Υπάρχουν Πονηρά Πνεύματα;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, που ήλθε στη γη από το πνευματικό βασίλειο, ανεγνώρισε την ύπαρξι πονηρών πνευμάτων. Μπορεί να θυμάστε ότι συχνά μιλούσε για τον Διάβολο, και ότι τον απεκάλεσε ‘πατέρα του ψεύδους’ και ‘ανθρωποκτόνον.’ (Ιωάν. 8:44) Για την ίδια μας προστασία στον παρόντα καιρό, οπότε το ψεύδος και ο φόνος αυξάνουν, καλά θα κάμωμε να εξετάσωμε αυτό το θέμα.

Πολλοί άνθρωποι, φυσικά, δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν πονηρά πνευματικά πλάσματα. Ακόμη και μερικοί, που ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή, λέγουν ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι μόνο μια ιδιότης του κακού, όχι ένα αόρατο πνευματικό πρόσωπο. Αλλά συμφωνούν τα πράγματα με την πεποίθησί των;

ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ;

Τι θα λεχθή για την πείρα του ιδίου του Ιησού Χριστού, όταν επειράσθη από τον Διάβολο; Η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι ο Διάβολος έδειξε στον Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου και του είπε: «Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» Ο Ιησούς απήντησε στον Διάβολο: «Ύπαγε, Σατανά· διότι, είναι γεγραμμένον, ‘Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει’.» Τότε ο Διάβολος άφησε τον Ιησούν.​—Ματθ. 4:1-11, ΜΝΚ.

Στη διάρκεια της πείρας εκείνης, από ποιόν επειράσθη ο Ιησούς Χριστός; Από ένα πραγματικό πρόσωπο; ή από μια απλή ιδιότητα του κακού; Αν επειράσθη από μια απλή ιδιότητα του κακού, σε ποιόν ενυπήρχε αυτή η ιδιότης; Μήπως αυτό το κακό ήταν μέσα στον Ιησού Χριστό; Αν ήταν έτσι, τότε δεν μπορούσε να είναι αληθές ότι σ’ αυτόν δεν υπήρχε αμαρτία. Ωστόσο η Αγία Γραφή, ο Θείος Λόγος της αληθείας, διευκρινίζει πολύ καλά ότι ο Ιησούς ήταν «άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.» (Εβρ. 7:26) Η Γραφή, επίσης, λέγει: «Όστις ‘αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού’.» (1 Πέτρ. 2:22) Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν μπορούσε να κάνη διάλογο με το «κακό» μέσα στον ίδιο τον εαυτό του. Αυτός μιλούσε σ’ ένα ζωντανό πνευματικό πλάσμα.

Στην αφήγησι σχετικά με τον θεοσεβή Ιώβ, η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι ο Ιεχωβά ωμίλησε στον Σατανά. Λέγει: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Ιεχωβά, και είπε, Περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή, πάρειμι.» (Ιώβ 1:6, 7, ΜΝΚ) Τώρα, λοιπόν, δεν ήταν ο Σατανάς σ’ αυτή την περίπτωσι ένα πραγματικό πρόσωπο, αλλ’ απλώς η ιδιότης του κακού; Αλλά τότε σε ποιόν ωμιλούσε ο Θεός; Στον εαυτόν του; Αν ναι, η ιδιότης του κακού υπήρχε στον Παντοκράτορα Θεό τον ίδιο, και αυτό θα εσήμαινε ότι το κακό είχε την έναρξί του με τον Ιεχωβά. Μια τέτοια ιδέα βρίσκεται σε αντίθεσι με όλο το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής και αντιβαίνει στη λογική.​—Ψαλμ. 145:17· Αποκάλ. 4:8.

Έτσι οι Γραφές και η υγιής λογική καθιστούν σαφές ότι ο Σατανάς είναι ένα πραγματικό, ζων πρόσωπο στο αόρατο πνευματικό βασίλειο. Ήταν, και είναι, ένα ιστορικό πρόσωπο, ένα πραγματικό ζων πλάσμα. Γι’ αυτό, ο απόστολος Πέτρος παρώτρυνε τους Χριστιανούς να βρίσκωνται σ’ επιφυλακή εναντίον των κινήσεών του, λέγοντας: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν.»​—1 Πέτρ. 5:8, 9.

ΠΩΣ ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΠΛΑΣΜΑ ΕΓΙΝΕ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Αλλά με τι τρόπο είχε αρχή ο Διάβολος; Προφανώς, ο Θεός, ‘του οποίου τα έργα είναι τέλεια,’ δεν θα δημιουργούσε κάποιον πονηρόν. (Δευτ. 32:4) Δεν θα δημιουργούσε νοήμονα πλάσματα, που δεν θα μπορούσε να τα συναναστρέφεται. Αυτό θα ήταν σε αντίθεσι με τη λογική και με την αγάπη του Θεού.​—Ψαλμ. 5:4-6.

