Η Σταδιοδρομία μου Διακηρύξεως της Βασιλείας του Θεού
Αφήγησις υπό Νηλ Λ. Κάλλαουεη
Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ να κάμω σταδιοδρομία με τη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού έθεσε μπροστά μου μια θαυμάσια εκλογή. Μια μέρα ο ταχυδρόμος έφερε έναν μεγάλο φάκελλο που είχε μέσα ένα έντυπο αιτήσεως για υπηρεσία στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Πόσο ευτυχής ήμουν όταν την έλαβα! Αλλά προτού βρω χρόνο να συμπληρώσω αυτή την αίτησι, έλαβα ένα άλλο έντυπο αιτήσεως· αυτό ήταν για την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ της Εταιρίας. Τώρα αντιμετώπιζα μια μεγάλη απόφασι.
Ήταν δύσκολη αυτή η απόφασις που έπρεπε να λάβω, διότι επιθυμούσα πάντοτε και τα δύο αυτά προνόμια. Αλλά, τελικά προτίμησα να συμπληρώσω την αίτησι για τη Σχολή Γαλαάδ. Αυτό ωδήγησε στο να υπηρετώ είκοσι και πλέον χρόνια στις Φιλιππίνες, μιλώντας στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Στη διάρκεια των ετών η σταδιοδρομία μου της διακηρύξεως της βασιλείας του Θεού μου έφερε πολλές ευλογίες, ναι, αμέσως από τον καιρό του βαπτίσματος μου.
Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΘΩ ΤΕΛΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ
Ήμουν ευγνώμων στους γονείς μου που από τα πολύ μικρά μου χρόνια με έπαιρναν στις συναθροίσεις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Μολονότι είχα γεννηθή από Διαμαρτυρόμενους γονείς το 1926, στο Κλήβελαντ του Οχάιο, δεν πέρασε πολύς καιρός και ο πατέρας μου δυσαρεστήθηκε με τον λειτουργό της εκκλησίας, ο οποίος είπε: «Κάμε όπως λέγω και όχι όπως κάνω.» Είχαμε συγγενείς οι οποίοι ήσαν Σπουδασταί των Γραφών, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Και γρήγορα αρχίσαμε να παρευρισκώμεθα στις συναθροίσεις των Μαρτύρων.
Η πρώτη μου ευκαιρία να πάω από οικία σε οικία στη διακονία της Βασιλείας ήλθε το 1936, όταν ήμουν μόλις δέκα ετών. Αλλά απολάμβανα το να πηγαίνω από οικία σε οικία και να προσφέρω έντυπα της Γραφής με τη βοήθεια μιας «κάρτας μαρτυρίας,» μιας τυπωμένης κάρτας η οποία εξηγούσε τους λόγους της επισκέψεως μου. Επιθυμούσα να βαπτισθώ, αλλά οι γονείς μου δεν μου επέτρεψαν να το πράξω τότε, διότι έλεγαν ότι έπρεπε να μεγαλώσω λίγο ακόμη. Έτσι έπρεπε να περιμένω ως την ηλικία των δεκαπέντε ετών. Αλλά τι σπουδαία ευκαιρία ήταν αυτή!
Ήταν καιρός συνελεύσεως, και στο Σαίντ Λούις του Μιζούρι έλαβε χώρα η συνέλευσις της Εταιρίας Σκοπιά από τις 6-10 Αυγούστου 1941. Όταν φθάσαμε εκεί, όλα τα μικρά παιδιά ηλικίας από πέντε έως δεκαοκτώ ετών ήλθαν να εγγράφουν για την Ημέρα των Παιδιών. Ενεγράφην κι εγώ. Και την Κυριακή πρωί έγινε μια ειδική συνάθροισις για βάπτισμα. Ήμουν ένα από τα 1.357 παιδιά που εσυμβόλισαν με το εν ύδατι βάπτισμα την αφιέρωσί των να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά. Τι συγκινητικό ήταν που μπόρεσα επί τέλους να παρουσιασθώ για βάπτισμα!
