Ποίος Είναι ο Θεός;

Η ΑΝΑΓΚΗ που έχει ο άνθρωπος για τον Θεό και τη βοήθειά του δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη από τώρα. Η ζωή μας εξαρτάται από το να τον γνωρίζωμε. Αλλά, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, υπάρχει μεγάλη σύγχυσις όσον αφορά το ποιος είναι αυτός, διότι σήμερα, καθώς και στο παρελθόν, υπάρχουν πολλοί θεοί οι οποίοι λατρεύονται σε διάφορες χώρες. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή καθιστά σαφές ότι, υπάρχει μόνο ένας αληθινός Θεός. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέγει: «Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί·) αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα.»​—1 Κορ. 8:5, 6.

Για να διακρίνεται από τους ψευδείς θεούς, ο αληθινός Θεός έχει δώσει στον εαυτό του ένα προσωπικό όνομα. Αυτό τον ξεχωρίζει απ’ όλους τους άλλους. «Δεν είναι ‘Θεός’ το όνομά του;» πιθανόν να ρωτήσουν μερικοί. Όχι, διότι «Θεός» είναι απλώς τίτλος, ακριβώς όπως «Πρόεδρος,» «Βασιλεύς» και «Δικαστής» είναι τίτλοι. Το προσωπικό όνομα του Θεού μάς γνωστοποιείται μέσω του Λόγου του, της Αγίας Γραφής, και το όνομα αυτό είναι ΙΕΧΩΒΑ. Σε πολλές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής αυτό το όνομα συναντάται στον Ψαλμό 83:18, όπου διαβάζομε (ΚΕΜ): «Και ας γνωρίσωσιν οι άνθρωποι ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο ύψιστος επί πάσαν την γην.»

Επίσης, σχεδόν σ’ όλες τις μεταφράσεις το όνομα συναντάται στην Αποκάλυψι 19:1-6 ως μέρος της εκφράσεως «Αλληλούια» ή «Αλλελουγιάχ.» Αυτό σημαίνει «αινείτε τον Γιάχ» (μία συντετμημένη μορφή του Ιεχωβά). Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1910, Τόμ. VIII, σελ. 329) λέγει γι’ αυτό το Θείον Όνομα: «Ιεχωβά, το κύριον όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.» Εν τούτοις, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ μια πρόσφατη Καθολική μετάφρασις, χρησιμοποιεί κανονικά το όνομα «Γιαχβέ,» όπως το χρησιμοποιούν πολλές άλλες μεταφράσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το όνομα του Θεού αναφέρεται χιλιάδες φορές στην Εβραϊκή, τη γλώσσα στην οποία έχει γραφή το μεγαλύτερο μέρος των πρώτων τριάντα εννέα βιβλίων που αποτελούν τις σύγχρονες Γραφές μας, με τα τέσσερα Εβραϊκά γράμματα ΓΧΒΧ. Στους αρχαίους χρόνους η Εβραϊκή γλώσσα εγράφετο χωρίς φωνήεντα και ο αναγνώστης προσέθετε τα φωνήεντα καθώς διάβαζε τις λέξεις. Έτσι, το πρόβλημα είναι ότι σήμερα δεν μπορούμε να γνωρίζωμε ακριβώς ποια φωνήεντα χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι μαζί με τα σύμφωνα ΓΧΒΧ. Πολλοί λόγιοι πιστεύουν ότι το όνομα επροφέρετο «Γιαχβέχ,» αλλά η μορφή «Ιεχωβά» υπήρξε σε χρήσι επί πολλούς αιώνες και είναι ευρύτατα γνωστή.

