Κάτι Καλύτερο από το Χρίσμα

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ που παίρνουν το χρίσμα, τα παιδιά των Ρωμαιοκαθολικών οικογενειών γονατίζουν μπροστά στο κιγκλίδωμα της αγίας τραπέζης της εκκλησίας των. Ο επίσκοπος περνά μπροστά από τη γραμμή αυτών των νεαρών παιδιών και βάζει στο μέτωπό των ένα μίγμα ελαίου και βάλσαμου σε σχήμα σταυρού και συγχρόνως επαναλαμβάνει τα λόγια που απαιτεί η παράδοσις. Αυτή η τελετή θεωρείται ως «ένα μυστήριον στο οποίο δίδεται το Άγιον Πνεύμα σ’ αυτούς που έχουν ήδη βαπτισθή για να τους κάμη ισχυρούς και τελείους Χριστιανούς και στρατιώτες του Ιησού Χριστού.»—Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία του 1908, Τόμ. IV, σελ. 215.

Αυτό γίνεται επίσης με διαφόρους τρόπους από την Ανατολική Εκκλησία, την Αγγλικανική Εκκλησία, την Λουθηρανική Εκκλησία και μερικές άλλες. Μολονότι δεν θεωρούν το χρίσμα ως μυστήριο οι Προτεσταντικές εκκλησίες, οι οποίες έχουν διατηρήσει μια μορφή αυτής της τελετής, ωστόσο την θεωρούν ως μια ιεροτελεστία στη διάρκεια της οποίας το άτομο ανανεώνει και επιβεβαιώνει τις υποσχέσεις που έχουν γίνει από άλλους τον καιρό του βαπτίσματός του.

Έχουν κάμει αυτή την τελετή του χρίσματος τα παιδιά σας; Έπρεπε να την κάμουν; Πολλοί ειλικρινείς γονείς, που επιθυμούν να βλέπουν τα παιδιά των ισχυρά στην πίστι, τα έχουν ενθαρρύνει να το κάμουν αυτό. Αργότερα, όμως, πολλοί απ’ αυτούς έχουν απογοητευθή, όταν διεπίστωσαν ότι η τελετή του χρίσματος καθώς και η θρησκευτική διδασκαλία που προηγήθηκε δεν έκαμαν τα παιδιά των ισχυρούς Χριστιανούς. Συχνά οι γονείς έχουν παρατηρήσει ότι τα παιδιά των που είχαν χρισθή στην τελετή του χρίσματος έχασαν το ενδιαφέρον των και, με τον καιρό, έπαυσαν ακόμη και να παρευρίσκωνται στις θρησκευτικές λειτουργίες.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το χρίσμα είναι καταφανές ότι απέτυχε του σκοπού του και, σύμφωνα με τη γνώμη μερικών, επέφερε ακόμη και βλάβη. Παραδείγματος χάριν, ο Βεργκότ, εκκλησιαστικός αξιωματούχος στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν του Βελγίου, έκαμε την εξής παρατήρησι: «Ο νηπιοβαπτισμός και ιδιαιτέρως το χρίσμα των παιδιών είχαν ολεθρία και έκδηλη την επίδρασι στη συνείδησί των. . .. Ακόμη προτού αυτά τα παιδιά να έχουν τον καιρό να σκεφθούν για την πίστι των ζητούμε απ’ αυτά να κάμουν μια ιεροπρεπή διακήρυξι της πίστεως.»

