Συμμετέχουν οι Λαοί στην Ευθύνη των Αρχόντων;
ΑΝ ΤΑ έθνη συγκρουσθούν με τον Θεό θα προκύψη αναπόφευκτα μεγάλη καταστροφή. Αλλ’ αν οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέται βρίσκονται επί κεφαλής του ανταγωνισμού κατά του Θεού, γιατί να υποφέρη ο λαός;
Μπορούμε ν’ αποδώσωμε τη μομφή στους άρχοντας μόνο; Όχι. Ότι μια κυβέρνησις αντανακλά μάλλον το λαό που κυβερνά αναγνωρίζεται από ανθρώπους που είναι στα πράγματα. «Κάθε χώρα έχει την κυβέρνησι που της αξίζει,» ήταν ο τρόπος που εξεφράσθη ο Ζοσέφ ντε Μαιτρ, Γάλλος διπλωμάτης που έζησε στο τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος. Και ο Άγγλος πολιτικός Ουίλλιαμ Πενν, εδίδαξε: «Μάλλον οι κυβερνήσεις εξαρτώνται από τους ανθρώπους, παρά οι άνθρωποι από τις κυβερνήσεις. Αν οι άνθρωποι είναι καλοί, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να είναι κακές, αν όμως οι άνθρωποι είναι κακοί, τότε, και αν οι κυβέρνησις είναι η πιο καλή, θα προσπαθήσουν να την διαστρέψουν και να την φθείρουν με τη σειρά τους.» Μ’ αυτό συμφωνεί και η Γραφή, όσον αφορά την εφαρμογή του σε ανθρωποποίητες κυβερνήσεις.
Ακόμη και στον Ισραήλ, όπου ο νόμος του Θεού ήταν το ‘σύνταγμα’ του έθνους, τόσο οι άρχοντες όσο και ο λαός έγιναν ένοχοι και υπέφεραν. Αιτία ήταν, όπως είπε ο Ιεχωβά, ότι: «ΟΙ προφήται προφητεύουσι ψευδώς, και οι ιερείς δεσπόζουσι δια μέσου αυτών· και ο λαός μου αγαπά ούτω.»
Στον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι ο λαός του Θεού, το άγιον έθνος του, υφίσταται η ίδια κατάστασις. Γι’ αυτό τα λόγια του Θεού στον Ισραήλ εφαρμόζονται με την ίδια δύναμη στον Χριστιανικό κόσμο τώρα: «Δεν θέλω κάμει δια ταύτα επίσκεψιν; . . . η ψυχή μου δεν θέλει εκδικηθή εναντίον έθνους τοιούτου;»—Ιερεμ. 5:29-31.
Στον θρησκευτικό τομέα, μήπως οι άνθρωποι δεν ακούουν τους ανθρώπους μάλλον παρά τον Θεό; Έχουν τη Γραφή και μπορούν να τη διαβάσουν, εν τούτοις εξακολουθούν ν’ ανήκουν και να υποστηρίζουν τις εκκλησίες όπου διδάσκονται ψευδείς διδασκαλίες σχετικά με τον Θεό και απορρίπτεται ο Λόγος του, όπου ανέντιμοι και ανήθικοι άνθρωποι συνεχίζουν αδιόρθωτοι, και όπου ακόμη και η θεωρία της εξελίξεως, που αρνείται τον Θεό, έχει γίνει παραδεκτή. Είναι δυνατόν να ευαρεστήται ο Θεός μ’ αυτά;
ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
Αναγνωρίζεται από εξέχοντας ανθρώπους ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να εξαλείψουν τις πολυάριθμες ασθένειες οι οποίες περιβάλλουν τον κόσμο: το έγκλημα, την επιδημία των ναρκωτικών, τα αφροδίσια νοσήματα, τη μόλυνσι και άλλες σοβαρές απειλές για το ανθρώπινο γένος. Γιατί όχι; Διότι για να εξαλειφθούν αυτές χρειάζεται πλήρης συνεργασία αυτών των ιδίων των λαών, πρέπει να τηρούνται ολοκάρδια οι νόμοι, πρέπει να έχουν οι άνθρωποι εκτίμησι για τον πλησίον τους και, αντί να δείχνουν ιδιοτέλεια και απληστία, να εκδηλώνουν πραγματική αγάπη. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να εντυπώσουν δικαιοσύνη στους λαούς. Η ιδιοτέλεια είναι τόσο ριζωμένη ώστε κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έχει ετοιμασθή από κοσμικούς παράγοντας δεν μπορεί να την εξαλείψη. Προγράμματα που καταρτίζονται για ευημερία, αποκατάστασι, και άλλα, τελικά καταστρέφονται λόγω ευνοιοκρατίας, ιδιοτέλειας, δωροδοκίας και διαφθοράς. (Εκκλησ. 1:15) Αυτοί οι ίδιοι οι λαοί φέρουν μεγάλη μερίδα της ευθύνης.