Επειδή υπάρχει αβεβαιότης όσον αφορά την ακριβή προφορά του προσωπικού ονόματος του Θεού, μερικοί κληρικοί λέγουν ότι δεν πρέπει να το χρησιμοποιήτε καθόλου, αλλά αντιθέτως να λέτε απλώς «Θεός» ή «ο Κύριος.» Εν τούτοις, δεν επιμένουν στο ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήτε τα ονόματα «Ιησούς» και «Ιερεμίας.» Κι εν τούτοις αυτές οι συνήθως χρησιμοποιούμενες προφορές διαφέρουν πολύ από τις Εβραϊκές προφορές «Γεσούα» και «Γιρμιάχ.» Το ζωτικό σημείο δεν είναι ποιά προφορά χρησιμοποιείτε για το Θείον όνομα, είτε «Γιαχβέχ,» «Ιεχωβά,» ή κάποια άλλη, εφόσον αυτή η προφορά είναι η συνήθης στη γλώσσα σας. Εκείνο που είναι εσφαλμένο είναι το να παραλείπετε να χρησιμοποιήτε αυτό το όνομα. Γιατί;

Διότι εκείνοι οι οποίοι δεν το χρησιμοποιούν δεν μπορούν να καταταχθούν μαζί μ’ εκείνους τους οποίους λαμβάνει ο Θεός για να είναι ‘λαός δια το όνομα αυτού.’ (Πράξ. 15:14) Οφείλομε όχι μόνο να γνωρίζωμε το όνομα του Θεού αλλά να το τιμούμε και να το αινούμε ενώπιον άλλων, όπως το αινούσε ο Υιός του Θεού όταν ήταν στη γη. Εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» Και σε προσευχή προς τον Πατέρα του είπε: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου.»​—Ματθ. 6:9· Ιωάν. 17:6, 26.

ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΩΜΕ ΑΥΤΟΝ ΜΟΝΟ

Τι μας λέγει η ιδία η Γραφή για τον Θεό; Μας λέγει ότι «ο Θεός είναι Πνεύμα.» (Ιωάν. 4:24) Ένα πνεύμα δεν αποτελείται από σάρκα και αίμα, ούτε από άλλες υλικές ουσίες οι οποίες μπορούν να είναι ορατές ή αισθητές από τις ανθρώπινες αισθήσεις. (1 Κορ. 15:44, 50) Έτσι, ανθρώπινα μάτια δεν έχουν ιδεί ποτέ τον Θεό, όπως βεβαιώνει, η Αγία Γραφή: «Ουδείς είδέ ποτε τον Θεόν.» (Ιωάν. 1:18) Είναι πολύ ανώτερος από κάθε τι που μπορούν να ιδούν τα μάτια μας. Το μεγαλείον των ορέων, η λαμπρότης του ηλίου, ακόμη και η δόξα των ενάστρων ουρανών είναι μηδέν όταν παραβληθούν μ’ αυτόν. Αυτά είναι όλα απλώς ‘έργα των δακτύλων του,’ αν μιλήσωμε μ’ ένα συμβολικό τρόπο.​—Ψαλμ. 8:1, 3, 4· Ησ. 40:25, 26.

Δεν είναι άξιο απορίας ότι στους ουρανούς ψάλλεται το άσμα: «Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, Βασιλεύ της αιωνιότητος. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Ιεχωβά και δοξάσει το όνομά σου, διότι είσαι μόνος όσιος;» (Αποκάλ. 15:3, 4, ΜΝΚ) Ως δημιουργός των πάντων, ο Ιεχωβά Θεός, ο ‘Βασιλεύς της αιωνιότητος,’ υπήρχε πριν από όλους τους άλλους. Είναι «από του αιώνος έως του αιώνος,» που σημαίνει ότι δεν είχε αρχή και δεν θα έχη ποτέ τέλος.​—1 Τιμ. 1:17· Ψαλμ. 90:2.