Όταν βαπτίσθηκα επέστρεψα στην Αρένα, δηλαδή, στην κυρία αίθουσα, και στις 11 π.μ. είχα το θαυμαστό προνόμιο να καθήσω στο κύριο μέρος της αιθούσης μαζί με 15.000 άλλα παιδιά. Ακούσαμε τη διάλεξι από τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Ι. Φ. Ρόδερφορδ με τον τίτλο «Τέκνα του Βασιλέως.» Ήταν μια εμπνευσμένη ομιλία. Και ο πρόεδρος της Εταιρίας, αφού ετελείωσε την ομιλία του, είπε: Έχω να κάμω μια ερώτησι στον καθένα από σας. Όλοι εσείς οι οποίοι συμφωνήσατε να κάνετε το θέλημα του Θεού και έχετε λάβει στάσι στο πλευρό της Θεοκρατικής Κυβερνήσεως υπό τον Χριστό Ιησού και οι οποίοι συμφωνήσατε να υπακούσετε στον Θεό και στον Βασιλέα Του, παρακαλώ ΣΗΚΩΘΗΤΕ ΟΡΘΙΟΙ!
Σηκωθήκαμε όλοι σαν ένα σώμα. ‘Ιδού,’ ανεφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας, ‘15.000 και πλέον νέοι μάρτυρες της Βασιλείας’ Ύστερα από μερικά χειροκροτήματα είπε: Όλοι εσείς, οι οποίοι θα κάμετε ό,τι μπορείτε για να εξαγγείλετε στους άλλους τη βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρη, παρακαλώ να πήτε Ναι!’ Τότε ακούστηκε ένα βροντώδες «Ναι» από 15.000 παιδιά που ήσαν όρθια.
Και τότε ο πρόεδρος της Εταιρίας είπε: ‘Αν είχατε στα χέρια σας ένα όργανο που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσατε για να τιμήσετε το όνομα του Ιεχωβά, θα ήσασταν επιμελείς στη χρήσι του;’ Απαντήσαμε «Ναι!» ‘Τότε καθήστε, και θα σας πω γι’ αυτό το όργανον. Ο Κύριος έκαμε δυνατή την προετοιμασία αυτού του βιβλίου ως ένα άγγελμα για σας. Ο τίτλος αυτού του βιβλίου είναι «Παιδιά.»’ Τι απερίγραπτα χειροκροτήματα ακολούθησαν! Ενθυμούμαι ότι ανέβηκα ένα από τα δύο σκαλιά για να φθάσω στο βήμα και να λάβω το δωρεάν ατομικό μου αντίτυπο αυτού του βοηθήματος για τη μελέτη της Γραφής καθώς ο Αδελφός Ρόδερφορδ με κυττούσε χαμογελώντας.
Τι θαυμάσια συνέλευσις ήταν εκείνη για μένα! Να βαπτισθώ και να είμαι ένα από εκείνα τα 15.000 παιδιά και να λάβω εκείνο το θαυμάσιο πνευματικό άγγελμα και βιβλίο. Από τότε έως τώρα προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ για να ομιλώ στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού.
ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
Ύστερα από το βάπτισμα μου, είχα ακόμη τρία χρόνια για να τελειώσω το γυμνάσιο, αλλά στις αρχές του 1944 σκεπτόμουν για τη σταδιοδρομία του ολοχρονίου διαγγελέως της βασιλείας του Θεού. Συνεπλήρωσα μια αίτησι για υπηρεσία σκαπανέως, ολοχρονίου κήρυκος της βασιλείας κάτω από την καθοδήγησι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Όταν έγινε δεκτή, παρήγγειλα τα έντυπά μου και ήμουν πολύ ευτυχής όταν ήλθε το πρώτο χαρτοκιβώτιο με τα βιβλία μου από το Μπρούκλυν.
Την πρώτη Ιουνίου, άρχισα τη διακονία και πήγα με το ποδήλατο μου στον τομέα. Εκείνο το βράδυ είχα αποφοιτήσει από το γυμνάσιο. Έτσι έληξαν δώδεκα χρόνια σχολικής φοιτήσεως και άρχισαν τα πολλά χρόνια μου στην ολοχρόνια διακονία, δηλαδή το να λέγω σε άλλους για τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του.
Αργότερα έλαβα έντυπο αιτήσεως για υπηρεσία ειδικού σκαπανέως και διωρίσθηκα να υπηρετήσω στην Μεντίνα του Οχάιο. Ενώ ήμουν εκεί, έλαβα έντυπα αιτήσεως για το Μπέθελ του Μπρούκλυν και για τη Σχολή Γαλαάδ. Εξέλεξα τη Σχολή Γαλαάδ, και προσεκλήθην να φοιτήσω στη δωδέκατη σειρά. Όταν απεφοίτησα, παρέμεινα ως ειδικός σκαπανεύς επί ένα διάστημα και αργότερα ήλθε μια επιστολή η Οποία με πληροφορούσε ότι είχα διορισθή στις Φιλιππίνες. Τι επρόκειτο να συναντήσω εκεί; Θα μπορούσα να υπομείνω; Αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις γύριζαν στο μυαλό μου.
ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΟΥ ΚΑΤΟΙΚΙΑ
Ο παππούς μου, ο οποίος ήταν πρόσφυξ από τη Γερμανία, μου είπε να τρώγω όπως τρώγουν οι άνθρωποι εκεί και να μάθω τους δικούς των τρόπους. Αυτή απεδείχθη ότι ήταν μια βοηθητική υπόδειξις και έκαμε την ζωή μου πολύ ευκολώτερη.
Την 1η Ιουνίου 1951 έφθασα στον λιμένα της Μανίλα. Εκείνο το ίδιο βράδυ πήγαμε με πολλούς άλλους μάρτυρας σ’ ένα τμήμα τής κάτω πόλεως της Μανίλα για να προσφέρωμε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! στους διαβάτες. Βρήκα το νέο μου περιβάλλον πολύ θελκτικό. Οι άνθρωποι ήσαν φιλικοί, και πολλοί απ’ αυτούς ωμιλούσαν Αγγλικά. Εκείνο το βράδυ είχα συναντήσει πολλούς μάρτυρες καθώς πεινούσαν από εκεί. Μερικές φορές δεν πρόσεχα πολύ στο έργο περιοδικού, όταν κάποιος ήλθε και χτύπησε στον ώμο και ζήτησε να πάρη περιοδικό από εμένα.
Έλαβα τον πρώτο Ιεραποστολικό διορισμό μου, ένα κυβερνητικό οικισμό που ελέγετο Περιοχή Ρόξας. Ύστερα από πολλούς μήνες κηρύγματος της βασιλείας εκεί, συνέστησα στην Εταιρία να σχηματισθή μια εκκλησία από τον νέο όμιλο των Μαρτύρων εκεί. Είχα το προνόμιο να είμαι ο προεδρεύων διάκονος. Όταν έδινα μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού από σπίτι σε σπίτι, διεπίστωσα ότι σχεδόν ο καθένας με καλούσε να περάσω μέσα στο δωμάτιο που έμεναν. Μπορούσα να δίνω μια ομιλία σχεδόν σε κάθε σπίτι.
Η ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Αφού υπηρέτησα εννέα μόνο μήνες στον Ιεραποστολικό διορισμό μου, έλαβα το προνόμιο να υπηρετήσω ως υπηρέτης περιοχής ή επόπτης, επισκεπτόμενος εκκλησίες Μαρτύρων για να τους ενθαρρύνω και να τους βοηθώ στη διακονία των. Αυτό το έργο με ανάγκαζε να πηγαίνω σε επαρχίες. Η ζωή εκεί ήταν πολύ διαφορετική από τη ζωή της πόλεως. Υπήρχε πολύ λίγη συγκοινωνία, και το περισσότερο έργο μαρτυρίας γινόταν με τα πόδια. Μου έφερνε στο νου την εποχή που ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι του πήγαιναν από πόλι σε πόλι κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού.
Στη διάρκεια των επισκέψεων μου φρόντιζα ώστε σχεδόν κάθε μάρτυς στην εκκλησία να ενασχολήται στη διακονία του αγρού. Κάθε πρωί συγκεντρώνονταν στην Αίθουσα Βασιλείας στις 8 π.μ. Πράγματι, πολλοί ήσαν εκεί από τις 7 π.μ. Στη διάρκεια τής εβδομάδος της επισκέψεως μου, πολλοί Μάρτυρες, οι οποίοι κατοικούσαν μακρυά από την Αίθουσα Βασιλείας, εκοιμώντο στην Αίθουσα όλη την εβδομάδα- και σχεδόν στις 2 το πρωί της Δευτέρας ξεκινούσαν για το σπίτι γεμάτοι από χαρούμενο πνεύμα.
Η ειδική δράσις κηρύγματος της εβδομάδος μας έκανε όλους πολύ χαρούμενους. Μερικές φορές ανεβαίναμε τους λόφους επί δύο ώρες στον τομέα μαρτυρίας, ψάλλοντας πότε πότε ύμνους καθώς προχωρούσαμε. Και μ’ ένα όμιλο από δεκαπέντε ή είκοσι, που όλοι βάδιζαν ένας ένας στα μονοπάτια ψάλλοντας, αισθανόμουν την καρδιά μου ευτυχισμένη που είχα δεχθή τον διορισμό μου στο εξωτερικό.
