‘Είναι Δόξα να Παραβλέπετε την Παράβασιν’

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά είδη ωραιότητος, και όλα των κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο φέρνουν απόλαυσι στο ανθρώπινο γένος. Υπάρχουν πράγματα που είναι ωραία στην όρασι: ωραία ποτάμια, κοιλάδες και βουνά, τα ποικίλα είδη ανθέων και πουλιών, και χαριτωμένοι άνθρωποι. Στην αγάπη της ωραιότητος που έχουν οι γυναίκες στηρίζεται η πολλών εκατομμυρίων δολλαρίων βιομηχανία καλλυντικών.

Υπάρχουν, επίσης, πολλά ωραία πράγματα στην αίσθησί μας της ακοής. Υπάρχει η μελωδική και αρμονική μουσική, το τραγούδι των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων με την αύρα, το κελάρυσμα ενός ρυακίου. Η καλλιεργημένη και καλά γυμνασμένη φωνή είναι, επίσης, κάτι ωραίο. Ωρισμένα μπαλλέτα αποτελούν, επίσης, ένα συνδυασμό ωραιότητος ήχου και κινήσεων.

Αλλά η υψίστη μορφή ωραιότητος είναι οι ωραίες πράξεις: πράξεις που απευθύνονται στο αίσθημα της ηθικής, που απευθύνονται στα ιδεώδη ενός, πράξεις που ευφραίνουν την καρδιά του ανθρώπου. Αυτές κατάλληλα περιγράφονται ως ωραίες διότι, όπως την προσδιορίζει το λεξικό, ωραιότης είναι «η υψηλής τάξεως ικανότης να χαροποιήται το μάτι, ή η αισθητική, η νοημοσύνη ή το αίσθημα της ηθικής» του ανθρώπου. Είναι το είδος της ωραιότητος που αναφέρεται στην αρχαία Βιβλική παροιμία: «Η φρόνησις του ανθρώπου συστέλλει τον θυμόν αυτού· και είναι δόξα [ωραιότης, ΜΝΚ] αυτού να παραβλέπη την παράβασιν.»​—Παροιμ. 19:11.

Χωρίς αμφιβολία ένας λόγος για τον οποίο η παράβλεψις της παραβάσεως φαίνεται ωραία είναι ότι μαρτυρεί συγκινησιακή ωριμότητα. Αποκαλύπτει ικανότητα να πράττη ένας το φρόνιμο και δύσκολο πράγμα, να ελέγχη τις συγκινήσεις του κάτω από πίεσι, αντί ν’ ακολουθή τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως με το ν’ ανταποκρίνεται με καλωσύνη. Όπως ακριβώς ο σωματικώς καλά διαμορφωμένος άνθρωπος είναι ωραίος, έτσι είναι και το παράδειγμα της ηθικής δυνάμεως. Φαίνεται ωραία διότι είναι μια μορφή μεγαλοψυχίας.

Αν η παράβλεψις της παραβάσεως είναι ωραία, μήπως η αποτυχία να το πράξη ένας θα μπορούσε ορθώς να θεωρηθή το αντίθετο; Ασφαλώς θα μπορούσε, όπως δείχνει η επομένη πείρα: Ήταν ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό Κυριακάτικο απόγευμα που ένα ηλικιωμένο ζευγάρι εβάδιζε σ’ ένα δρόμο του Μπρούκλυν. Από μακριά είδαν ένα νεαρό να τρέχη με το ποδήλατο κατ’ ευθείαν επάνω τους. Μόνο όταν βρέθηκε ακριβώς επάνω των σταμάτησε απότομα. Ενωχλημένος από την έλλειψι τρόπων του νεαρού, ο ηλικιωμένος κύριος τον έσπρωξε με το πόδι του, οπότε ο νεαρός πήδηξε κάτω από το ποδήλατο του, έσφιξε τις γροθιές του και απείλησε να δείρη τον ηλικιωμένο κύριο. Σ’ αυτό το σημείο η σύζυγός του είπε, σε προστακτικό τόνο, στο νεαρό: «Δείξτε σεβασμό σ’ ένα ηλικιωμένο κύριο!» Τότε ο νεαρός ανέβηκε στο ποδήλατο του και απομακρύνθηκε.

Αυτό το επεισόδιο, που είναι από την πραγματική ζωή, τονίζει καλά το γεγονός ότι η αποτυχία να παραβλέψη ένας την παράβασι μπορεί κάποτε να καταλήξη σε κάτι που στερείται πολύ ωραιότητος. Είναι περιττό να λεχθή ότι ο ηλικιωμένος κύριος βρέθηκε ντροπιασμένος, σε αμηχανία, διότι δεν μπόρεσε ν’ αποκρούση τα κτυπήματα ενός ωργισμένου νεαρού. Αλλά πόσο καλύτερη εμφάνισι θα είχε κάμει, τόσο στη σύζυγο του όσο και στο νεαρό, αν είχε απλώς παραβλέψει την παράβασι! Θα είχε ένα μέτρον ωραιότητος, ή δόξης, σχετικά μ’ αυτό.