Πόσο ορθό είναι, λοιπόν, ότι η λατρεία μας πρέπει ν’ αποδίδεται μόνον σ’ αυτόν! Καθώς εξετάζομε τα δημιουργικά του έργα, κι εμείς επίσης, μπορούμε να πούμε: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» (Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ) Εξετέλεσε τη δημιουργία του, όχι μ’ εργαλεία όπως χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, αλλά μέσω του αγίου πνεύματός του, το οποίον είναι η αόρατος ενεργός δύναμίς του.​—Γέν. 1:2· Ψαλμ. 104:30.

Είναι το ίδιο άγιο πνεύμα με το οποίο αργότερα έκαμε να γραφή η Βίβλος ώστε να μπορούμε να μαθαίνωμε το θέλημα και τους σκοπούς του για τους ανθρώπους στη γη. «Υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι,» εξηγεί η Αγία Γραφή, «ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Πέτρ. 1:21) Ακόμη κι εμείς μπορούμε να έχωμε την κατεύθυνσι και τη βοήθεια αυτού του πνεύματος ή ενεργού δυνάμεως, αν ζητούμε τη βοήθεια του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός το έδειξε αυτό όταν είπε: Αν σεις «εξεύρετε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει πνεύμα άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;»​—Λουκ. 11:13.

Εφόσον τα πάντα είχαν δημιουργηθή ‘δια το θέλημά του,’ τα πάντα οφείλουν να εξυπηρετούν τον σκοπό του Θεού. Ο Ιεχωβά επληροφόρησε τον πρώτο άνδρα και τη γυναίκα, τον Αδάμ και την Εύα, για τον σκοπό του γι’ αυτούς, και τους ετήρησε υπευθύνους να ενεργήσουν, σε αρμονία μ’ αυτόν. Είμεθα, άρά γε, κι εμείς υπόλογοι στον Θεό; Ναι, διότι ο Θεός είναι η Πηγή της ζωής μας. Αυτό αληθεύει, όχι μόνο επειδή είμεθα απόγονοι εκείνου του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους στο οποίο ο Θεός έδωσε ζωή, αλλά, επίσης, διότι η συνέχισις της ζωής μας καθημερινώς εξαρτάται από τον ήλιο, τη βροχή, τον αέρα και την τροφή από τα οποία ο Ιεχωβά εξακολουθεί να επιτρέπη να επωφελούμεθα. (Ψαλμ. 36:9· Ματθ. 5:45) Ως ποιο βαθμό, λοιπόν, διάγομε τη ζωή μας σε αρμονία με τον σκοπό του Θεού για μας; Οφείλομε να το σκεφθούμε σοβαρά αυτό, διότι η ευκαιρία μας για αιώνια ζωή διακυβεύεται.

Πρέπει πραγματικά να φοβούμεθα τον Θεό; Ναι, αλλά μ’ ένα υγιή φόβο μήπως στασιάσωμε εναντίον του θελήματός του, διότι το θέλημά του είναι δίκαιο. Ακόμη και σε συνήθη πράγματα, μήπως δεν φοβούμεθα μήπως διατρέξωμε κινδύνους οι οποίοι θα μπορούσαν να μας προξενήσουν βλάβη ή απώλεια της ζωής; Πόσο περισσότερο πρέπει να φοβούμεθα μήπως δυσαρεστήσωμε ‘τον Ιεχωβά Θεό, τον Παντοκράτορα’; Αλλά μπορούμε να είμεθα ευτυχείς διότι αυτός είναι παντοκράτωρ, διότι, «οι οφθαλμοί του Ιεχωβά περιτρέχουσι δια πάσης της γης, δια να δειχθή δυνατός υπέρ των εχόντων την καρδίαν αυτών τελείαν προς αυτόν.» (2 Χρον. 16:9, ΜΝΚ· βλέπε, επίσης, τα εδάφια Ησαΐας 40:29-31.) Και μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά πάντοτε χρησιμοποιεί τη δύναμί του για ένα δίκαιο σκοπό και για το καλό εκείνων, οι οποίοι αγαπούν ό,τι είναι δίκαιο. Διότι «ο Θεός είναι αγάπη.»​—1 Ιωάν. 4:8.

