Γιατί ο Θεός Δεν Εμποδίζει τη Σύγκρουσι;
(Συνέχεια από τη Σκοπιά της 15ης Οκτωβρίου 1971)
ΕΙΝΑΙ καταφανές στο σκεπτόμενο άτομο ότι, για τον Δημιουργό του σύμπαντος, η γη είναι ένα πολύ μικρό πράγμα. Επομένως τα έθνη της γης είναι ασήμαντα σε σύγκρισι μ’ αυτόν. Δεν θα μπορούσε επομένως να τ’ απομακρύνη από την πορεία των συγκρούσεως ή να τα παραμερίση για ν’ αποφευχθή η σύγκρουσις; Μήπως ενεργεί με την ανώτερη δύναμί του σαν ένας τύραννος για να κάμη να λάβη χώραν αυτή η σύγκρουσις;
Όχι. Μέσα στα πλαίσια των απαιτήσεων της δικής του αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, ο Θεός δεν μπορεί να εμποδίση τη σύγκρουσι. Άφησε χρόνο για να δοκιμάσουν τα έθνη κάθε είδους ανθρώπινη διακυβέρνησι. Τα άφησε να προχωρήσουν, να παρουσιάσουν αποδείξεις χιλιάδων ετών ιστορίας, για ν’ αποδείξουν ότι τα έθνη δεν μπορούν να κυβερνήσουν τη γη με ειρήνη. Ωστόσο, αυτά θέλουν να συνεχίσουν τον δρόμο που ακολουθούν και ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ελευθερία ενεργείας των ώσπου να έλθη ο ακριβής χρόνος.
Εν τούτοις, αυτά τα ίδια τα έθνη θα μπορούσαν εκουσίως να μεταστραφούν από μια κακή και καταστρεπτική οδό. Είχαν την ευκαιρία να το κάμουν. Ο Θεός έχει δείξει στα έθνη την πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουν. Ακόμη και ειδωλολάτραι άρχοντες έχουν κάποιο μέτρον θεόδοτης συνειδήσεως, όπως εξηγεί ένας από τους αποστόλους του Χριστού:
«Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταίς καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.»—Ρωμ. 2:14, 15.
Όσον αφορά τα έθνη που ονομάζονται Χριστιανικά, αυτά είναι ακόμη λιγώτερο συγχωρητέα, διότι αυτά έχουν τις αρχές της δικαίας διακυβερνήσεως και της δικαιοσύνης σαφώς μπροστά τους μέσα στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, και ισχυρίζονται ότι δεσμεύονται από τους νόμους της. Αλλά σε μεγάλο βαθμό έχουν απορρίψει τις αρχές της Γραφής.
Υπό το φως αυτών των γεγονότων, ο Θεός δεν ενεργεί αυθαίρετα ή βεβιασμένα με τα έθνη. Κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήση ότι ενεργεί εναντίον ενός δικαίου έθνους. Αντιθέτως, πάντοτε ακολούθησε τις αρχές που αναφέρονται στα εδάφια Ιερεμίας 18:7, 8:
«Εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει κατά έθνους, ή κατά βασιλείας, δια να εκριζώσω, και να κατασκάψω, και να καταστρέψω, εάν το έθνος εκείνο, κατά του οποίου ελάλησα, επιστρέψη από της κακίας αυτού, θέλω μετανοήσει περί του κακού το οποίον εβουλεύθην να κάμω εις αυτό.»
Ο Θεός έχει δείξει στα έθνη ότι αυτός είναι ο δικαιωματικός Ιδιοκτήτης της γης. Λέγει: «Ιδική μου είναι πάσα η γη.» (Έξοδ. 19:5) Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να βρίσκεται επάνω στη γη αν ο Θεός δεν τον είχε θέσει εδώ. Τα έθνη τα ίδια αναγνωρίζουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας των, και ζηλότυπα περιφρουρούν τα εδάφη που έχουν αποκτήσει μέσω αγοράς, ανακαλύψεως ή κατακτήσεως. Αρνούνται όμως ν’ αναγνωρίσουν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του Θεού. Αρνούνται το δικαίωμά του να θέτη κανόνες με τους οποίους πρέπει να συμπεριφέρωνται τα έθνη.
