Η Αναγέννησις του Μακαρίου Έθνους

1. Ποιοι φέρουν βαρέως το γεγονός ότι ο Θεός έχει ένα «έθνος,» και ποιες προσπάθειες έχουν καταβληθή για να καταστραφή αυτό το έθνος του Θεού;

Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ή Διάβολος και η παγκόσμιος οργάνωσίς του φέρουν βαρέως το γεγονός ότι ο Θεός θα έπρεπε να έχη ένα «έθνος» στη γη που καλείται με το όνομά του και λατρεύει τον Ιεχωβά ως Θεόν. Καθώς προφητικώς ελέχθη στον Ψαλμόν 83:4, οι εχθροί του έθνους του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά είπαν, προς συντρόφους συνωμότας: «Έλθετε, και ας εξολοθρεύσωμεν αυτούς από του να ήναι έθνος· και το όνομα του Ισραήλ ας μη μνημονεύεται πλέον.» Η Βιβλική ιστορία και η κοσμική ιστορία αναφέρουν πώς οι εχθροί, στους οποίους περιλαμβάνονται ακόμη και ηγετικά μέλη του φυσικού Ισραήλ, προσεπάθησαν να εξαλείψουν τον πνευματικόν Ισραήλ στον πρώτον αιώνα της υπάρξεώς του. Παρά τον άγριον διωγμόν και τις προσπάθειες να τους εξοντώσουν, ο λαός του πνευματικού Ισραήλ επέζησε και παρέμεινεν έθνος υπερόχως μακάριον επειδή ο Θεός τον οποίον ελάτρευαν και υπηρετούσαν ήταν ο Ιεχωβά.

2. Πώς αυτά που συνέβησαν το 537 π.Χ. μας εμπνέουν εμπιστοσύνη στη δύναμι και την ικανότητα του Ιεχωβά να σώση τον λαό του οποτεδήποτε;

² Όλοι οι εχθροί στον ουρανό και επί της γης απλώς δεν μπορούν να εξαλείψουν το έθνος του Ιεχωβά. Οπόταν οι εχθροί φαινομενικώς επιτύχουν να το κάμουν, ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά μπορεί και ν’ αναστήση ένα έθνος, αν είναι ανάγκη! Μήπως ο κόσμος του έκτου αιώνος π.Χ. εσκέφθηκε ότι ένα τέτοιο πράγμα ήταν αδύνατο; Είχαν ακούσει για τέτοιο πράγμα πριν; Ή είχαν ιδεί τέτοιο πράγμα προηγουμένως; Όχι! Κι εν τούτοις στο έτος 537 π.Χ. είδαν την ανάστασι, την αναγέννησι εκεί πάλιν, εκείνου του έθνους, του οποίου Θεός ήταν ο Ιεχωβά, ακριβώς καθώς είχε προλεχθή στον Ησαΐα 66:7, 8. Αυτός ο Θεός μπορούσε να επαναλάβη το θαύμα, και πράγματι το έκαμε αυτό. Με την παραχώρησίν του, κατά τον πρώτον αιώνα μ.Χ, οι εχθροί, Ιουδαίοι και Εθνικοί, εθανάτωσαν τον Αρχηγόν και Βασιλέα του «αγίου έθνους» του πνευματικού Ισραήλ, αλλά την τρίτη ημέρα (16 Νισάν του 33 μ.Χ.) ο Θεός του έθνους αυτού τον ανέστησεν εκ νεκρών και κατόπιν τον εξύψωσε σ’ εξουσία στον ουρανό. Στην πεντηκοστή ημέρα αφότου ανέστησε τον Βασιλέα, ο Ιεχωβά Θεός του έδωκεν ένα νεογέννητο έθνος, τον πνευματικόν Ισραήλ, τον «Ισραήλ του Θεού,» αποκυώντας με το άγιο πνεύμα του τους πιστούς μαθητάς του Ιησού Χριστού επάνω στη γη στην Ιερουσαλήμ. Οι προσπάθειες των εχθρών απέβησαν μάταιες!

