της. ‘Αλλά, Μπαμπά, δεν ήμουν μόνη’ απήντησε με ειλικρίνεια.

«‘Δεν ήσουν μόνη;’ ρώτησα.

«‘Όχι, ξέρεις ήταν μαζί μου ο Γιαννάκης και του έδειχνα πώς να πηγαίνη κι αυτός από σπίτι σε σπίτι’, είπε χαρούμενα. Αυτή πρέπει να ήταν μια νέα πείρα για τον Γιαννάκη, διότι αυτός είναι από Καθολική οικογένεια. Παρά την ηλικία της, η κορούλα μας ήθελε να υπηρετήση τον Ιεχωβά και εξεπαίδευε, επίσης, κάποιον άλλο να κάνη το ίδιο. Τώρα εκτιμά την ανάγκη να την συνοδεύη κάποιος, διότι μόλις έχει κλείσει το πέμπτο έτος της ηλικίας της.»