Οι Ημέρες της Δημιουργίας από την Άποψη του Θεού

Η ΑΠΟΨΙΣ του Θεού! Πόσο δεσπόζει αυτή επάνω από την άποψι του ανθρώπου! Ο Θεός είναι απέραντος, χωρίς περιορισμούς. Εμείς είμεθα πεπερασμένοι, είμαστε πάρα πολύ περιωρισμένοι. Καλώς λέγει ο Ιεχωβά Θεός: «Όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών.»—Ησ. 55:9.

Δεν είναι περίεργο ότι ο ψαλμωδός Δαβίδ ερώτησε: «Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; Κατάλληλα ο προφήτης Ησαΐας ανεφώνησε: «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος· ιδού, μετατοπίζει τας νήσους ως σκόνιν.»—Ψαλμ. 8:3, 4· Ησ. 40:15.

Όπως είναι ακαταμέτρητη η μεγαλωσύνη του Ιεχωβά Θεού, έτσι επίσης και η υπαρξίς του είναι ακαταμέτρητη. Αυτός υπήρχε πάντοτε. Ως ‘ο Βασιλεύς της αιωνιότητος’ είναι Θεός «από του αιώνος έως του αιώνος.» Υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο ο προφήτης Δανιήλ περιγράφει τον Ιεχωβά Θεό ως ‘τον Παλαιόν των Ημερών.’—1 Τιμ. 1:17· Ψαλμ. 90:2· Δαν. 7:9.

«ΗΜΕΡΑ» ΣΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ

Είναι σαφές ότι αυτός ο αιώνιος Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, βλέπει το χρόνο διαφορετικά από τον τρόπο που τον βλέπομε εμείς οι απλοί θνητοί, με το μήκος της ζωής μας των εβδομήντα ή ογδόντα ετών. Μήπως ένα νεαρό παιδί δεν βλέπει τον χρόνον διαφορετικά από τον τρόπο που τον βλέπει ένα άτομο προχωρημένο αρκετά στα χρόνια; Για ένα παιδί δώδεκα μήνες μπορεί να φαίνωνται πολύ μακρό χρονικό διάστημα, αλλά σ’ ένα ηλικιωμένο άτομο τα χρόνια φαίνονται ως να πετούν. Πόσο διαφορετικά, λοιπόν, από τον τρόπο που βλέπομε εμείς οι θνητοί το χρόνο πρέπει να τον βλέπη ο «Παλαιός των Ημερών»! Είναι καταφανές ότι, όταν ο Ιεχωβά στον Λόγο του ομιλή για μια «ημέρα» ή «ημέρες,» δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι αυτό σημαίνει πάντοτε εικοσιτετράωρες ημέρες. Είναι πιθανόν να εννοή αυτό και πιθανόν όχι.

Έτσι μαθαίναμε ότι η Εβραϊκή λέξις γιομ για την «ημέρα,» χρησιμοποιείται με ποικιλία τρόπων στη Βίβλο. Στην ίδια την αφήγησι της δημιουργίας έχομε την λέξι «ημέρα» που χρησιμοποιείται σε τρεις διαφορετικές περιόδους χρόνου. «Ημέρα» χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό των ωρών φωτός, όπως όταν διαβάζωμε: «Και εκάλεσεν ο Θεός το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα.» Χρησιμοποιείται για να προσδιορίση και την ημέρα και τη νύχτα, όπως όταν διαβάζωμε: «Και έγεινεν εσπέρα, και έγεινε πρωί, ημέρα πρώτη.» Και η λέξις «ημέρα» χρησιμοποιείται, επίσης, για τον προσδιορισμό ολοκλήρου της χρονικής περιόδου που περιλαμβάνεται στη δημιουργία των ουρανών και της γης: «Αύτη είναι η γένεσις [Ιστορία, ΜΝΚ] του ουρανού και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησε Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ] ο Θεός γην και ουρανόν.»—Γεν. 1:5· 2:4.