3. (α) Σε ποιους ανεφέρετο ο Ιησούς όταν ωμιλούσε για ένα «έθνος» στα εδάφια Ματθαίος 21:43, 45, και ποιους καρπούς παρήγε αυτό το έθνος; (β) Πώς αισθάνθηκαν τα έθνη γι’ αυτό το «έθνος»;

³ Αυτό είναι το έθνος που εννοούσε ο Ιησούς Χριστός, όταν έλεγε στους Φαρισαίους και αρχιερείς της Ιερουσαλήμ: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43, 45) Από την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. το ευνοημένο αυτό «έθνος» παρήγαγε τους απαιτουμένους καρπούς, διακηρύττοντας τη βασιλεία του Θεού, όχι με τον Δαβίδ ως βασιλέα της, αλλά με τον βασιλικόν απόγονον του Δαβίδ ως βασιλέα της, δηλαδή, τον Ιησούν Χριστόν, εξυψωμένον τώρα στα δεξιά του Ιεχωβά Θεού. (Πράξ. 2:36· 8:12· 14:22· 19:8· 20:25· 28:23, 30, 31) Η παραγωγή αυτή των καρπών της βασιλείας του Θεού είναι εκείνο που κάνει αυτό το ‘άγιον έθνος’ τού πνευματικού Ισραήλ αντικείμενον μίσους από όλα τα ειδωλολατρικά έθνη και τους λαούς, ακόμη και τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου.» (Ματθ. 10:22· 24:9) Δεν είναι, λοιπόν, άξιον απορίας το ότι αυτοί που μισούν τη βασιλεία του Θεού προσπαθούν να καταστρέψουν το έθνος που παράγει τους καρπούς αυτής!

4, 5. (α) Ποιοι επέφεραν τα μοιραία κτυπήματα στο έθνος του Θεού το 607 π.Χ., και σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα; (β) Πώς οι δηλώσεις στο επίσημο περιοδικό του αφιερωμένου υπολοίπου των από το πνεύμα αποκυημένων Χριστιανών ανεγνώριζαν ότι το πολίτευμα των είναι υπό τον Ιεχωβά;

⁴ Στο έτος 607 π.Χ., κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωσι της γης του Ιούδα, ήταν η αρχαία Βαβυλών που επέφερε το μοιραίο χτύπημα μίσους κατά του έθνους του οποίου Θεός ήταν ο Ιεχωβά. Αλλά στον εικοστόν αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια των ωδίνων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήσαν η Βαβυλών η Μεγάλη, η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, και οι πολιτικοί της ερασταί, που επέφεραν ένα φαινομενικώς μοιραίο χτύπημα κατά του έθνους του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά σήμερα. Εδώ, ακριβώς στο δικό μας σύγχρονο κόσμο, ήταν ένα υπόλοιπο αφιερωμένων, βαπτισμένων, εκ του πνεύματος αποκεκυημένων Χριστιανών, που με ζήλο μελετούσαν την Αγία Γραφή και ανεγνώριζαν την πνευματική των εθνικότητα. Το έθνος αυτό στο δεύτερο τεύχος (του Αυγούστου 1879) του επισήμου περιοδικού του, ωμολογούσε τον Ιεχωβά ως Θεόν των, γράφοντας στη σελίδα 4: «‘Η Σκοπιά της Σιών’ έχει, πιστεύομεν, τον ΙΕΧΩΒΑ ως υποστηρικτή της, και ενώ αυτή είναι η περίπτωσις, αυτή ουδέποτε θα επαιτήση ούτε θα ικετεύση ανθρώπους για υποστήριξι.» Αναγνωρίζοντας την εθνικότητα του έθνους αυτού, το επίσημο του περιοδικό, υπό ημερομηνίαν 15 Αυγούστου 1893, έλεγε:

⁵ «‘Σεις είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.’​—1 Πέτρ. 2:9. . . . Αληθώς ένας τέτοιος λαός, ένα τέτοιο έθνος, είμεθα ημείς υπό τον Χριστόν Ιησούν τον Βασιλέα μας, και τα συμφέροντά μας είναι πράγματι ένα: είναι τα συμφέροντα της αληθείας σχετικά με την εγκαθίδρυσιν της βασιλείας του Χριστού σε όλη τη γη. Η εθνική αυτή τακτική είναι επιθετική, και προσδοκά την πλήρη υποταγή στον Θεόν πάσης άλλης εξουσίας· αλλά ο αντικειμενικός της σκοπός, ανόμοιος εκείνου όλων των άλλων φιλοδοξών δυνάμεων, είναι . . . η εγκατάστασις παγκοσμίου ειρήνης και ευτυχίας. Κάθε νομιμόφρων πολίτης του έθνους τούτου ενδιαφέρεται βαθιά. . . .»​—Σελίδες 250, 251, υπό τον τίτλον «Ένας Ιδιαίτερος Λαός» (στην Αγγλική).