Εφόσον τ’ αποτελέσματα αυτού του εθίμου ομολογουμένως δεν είναι εκείνα που επιθυμούσαν, εγείρεται το ερώτημα. Υπάρχει κάτι καλύτερο από το χρίσμα, κάτι που πραγματικά θα βοηθήση τα παιδιά να έχουν ισχυρή πίστι;

Ασφαλώς απαιτείται εκπαίδευσις. Ο Παύλος, ένας απόστολος του Κυρίου Ιησού Χριστού, έγραψε: «Άρα η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή διά του λόγου του Θεού,» ή όπως αποδίδει αυτό το εδάφιο η Νέα Αμερικανική Βίβλος «Άρα η πίστις έρχεται εξ ακοής· και αυτό που ακούεται είναι ο λόγος του Χριστού.» (Ρωμ. 10:17) Μια τέτοια πίστις αποτελεί ασφάλεια σ’ αυτόν τον διεφθαρμένον από ηθική άποψι κόσμο. Αλλά πού και πότε πρέπει ν’ ακούνε τα παιδιά πράγματα που θα τα κάμουν ικανά να έχουν ισχυρή πίστι;

Σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, το σπίτι είναι ο κυριώτερος τόπος για να μάθουν τα παιδιά για τον Δημιουργό των. Ο νόμος του Θεού που είχε δοθή στους Ισραηλίτας διέτασσε στους γονείς να δίνουν αυτή την εκπαίδευσι, και να το κάνουν σε κάθε ευκαιρία. Ελέχθη σ’ αυτούς: «Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων και εγειρόμενος» ή κατά την μετάφρασιν ΝΑΒ της Βίβλου «Βάλετε στην καρδιά σας τους λόγους τους οποίους σας διατάσσω σήμερον. Διδάσκετε αυτούς στα τέκνα σας. Ομιλείτε γι’ αυτούς στην οικία και έξω, είτε είσθε απησχολημένοι είτε αναπαύεσθε.»—Δευτ. 6:6, 7.

Σημειώστε ότι η εκπαίδευσις από τους γονείς ήταν αναγκαία μολονότι οι Ισραηλίται είχαν το αγιαστήριό των για λατρεία. Το αγιαστήριο στον Ισραήλ δεν ήταν απλώς τόπος για θυσίες, αλλά επίσης κέντρον εκπαιδεύσεως στο Νόμο του Θεού. Αυτό συνέβαινε ιδιαιτέρως κάθε σαββατιαίο έτος στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας. Τότε ανεγινώσκετο όλος ο Νόμος σ’ όλο τον Ισραήλ—τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά. (Δευτ. 31:10-13) Αυτή η ανάγνωσις είχε μεγάλη αξία διότι βοηθούσε τα παιδιά να εξοικειωθούν με τις απαιτήσεις του Θεού γι’ αυτούς που θα ήθελαν να κερδίσουν την επιδοκιμασία του και την ευλογία του. Αλλά δεν απήλλασσε τους γονείς από την ευθύνη των να διδάσκουν τα τέκνα των. Η εκπαίδευσις η οποία εδίδετο στο ναό έπρεπε να συμπληρώνεται από την καθημερινή διδασκαλία στο σπίτι.

Ομοίως, οι Χριστιανοί γονείς, μολονότι συναθροίζονται τακτικά μαζί με τα τέκνα των για ν’ ακούουν να συζητήται ο Λόγος του Θεού στις συναθροίσεις της εκκλησίας, εν τούτοις έχουν υποχρέωσι να συμπληρώνουν αυτή τη διδασκαλία. Ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Σεις δίνετε τέτοια εκπαίδευσι στα τέκνα σας; Την χρειάζονται για ν’ αντιμετωπίζουν επιτυχώς τα καθημερινά προβλήματα της ζωής.

Μια θεοσεβής γυναίκα που ζούσε τον πρώτον αιώνα μ.Χ., η μητέρα του Τιμοθέου Ευνίκη, το εκτιμούσε πάρα πολύ αυτό. Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας της ήταν ότι ο Τιμόθεος εγνώριζε τις Γραφές «από βρέφους.» (2 Τιμ. 3:15) Οι προσπάθειές της είχαν ευλογηθή πλουσίως με το να βλέπη τον γυιο της να γίνεται ένας νέος με έξοχη πίστι. Δυο από τις θεόπνευστες επιστολές στη Γραφή απευθύνονται σ’ αυτόν. Προθύμως εφρόντιζε για τους άλλους. Σε μια από τις επιστολές του προς τον Τιμόθεο, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ανακαλώ, εις την μνήμην μου την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωίδι, και εν τη μητρί σου Ευνίκη· είμαι δε πεπεισμένος ότι και εν σοί.»—2 Τιμ. 1:5.