Η πρώτη περιοχή στην οποία με διώρισαν περιελάμβανε όλες τις πόλεις που μιλούσαν τη διάλεκτο Τάγκαλογκ· σήμερα το ίδιο αυτό τμήμα αποτελεί δύο περιφέρειες. Η επέκτασις είναι πάρα πολύ γοργή. Η υπηρεσία μου ως υπηρέτου περιοχής εκεί στο τμήμα των Φιλιππίνων που μιλούσαν τη διάλεκτο Τάγκαλογκ ήταν πραγματικά κάτι εξαιρετικό στη ζωή μου. Να μεταφέρω τον Λόγο του Θεού στα μικρά σπίτια στις αγροτικές περιοχές· να βλέπω εκείνους τους ταπεινούς ανθρώπους χωρίς κάθισμα στο σπίτι των άλλα καθισμένους στο πάτωμα ν’ ακούουν κάθε λέξι που ελέγετο· να διεξάγω Γραφική μελέτη μαζί τους και αργότερα να τους βλέπω να προσέρχωνται στην Αίθουσα Βασιλείας στην επόμενη επίσκεψί μου στην εκκλησία εκείνη—αυτό μ’ έκαμε να θέλω να εργασθώ ολοένα πιο σκληρά για να λέγω στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού προτού το έργο αυτό τελειώση.
Το ταξίδι την Δευτέρα σε μια άλλη εκκλησία ήταν μια πραγματική απόλαυσις. Ενωρίς το πρωί στις αγροτικές περιοχές περίμενα να έλθη το λεωφορείο. Όταν έφθανε, ήταν συνήθως γεμάτο, αλλ’ αυτό δεν είχε σημασία, διότι πάντα υπήρχε θέσις για ένα άτομο ακόμη. Η στέγη του λεωφορείου ήταν γεμάτη από εμπορεύματα, και μερικές φορές και μέσα στο λεωφορείο ακόμη, στο πίσω μέρος, πιθανόν μια αγελάδα. Στον διάδρομο υπήρχαν μερικά γουρουνόπουλα· στο πάτωμα του λεωφορείου μερικά σακκιά ρύζι. Το λεωφορείο μπορούσε να ταξιδεύη με ταχύτητα είκοσι ως είκοσι πέντε περίπου χιλιόμετρα την ώρα (δεκαπέντε περίπου μίλια την ώρα), αλλά κάποτε φθάναμε στον προορισμό μας.
Κάποια χρονιά υπηρετούσα στην περιοχή Βατάνγκας-Μιντόρο που αποτελείται από τρεις επαρχίες. Το Μιντόρο είναι ένα μεγάλο νησί στη δυτική ακτή της Λουζόν. Εκεί στην πόλι Μπονγκαμπόν βρήκα τη σύντροφο της ζωής μου, τη Νενίτα, και υπηρετούμε μαζί ως τώρα στο έργο τής Βασιλείας επί δεκατρία χρόνια.
ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
Γενικά κάθε χρόνο έχω ένα μήνα ή περισσότερο άδεια από το τακτικό μου έργο για να προετοιμασθώ για μια μεγάλη συνέλευσι. Είναι ένα θαυμαστό προνόμιο. Η πρώτη συνέλευσις, στην οποία είχα το προνόμιο να είμαι υπηρέτης συνελεύσεως ή επόπτης, ήταν το 1953. Είχαμε πολλά προβλήματα, διότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα υπηρετούσα ως υπηρέτης συνελεύσεως, και οι περισσότεροι από τους άλλους Μάρτυρες ήσαν επίσης, νέοι σ’ αυτό το έργο.