Κατόπιν πάλι, σε περισσότερες από μια περιπτώσεις ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε τη λέξι ημέρα για να εκφράση ένα έτος. Αυτό το έπραξε σχετικά με τους Ισραηλίτας στην έρημο και με τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Ο Λόγος Του λέγει.: «Εκάστης ημέρας λογιζομένης δι’ εν έτος, . . . θέλετε φέρει εις εαυτούς τας ανομίας σας.» «Εκάστην μίαν ημέραν προσεδιώρισα εις σε αντί ενός έτους.» (Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6) Ομοίως σχετικά με την προφητεία του Δανιήλ, η οποία προείπε την έλευσι του Μεσσία στο τέλος των εξήντα εννέα εβδομάδων.» Ο Μεσσίας δεν ήλθε στο τέλος εξήντα εννέα κατά γράμμα εβδομάδων, ή 483 ημερών, αλλά στο τέλος 483 ετών. (Βλέπε Η Σκοπιά, 1966, σελ, 574)

Όχι μόνο ένα έτος, αλλά στον Λόγο του Θεού μερικές φορές μία ημέρα αντιπροσωπεύει ακόμη και χίλια χρόνια. Όπως εξεφράσθη ο προφήτης Μωυσής: «Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα ή εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός.» Ο απόστολος Πέτρος το εκφράζει με ακόμη πιο ισχυρό τρόπο: «Εν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία.»—Ψαλμ. 90:4· 2 Πέτρ. 3:8, ΜΝΚ.

Ναι, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές η λέξις «ημέρα» χρησιμοποιείται επίσης για να προσδιορίση άλλες χρονικές περιόδους, όχι απλώς εικοσιτετράωρες. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς σε μια περίπτωσι είπε: «Ο Αβραάμ ο πατήρ σας είχεν αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν· και είδε, και εχάρη.» Ομοίως διαβάζομε από τους ακόλουθους του εκφράσεις όπως ‘ημέρα του Χριστού,’ «ημέρα του Ιεχωβά,» (ΜΝΚ) και ‘ημέρα εκείνη η μεγάλη του Θεού του Παντοκράτορας.’ Ασφαλώς καμμιά απ’ αυτές δεν περιορίζεται απλώς σε είκοσι τέσσερες ώρες. (Ιωάν. 8:56· Φιλιππησ. 2:16· 1 Θεσ. 5:2· Αποκάλ. 16:14) Τα ανωτέρω καθιστούν σαφές ότι η «ημέρα» από την άποψι του Θεού δεν περιορίζεται κατ’ ανάγκην σε είκοσι τέσσερες ώρες.

ΜΗΚΟΥΣ ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΩΡΩΝ;

Εν τούτοις, πολλοί στον «Χριστιανικό κόσμο,» ιδιαιτέρως οι λεγόμενοι Θεμελιωτισταί, επιμένουν ότι οι ημέρες της δημιουργίας, που αναφέρονται στη Γένεσι, κεφάλαιο πρώτον, ήσαν μήκους ακριβώς είκοσι τεσσάρων ωρών. Φυσικά, εφόσον ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός, είναι πάνσοφος καθώς και παντοδύναμος, μπορούσε να έχη δημιουργήσει όλα όσα αναγράφονται στην αφήγησι της δημιουργίας σε έξη εικοσιτετράωρες ημέρες. Αλλά από τις αποδείξεις που έχουν ευρεθή στους βράχους της γης καθώς και από τα τηλεσκόπια των αστρονόμων, δεν προκύπτει ότι το έπραξε.

Σχετικά μ’ αυτές τις ημέρες της δημιουργίας, η Μία Θρησκευτική Εγκυκλοπαιδεία υπό Σαφφ λέγει: «Οι ημέρες της δημιουργίας ήσαν δημιουργικές ημέρες, στάδια σε ανάπτυξι, αλλά όχι ημέρες είκοσι τεσσάρων ωρών.» Ομοίως ο Ντελίτς λέγει στα δικά του Νέα Σχόλια επί της Γενέσεως: «Οι ημέρες του Θεού νοούνται, χίλια έτη ενώπιόν Του είναι ως ημέρα ήτις παρήλθε, Ψαλμ. 90:4 . . . Οι ημέρες της δημιουργίας δεν είναι, σύμφωνα με το νόημα των Αγίων Γραφών, ημέρες είκοσι τεσσάρων ωρών, αλλά αιώνες . . . Γι’ αυτό γήινη και ανθρωπίνη μέτρησις του χρόνου δεν μπορεί να εφαρμοσθή στις πρώτες τρεις ημέρες.»