Ο Ιεχωβά, επομένως, δεν είναι ένας καταπιεστικός Θεός. «Πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις.» (Δευτ. 32:4) Πράγματι, είναι, «Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν,» αλλά είναι επίσης «Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλαιος, και αληθινός.» (Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ· 34:6) «Αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» (Ψαλμ. 103:14) Μπορούμε να είμεθα πράγματι ευτυχείς διότι έχομε ένα τέτοιο δίκαιο αλλ’ ωστόσο ευσπλαγχνικό Θεό ως Υπέρτατο Κριτή, Νομοθέτη και Βασιλέα μας.​—Ησ. 33:22.

Στον Ιεχωβά υπάρχουν «η σοφία και η δύναμις· αυτός έχει βουλήν και σύνεσιν.» (Ιώβ 12:13) Απόδειξις της σοφίας του υπάρχει, σε όλα τα δημιουργικά του έργα, τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Μπορούμε λογικά να ρωτήσωμε, λοιπόν: «Γιατί θ’ αμφισβητούσε οποιοσδήποτε τη σοφία του Θεού;» Η Αγία Γραφή δείχνει ότι οι απαιτήσεις του είναι για το καλό μας, με την αιώνια ευημερία μας υπ’ όψιν. Είναι γεγονός ότι μπορούν να υπάρξουν περιστάσεις που, ως άνθρωποι με περιωρισμένη γνώσι και πείρα, δεν μπορούμε να εκτιμήσωμε πλήρως γιατί ένας ωρισμένος νόμος που θεσπίζεται από τον Θεό είναι τόσο σπουδαίος, ή πώς αυτός πράγματι απεργάζεται το καλό μας. Εν τούτοις η σταθερή πεποίθησίς μας ότι ο Θεός προφανώς γνωρίζει πολύ περισσότερα από μας, ότι η πείρα του είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας, και ότι αυτό που κάνει είναι για το αιώνιο καλό μας, θα μας ωθή να υπακούωμε σ’ αυτόν με πρόθυμη καρδιά.​—Ψαλμ. 19:7-11· Μιχ. 6:8.

ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΙΑ «ΤΡΙΑΣ»;

Πολλές θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» διδάσκουν ότι ο Θεός είναι μια «Τριάς,» μολονότι η λέξις «Τριάς» δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών είπε προσφάτως ότι όλες οι θρησκείες οι οποίες αποτελούν μέρος αυτού του Συμβουλίου οφείλουν να υποστηρίζουν τη δοξασία ότι υπάρχει «ένας Θεός, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα,» δηλαδή, τρία πρόσωπα σ’ ένα Θεό. Εκείνοι οι οποίοι διδάσκουν αυτή τη διδασκαλία παραδέχονται ότι είναι «μυστήριον.» Το Αθανασιανόν Σύμβολον Πίστεως, του ογδόου περίπου αιώνος μ.Χ., λέγει ότι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα είναι και οι τρεις όλοι από την ιδία ουσία και οι τρεις όλοι είναι αιώνιοι (κι επομένως χωρίς αρχή), και οι τρεις όλοι είναι παντοδύναμοι. Έτσι το σύμβολον της πίστεως λέγει ότι στην «Τριάδα κανείς δεν προηγείται ή έπεται του άλλου· κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος από τον άλλον.»a Είναι αυτό λογικό; Ακόμη πιο σπουδαίο, συμφωνεί με την Αγία Γραφή;