6. Ποια στάσις αυτού του πνευματικού έθνους έδειξε ότι ήσαν ολοψύχως υπέρ της βασιλείας του Θεού;

⁶ Το αφιερωμένο αυτό υπόλοιπο, σύμφωνα με την πνευματική αυτή εθνικότητα ως πνευματικού Ισραήλ, εκράτησαν τους εαυτούς των μακριά από το να είναι μέρος του κόσμου αυτού, ακριβώς καθώς έκαμαν ο Ιησούς Χριστός και οι δώδεκα απόστολοί του. (Ιωάν. 15:19· 17:12-16· Ιάκ. 1:27) Γι’ αυτό τον λόγο αρνήθηκαν να έχουν οποιοδήποτε μέρος με τα έθνη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μη φέροντας σαρκικά όπλα και διακηρύττοντας την ουδετερότητά των. Με το επίσημο περιοδικό και άλλες εκδόσεις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά ετόνισαν το έτος 1914 ως το έτος που εσημειώνετο στη Βίβλο σχετικά με το τέλος των «καιρών των Εθνών,» οπότε η βασιλεία του Χριστού θα ήρχετο σε πλήρη εξουσία· και την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σ’ εκείνο ακριβώς το έτος επεβεβαίωσε η Γραφική των πεποίθησις. Εκήρυτταν ότι μετά ταύτα όλα τα έθνη του κόσμου αυτού θα εύρισκαν τον Αρμαγεδδώνα τους στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» και ολοσχερώς θα κατεστρέφοντο. Επομένως η βασιλεία του Χριστού ήταν η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους.

7. Ποιο διωγμό είχε επιφέρει η Βαβυλών η Μεγάλη επάνω στο άγιον έθνος, και πώς είδε το ζήτημα;

⁷ Επειδή έλαβε αυτή την πορεία στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) το μικρό υπόλοιπο του ‘αγίου έθνους’ του πνευματικού Ισραήλ, έγιναν, όπως ακριβώς ο Ιησούς είχε προείπει στην προφητεία του για τη συντέλεια αυτού του συστήματος πραγμάτων, «μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου.» (Ματθ. 24:3-9) Η Βαβυλών η Μεγάλη, η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, υπεκίνησε τους πολιτικούς της εραστάς ν’ αναλάβουν δράσι εναντίον του υπολοίπου του έθνους του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά. Επίσης, έγιναν εκκλήσεις στο πνεύμα του εθνικιστικού πατριωτισμού για να παροξυνθούν οι μάζες του λαού και τα νομικά δικαστήρια της χώρας. Βίαιος διωγμός επακολούθησε. Διάφορες μορφές κυβερνητικής καταπιέσεως του υπολοίπου επακολούθησαν σε διάφορα έθνη, ακόμη και μέχρι του σημείου να θέσουν σε απαγόρευσι αυτούς τους Διεθνείς Σπουδαστάς της Γραφής και ν’ απαγορεύσουν όλα ή μέρος των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά που εκείνοι χρησιμοποιούσαν κατά τη μελέτη του γραπτού Λόγου του Ιεχωβά. Τελικά, η Βαβυλών η Μεγάλη εσκέφθη ότι είχε θριαμβεύσει για πάντα επάνω σ’ αυτό το «έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά,» όταν, κοντά στο αποκορυφωτικό τέλος του παγκοσμίου πολέμου το 1918, είδε τον ίδιο τον πρόεδρο, τον γραμματέα-ταμία, και δύο άλλα μέλη της Εκδοτικής Επιτροπής και τρεις άλλους κυρίους αντιπροσώπους της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά φυλακισμένους σε ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο, καταδικασμένους σε φυλάκισι είκοσι ετών!

ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ‘ΓΕΝΝΗΘΕΝ ΕΝΤΑΥΤΩ’»

8. (α) Ενώ η Βαβυλών η Μεγάλη ενόμιζε ότι είχε επιφέρει το θανατηφόρο κτύπημα σ’ αυτό το έθνος, τι είχε λησμονήσει; (β) Ποια δραματική αναγέννησις έλαβε χώραν το 1919, και τι συνέβη από τότε;

⁸ Από την άποψι της Βαβυλώνος της Μεγάλης και των πολιτικών εραστών της, το θανάσιμο πλήγμα είχε καταφερθή επάνω στο «έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά.» Αλλά ελησμόνησαν ή παρέβλεψαν εκείνο που αυτός ο Θεός είχε κάμει στο παρελθόν κατά το έτος 537 π.Χ. Δεν εφαντάσθηκαν ή δεν επίστευαν ότι ο ίδιος αυτός Θεός μπορούσε να το κάμη αυτό πάλιν, σε μια τελική και πλήρη εκπλήρωσι των εδαφίων Ησαΐας 66:7, 8. Αλλά το έκαμε! Ακριβώς το επόμενον έτος, το πρώτο μεταπολεμικόν έτος 1919, η Βαβυλών η Μεγάλη και οι πολιτικοί της ερασταί είδαν την αναγέννησι του ‘έθνους, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά’ «ενταυτώ,» μαζί με την γέννησι της «γης» του της θρησκευτικής υπάρξεως και δραστηριότητος ως «εν μια ημέρα»! Αιφνιδίως εκείνοι οι δυναμικοί ηγετικοί αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά απελύθησαν από τη φυλακή, για να μη επιστρέψουν ποτέ κάτω από ψευδείς κατηγορίες. Η διεθνής οργάνωσις οικοδομήθηκε πάλι, η πρώτη μεταπολεμική διεθνής συνέλευσις διεξήχθη στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, και ένα νέο περιοδικό, βοηθητικό για το ακόμη εκδιδόμενο περιοδικό Η Σκοπιά, εξεδόθη. Δραματικά, σαν να ηγέρθη από τον τάφο, το διωκόμενο υπόλοιπο του ‘έθνους, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά’ εβημάτιζε άφοβα επάνω στην παγκόσμιο σκηνή της δράσεως.

9. (α) Ποιοι ήσαν τώρα ευτυχείς διότι αυτό το έθνος είχε αναγεννηθή; (β) Ποιοι ήσαν δυστυχείς και δοκίμασαν την πείρα μεγάλης πτώσεως;

⁹ Για μια ακόμη φορά, με την αναζωογονητική δύναμι του εκχυθέντος πνεύματος του Θεού, το υπόλοιπο ήταν επί της σκηνής, παράγοντας και φέροντας ζωηρά τους καρπούς της βασιλείας του Θεού, την οποίαν από τότε και έπειτα διεκήρυτταν ότι ήλθε σε εξουσία στους ουρανούς κατά το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914. Ω πόσο μακάριον μπορούσε να είναι το «έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά,» όχι μόνον το υπόλοιπον αυτού ακόμη εν σαρκί επί της γης αυτής, αλλά επίσης ο Βασιλεύς του Ιησούς Χριστός και τα άλλα αναστημένα μέλη του «αγίου έθνους» στον ουρανό! (Ψαλμ. 33:12) Αλλά πόσο δυστυχής η Βαβυλών η Μεγάλη, περιλαμβανομένου του «Χριστιανικού κόσμου,» είχε λόγο να είναι, για τη σθεναρή αυτή απόδειξι ότι είχε πέσει από τη θέσι της δυνάμεως εναντίον του ‘έθνους’ του Ιεχωβά και είχε έλθει κάτω από την εχθρική του κρίσι ότι συντόμως θα εκτελεσθή σε απόλυτη καταστροφή! Όπως το πρωτότυπο της των αρχαίων χρόνων, που έπεσεν έμπροσθεν του Κύρου του Μεγάλου το 539 π.Χ., έτσι η Βαβυλών η Μεγάλη πρέπει να είχε πέσει ή άλλως το υπόλοιπο του ‘έθνους, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά’ δεν μπορούσε ν’ απελευθερωθή κατά το έτος 1919. (Αποκάλ. 14:8) Πόσο ευτυχισμένο μπορούσε να είναι το αναγεννημένο έθνος γι’ αυτή την πτώσι της Μεγάλης Βαβυλώνος!