Όλες αυτές οι συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν τους λαούς σωματικώς και κοινωνικώς αποτελούν στην πραγματικότητα αντανάκλασι της κακής πνευματικής καταστάσεως που υπάρχει. Η Γραφή παρομοιάζει το πνεύμα που ‘αναπνέουν’ οι άνθρωποι του κόσμου με τον αέρα της ατμοσφαίρας μας. Αυτό το πνεύμα ή κυριαρχούσα δύναμις, η στάσις ή τάσις του κόσμου, είναι ένα πνεύμα ανυπακοής. (Εφεσ. 2:2) Διαποτίζει και ασκεί πίεσι σ’ όλα εκείνα που μας περιβάλλουν, όπως κάνει και ο αέρας. Στο Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως, ο θυμός του Θεού φαίνεται σαν να ‘ξεχύνεται στον αέρα,’ σαν μια ‘πληγή.’ Ασφαλώς το πνεύμα που υποκινεί τον κόσμο γενικά είναι ‘άρρωστο’ πνεύμα και η ασθένειά του εκδηλώνεται τώρα με κατά γράμμα καταστρεπτικές πληγές σ’ όλες τις εκδηλώσεις της συγχρόνου κοινωνίας.—Αποκάλ. 15:1· 16:17.
ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΛΘΗ
Ο Θεός, θεωρώντας το ανθρώπινο γένος από την ανώτερη θέσι του, το βλέπει και διαπιστώνει ότι κανένας όμιλος ή στοιχείο δεν είναι μόνο του υπεύθυνο. Αντιθέτως, ολόκληρο το σύστημα πραγμάτων όπως υφίσταται σήμερα έχει «εμπλέξει» τους λαούς σ’ ένα τρόπο ζωής που είναι πολύ δύσκολο να μη συμβαδίση κανείς μ’ αυτόν. Το σύστημα είναι εκείνο που πρέπει ν’ αντικατασταθή. Δεν μπορεί να λοξοδρομήση για να στραφή προς άλλη κατεύθυνσι, όπως μια σιδηροδρομική μηχανή δεν μπορεί να στραφή έξω από τις γραμμές της και να διασχίση τη χώρα. Ο Ιησούς Χριστός έδειξε ότι το σύστημα πραγμάτων αυτού του κόσμου θα έφθανε σ’ ένα «τέλος» κάτω από τις συνθήκες που βλέπομε σήμερα στη γη.
Μερικοί νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος επιβιώσεως είναι να συμβαδίσουν μ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων και τις ανέντιμες αρχές του. Αλλά αυτή η εγκατάλειψις των δικαίων άρχων κάνει ένα άτομο μέτοχο της ευθύνης για την κακία του, με την καταστροφή επί θύραις. Εν τούτοις, κανένας δεν είναι ανάγκη να νομίζη ότι είναι αναπόφευκτα υποχρεωμένος να συμβαδίση μ’ αυτό το σύστημα. Ο Θεός καθιστά κάθε άτομο υπεύθυνο για τις πράξεις του. Γι’ αυτό υποδεικνύει μια διέξοδο γι’ αυτούς οι οποίοι είναι πράγματι πρόθυμοι ν’ ακολουθήσουν μια ευθεία, καθαρή πορεία ζωής. (Σοφον. 2:3· 1 Κορ. 10:13) Είναι κυρίως Θεός αγάπης. Το έλεός του είναι το θέμα που θα εξετάσωμε εν συνεχεία.