Γιατί ο Θεός Επέτρεψε την Ανομία Έως τις Ημέρες Μας;

ΣΕ ΟΛΗ την ιστορία του ανθρώπου υπήρχε μεγάλη ανομία. Και σήμερα, οπουδήποτε κι αν παρατηρήσετε στον κόσμο, υπάρχει έκχυσις αίματος, έγκλημα, μίσος και ανηθικότης. Πολύ συχνά οι αθώοι, οι σεμνοί άνθρωποι, είναι εκείνοι που υποφέρουν από τις κακές πράξεις των άλλων. Αυτοί μπορεί να είναι θύματα βίας, χάνοντας ίσως τα σπίτια των, τους προσφιλείς των ή και τη ζωή των ακόμη. Σεις προσωπικά μπορεί να εδοκιμάσατε ή και να μην εδοκιμάσατε αυτά τα πράγματα. Ακόμη κι αν δεν τα εδοκιμάσατε, πιθανώς θα επεράσατε πράγματα που σας επροξένησαν οδύνη καθώς και εμπειρίες όπως η αδικία, η αστοργία, η απάτη και η παραπλάνησις.

Γιατί ο Θεός επέτρεψε τέτοια ανομία έως σήμερα; Υπάρχουν μερικοί λόγοι, αλλά για να εννοήσωμε κατάλληλα τους λόγους αυτούς είναι ανάγκη να εξετάσωμε τα ζητήματα που ηγέρθησαν στον καιρό της πρώτης ανταρσίας. Θα έχετε ίσως διαβάσει την σχετική αφήγησι στην Αγία Γραφή, τρίτο κεφάλαιο της Γενέσεως. Ας εξετάσωμε, λοιπόν, την πραγματική σημασία των γεγονότων αυτών.

Με συντομία, συνέβη το εξής: Ο Ιεχωβά είχε πει στον άνθρωπο ότι η ζωή του εξηρτάτο από την υπακοή στον Δημιουργό του, και ότι η παρακοή θα είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο. (Γεν. 2:17) Ο εχθρός του Θεού, ο Σατανάς ή Διάβολος, είπε το αντίθετο της σαφούς αυτής δηλώσεως. Είπε στη σύζυγο του Αδάμ ότι το ανθρώπινο ζεύγος θα μπορούσε να παρακούση κι ωστόσο, «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει.» Ισχυρίσθηκε, επίσης, ότι αυτή η παρακοή πραγματικά θα εβελτίωνε τα πράγματα υπέρ αυτών, κάνοντας τα μάτια των ν’ ανοιχθούν, και ότι αυτοί θα εγίνοντο «ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Γεν. 3:4, 5) Τώρα, τι εμπεριέκλειε η στασιαστική αυτή ενέργεια του Σατανά;

ΤΑ ΥΠΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΝ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Μερικά ζητήματα ή ζωτικά ερωτήματα είχαν εγερθή. Πρώτον, ο Σατανάς αμφισβήτησε την αληθινότητα του Θεού. Πραγματικά, απεκάλεσε τον Θεό ψεύστη, και μάλιστα εν σχέσει μ’ ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεύτερον, αμφισβήτησε την εξάρτησι του ανθρώπου από τον Δημιουργό του για συνεχή ζωή κι ευτυχία. Ισχυρίσθηκε ότι ούτε η ζωή του ανθρώπου ούτε η ικανότης του να ρυθμίζη τα πράγματά του με επιτυχία εξηρτώντο από υπακοή στον Ιεχωβά. Ισχυρίσθηκε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να ενεργή ανεξάρτητα από τον Δημιουργό του και να είναι ως ο Θεός αποφασίζοντας για τον εαυτό του τι είναι ορθόν ή εσφαλμένον, καλόν ή κακόν. Τρίτον, αντιλέγοντας κατά του εκπεφρασμένου νόμου του Θεού, ισχυρίσθηκε πραγματικά ότι ο Θείος τρόπος διακυβερνήσεως είναι εσφαλμένος και δεν είναι για το καλό των πλασμάτων του και μ’ αυτόν τον τρόπο επροκάλεσε κι αυτό ακόμη το δικαίωμα του Θεού να κυβερνά.

Αλλ’ η ενέργεια του Σατανά ήγειρε άλλο ένα ζήτημα, όπως δείχνεται παρακάτω στην Αγία Γραφή, στο βιβλίο του Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2. Εκεί, σχετικά μ’ έναν άνθρωπο ονομαζόμενο Ιώβ, καταδεικνύεται, ότι ο Σατανάς έθεσε υπό αμφισβήτησιν την πιστότητα και νομιμοφροσύνη στον Ιεχωβά Θεό όλων των πλασμάτων.