Αλλά ο Θεός επληροφόρησε τα έθνη ότι υπάρχει ένα χρονικό όριο για την άσκησι της εξουσίας των, και ότι η διακυβέρνησις της γης πρόκειται να ασκηθή από τον Μεσσιανικό Βασιλέα του. (Ψαλμ. 2:6-8) Αντιθέτως, τα έθνη προτιμούν να έχουν τη γη συνεχώς διηρημένη σε εκατοντάδες συγκρουόμενων κυβερνήσεων, με αναταραχή, εθνικές ζηλοτυπίες, διαμάχες και πολέμους. Αντί ν’ αναγνωρίσουν εκουσίως ότι οι κυβερνήσεις των δεν έφεραν ευτυχία στους λαούς και αντί να ζητήσουν από τον Θεό ν’ αναλάβη τη διακυβέρνησι της γης, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις ίδιες παλαιές πολιτικές μεθόδους για να διατηρήσουν την κυριαρχία των. Θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν τη σύγκρουσι με τον Θεό, αν ήσαν πρόθυμοι να υποταχθούν, όπως τόσο στοργικά τα προειδοποιεί:
«Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχτητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού.»—Ψαλμ. 2:10-12, ΜΝΚ.
Ο ΘΕΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Εν τω μεταξύ, οι κυβερνήσεις της γης πραγματικά εκδηλώνουν μια αξιοκατάκριτη έλλειψι ενδιαφέροντος για το ότι η γη καταστρέφεται, και για το ότι γίνεται ολοένα πιο ακατάλληλη για κατοικία του ανθρώπου. Παραδέχονται ότι το έγκλημα, η μόλυνσις, η απειλή παγκοσμίου πείνης και πολλές άλλες κακές περιστάσεις είναι αδύνατον να περιορισθούν. Πολλοί πιστεύουν ότι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να εκραγή κάθε στιγμή, και ο οποίος μπορεί ουσιαστικά να εξαφανίση τον πληθυσμό της γης. Εν τούτοις, παρ’ ολ’ αυτά οι αρχές και οι μέθοδοι ενεργείας των παραμένουν βασικώς οι ίδιες. Συνεχίζουν να ενασχολούνται σε πολιτικές ραδιουργίες, διπλωματικά ψεύδη και διεθνή κατασκοπία.
Έτσι, όπως θα έκανε κάθε ιδιοκτήτης που ενδιαφέρεται για την ιδιοκτησία του, ο Θεός δεν πρόκειται να παραμείνη αδιάφορος και να βλέπη να καταστρέφεται η γη και να γίνη ακατοίκητη. Θα ήταν, πράγματι, αμελής αν άφηνε να συμβούν αυτά. Δεν θα ενεργούσε με ειλικρίνεια απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι μισούν τη διαφθορά και τα βδελύγματα τα οποία λαμβάνουν χώρα στη γη και οι οποίοι επιθυμούν καλύτερο τρόπο ζωής, δίκαιο τρόπο ζωής. Γνωρίζοντας την οδό που θα ελάμβαναν τα έθνη, προείπε ότι θα υπήρχε ένας καιρός για να σταματήσουν, λέγοντας:
«Τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, δια να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβουμένους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»—Αποκάλ. 11:18.
Πράγματι, ο Θεός, με τη σταθερή ενέργειά του υπέρ των δικαίων αρχών λαμβάνει μια θετική πορεία αντίθετη μ’ εκείνη των επερχομένων εθνών, ώστε να γίνη μια σύγκρουσις κατά μέτωπον, ως ο μόνος τρόπος για να παύσουν τα έθνη από του να επιβάλουν όλο το ανθρώπινο γένος σε πλήρη αυτοεξαφάνισι. Αυτό το κάνει κυρίως για να τακτοποιήση το ζήτημα της κυριαρχίας υπέρ αυτού του ιδίου. Αλλά επίσης εκείνους οι οποίοι επιθυμούν εντιμότητα και δικαιοσύνη και οι οποίοι θα δεχθούν την κυριαρχία του.
Συνεπώς, μπορούμε να είμεθα ευτυχείς ότι ο Θεός διαθέτει πανίσχυρη δύναμι και ότι, μολονότι σε σύγκρισι με το σύμπαν αυτή η γη είναι πολύ μικρή, ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους που βρίσκονται επάνω σ’ αυτήν. Μπορούμε να είμεθα ευτυχείς που ο Θεός είναι πρόθυμος να στρέψη την προσοχή του σ’ αυτήν και να ασκήση την μεγάλη δύναμί του προς αυτόν τον μικρό πλανήτη για την αιώνια ευημερία των κατοίκων του.
Αλλά είναι η διεφθαρμένη πολιτική κυβέρνησις των εθνών η μόνη αιτία δυσαρεσκείας του Θεού; Όχι. Υπάρχουν ακόμη ισχυρότεροι λόγοι, όπως θα δείξη η επομένη συζήτησις.