Κατόπιν το 1963 έλαβα διορισμό να είμαι ο υπηρέτης συνελεύσεως της Διεθνούς Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά Σ’ όλον τον Κόσμο, Αυτή επρόκειτο να είναι η πιο μεγάλη συνέλευσις στις Φιλιππίνες. Το Ποδοσφαιρικό Στάδιο Ράιζαλ Μεμόριαλ είχε κλεισθή με συμβόλαιο, αλλά δεν υπήρχε θέσις για καφετερία και για τα διάφορα τμήματα της συνελεύσεως. Έτσι έπρεπε ν’ ανεγερθή ένα άλλο κτίριο. Εκτός τούτου, είχε αποφασισθή να σκεπάσωμε με οροφή τις ακάλυπτες κερκίδες, διότι η συνέλευσις επρόκειτο να λάβη χώρα την βροχερή εποχή. Αρχίσαμε να τοποθετούμε την οροφή επάνω στις ακάλυπτες κερκίδες δύο εβδομάδες πριν από τη συνέλευσι. Μερικοί υπάλληλοι του σταδίου είπαν ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνη ποτέ. Αλλά μόλις λίγοι ξυλουργοί με καλή οργάνωσι και με την ευλογία του Ιεχωβά μπόρεσαν να συμπληρώσουν το οικοδομικό έργο της στέγης πριν από το πρόγραμμα, και την ημέρα της ενάρξεως ήταν έτοιμο.
Είχαμε υπολογίσει ότι θα παρευρίσκοντο σ’ αυτή τη συνέλευσι 20.000 άτομα, αλλά όταν άρχισε η καταμέτρησις, είδαμε ότι υπήρχαν 37.000 άτομα στη δημόσια ομιλία!
Οι περίοδοι της συνελεύσεως μας χαρίζουν μια ωραία αναψυχή, και μπορούμε να συνομιλούμε μαζί με άλλους υπηρέτας περιοχής και περιφερείας από τα άλλα μέρη της χώρας και ν’ ακούμε τις πείρες των καθώς και άλλες συγκινητικές αυξήσεις που μας χαρίζει ο Ιεχωβά εδώ.
ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
Την 1η Ιουνίου 1968, έλαβα το μεγάλο προνόμιο να διορισθώ σε υπηρεσία υπηρέτου περιφερείας ή επόπτου. Αυτό μάς έφερε πολλές χαρές και συγκινήσεις. Είναι πολύ ευχάριστο να συγκεντρώνεσαι μαζί με τον λαό του Ιεχωβά σε μια συνέλευσι περιοχής κάθε δύο εβδομάδες. Σ’ αυτή την περιφέρεια μας κάθε περιοχή αποτελείται από 200 έως 500 Μάρτυρας. Βρισκόμαστε τώρα σ’ εκείνο το τμήμα της χώρας όπου η κυριωτέρα γλώσσα είναι η διάλεκτος Χιλιγκέυνον. Κάθε περιοχή έχει τη δική της διάλεκτο, αλλά η βασική γλώσσα είναι η Χιλιγκέυνον.
Αυτή η περιφέρεια αποτελείται από 4.000 σχεδόν μάρτυρας. Περιλαμβάνει πολλά ωραία νησιά κι έχει επίσης ένα ηφαίστειο. Πολλοί από τους Χριστιανούς αδελφούς μας κερδίζουν τη ζωή τους καλλιεργώντας ζαχαροκάλαμο και ρύζι ή ασχολούμενοι με τη βιομηχανία της αλιείας.
Μερικές φορές το ταξίδι εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολο. Σε μερικά μέρη, μόνον τα πρωινά μπορεί κανείς να ταξιδεύση, διότι υπάρχει κίνδυνος τα βράδια και τη νύχτα. Συχνά πέρνομε ένα λεωφορείο ως μια ωρισμένη πόλι και εκεί αλλάζομε και πέρνομε ένα άλλο για να μάς μεταφέρη εκεί που πρέπει να πάμε. Όταν πρέπει ν’ αλλάξωμε λεωφορείο μπορεί να διαπιστώσωμε ότι δεν υπάρχει λεωφορείο αυτή την ώρα. Έτσι πολλοί είναι αναγκασμένοι να κοιμηθούν σ’ εκείνη την πόλι σε σπίτια άλλων Μαρτύρων και να ξεκινήσουν το επόμενο πρωί. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι μπορεί να χρειασθή δυο μέρες για να διατρέξη κανείς μια μικρή απόστασι. Ωστόσο είναι ενθαρρυντικό να δοκιμάζη κανείς την πείρα της θερμής φιλοξενίας Χριστιανών αδελφών μας οπουδήποτε και αν βρισκώμεθα.
Βρίσκομαι τώρα στις Φιλιππίνες είκοσι χρόνια και πλέον, και δεν υπάρχει τόπος στη γη όπου θα προτιμούσα να βρίσκωμαι εκτός από εδώ και να μιλώ σε άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιεχωβά μου έδωσε ό,τι χρειαζόμουν πράγματι, περισσότερα απ’ όσα περίμενα.