Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αναφέρεται το εδάφιο Ιώβ 28:5 στην προφανή λυωμένη κατάστασι της γης εσωτερικώς όταν λέγη: «Περί δε της γης, εξ αυτής εξέρχεται ο άρτος [η τροφή, ΜΝΚ], και υποκάτωθεν αυτής ανασκάπτεται ως υπό πυρός»;—Κύπρος.

Όχι. Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι αυτό αφορά τις προσπάθειες του ανθρώπου ν’ ανεύρη τους θησαυρούς της γης. (Ιώβ 28:1-4) Επάνω από τη γη ο γεωργός προετοιμάζει ειρηνικά το έδαφος, σπείρει τον σπόρο και περιποιείται αυτό που θα βλαστήση. Έτσι η γη παράγει τροφή. Κάτω από την επιφάνεια της γης, όμως, ο άνθρωπος επιδίδεται σε μια δραστηριότητα αναστατώσεως, με αποτελέσματα που παραβάλλονται με τ’ αποτελέσματα μιας καταστρεπτικής πυρκαϊάς. Οι μεταλλωρύχοι σκάβουν και αποσπούν από τους κόλπους λίθους και μέταλλα.

Θα μπορούσε να σημειωθή ότι πολλές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ιώβ 28:5 κάπως διαφορετικά. Παραδείγματος χάριν, η «Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις» λέγει: «Περί δε της γης, εξ αυτής εξέρχεται άρτος, και από κάτω ανασκάπτεται σαν να ήταν πυρ.» Στηριζόμενοι σ’ αυτή την απόδοσι, μερικοί σχολιασταί λέγουν ότι το πυρ αναφέρεται στη λάμψι πολυτίμων λίθων και μετάλλων που δεν έχει εξορύξει ο άνθρωπος. Εν τούτοις, η κατανόησίς μας ότι το «πυρ» υπονοεί τις εξορυκτικές εργασίες του ανθρώπου προσαρμόζεται καλύτερα στα συμφραζόμενα και συμφωνεί με την απόδοσι πολλών συγχρόνων μεταφράσεων.

Ο άνθρωπος, μολονότι δεν φείδεται κόπων στην ανόρυξι των κρυμμένων θησαυρών της γης, ωστόσο δεν βρίσκει πραγματική σοφία από την εξερεύνησι της φυσικής δημιουργίας. (Ιώβ 28:1-12) Γι’ αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να στραφή στον Θεό. Ο Ιώβ καταλήγει: «Ιδού, ο φόβος του Ιεχωβά, ούτος είναι η σοφία, και η αποχή από του κακού σύνεσις.»—Ιώβ 28:28, ΜΝΚ.

● Τι σημαίνει η έκφρασις «να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας» που αναφέρεται στο εδάφιο Εφεσίους 4:23;—Η.Π.Α.

Ο απόστολος Παύλος, αφού μίλησε για την ανάγκη ‘να απεκδυθούν τον παλαιόν άνθρωπον [την παλαιάν προσωπικότητα, ΜΝΚ] τον κατά την προτέραν διαγωγήν,’ έγραψε στους Χριστιανούς της Εφέσου: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας.» (Εφεσ. 4:20-23) Είναι καταφανές λοιπόν ότι η ‘ανανέωσις,’ η οποία πρέπει να θέτη σε ενέργεια τις διάνοιές μας ως Χριστιανών, πρέπει να βρίσκεται σε αντίθεσι με την τάσι της διανοίας που ανήκει στον «παλαιόν άνθρωπον.» Η ‘ανανέωσις’ πρέπει να περιλαμβάνη την τάσι, τη διάθεσι ή την κυριαρχούσα επιθυμία να κάμη κανείς εκείνο που βρίσκεται σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.

Η Γραφή μάς δείχνει ότι, ως ατελή πλάσματα, και οι καρδιές και οι διάνοιές μας έχουν τάσι προς το κακό από τον καιρό της γεννήσεως. Πού μπορεί να οδηγήση αυτό; Σχετικά με τους ανθρώπους των εθνών, ο απόστολος Παύλος παρετήρησε ότι «περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού, δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών· οίτινες αναισθητούντες, παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, δια να εργάζονται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.» (Εφεσ. 4:17-19) Ομοίως, ο Παύλος υπενθύμισε στους Χριστιανούς των Κολοσσών την αλλαγή που είχαν κάμει, λέγοντας: «Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά· τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν, δια του σώματος της σαρκός αυτού [του Ιησού], δια του θανάτου.»—Κολοσ. 1:21, 22.

