Γιατί η Έλλειψις Ευτυχίας στην Οικογενειακή Ζωή;
ΑΥΤΟ το ερώτημα τίθεται συχνά στην εποχή μας. Ναι, περισσότερο από προηγούμενες εποχές. Αλλά γιατί τόσο συχνά λείπει η ευτυχία από την οικογενειακή ζωή σήμερα;
Αλλά τι χρειάζεται για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχής; Για να είναι ένα άτομο ευτυχισμένο πρέπει να φροντίζη για τις σωματικές, συγκινησιακές και πνευματικές του ανάγκες. Αλλά πώς επιτυγχάνεται αυτό; Μήπως επιτυγχάνεται με συνεχή αγώνα για υλικά πράγματα; Αν αυτό ήταν αληθινό, θα έπρεπε χώρες με ψηλό βιωτικό επίπεδο ν’ απολαμβάνουν ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Αλλά τι δείχνουν τα γεγονότα;
Σε χώρες που ευημερούν, όπως η Δανία, υπάρχουν αποδείξεις αυξανόμενης ελλείψεως ευτυχίας στην οικογενειακή ζωή. Η Έστριντ Νίλσεν, Δανίς διδασκάλισσα, είπε: «Πολλά σπίτια έχουν γίνει απλώς μικρά οικοτροφεία, όπου κάθε μέλος της οικογενείας φροντίζει για τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορεί.»
Και σε πολλές χώρες, όπου οι άνθρωποι απολαμβάνουν τα καλά πράγματα της ζωής, περιλαμβανομένου κι ενός ανέτου σπιτιού, υπάρχει συνήθως υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ μελών της οικογενείας. Μια ημερησία εφημερίς της Κοπεγχάγης έλεγε προσφάτως: «Είναι τέτοια η κατάστασις σήμερα στη Δανία ώστε οι αυτοκτονίες να έχουν και πάλι καταλάβει την Τρίτη θέσι στις αιτίες θανάτου σε άτομα μεταξύ 15 και 45 ετών.» Όσον αφορά τη σημασία αυτού του φαινομένου, ένας συντάκτης της εφημερίδος Μπέρλινγκσκε Τίντεντε της Κοπεγχάγης λέγει: «Υπάρχει ένα σπουδαίο πράγμα που δεν πρέπει να λησμονούμε σ’ αυτή την φαινομενικά αμέριμνη ευημερούσα χώρα, και αυτό είναι ότι έχομε το δεύτερο σε ύψος ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο. Για μένα αυτό αποτελεί μια θλιβερή απόδειξι ότι η υλική ευημερία δεν είναι το ίδιο με την ευτυχία.»
Παρά τις υλικές ανέσεις, υπάρχει επίσης έλλειψις ευτυχίας μεταξύ των μελών της οικογενείας εξαιτίας του αλκοολισμού. Στη Δανία ο αριθμός των ατόμων που υφίστανται θεραπεία για αλκοολισμό ανέρχεται σε 25.000 το έτος. «Δεν με εκπλήσσει,» λέγει η Σύμβουλος Κοινωνιολόγος Μπίργιττε Βίνκελ, «ότι οι σύζυγοι χάνουν την υπομονή των κάτω από πίεση—μια φυσική συνέπεια της συνεχούς αυξήσεως των απαιτήσεων από την εργασία των για αύξησι της παραγωγής και από τη σύζυγό τους για αύξησι των ικανοτήτων τους να κερδίζουν. Ούτε μ’ εκπλήσσει ότι η σύζυγος που ασχολείται με το νοικοκυριό έχει χαλασμένα νεύρα λόγω της μονοτόνου και μελαγχολικής εργασίας του σπιτιού, που δεν της προσφέρει αρκετή επαφή με άλλους ανθρώπους και συχνά αναζητεί καταφύγιο στο σκοτάδι του αλκοολισμού και στα χάπια.»
Επί πλέον, τι μπορεί να λεχθή για την έλλειψι ευτυχίας στα νεαρά μέλη της οικογενείας, που εκδηλώνεται, παραδείγματος χάριν, με συχνή κατάχρησι ναρκωτικών; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Δανίας εδήλωσε ότι στην Κοπεγχάγη ο αριθμός των ατόμων που αναμιγνύονται σε περιπτώσεις καταχρήσεως ναρκωτικών αυξήθηκε κατά 1400 και πλέον τοις εκατό το 1963 ως το 1968! Η πιο μεγάλη αύξησις υπήρξε μεταξύ της νεολαίας.
Η μομφή για την κατάχρησι ναρκωτικών μεταξύ της νεολαίας απεδόθη μεταξύ άλλων στο πρόβλημα στεγάσεως. Αλλά ο αρχηγός της Υπηρεσίας Ναρκωτικών της Αστυνομίας της Κοπεγχάγης είπε: «Αυτοί οι οποίοι χρησιμοποιούν ναρκωτικά δεν προέρχονται από μικρά και κακά διαμερίσματα. Οι πιο πολλοί προέρχονται από μεγαλύτερες και καλύτερες κατοικίες όπου έχουν το δικό των δωμάτιο, μαγνητόφωνα, φωνογράφους και οτιδήποτε άλλο επιθυμούν. Οι τοξικομανείς δεν προέρχονται πάντοτε απ’ αυτό που εννοούμε ως κακή κατοικία. . . . η σχέσις των με τους γονείς των είναι αβεβαία. . . . Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς δεν ενδιαφέρονται πού είναι τα παιδιά των.»