Ποιοι Χριστιανοί γονείς δεν θα αισθάνονταν χαρά να βλέπουν τα παιδιά των ν’ αντανακλούν τέτοια πίστι; Αλλ’ αυτή δεν έρχεται αυτομάτως. Η τακτική διδασκαλία των Αγίων Γραφών στο σπίτι είναι μια υποχρέωσις. Ενώ η τελετή του χρίσματος και η θρησκευτική διδασκαλία που προηγείται απ’ αυτήν απέτυχαν επανειλημμένως να παραγάγουν ισχυρούς Χριστιανούς, η τακτική Βιβλική εκπαίδευσις από τους γονείς συνετέλεσε επανειλημμένως με πολύ εκτεταμένο τρόπο στην πραγματοποίησι αυτού του σκοπού. Αυτό έπρεπε ν’ αναμένεται, διότι η διδασκαλία των γονέων στην οδό της δικαιοσύνης είναι σε αρμονία με την εκπεφρασμένη εντολή του Θεού.

Εξ άλλου, ακόμη κι εκείνοι οι οποίοι συνηγορούν υπέρ του χρίσματος αναγνωρίζουν ότι αυτή η τελετή είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα παραδόσεως και δεν μπορεί να βρη πραγματικά υποστήριξι στις Γραφές. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία του 1908 (Τόμ. IV, σελ. 217) λέγει: «Το Μυστήριον του Χρίσματος είναι μια χτυπητή περίπτωσις της αναπτύξεως των διδασκαλιών και ιεροτελεστιών από την Εκκλησία. . . . δεν πρέπει ν’ αναμένωμε ότι θα βρούμε εκεί στις Άγιες Γραφές ακριβή περιγραφή αυτής της τελετής όπως διεξάγεται τώρα, ή μια πλήρη λύσι των διαφόρων θεολογικών αποριών που έχουν προκύψει από τότε.»

Φυσικά, για να μπορούν οι γονείς να βοηθούν τα παιδιά των να έχουν πίστι βασισμένη στον Λόγο του Θεού, πρέπει αύτοι οι ίδιοι να είναι καλά εξοικειωμένοι με το περιεχόμενό του. Σεις έχετε τα εφόδια για ν’ αναλάβετε αυτή τη Θεόδοτη ευθύνη; Αν είσθε ένας γονεύς που θα θέλατε να βελτιώσετε τη Βιβλική εκπαίδευσι που θα ήταν κατάλληλη για τα παιδιά σας, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι ευτυχείς να σας βοηθήσουν με μια μελέτη των Γραφών στην ησυχία του σπιτιού σας και χωρίς καμμία δαπάνη εκ μέρους σας. Ολόκληρη η οικογένεια μπορεί να συμμετέχη σ’ αυτή τη μελέτη. Χιλιάδες γονείς έχουν βοηθηθή με τέτοιες μελέτες να εποικοδομήσουν αρκετά τη γνώσι των για να μπορούν να κάμουν καλό έργον διδασκαλίας των αληθειών της Γραφής στα τέκνα των. Αν κι’ εσείς ενδιαφέρεσθε να το κάμετε αυτό, παρακαλέστε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να διευθετήσουν μια οικιακή Γραφική μελέτη την προσεχή φορά που θα σας επισκεφθούν, ή γράψτε στους εκδότας αυτού του περιοδικού και ζητήστε να σταλή κάποιος να σας δείξη πώς διεξάγονται αυτές οι οικογενειακές Γραφικές συζητήσεις.