Ώστε, το αόρατο πνεύμα, που έγινε ύστερα Διάβολος, πρέπει κάποτε να ήταν τέλειο, χωρίς ελάττωμα ως δημιούργημα του Θεού. Έτσι ήταν όμοιο με όλα τα άλλα εκατομμύρια των αγγελικών ‘υιών του Θεού,’ τους οποίους είχε δημιουργήσει ο Θεός πολύ πριν ετοιμασθή η γη για κατοικία των ανθρώπων. (Ιώβ 38:4, 7) Πώς, λοιπόν, έγινε κακός;

Μετά τη δημιουργία του πρώτου ανδρός και της γυναικός, αυτό το ιδιαίτερο πνευματικό πλάσμα άρχισε μια πορεία ανταρσίας εναντίον του Θεού. Ανέπτυξε μια επιθυμία να λατρεύεται και γι’ αυτό εδελέασε τον Αδάμ και την Εύα να στασιάσουν εναντίον του Θεού. Πώς το έκαμε αυτό; Η Γραφή τονίζει ότι ένας όφις μίλησε στην Εύα, και της είπε ένα ψέμα. Ως αποτέλεσμα, αυτή παρήκουσε στον Θεό. Κατόπιν αυτή έκαμε τον σύζυγό της να ενωθή μαζί της σε στασιασμό εναντίον του Θεού. (Γέν. 3:1-6· 1 Τιμ. 2:13, 14) Αλλά ποιος πραγματικά έβαλε την ιδέα του στασιασμού στη διάνοια της Εύας; Μήπως ήταν απλώς ένας όφις χωρίς φωνητικά όργανα;

Όχι, ήταν κάποιος πίσω από τον όφιν κάνοντάς τον να φαίνεται ως να ομιλή. Γνωρίζομε ότι μερικοί επιδέξιοι άνθρωποι μπορούν να προφέρουν λόγια με κλειστά σχεδόν τα χείλη τους, κάνοντας να φαίνεται ως να ομιλή ένα παρακείμενο ζώο ή ένα ανδρείκελον. Πόσο ευκολώτερο είναι να το κάμη αυτό ένα υπεράνθρωπο αόρατο πρόσωπο! Ο Θεός, παραδείγματος χάριν, έκαμε την όνον του Βαλαάμ να μιλήση, καθώς παρατηρεί η Αγία Γραφή: «Και ήνοιξεν ο Ιεχωβά το στόμα της όνου· και είπε προς τον Βαλαάμ, Τι σοι έκαμα και με εκτύπησας τρίτην ταύτην φοράν;»​—Αριθμ. 22:28, ΜΝΚ.

Ομοίως στην Εδέμ, ο Σατανάς εχρησιμοποίησε τον όφιν για να μιλήση στην Εύα. Γι’ αυτό, ο απόστολος Παύλος εξήγησε: «Ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού.» (2 Κορ. 11:3) Ναι, η Γραφή προσδιορίζει τον Διάβολον, ή Σατανάν, ως τον ‘όφιν τον αρχαίον,’ και συνεπώς εκείνον ο οποίος πραγματικά εισήγαγε τον στασιασμό και την ανομία στο σύμπαν.​—Αποκάλ. 12:9.

Αλλά, μπορεί να διερωτάσθε, αν αυτό το πολύ ευφυές πνεύμα ήταν πράγματι τέλειο, πώς μπορούσε να στραφή στην ανομία, αφού κανείς δεν υπήρχε για να το πειράξη; Η Βίβλος απαντά ότι αυτό έγινε με το να διαλογισθή μια εσφαλμένη ιδέα. «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος,» λέγει η Γραφή. «Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.»​—Ιάκ. 1:14, 15.

Δεν υπάρχει τίποτε το εσφαλμένο στο να βλέπη κανείς τις δυνατότητες που υπάρχουν σε μια ωρισμένη κατάστασι. Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος μέσα στο σπίτι ενός άλλου μπορεί να ιδή χρήματα πάνω σ’ ένα τραπέζι. Η δυνατότης τού να πάρη αυτά τα χρήματα και να τα βάλη στην τσέπη του υπάρχει. Αλλά, επειδή αυτό θα ήταν κλοπή, δεν θα έπρεπε ούτε καν να το σκεφθή αυτό. Ή, αν του ήρχετο αυτή η ιδέα στη διάνοιά του, θα έπρεπε να την αποβάλη. Αλλ’ αν διατηρή την ιδέα στο νου του και την αφήση ν’ αναπτυχθή, τότε αυξάνει η κακή επιθυμία. Αυτό μπορεί γρήγορα να τον υποκινήση να κάμη μια πράξι ανομίας.

Το ίδιο συνέβη και με το τέλειο πνευματικό πλάσμα. Υπήρχε η δυνατότης να χρησιμοποιήση το ανθρώπινο ζεύγος για δικό του σκοπό μάλλον παρά για την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού. Ως ελεύθερος ηθικός παράγων, όχι μόνο το διανοήθηκε αυτό, αλλά, επίσης, δεν το απέβαλε από τη διάνοιά του, και αυτό τον ωδήγησε στην αμαρτία. Όπως ακριβώς ένας προηγουμένως έντιμος άνθρωπος μπορεί να γίνη κλέπτης με τη διάπραξι μιας κλοπής, έτσι κι αυτό το πνευματικό πλάσμα έκαμε τον εαυτόν του Σατανάν με το να ενεργήση ως ένας που ανθίσταται στον Θεόν· έγινε, επίσης, Διάβολος με το να διαβάλη [συκοφαντή] τον Θεό, διότι αυτή είναι η σημασία των ονομάτων αυτών.