10. Ποια μεγάλη ευτυχία αναμένει όλους τους 144.000 αυτού του αναγεννημένου έθνους, και τώρα και στο μέλλον;

¹⁰ Από τον καιρό αυτής της αναγεννήσεως του ‘έθνους’ και της απελευθερώσεώς του από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη το 1919, ο αριθμός των μελών του υπολοίπου αύξησε, προς μεγάλην ευτυχίαν του έθνους. Ο Θεός των Ιεχωβά έχει προορίσει ότι ο πλήρης αριθμός του σώματος των πολιτών του πρέπει να είναι 144.000 μέλη μαζί με τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν στους ουρανούς. (Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-3) Μακάριον, πράγματι, θα είναι το έθνος αυτό του πνευματικού Ισραήλ όταν το υπόλοιπο του που είναι ακόμη επί της γης τελειώση την πορεία του με πιστότητα και ενωθή με όλα τα άλλα μέλη του έθνους στον ουρανό και κατόπιν όλοι οι 144.000 βασιλεύσουν ένδοξα μαζί με τον Βασιλέα των Ιησούν Χριστό για τη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού των και για την αιώνια ευλογία όλων των οικογενειών της γης, ζώντων και νεκρών. Αλλ’ ακόμη και τώρα ενώ είναι επί της γης σ’ αυτόν «τον καιρόν του τέλους» των αγωνιώντων Εθνικών εθνών, το υπόλοιπον του ‘έθνους, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά’ έχει μοναδικούς λόγους για να είναι μακάριον. Στοργικά προσπαθεί να μοιρασθή την ευτυχία αυτή με άλλους.

ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

11. Ποιοι έχουν τώρα ενωθή μ’ αυτό το έθνος, και τι έχουν γίνει;

¹¹ Ολοένα και περισσότεροι από τη δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα κάνουν βήματα για να συμμετάσχουν σ’ αυτή την ευτυχία, τη μόνη αληθινή ευτυχία τώρα επί της γης. Ιδιαιτέρως μετά το έτος 1935 ο «πολύς όχλος,» που προελέχθη στην Αποκάλυψι 7:9-17, έπαυσε να είναι μέρος του κόσμου τούτου και έχει συνδεθή με το έθνος του πνευματικού Ισραήλ. (Ζαχ. 8:20-23) Αυτοί έγιναν όπως οι «ξένοι πάροικοι» που κατοικούν εντός των «πυλών» του πνευματικού Ισραήλ και απολαμβάνουν τα οφέλη μιας τέτοιας παροικήσεως μετ’ αυτών. (Έξοδ. 20:10) Επειδή έχει προλεχθή γι’ αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ ότι είναι χωρίς οιονδήποτε προκαθωρισμένον αριθμό, ο αριθμός των συνεχώς εμεγάλωνε σταθερώς, έτος κατόπιν έτους, έως τώρα. Με το έθνος του πνευματικού Ισραήλ αυτοί έγιναν ως «μία ποίμνη» υπό ‘ένα ποιμένα,’ τον Ιησούν Χριστόν τον Βασιλέα.​—Ιωάν. 10:16.

12. Λόγω της μεγάλης των ευτυχίας, ποιος μπορεί πράγματι να λεχθή ότι είναι ο Θεός τόσο του πνευματικού έθνους όσο και του ‘πολλού όχλου’, και πώς λατρεύουν τον Θεόν των;

¹² Τι ευτυχία απολαμβάνουν όλοι μαζί, παρά τις συνθήκες που χειροτερεύουν μεταξύ των Εθνικών εθνών! Με την πλήρη αφιέρωσί των και το εν ύδατι βάπτισμα ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, αυτός ο «πολύς όχλος» έχει τον ίδιον Θεό καθώς το έθνος του πνευματικού Ισραήλ, δηλαδή, τον Ιεχωβά. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος τον απεκάλεσε ‘μακάριον Θεόν,’ κι έτσι γιατί δεν θα έπρεπε οι λάτρεις του επί της γης να είναι μακάριοι μαζί Του; (1 Τιμ. 1:11.) Αν δεν ήσαν μακάριοι, οι Ψαλμοί 33:12 και 144:15 θα εξέφραζαν αμφιβολία αν ο Ιεχωβά ήταν Θεός των. Δεν υπάρχει ευτυχία στο να λατρεύη κανείς τυφλώς ψευδείς, δαιμονικούς θεούς, αλλά ποια βάσις για να είναι ένας ευτυχής υπάρχει στο να έχη αντικείμενο της αποκλειστικής του λατρείας και αφοσιώσεως τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό! Τι προνόμιο είναι να τον λατρεύη «εν πνεύματι και αληθεία»!