Με πληθώρα λόγων, ο Σατανάς έκαμε τον ισχυρισμό ότι όσοι υπηρετούν τον Θεό το πράττουν αυτό, όχι διότι αγαπούν τον Θεό και τη δίκαιη διακυβέρνησί του, αλλά μόνο για ιδιοτελείς λόγους, όπως είναι οι υλικές ευλογίες που τους παρέχει ο Θεός. Ισχυρίσθηκε ότι, αν εξέλειπαν αυτοί οι λόγοι, τότε ακόμα κι ένας άνθρωπος σαν τον Ιώβ θ’ απεμακρύνοντο από τον Θεό. (Ιώβ 1:6-11· 2:4, 5) Η ανταρσία του Σατανά στην Εδέμ έθεσε υπό αμφισβήτησι την νομιμοφροσύνη όλων των πλασμάτων του Θεού στον ουρανό και στη γη. Αν οι άνθρωποι ετίθεντο υπό δοκιμασίαν, θ’ απεδείκνυαν την αγάπη τους στον ουράνιο Πατέρα τους και θα έδειχναν ότι προτιμούσαν τη διακυβέρνησι εκείνου από τη διακυβέρνησι οποιουδήποτε άλλου;

Ο ΘΕΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Σημειώστε, παρακαλούμεν, ότι ο Σατανάς δεν ήγειρε κανένα ζήτημα ως προς τη δύναμι του Θεού. Δεν επροκάλεσε τον Ιεχωβά να χρησιμοποιήση τη δύναμί του για να τον καταστρέψη ως εναντιούμενον. Αλλ’ επροκάλεσε το δικαίωμα του Θεού να άρχη και την ορθότητα του τρόπου διακυβερνήσεώς του. Επίσης, αμφισβήτησε την νομιμοφροσύνη των πλασμάτων του Θεού. Έτσι, αντί για μια δοκιμασία δυνάμεως ήταν ένα ηθικό ζήτημα που έπρεπε να τακτοποιηθή.

Οι συκοφαντίες του Σατανά εναντίον του Θεού μπορούν να παρασταθούν, ως ένα ωρισμένο βαθμό, μ’ έναν ανθρώπινο τρόπο. Υποθέστε ότι ένας άνθρωπος που έχει μια μεγάλη οικογένεια κατηγορείται από ένα γείτονά του για πολλά αναληθή πράγματα περί του τρόπου διοικήσεως του οίκου του. Υποθέστε ότι ο γείτονας λέγει, επίσης, ότι τα μέλη της οικογενείας δεν αγαπούν πραγματικά τον πατέρα τους αλλά μόνο μένουν μαζί του για ν’ απολαμβάνουν την τροφή και τα υλικά πράγματα που τους παρέχει. Πώς θα μπορούσε ο πατέρας της οικογενείας ν’ απαντήση σ’ αυτές τις κατηγορίες;

Αν απλώς χρησιμοποιούσε βία εναντίον του κατηγόρου, αυτό δεν θ’ αποτελούσε απάντησι στις κατηγορίες. Αντιθέτως, θα μπορούσε να δώση την εντύπωσι ότι ήσαν αληθινές. Αλλά τι ωραία απάντησις θα ήταν αν επέτρεπε στην ίδια την οικογένειά του να είναι μάρτυς του για να δείξη ότι ο πατέρας της οικογενείας ήταν πράγματι ένας δίκαιος και στοργικός οικογενειάρχης και ότι τα μέλη της οικογενείας ήσαν ευτυχή να συγκατοικούν με αυτόν, διότι τον αγαπούσαν! Έτσι αυτός θα ετύγχανε πλήρους δικαιώσεως.​—Παροιμ. 27:11· Ησ. 43:10.

Αυτό παριστάνει, από ωρισμένες απόψεις, το τι έκαμε ο Θεός. Εξ άλλου, ο Θεός άφησε να περάση αρκετός χρόνος​—σχεδόν 6.000 χρόνια ήδη—​για να τακτοποιηθή το ζήτημα πέρα από κάθε αμφιβολία. Άφησε να περάση αυτό το χρονικό διάστημα. Όχι μόνο για να επιτρέψη στα πιστά πλάσματά του ν’ αποδείξουν την αφοσίωσί των σ’ αυτόν και στη διακυβέρνησί του, αλλά και για να καταδείξη ότι κάθε άλλο είδος διακυβερνήσεως καταλήγει πάντοτε σε κακό.​—Παροιμ. 1:30-33· Ησ. 59:4, 8.