Μερικοί ούτε καν ενδιαφέρονται να εξετάσουν σοβαρά το μήκος των ημερών της δημιουργίας. Τυπικό παράδειγμα ατόμων αυτής της αντιλήψεως είναι οι εκδόται του Βιβλικού Λεξικού υπό Χάρπερ, οι οποίοι λέγουν: «Είναι μάταιο και άχρηστο να προσπαθήση ένας να συμβιβάση την αφήγησι της Δημιουργίας στη Γένεσι με τη σύγχρονη επιστήμη.» Και Το Λεξικόν του Ερμηνευτού της Βίβλου (1962) ομιλεί για την αφήγησι της δημιουργίας ως μυθολογική.

Ο Ιησούς Χριστός, όμως, εθεώρησε την αφήγησι της Γενέσεως ως πραγματική, διότι ανέφερε αυτό το μέρος της αφηγήσεως της Γενέσεως ως αυθεντικό, λέγοντας: «Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; Και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν’;» Ο απόστολος Παύλος είχε την ίδια γνώμη, διότι είπε ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» και ότι «ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.» Ώστε μας συμφέρει, και δεν είναι καθόλου μάταιο, να ενδιαφερθούμε πόσο μήκος είχαν ακριβώς οι ημέρες της δημιουργίας.—Ματθ. 19:4, 5· Πράξ. 17:26· 1 Τιμ. 2:13.

Αλλά, προτού εξετάσωμε το μήκος αυτών των ημερών της δημιουργίας, θα ήταν καλό να διευκρινισθή μια κοινή παρανόησις. Αυτή η παρανόησις είναι ότι η ίδια η γη έχει δημιουργηθή στη διάρκεια των έξη «ημερών» της δημιουργίας. Το Βιβλικό υπόμνημα δείχνει ότι το σύμπαν, οι έναστροι ουρανοί, καθώς επίσης κι’ αυτός ο πλανήτης γη, είχαν δημιουργηθή προτού αρχίση η πρώτη από τις δημιουργικές ημέρες της γης.

Το εδάφιο Γένεσις 1:1 ομιλεί για τη δημιουργία των έναστρων ουρανών καθώς επίσης και αυτού του πλανήτου γης, και λέγει: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Πότε έλαβε χώρα αυτή η ‘αρχή,’ η Βίβλος δεν λέγει. Μόνο αργότερα διαβάζομε στη Βίβλο τι εδημιούργησε ο Θεός την πρώτη «ημέρα.» Οι έξη δημιουργικές «ημέρες,» επομένως, περιλαμβάνουν τις δημιουργικές πράξεις του Θεού παρά την ετοιμασία της γης, που ήδη υπήρχε, για ανθρώπινη κατοικία, και όχι τη δημιουργία αυτής της ιδίας της γης. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτε στην αφήγησιν της Γενέσεως, που αντιφάσκει με τα επιστημονικά συμπεράσματα των συγχρόνων επιστημόνων ότι το υλικό σύμπαν, περιλαμβανομένης και της γης, πιθανόν να είναι ηλικίας πολλών χιλιάδων εκατομμυρίων ετών.

Αλλά τότε, πώς πρέπει να εννοήσωμε τα λόγια της Τετάρτης Εντολής, ότι ο Θεός έκαμε τους ουρανούς και τη γη στη διάρκεια έξη ημερών; (Έξοδ. 20:11) Θα μας βοηθήση, όταν κατανοήσωμε ότι, όπως ακριβώς οι συγγραφείς της Βίβλου εχρησιμοποίησαν τον όρο «ημέρα» με περισσότερες από μια έννοιες, έτσι, επίσης, εχρησιμοποίησαν και τους όρους «ουρανοί» και «γη» με περισσότερες από μια έννοιες. Έτσι μερικές φορές η ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία πετούν τα πουλιά, αναφέρεται ως «οι ουρανοί.» (Ιερεμ. 4:25, ΜΝΚ) Αυτό το ατμοσφαιρικό στερέωμα ή «ουρανοί» έγινε τη δευτέρα «ημέρα» της δημιουργικής εβδομάδος. Επίσης, μόλις την τρίτη «ημέρα» εμφανίσθηκε η ξηρά. Έτσι μπορεί να λεχθή ότι η γη, που σημαίνει η ξηρά, έγινε, επίσης, στη διάρκεια της δημιουργικής εβδομάδος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνη ότι η γη, η σφαίρα ή ο ίδιος ο πλανήτης, δημιουργήθηκε τότε.—Γέν. 1:6-10, 13.

ΜΗΚΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ποιο ήταν, λοιπόν, ακριβώς το μήκος αυτών των «ημερών» της δημιουργίας; Η Βίβλος μάς δίνει το νήμα για το μήκος της εβδόμης ημέρας. Εφόσον όλες αυτές οι «ημέρες» αποτελούσαν μέρος μιας ‘εβδομάδος,’ είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι όλες αυτές οι «ημέρες» είχαν το ίδιο μήκος.

Όσον αφορά το μήκος της εβδόμης ημέρας, είναι πράγματι ενδιαφέρον ότι η Βίβλος δεν λέγει τίποτε για ‘μια εσπέρα και μία πρωία,’ μια αρχή κι’ ένα τέλος για την εβδόμη ημέρα όπως στην περίπτωσι των άλλων έξη ημερών. Αυτή είναι μια σκόπιμη παράλειψις. Το υπόμνημα απλώς λέγει: «Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην, και ηγίασεν αυτήν· διότι εν αυτή ανεπαύθη από πάντων των έργων αυτού.»—Γεν. 2:3.

Το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορούμε να φθάσωμε είναι ότι η εβδόμη ημέρα συνεχίζεται ακόμη. Υποστηρίζει η Γραφή ένα τέτοιο συμπέρασμα; Ναι, βεβαιότατα το υποστηρίζει, διότι ομιλεί για τον Ιεχωβά Θεό ως ν’ αναπαύεται χιλιάδες χρόνια ύστερ’ από τη δημιουργία. Έτσι στον Ψαλμό 95:8-11, διαβάζομε ότι ο Ιεχωβά είπε στους Ισραηλίτας στην έρημο ότι δεν θα εισήρχοντο στην ανάπαυσί του λόγω της σκληροκαρδίας των. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός εξακολουθούσε ν’ αναπαύεται από έργα του είδους που περιγράφονται στη Γένεσι κεφάλαια πρώτον και δεύτερον από της δημιουργίας της Εύας ως την εποχή εκείνη, 2.500 και πλέον χρόνια.a

Ο ψαλμωδός Δαβίδ, 400 περίπου χρόνια αργότερα, στον Ψαλμό 95:8-11 ομιλεί για είσοδο στην ανάπαυσι του Θεού στην εποχή του. Και κατόπιν, χίλια και πλέον χρόνια ύστερ’ από την εποχή του Δαβίδ, ο συγγραφεύς της επιστολής προς Εβραίους ομιλεί για τον Ιεχωβά Θεό ως να εξακολουθή ν’ αναπαύεται στην εποχή του. Συμβουλεύει τους Χριστιανούς να μη ομοιωθούν με τους Ισραηλίτες στην έρημο, οι οποίοι απέτυχαν να εισέλθουν στην ανάπαυσι του Θεού, αλλά έπρεπε ‘να σπουδάσουν να εισέλθουν εις εκείνην την κατάπαυσιν,’ την κατάπαυσιν του Ιεχωβά. Σχετικά μ’ αυτό λέγει ότι «μένει κατάπαυσις εις τον λαόν του Θεού.» Και εφόσον οι λόγοι του αποστόλου Παύλου εφαρμόζονται στους Χριστιανούς στην εποχή μας, έπεται ότι ο Ιεχωβά απελάμβανε το σάββατον ή ανάπαυσί του από φυσική δημιουργία σχεδόν έξη χιλιάδες χρόνια τώρα.—Εβρ. 4:9, 11.

Αυτό αιτιολογεί τα 6.000 έτη. Είναι αυτό το μήκος της εβδόμης ημέρας; Όχι, διότι διαβάζομε ότι «ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην, και ηγίασεν αυτήν.» Το αποτέλεσμά της πρέπει να είναι ‘καλόν λίαν,’ και αυτό δεν συμβαίνει με τις παρούσες παγκόσμιες συνθήκες· έτσι η «ημέρα» πρέπει να συνεχίζεται ακόμη. Πράγματι αυτά τα έξη χιλιάδες χρόνια ήσαν, έτσι να πούμε, η εβδομάς εργασίας του ανθρώπου, στη διάρκεια της οποίας εμόχθησε με τον ιδρώτα του προσώπου του. Αλλά θ’ αναπαυθή στη διάρκεια της επικείμενης χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, που η Βιβλική χρονολογία και η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας δείχνουν ότι πρόκειται ν’ αρχίση πολύ γρήγορα.—Γεν. 2:3.