Ώστε τι αποδεικνύεται; Ότι η έλλειψις ευτυχίας μεταξύ νεαρών μελών της οικογένειας συχνά συνδέεται με έλλειψι επιβλέψεως εκ μέρους των γονέων και ειδικά σε έλλειψι σκοπού που να αξίζει στη ζωή. Η υπερβολική έμφασις σε υλικά πράγματα σε πολλές χώρες ωδήγησε σε μη ισορροπημένη οικογενειακή ζωή.
Πολλές οικογένειες έχουν εγκαταλείψει τη Βίβλο. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να έχουν συντριβή οι ηθικές αξίες, και πολλές οικογένειες να μη έχουν ουσιαστικώς καμμιά ηθική κατεύθυνσι.
Μερικές αυθεντίες πιστεύουν ότι η πραγματική αιτία τόσο πολλής ελλείψεως ευτυχίας στην οικογενειακή ζωή είναι ότι οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την εκκλησία. Στη Δανία 97 περίπου τοις εκατό των κατοίκων έχουν εγγραφή ως μέλη της εκκλησίας, αλλά πιστεύεται ότι λιγώτεροι από 3 τοις εκατό εκκλησιάζονται, και αυτοί όχι πολύ τακτικά.
Αλλά είναι αυτή η απάθεια στο να εκκλησιάζωνται η αιτία; Είναι η εκκλησία ένα φρούριο κατά της ανηθικότητος; Συνηγορεί πράγματι υπέρ των υψηλών Βιβλικών αρχών όπως η συμβουλή, «Φεύγετε την πορνείαν,» και παραμένει προσκολημένη σ’ αυτές; (1 Κορ. 6:18) Ή μήπως συντελεί η εκκλησία στην ηθική χαλάρωσι;
Και ποιο είδος ηθικής βοήθειας λαμβάνει η οικογένεια, και ειδικά η νεολαία, από την εκκλησία; Οι πιο πολλοί από τους κληρικούς στη Δανία λέγουν αυτό που είπε ο αρχιμανδρίτης της εκκλησίας του Χόλμενς στην Κοπεγχάγη: «Ο καθένας οφείλει ν’ αναπτύξει τους δικούς του ηθικούς κανόνας . . . Αν θα ερευνήσετε στην Καινή Διαθήκη για ηθικούς νόμους, θα ερευνήσετε ματαίως.» Όταν η Βίβλος έχη τόσο παρερμηνευθή από την εκκλησία, πώς μπορεί να βοηθηθή η οικογένεια;
Ποιος θα μπορούσε να ωφεληθή, παραδείγματος χάριν, με το να ζητή συμβουλή για την οικογενειακή ζωή από μια εκκλησία που ο λειτουργός είπε στο περιοδικό της ενορίας: «Δεν προκύπτει καμμία ωφέλεια από το να περιορίζωνται όλες οι σεξουαλικές σχέσεις στο γάμο. . . . Μπορεί να είναι ορθό από μια ηθική και Χριστιανική άποψι να έχουν τα νεαρά άτομα σεξουαλικές σχέσεις πριν από το γάμο, και μπορεί να είναι εξίσου ορθό για έγγαμα άτομα . . . να έχουν σεξουαλικές σχέσεις εκτός του γάμου. Δεν λέγω ότι είναι πάντοτε ορθό αλλά μπορεί να είναι ορθό, ναι, αναγκαίο;—Βέντμπεκ-Γκλ. Χόλτε Κιρκεχίλσεν, Ιουλίου-Αυγούστου 1964.
Δεν είναι περίεργο ότι ένας άλλος κληρικός είπε: «Τα νεαρά άτομα στη Δανία δύσκολα μπορούν ν’ αναμένουν κάποια βοήθεια από την Εκκλησία.» Κι ένας άλλος κληρικός έγραψε ένα άρθρο σε μια εφημερίδα κάτω από τον τίτλο «Η Εκκλησία Δεν Έχει Ηθικούς Κανόνας,» λέγοντας: «Σ’ αυτή την εποχή της ηθικής συγχύσεως η Εκκλησία έχει μόνο ένα πράγμα να πη: Συγχωρεμένες είναι οι αμαρτίες σας.»—Ρέντοβρε Άβις, 12 Μαρτίου 1964.
Κατόπιν τούτου, ένα άτομο μπορεί να ρωτήση: Έχουν πράγματι βοηθήσει οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου»στη δημιουργία μια ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής; Έχουν βοηθήσει τις οικογένειες ν’ αποφεύγουν να δίνουν υπερβολική έμφασι στα υλικά πράγματα, παραμελώντας την εκπαίδευση στον Λόγο του Θεού; Έχουν ικανοποιήσει τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων; Όχι!
Μολονότι οικογένειες είναι πιθανόν να αισθάνωνται ότι έχουν εγκαταλειφθή από τις εκκλησίες, δεν έχουν όμως εγκαταληφθή από τον Θεό ή από την αληθινή Χριστιανοσύνη. Ο Λόγος του Θεού έχει βοηθήσει εκατοντάδες χιλιάδων οικογένειες να βρουν αληθινή ευτυχία, όπως θα μάθετε από το επόμενο άρθρο.