Ο Σατανάς, στασιάζοντας εναντίον του Ιεχωβά Θεού, έγινε ένας ανταγωνιστικός άρχων. Και το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, λαμβάνοντας την πορεία που συνέστησε ο Σατανάς, διεκήρυξε την ανεξαρτησία του από τη διακυβέρνησι του Ιεχωβά και υπήχθη στον έλεγχο του Σατανά. (Γεν. 3:6· Ρωμ. 6:16) Με το ν’ αφήση ο Θεός και τον Σατανά και τον άνθρωπο να φθάσουν στο όριο της προσπαθείας των να ενεργούν και να άρχουν ανεξάρτητα από τον Δημιουργό των, θα εγίνετο καταφανής, πέρα από κάθε μελλοντική αντίρρησι, η πλήρης αποτυχία των στο να παραγάγουν καλή κυβέρνησι με πραγματικά ωφελήματα για όλο το ανθρώπινο γένος. Στο μεταξύ, ο Ιεχωβά θα είχε επάνω στη γη εκείνους που τον αγαπούν για να διακηρύττουν το όνομα και τους σκοπούς του για τη διαφώτισι όλων εκείνων που αγαπούν κι επιζητούν ότι είναι ορθόν.

Η κατάστασις, λοιπόν, ομοιάζει πολύ μ’ εκείνη που περιελάμβανε ένα Φαραώ της Αιγύπτου, ο οποίος έλαβε μια πορεία όμοια μ’ αυτή του Σατανά ή Διαβόλου στην εναντίωσί του κατά του Ιεχωβά Θεού, και στον οποίον ο Ιεχωβά είπε: «Τώρα, θέλω εκτείνει την χείρα μου, και θέλω πατάξει σε και τον λαόν σου με θανατικόν, και θέλεις απολεσθή από της γης· και δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.»​—Έξοδ. 9:15, 16.

ΤΙ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ Τ’ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ;

Η Βίβλος δείχνει ότι ο Σατανάς εχρησιμοποίησε τον χρόνο για να ιδρύση μια οργάνωσι στον ουρανό και στη γη, της οποίας είναι άρχων. Η έκτασις της διακυβερνήσεώς του στη γη καταφαίνεται από το γεγονός ότι μπορούσε να προσφέρη στον Ιησούν όλα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα λατρεία από τον Ιησούν. (Ματθ. 4:8, 9) Γι’ αυτό ο Σατανάς καλείται «Θεός του κόσμου τούτου» και «άρχων του κόσμου τούτου.» (2 Κορ. 4:4· Ιωάν. 16:11) Τι εσήμαινε αυτό για το ανθρώπινο γένος και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ανθρωπίνης πορείας ανεξαρτησίας από τον Θεό και τη διακυβέρνησί του;

Η ιστορία πιστοποιεί το γεγονός ότι αυτό δεν επέφερε ειρήνη, ικανοποίησι κι αιώνια ζωή στο ανθρώπινο γένος. Επέφερε το αντίθετο: χιλιετηρίδες γεμάτες πόνους, παθήματα και θάνατο. Η αφήγησις της ιστορίας και η φοβερή κατάστασις πραγμάτων στον κόσμο σήμερα αποτελούν απόδειξι του ότι ο άνθρωπος δεν επέτυχε στη διακυβέρνησι χωρίς τον Θεό. Ο άνθρωπος εδοκίμασε όλα τα είδη κυβερνήσεων, αλλ’ ακόμη στερείται ασφαλείας και μονίμου ευτυχίας.

Είναι αλήθεια ότι υπήρξε πρόοδος από μια υλιστική άποψι. Αλλ’ είναι πράγματι πρόοδος όταν άνθρωποι στέλλουν πυραύλους στη σελήνη, κι ωστόσο δεν μπορούν να συζήσουν με ειρήνη επάνω στη γη; Τι καλό τους κάνει να κτίζουν σπίτια εφωδιασμένα με όλες τις ανέσεις, μόνο για να έχουν οικογένειες χωρισμένες με διαζύγια κι εγκληματικότητα; Μήπως οι πόλεμοι, οι οχλοκρατίες στους δρόμους, η καταστροφή ζωής και περιουσίας και η ευρέως διαδεδομένη ανομία είναι πράγματα για τα οποία μπορούμε, να καυχώμεθα; Όχι, διόλου! Αλλ’ αυτά αποτελούν καρποφορία μιας διακυβερνήσεως που αγνοεί τον Θεό. Αληθινά, όπως λέγει το εδάφιον Εκκλησιαστής 8:9, «ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού.»

Η μακρά, λοιπόν, ανοχή της ανομίας από τον Θεό απέδειξε αναμφισβήτητα ότι η απόπειρα του ανθρώπου να ‘παίζη ρόλον Θεού’ αποτελεί μια οικτρή αποτυχία. (Ψαλμ. 127:1) Όπως είπε ένας επιφανής συγγραφεύς: «Όσο περισσότερο αναζητούμε το άλλοθι, τόσο περισσότερο ανακαλύπτομε ότι η δυστυχία στη γη είναι ανθρωποποίητη. Η κεντρική μας αδυναμία είναι το ότι δεν ελύσαμε το πρόβλημα της αυτοκυβερνήσεως.»a Ο Θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς Ιερεμίας ορθώς είπε: «Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού. Ιεχωβά, παίδευσόν με.»​—Ιερεμ. 10:23, 24, ΜΝΚ· βλέπε, επίσης, Παροιμίαι 16:25.