Τα έβδομα χίλια έτη της έβδομης «ημέρας» θα είναι, λοιπόν, αυτά καθ’ εαυτά ένα σάββατον. Στη διάρκειά του ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα δεσμευθούν. Ο Χριστός και οι κεχρισμένοι ακόλουθοί του θα κυβερνήσουν μαζί του ως βασιλείς και ιερείς. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ότι όλοι οι εχθροί του Θεού θα τεθούν υπό τους πόδας του Χριστού. Μέσω αυτού του σαββάτου η έβδομη ημέρα θ’ αγιασθή πράγματι, διότι θα κάμη ν’ ανθίση η δικαιοσύνη.—1 Κορ. 15:24-28· Αποκάλ. 20:1-6· Ψαλμός 72.

Έτσι διαπιστώναμε ότι η εβδόμη «ημέρα» της δημιουργικής εβδομάδος πρόκειται να έχη μήκος επτά χιλιάδων ετών. Με βάσι το μήκος της έβδομης «ημέρας,» είναι, επομένως, λογικό να συμπεράνουμε ότι κάθε μία από τις άλλες έξη «ημέρες» ήταν επίσης μια περίοδος 7.000 ετών. Αυτό το μήκος χρόνου θα ήταν αρκετό για να λάβουν χώρα όσα η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι έγιναν στην κάθε μία από τις έξη ημέρες της δημιουργίας.

ΜΙΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ‘ΕΒΔΟΜΑΔΑ’

Έτσι βαθμιαίως την πρώτη «ημέρα» εμφανίσθηκε φως επί της αβύσσου, η οποία περιέβαλλε τη γη. Στη διάρκεια της δευτέρας από 7.000 έτη «ημέρας» σχηματίσθηκε ατμόσφαιρα μεταξύ δύο στρωμάτων υδάτων. Την τρίτη «ημέρα» εμφανίσθηκε βαθμιαίως η ξηρά, και ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε κάθε είδος βλαστήσεως, χόρτο, θάμνους και δένδρα.

Την τετάρτη «ημέρα» οι φωστήρες, ο ήλιος και η σελήνη και οι αστέρες, έγιναν για πρώτη φορά ορατά από την επιφάνεια τής γης, προετοιμάζοντας τη γη για την εμφάνισι, την πέμπτη «ημέρα,» της θαλάσσιας ζωής και των ιπταμένων πλασμάτων. Την έκτη «ημέρα» ο Θεός εδημιούργησε τα χερσαία ζώα και, προς το τέλος της, τον άνθρωπο.

Υπάρχουν, όπως έχομε ιδεί, σοβαροί λόγοι για να πιστεύωμε ότι οι ημέρες τής δημιουργίας ήσαν μήκους 7.000 ετών η κάθε μία. Τώρα το γεγονός ότι ζούμε στο τέλος των έξη χιλιάδων ετών της εβδόμης «ημέρας» έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και σπουδαιότητα για μας. Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, έκαμε πολλές θαυματουργικές θεραπείες το σάββατο. Σ’ εκείνους, που αισθάνονταν δυσαρέσκεια απ’ αυτό, ετόνισε ότι αυτός ήταν «Κύριος και του σαββάτου.» Μ’ αυτό ετόνιζε το μελλοντικό σάββατο των χιλίων ετών, στη διάρκεια του οποίου θα επαναφέρη το ανθρώπινο γένος σε τελειότητα σώματος και διανοίας. Θα κάμη για όλο το ανθρώπινο γένος ό,τι έκαμε για τον λαό του Ισραήλ τότε. Αυτό θα περιλαμβάνη ακόμη την έγερσι των νεκρών, διότι «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.»—Ματθ. 12:8· Ιωάν. 5:28, 29.

Έτσι, το να εκτιμούμε τις ημέρες της δημιουργίας από την άποψι του Θεού αποδεικνύεται ότι είναι όχι μόνο Γραφικό, λογικό και σε αρμονία με τα γεγονότα που οι επιστήμονες μπόρεσαν να παρουσιάσουν, αλλά μας εμπνέει, επίσης, την ελπίδα ότι σύντομα θ’ απολαύσωμε το σάββατον της ημέρας αναπαύσεως Κυρίου του Θεού, μια ημέρα που υγεία, ζωή και ευτυχία θ’ αποκατασταθούν στο ανθρώπινο γένος. Αληθινά οι οδοί και οι σκέψεις του Θεού είναι απείρως ανώτερες από τις σκέψεις και τις οδούς του ανθρώπου.—Αποκάλ. 21:3, 4.

[Υποσημειώσεις]