Η Γραφή μάς παρέχει πολλά παραδείγματα που περιγράφουν την αρχή ότι είναι δόξα η ωραιότης να παραβλέπη ένας την παράβασι. Φυσικά, το πιο εξέχον παράδειγμα δεν είναι άλλος από τον Ιεχωβά Θεό, διότι γι’ αυτόν ο ψαλμωδός έγραψε: «Αυτός γνωρίζει . . . ότι είμεθα χώμα.»​—Ψαλμ. 103:14.

Η ικανότης του να παραβλέπωμε την παράβασι δεν είναι κάτι με το οποίο έχομε γεννηθή. Πρέπει να εργασθούμε γι’ αυτό. Τα παιδιά, κατά κανόνα, θέλουν ν’ ανταποδίδουν αμέσως και γι’ αυτό οι γονείς των οφείλουν να τα διδάσκουν να μην είναι εκδικητικά αλλά να παραβλέπουν την παράβασι. Και ιδιαιτέρως οι ενήλικοι, που είναι εσώστροφοι ή εύθικτοι, χρειάζεται να είναι προσεκτικοί. Όταν κάποιος διαπράττη παράβασι εις βάρος των, οφείλουν να ενθυμούνται τη σοφή συμβουλή: «Μη είπης, Καθώς έκαμεν εις εμέ, ούτω θέλω κάμει εις αυτόν· θέλω αποδώσει εις τον άνθρωπον κατά το έργον αυτού.»​—Παροιμ. 24:29.

Είναι καταφανές ότι αυτό είχε υπ’ όψιν του ο Ιησούς Χριστός, όταν είπε στην επί του Όρους Ομιλία του: «Όστις σε ραπίση εις την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον εις αυτόν και την άλλην.» (Ματθ. 5:39) Αυτή η συμβουλή υπέστη κριτική από πολλούς, διότι παρανοήθηκε ότι διδάσκει ειρηνισμό, ενώ δεν συμβαίνει αυτό. Όταν ένας δέχεται ένα κτύπημα που προορίζεται να τον βλάψη, θα ήταν παραφροσύνη να θεωρήση ευπρόσδεκτη και άλλη βλάβη. Το λογικό πράγμα που θα μπορούσε να κάμη θα ήταν να φύγη ή να ζητήση να προστατευθή. Πράγματι, έχει κανείς υποχρέωσι απέναντι στον εαυτό του και στα προσφιλή του πρόσωπα να λάβη μια τέτοια πορεία. Όταν, όμως, ένας εμπαίζεται ή επισωρεύονται επάνω του ύβρεις διότι είναι ακόλουθος του Ιησού Χριστού, δηλαδή συμβολικά ραπίζεται στη δεξιά παρειά, τότε η ευγενής πορεία συνέσεως είναι να φανή ευγενικός και πράος. Το άλλο άτομο θα το θεωρήση αυτό ως να του στρέψουν και την άλλη παρειά. Αυτή είναι η πορεία που είχε λάβει ο Ιησούς, διότι διαβάζομε γι’ αυτόν ότι «λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει,» αλλά έστρεφε, έτσι να πούμε, την άλλη παρειά.​—1 Πέτρ. 2:23.

Φυσικά, δεν πρέπει ένας να διαβάζη σε μια Γραφική αρχή περισσότερα απ’ όσα δικαιολογεί και το υπόλοιπο των Γραφών. Το να παραβλέπη ένας την παράβασι δεν σημαίνει να συγχωρή σοβαρά αμαρτήματα ή εγκλήματα. Η Γραφή καταδικάζει με έντονο τρόπο εκείνους οι οποίοι ανέχονται την αδικία.​—Ψαλμ. 50:18· Ησ. 5:23.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι εκδηλώνουν το πνεύμα της εκδικητικότητος. Είναι ταχείς στο ν’ ανταποδώσουν και συχνά ανταποκρίνονται όχι μόνο με το ίδιο νόμισμα αλλά με επιπρόσθετο τόκον. Η δημοφιλής γνώμη έχει τάσι να θεωρή αδυνάτους και ανοήτους εκείνους, οι οποίοι παραβλέπουν παράβασι, αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Αποτελεί εκδήλωσι δυνάμεως να ενεργήση ένας έτσι, κι επίσης συνέσεως καθώς και γενναιοφροσύνης· πράγματι είναι δόξα. Οι αφιερωμένοι Χριστιανοί διάκονοι πρέπει ιδιαιτέρως να εκδηλώνουν πάντοτε την ωραιότητα της παραβάσεως. Διότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν να φέρουν τιμή στον ουράνιο Πατέρα των, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς Χριστός: «Ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 5:16.