Αυτή η διδασκαλία ήταν άγνωστη στους Εβραίους προφήτας και τους Χριστιανούς αποστόλους. Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1967, Τόμ. XIV, σελίδες 306, 304, στην Αγγλική) παραδέχεται ότι «το δόγμα της Αγίας Τριάδος δεν διδάσκεται στην ΠΔ [Παλαιά Διαθήκη],» και περαιτέρω λέγει: «Δεν είναι, όπως είδαμε ήδη, με άμεσο τρόπο και κατ’ ευθείαν ο λόγος του Θεού.» Παραδέχεται, επίσης (στη σελίδα 299): «Η διατύπωσις ‘ένας Θεός σε τρία πρόσωπα’ δεν είχε στερεά εγκαθιδρυθή, ασφαλώς δεν είχε πλήρως αφομοιωθή στη Χριστιανική ζωή και στην ομολογία της πίστεως, πριν από το τέλος του 4ου αιώνος. Αλλά ακριβώς αυτή η διατύπωσις είναι εκείνη η οποία διεκδικεί πρώτη τον τίτλο του «Τριαδικού Δόγματος.» Μεταξύ των Αποστολικών Πατέρων, δεν υπήρχε τίποτε ούτε ακόμη και, από μακριά να πλησιάζη μια τέτοια νοοτροπία ή προοπτική.» Έτσι οι πρώτοι Χριστιανοί, οι οποίοι είχαν διδαχθή κατ’ ευθείαν από τον Ιησού Χριστό, δεν επίστευαν ότι ο Θεός είναι μια «Τριάς.»

Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, ασφαλώς δεν ήταν ίσος με τον Πατέρα του, διότι είπε ότι υπήρχαν μερικά πράγματα τα οποία ούτε αυτός ούτε οι άγγελοι εγνώριζαν αλλά μόνο ο Θεός εγνώριζε. (Μάρκ. 13:32.) Επί πλέον, προσηύχετο στον Πατέρα του για βοήθεια όταν αντιμετώπιζε δοκιμασία, λέγοντας, «Ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη.» (Λουκ. 22:41, 42) Επίσης, αυτός ο ίδιος είπε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Γι’ αυτό, ο Ιησούς ωμιλούσε για τον Πατέρα του ως «Θεόν μου» και ως «τον μόνον αληθινόν Θεόν.»​—Ιωάν. 20:17· 17:3.

Ύστερ’ από τον θάνατο του Ιησού, ο Θεός τον ήγειρε και πάλι σε ζωή και του έδωσε μεγαλύτερη δόξα από εκείνη που είχε προηγουμένως. Εν τούτοις, εξακολουθούσε να μη είναι ίσος με τον Πατέρα του. Πώς το γνωρίζομε; Διότι αργότερα οι θεόπνευστες Γραφές δηλώνουν ότι ο Θεός εξακολουθεί να είναι ‘κεφαλή του Χριστού.’ (1 Κορ. 11:3) Η Γραφή λέγει, επίσης, ότι ο Ιησούς πρόκειται να βασιλεύση ως διωρισμένος βασιλεύς του Θεού ωσότου αυτός υποτάξη όλους τους εχθρούς υπό τους πόδας του, και ότι τότε «και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.» (1 Κορ. 15:28) Είναι σαφές ότι και μετά την ανάστασί του ακόμη ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ίσος με τον Πατέρα του.

Αλλά δεν είπε ο Ιησούς σε μια περίπτωσι «εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα»; (Ιωάν. 10:30) Ναι, είπε. Αλλά, αυτή η δήλωσις δεν υπαινίσσεται καθόλου μια «Τριάδα,» εφόσον ωμίλησε για δύο μόνο ως να είναι έν, όχι για τρεις. Ο Ιησούς ασφαλώς δεν ευρίσκετο σε αντίφασι με τα εδάφια που έχομε διαβάσει ήδη. Αυτό που εννοούσε μ’ αυτή την έκφρασι το διευκρίνισε αργότερα ο ίδιος όταν προσηυχήθη για τους ακολούθους του «να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.» (Ιωάν. 17:22) Ο Ιησούς και ο Πατήρ του είναι «έν» κατά το ότι ο Ιησούς είναι σε πλήρη αρμονία με τον Πατέρα του. Και προσηυχήθη να είναι όλοι οι ακόλουθοι του, επίσης, σε αρμονία με τον Πατέρα του, με τον Ιησού και με αλλήλους.​—1 Κορ. 1:10.