13. Ποια επιπρόσθετη ευτυχία είναι ακριβώς μπροστά για τον λαό του Θεού;

¹³ Στο έθνος του πνευματικού του Ισραήλ ο Ιεχωβά λέγει: «Σεις είσθε μάρτυρες μου.» (Ησ. 43:10-12) Τι επιπρόσθετος λόγος για να είναι ευτυχείς όσοι αποτελούν τον ‘πολύν όχλον’ ως σύντροφοι του έθνους να είναι, επίσης, μάρτυρες του Ιεχωβά! Όταν η Βαβυλών η Μεγάλη, περιλαμβανομένου του Χριστιανικού κόσμου, γρήγορα θα καταστραφή μαζί με όλους τους ψευδείς θεούς της, πόσο μακάριοι θα είναι αυτοί οι μάρτυρες γιατί είχαν το προνόμιο να φέρουν μαρτυρία για τον αληθινό Θεό Ιεχωβά, ο οποίος τότε θα θριαμβεύση κατά του μακροχρονίου εχθρού του, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς Βαβυλωνιακής θρησκείας! Τότε θα είναι ο καιρός για ν’ αλαλάξωμε Αλληλούια!​—Αποκάλ. 19:1-3.

14. Ποια υπήρξαν τ’ αγαθά νέα από τον καιρό του τέλους των Καιρών των Εθνών, και τι κάνουν σχετικώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρά τον διωγμό;

¹⁴ Κατά το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 η από μακρόν χρόνον υποσχεμένη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού εγεννήθη στους ουρανούς. (Αποκάλ. 12:5-9) Από τότε ο κόσμος αυτός δεν επρομήθευσε καθόλου αγαθά νέα, αλλά ο ουράνιος Πατήρ τής νεογέννητου βασιλείας επρομήθευσε το έθνος του και συνέδεσε λάτρεις με τα καλύτερα νέα που άκουσε ποτέ το ανθρώπινο γένος, «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας,» της νεογέννητου βασιλείας. Πόσο μακάριοι είναι αυτοί, όχι μόνο διότι έχουν τούτο το ευαγγέλιον, αλλ’ επίσης, γιατί έχουν την τιμή και το προνόμιο να εκπληρώνουν την προφητεία του Ιησού και να κηρύττουν αυτά τα αγαθά νέα της βασιλείας σε όλη τη γη ως μαρτυρία προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων στον Αρμαγεδδώνα! (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10) Τι σημασία έχει αν αυτό φέρη διεθνή διωγμό επάνω τους, αλλά, στην επί του Όρους ομιλία του, ο Ιησούς είπε ότι το γεγονός ότι διωκόμεθα γι’ αυτόν τον λόγο είναι μια ευκαιρία για μας να είμεθα ευτυχείς. (Ματθ. 5:11, 12) Αυτός ο διωγμός ταχέως θα τελειώση μαζί με το βίαιο τέλος όλων των διωκτών μας!

15. Με αληθινή εκτίμησι, τι μπορούμε να πούμε μαζί με τον ψαλμωδό;

¹⁵ Πάρα πολύ ευτυχείς, λοιπόν, είναι οι βέβαιες προοπτικές που είναι ακριβώς μπροστά μας. Επίσης ευτυχής είναι η επίγεια υπόστασίς μας ακόμη και τώρα στον πνευματικό μας παράδεισο. Το γνωρίζομε. Το αισθανόμεθα. Αυτό δεν είναι καθόλου αυταπάτη. Με αληθινή εκτίμησι που αναβλύζει στις καρδιές μας προς τον Θεόν μας και τον ανάσσοντα Βασιλέα του Ιησούν Χριστόν, μπορούμε περιχαρείς να ενωθούμε με τον ψαλμωδό σε αναφώνησι: «Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 33:12, ΜΝΚ.