Η επιρροή του Σατανά στα πράγματα της γης έχει επιφέρει διχασμό, ανομία και θάνατο και η διακυβέρνησίς του διεξάγεται με την απάτη, τη βία και την ιδιοτέλεια. Αυτός απεδείχθη ακατάλληλος να είναι άρχων σε οτιδήποτε. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, είναι τώρα πλήρως δικαιολογημένος να καταστρέψη αυτόν τον ευτελή στασιαστή μαζί με τους δαίμονάς του και όλους εκείνους που μετέσχον στα ασεβή έργα του. (Ρωμ. 16:20) Αλλά τι θα λεχθή για τη νομιμοφροσύνη των πλασμάτων του Θεού στη στοργική διακυβέρνησι του Ιεχωβά και στον ισχυρισμό του Σατανά ότι όλοι θ’ απεμακρύνοντο αν ετίθεντο σε δοκιμασία.

Ο Ιεχωβά Θεός εγνώριζε ότι «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» και ήξερε ότι μερικοί από το ανθρώπινο γένος θα τον υπηρετούσαν πρόθυμα, από αγάπη, κι όχι διότι εδωροδοκούντο ή εξηναγκάζοντο. (1 Κορ. 13:8) Πολλές χιλιάδες ανθρώπων το έδειξαν αυτό σε όλους τους αιώνες. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Ιώβ. Μολονότι ο Σατανάς επέφερε τρομερή πίεσι εναντίον του Ιώβ, και τον απεστέρησε από τα υπάρχοντά του, τα τέκνα του και την υγεία του, ο Ιώβ ωστόσο διεκήρυξε: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.» (Ιώβ 27:5) Ο Ιώβ απέδειξε τον Σατανά ψεύτη.

Όπως είδαμε, ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς αντιστάθηκε σε όλους τους πειρασμούς και τις προσφορές του Σατανά. Επίσης, όταν εμαστιγώθη από φρουρούς στρατιώτας και προσηλώθη σκληρά σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου για να πεθάνη, ο Ιησούς διεκράτησε την πιστότητά του στον Θεό. (1 Πέτρ. 2:23) Αυτό απέδειξε ότι ο τέλειος Αδάμ μπορούσε να κάμη το ίδιο αν ήθελε, και ότι ο Θεός δεν ήταν άδικος απαιτώντας πλήρη υπακοή από τον άνθρωπο. (2 Θεσ. 1:4, 5) Ο Ιησούς, με την πιστότητά του στον Ιεχωβά, έδωσε την καλύτερη απάντησι στην ψευδή πρόκλησι του Σατανά.

Αλλ’ ο Σατανάς, με τη διάνοιά του διεστραμμένη από ιδιοτέλεια και αλαζονεία, αρνήθηκε να χαλαρώση την άφρονα πορεία του. Μολονότι από πολύν καιρό έχει αποδειχθή άδικος και είναι ψεύτης, εξακολουθεί να διώκη εκείνους που αγαπούν τον Θεό. (Αποκαλ. 12:17) Από τον καιρό του θανάτου του Ιησού πολλές χιλιάδες Χριστιανών υπηρέτησαν τον Ιεχωβά Θεό, διότι τον αγαπούσαν και ήθελαν να έχουν την στοργική του διακυβέρνησι. Και τώρα ακριβώς, εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων διακηρύττουν την υποταγή των στον Ιεχωβά ως άρχοντα. (Αποκάλ. 7:9, 10) Η πιστή εκ μέρους των τήρησις του λόγου του Ιεχωβά και ο σεβασμός των στον νόμο του τους έκαμε να μπορούν να ζουν με αυτάρκεια, εις πείσμα κάθε εναντιώσεως από τον Σατανά.

Τι τεραστία απόδειξι εναντίον του Σατανά και υπέρ του Ιεχωβά Θεού επρομήθευσαν η ενότης, η αγάπη και η ακεραιότης που εξεδήλωσαν οι δούλοι του Θεού στη διάρκεια των αιώνων! Αυτοί αποδεικνύουν σαφώς ότι μόνο ο Ιεχωβά έχει δικαίωμα να κυβερνά, ότι ο τρόπος διακυβερνήσεως του Ιεχωβά με αγάπη είναι ο μόνος ορθός τρόπος, ότι ο άνθρωπος μπορεί να μείνη πιστός στον Θεό κάτω από την πιο σοβαρή δοκιμασία, και ότι ο Σατανάς είναι ο πιο τερατώδης ψεύτης όλων των καιρών.

[Υποσημειώσεις]