Φυσικά, μπορεί κάποιος να πη, «Δεν θα μπορούσε να είναι απλώς ένα λάθος αυτό που έκαμε; Δεν θα μπορούσε να ζητήση συγγνώμη, κι έτσι να τερματισθή εκεί το ζήτημα;» Για να δοθή απάντησις σ’ αυτό, πρέπει να έχωμε ύπ’ όψι ότι ένα τέλειο άτομο διαφέρει από μας. Όταν χρησιμοποιή την ελευθέρα θέλησί του, η εκλογή που κάνει δεν οφείλεται σε αδυναμία ή ατέλεια. Οι ατελείς άνθρωποι συχνά κάνουν λάθη λόγω κληρονομημένης αδυναμίας. Μπορούν να ομολογήσουν τα λάθη τους, να ζητήσουν συγγνώμη και ν’ αλλάξουν την πορεία τους. Αλλ’ όταν ένα τέλειο πλάσμα εκλέγη τη διάπραξι σφάλματος, το κάνει εσκεμμένα και δεν επανέρχεται κατόπιν να κάνη το καλό. Αυτό συνέβη μ’ εκείνον που έγινε Διάβολος.

ΑΛΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Ο Διάβολος δεν ήταν το μόνο πνευματικό πλάσμα που εστράφη στην παρακοή και την ανομία. Ο Θεός είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο αριθμό αγίων αγγέλων, εκατομμύρια απ’ αυτούς. Το εδάφιο Δανιήλ 7:10 αποκαλύπτει ότι ένα μέρος απ’ αυτούς ήταν 100.000.000. Η αφήγησις της Βίβλου στη Γένεσι 6:1-5 εξηγεί ότι πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε μερικοί απ’ αυτούς τους πνευματικούς ‘υιούς του Θεού’ υλοποιήθηκαν ως άνθρωποι, δηλαδή, άφησαν τη θέσι τους στον ουρανό ως πνευματικά πλάσματα και περιεβλήθησαν σαρκικά σώματα. Και γιατί αυτό;

Για ν’ απολαύσουν ανθρώπινες ευχαριστήσεις, νυμφευόμενοι τις ωραίες θυγατέρες των ανθρώπων. Αυτό ήταν μια πράξις παρακοής στον Θεό, η δε Βίβλος το συσχετίζει με τις πράξεις του λαού των Σοδόμων και των Γομόρρων που ‘ακολουθούσαν οπίσω άλλης σαρκός.’ (Ιούδ. 6, 7) Ήταν, επίσης, εναντίον της ουρανίας των φύσεως το να κατεβούν άγγελοι και να επιζητήσουν ανθρώπινη σάρκα με την οποία να έχουν σεξουαλικές σχέσεις. Η πορεία των έφερε κακά αποτελέσματα, στα οποία περιλαμβάνεται κι ένα παράξενο είδος απογόνων, ‘δυνατών,’ που ελέγοντο Νεφιλείμ. Αυτοί οι πνευματικοί υιοί του Θεού, με τη στασιαστική τους ενέργεια, μετεστράφησαν σε δαίμονας και πήγαν με το μέρος του Διαβόλου, ο οποίος είναι ο ‘άρχων των δαιμονίων.’​—Ματθ. 9:34.

Όταν ο παγκόσμιος κατακλυσμός των ημερών του Νώε κατέστρεψε όλους τους ασεβείς ανθρώπους, οι άπιστοι άγγελοι διέλυσαν τα σάρκινα σώματά των κι επέστρεψαν στο πνευματικό βασίλειο. Αλλά δεν τους επετράπη να ξαναγίνουν μέρος της Θείας οργανώσεως των αγίων αγγέλων. Αντιθέτως αυτοί περιωρίσθηκαν σε μια ευτελή κατάστασι πνευματικού σκότους, όπως εξηγεί η Αγία Γραφή: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιν.»​—2 Πέτρ. 2:4.

Από τον καιρό του Κατακλυσμού, ο Θεός δεν επέτρεψε στους δαιμονικούς αυτούς αγγέλους να υλοποιούνται με σάρκα, όπως έκαναν προηγουμένως. Ωστόσο, αυτοί μπορούν ακόμη ν’ ασκούν επικίνδυνη δύναμι επάνω σε άνδρες και γυναίκες. Πραγματικά, ο Σατανάς με τη βοήθεια των δαιμόνων αυτών, είναι «ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Η μεγάλη αύξησις της αδικοπραγίας που βλέπομε σήμερα σε όλη τη γη πρέπει να μας αφυπνίση ως προς την ανάγκη να φυλαγώμεθα μήπως πλανηθούμε απ’ αυτούς.