Τι μπορεί να λεχθή για τη δήλωσι στο εδάφιο Ιωάννης 1:1, η οποία αναφέρεται στον Ιησού ως ‘τον Λόγον,’ λέγοντας: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος»; Αυτό δεν αποδεικνύει την «Τριάδα»; Όχι. Παρατηρήστε, πριν απ’ όλα, ότι μόνο δύο πρόσωπα αναφέρονται, όχι τρία. Επίσης, στο ίδιο κεφάλαιο, εδάφιο 2, λέγει ότι ο Λόγος ήτο «εν αρχή παρά τω Θεώ,» και το εδάφιο 18 λέγει ότι «ουδείς είδέ ποτε τον Θεόν,» ενώ ωστόσο άνθρωποι είδαν τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτούς τους λόγους, και σε πλήρη αρμονία με το Ελληνικό κείμενο, μερικές μεταφράσεις λέγουν στο εδάφιο 1: «Ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο θείος,» ή ήτο «ένας Θεός,» δηλαδή, ο Λόγος ήταν ένας ισχυρός όμοιος με θεόν. (ΜΑΜ·ΜΝΚ) Έτσι αυτό το τμήμα της Γραφής είναι σε αρμονία με όλο το υπόλοιπο· δεν διδάσκει «Τριάδα.»b

Όσον αφορά το «Άγιον Πνεύμα,» το λεγόμενο «τρίτον Πρόσωπον της Τριάδος,» έχομε ήδη διαπιστώσει ότι δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά η ενεργός δύναμις του Θεού. (Κριτ. 14:6) Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε ότι ο Ιησούς θα εβάπτιζε με άγιον πνεύμα όπως ο Ιωάννης εβάπτιζε με ύδωρ. Το ύδωρ δεν είναι ένα πρόσωπο ούτε το άγιο πνεύμα είναι ένα πρόσωπο. (Ματθ. 3:11) Αυτό που προείπε ο Ιωάννης εξεπληρώθη όταν ο Θεός έκαμε να εκχέη ο Υιός του Χριστός Ιησούς άγιον πνεύμα επάνω στους αποστόλους και μαθητάς στη διάρκεια της ημέρας της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., έτσι ώστε «επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου.» Μήπως «επλήσθησαν» μ’ ένα πρόσωπο; Όχι, αλλά επλήσθησαν με την ενεργό δύναμι του Θεού.​—Πράξ. 2:4, 33.

Τι δείχνουν, λοιπόν, τα γεγονότα όσον αφορά την «Τριάδα»; Ούτε η λέξις ούτε η ιδέα υπάρχουν στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτή η δοξασία δεν προήλθε από τον Θεό. Αλλά, θα ενδιαφερθήτε να μάθετε ότι, σύμφωνα με το βιβλίο Βαβυλωνιακή Ζωή και Ιστορία (υπό Σερ Ε. Α. Ουώλλις Μπατζ, εκδοσις 1925, σελίδες 146, 147, στην Αγγλική), στην αρχαία Βαβυλώνα, οι ειδωλολάτραι επίστευαν πράγματι σε κάτι τέτοιο· πραγματικά ελάτρευαν περισσότερες από μια τριάδα θεών.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ «ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Για ν’ αγαπά και να σέβεται κανείς ένα πρόσωπο, πρέπει να το γνωρίζη όπως είναι στην πραγματικότητα. Για ν’ αποδίδετε στον Θεό την αποκλειστική αφοσίωσι που του αξίζει, είναι ανάγκη να μελετάτε τον Λόγο του και «να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Το σπουδαίο δεν είναι πώς οι άνθρωποι θέλουν να λατρεύουν τον Θεό, αλλά πώς ο Θεός θέλει να λατρεύεται.