Η Γραφή ονομάζει «φυσικόν» άνθρωπον εκείνον ο οποίος ακολουθεί αυτή την εσφαλμένη τάσι, για να κάμη διάκρισι με τον «πνευματικόν» άνθρωπον. Ο νους του ‘φυσικού ανθρώπου’ έχει τάσι στα υλικά πράγματα, στην ικανοποίησι των σαρκικών επιθυμιών και παθών του. (1 Κορ. 2:14, 15) Η δύναμις η οποία θέτει σε ενέργεια τη διάνοιά του έχει σχηματισθή μέσα του εν μέρει από την κληρονομικότητα και εν μέρει από την αντίδρασί του στα πράγματα που έχει διδαχθή και δοκιμάσει. Όταν παρουσιάζεται σ’ αυτόν ένα ζήτημα, που ίσως περιλαμβάνει μια ηθική απόφασι, αυτή η δύναμις ωθεί ή στρέφει τη διάνοιά του σε μια υλιστική ή σαρκική κατεύθυνσι. Τι θα κάμωμε αν διαπιστώναμε ότι έχομε τάσι προς αυτή την κατεύθυνσι;

Με τη μελέτη του Λόγου του Θεού και με την ενέργεια του πνεύματος του Θεού, αυτή η ενεργοποιός δύναμις ή κυριαρχούσα στάσις μπορεί ν’ αλλάξη ώστε να κλίνη προς την ορθή κατεύθυνσι. Σ’ αυτή τη διαδικασία η καρδιά μας ασφαλώς τίθεται σε ενέργεια. Η καρδιά κινεί τη διάνοια σε μια προσπάθεια ν’ αποκτήση την ορθή πληροφορία και κατόπιν να την εφαρμόση. Έτσι μπορούμε να έχωμε «τον νουν του Χριστού,» ο οποίος εκινείτο πάντοτε από την κατάλληλη δύναμι, διότι η διανοητική του τάσις ή η στάσις που κυριαρχούσε ήταν πάντοτε πνευματική. (1 Κορ. 2:16) Τότε, οποιαδήποτε ζητήματα και αν μας παρουσιάζονται, η διάνοιά μας θα ενεργοποιήται και θα κατευθύνεται προς μια κατάλληλη πνευματική πορεία από μια νέα δύναμι, μια νέα κυριαρχούσα στάσι, κλίσι ή διάθεσι.

Αν πρόκειται εμείς οι Χριστιανοί να μπορούμε ν’ αντιστεκώμεθα στις πιέσεις για διάπραξι του κακού, οφείλομε να συνεχίσωμε να καλλιεργούμε μια κυριαρχούσα τάσι στο να πράττωμε αυτό που είναι ευάρεστο στα όμματα του Θεού. Αυτό απαιτεί συνεχή μελέτη του Λόγου του Θεού, συναναστροφή μαζί με άλλους που έχουν την ίδια πολύτιμη πίστι, εγκαρτέρησι στην προσευχή και συνεχή εφαρμογή των πραγμάτων που μαθαίνομε. Ως αποτέλεσμα, η καρδιά και η διάνοια του ατόμου θα φθάσουν να είναι σε πλήρη συμφωνία, ώστε τίποτε να μη επιτραπή να θέση σε κίνδυνο τη στάσι του έναντι του Δημιουργού. Επειδή εκτιμά την αγάπη του Ιεχωβά, η κυριαρχούσα στάσις του τον ωθεί ν’ ανταποκριθή σ’ αυτήν με πιστή υπακοή. Αντιλαμβάνεται ότι αυτή η υπακοή είναι ορθή και οδηγεί στις πιο μεγάλες ευλογίες, διότι ο νόμος του Θεού βοηθεί στην εξασφάλισι της ευημερίας όλων των ενδιαφερομένων.

Επομένως, όταν αντιμετωπίζη πειρασμό, η κυριαρχούσα στάσις του ατόμου θα τον απομακρύνη από τον πειρασμό. Δεν θα φιλοξενή σκέψεις και επιθυμίες σχετικά με το πόσο ευχάριστο θα ήταν να λάβη μια πορεία ενεργείας, που γνωρίζει ότι είναι εσφαλμένη. Δεν θα πη ότι «ναι, όμως είμαι αδύνατος» και ‘ο Θεός είναι πολύ ελεήμων.’ Αντιθέτως, η αντίδρασίς του θα είναι πολύ όμοια με την αντίδρασι του Ιωσήφ, όταν η σύζυγος του Πετεφρή τον εκάλεσε με αναίσχυντο τρόπο να έχη μαζί της σεξουαλικές σχέσεις. Ο Ιωσήφ απήντησε αμέσως: «Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;»—Γέν. 39:9.