Οι θρησκευτικές τελετές και τα «βοηθήματα για αφοσίωσι» μπορεί να φαίνωνται ωραία στα όμματα εκείνων, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν, αλλά πώς τα βλέπει ο Θεός; Ασφαλώς θέλετε να γνωρίζετε, διότι θέλετε να έχετε την επιδοκιμασία του Θεού. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού μάς λέγει ότι «οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αλήθεια· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν.» (Ιωάν. 4:23, 24) Είναι η χρήσις εικόνων, παραδείγματος χάριν, λατρεία «εν πνεύματι και αληθεία»; Ευαρεστεί τον Θεό;

Στα εδάφια Έξοδος 20:4, 5, σε μια από τις Δέκα Εντολές, ο ίδιος ο Θεός λέγει: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός . . . μη προσκύνησης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά.» Μερικοί άνθρωποι θεωρούν μια θρησκευτική εικόνα απλώς ως ένα «βοήθημα» για τη λατρεία του Θεού, διότι μπορούν να βλέπουν και να εγγίζουν την εικόνα. Αλλά ο Θεός ενέπνευσε τον απόστολο Παύλο να γράψη: «Περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως.» (2 Κορ. 5:7) Ο Θεός είναι πολύ ειλικρινής σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα. Μας λέγει ότι η χρήσις εικόνων δεν αποτελεί μέρος της αληθινής λατρείας, αλλά ότι αυτές οι εικόνες είναι «ψεύδος.»​—Ησ. 44:14-20· Ψαλμ. 115:4-8.

Μολονότι μπορεί ένας να πη ότι η τιμή που αποδίδεται σε μια θρησκευτική εικόνα είναι μικρότερη από την τιμή που αποδίδεται στον Θεό, εν τούτοις ο ίδιος ο Θεός δείχνει ότι δεν θέλει, να μοιράζεται τη δόξα και τον αίνο του μ’ αυτές τις εικόνες, διότι δηλώνει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» (Ησ. 42:8, ΜΝΚ) Θα έπρεπε να είμεθα ευτυχείς διότι αυτός καθιστά τόσο σαφές αυτό το ζήτημα στον Λόγο του, επειδή επιθυμούμε να είναι η λατρεία μας ευπρόσδεκτη σ’ αυτόν.

Στοργικά, ο απόστολος Ιωάννης μάς προειδοποιεί: «Φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» (1 Ιωάν. 5:21) Επίσης η Γραφή συμβουλεύει: «Φεύγετε από της ειδωλολατρείας.» (1 Κορ. 10:14) Γιατί να μη ερευνήσετε γύρω σας στο σπίτι σας και να διερωτηθήτε μήπως το πράττετε αυτό; Με το να φέρετε τη ζωή σας και τον τρόπο της λατρείας σας σε αρμονία με το στοργικό θέλημα του Ιεχωβά μπορείτε να κερδίσετε τις αιώνιες ευλογίες του.​—Δευτ. 7:25.

Εξακολουθείτε να μαθαίνετε για το μεγαλείο του Ιεχωβά και τους στοργικούς σκοπούς του, και θ’ αυξάνη η αγάπη σας γι’ αυτόν. Μη αφήνετε ποτέ να παρέλθη μια ημέρα χωρίς να τον ευχαριστήτε για τα καλά πράγματα που απολαμβάνετε λόγω της αγαθότητός του. Καθώς μαθαίνετε περισσότερα γι’ αυτόν, εντυπώνετε στην καρδιά σας τη σπουδαιότητα της πιστότητος σ’ αυτόν ως τον μεγάλο Θεόν του σύμπαντος. Με στοργική υπακοή σ’ αυτόν, θα θέσετε τον εαυτό σας στην οδό η οποία οδηγεί σε αιώνια ζωή.​—Εφεσ. 4:23, 24· Ψαλμ. 104:33-35.

[Υποσημειώσεις]