Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς σε άτομα που έχουν κληθή σε ουράνια ζωή μπορούσε να δοθή χάρις «εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων,» όπως αναφέρει το εδάφιο 2 Τιμόθεον 1:9;—Η.Π.Α.

Θα ήταν, φυσικά, αδύνατον να λάβουν χάρι άτομα πολλούς αιώνες πριν από τη γέννησί τους. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός έχει προορίσει μια τάξι ανθρώπων (όχι όμως τα συγκεκριμένα άτομα που την αποτελούν) για να γίνουν κληρονόμοι μιας ουρανίας βασιλείας. Εφόσον αυτός ήταν ο σκοπός του, ήταν σαν να είχε πραγματοποιηθή και επομένως μπορούσε να λεχθή ότι αυτή η τάξις ανθρώπων είχε λάβει χάρι «προ χρόνων αιωνίων.» Το εδάφιο Ρωμαίους 4:17 λέγει για τον Ιεχωβά ότι: «Καλεί τα μη όντα ως όντα.» Έτσι αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίον μπορεί να δη κανείς το ζήτημα.

Η έκφρασις «προ χρόνων αιωνίων» είναι προφανές ότι υποδεικνύει μια περίοδο σημαντική, μολονότι ακαθορίστου μήκους. Ωστόσο, άλλα εδάφια μας βοηθούν να είμεθα πιο συγκεκριμένοι σχετικά με τον χρόνο που περιλαμβάνεται. Στην επιστολή του προς Εφεσίους, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Εξέλεξεν [ο Θεός] ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου δια να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού δια της αγάπης· προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού,. . . και ελάβομεν κληρονομίαν, προορισθέντες κατά την πρόθεσιν του ενεργούντος τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματος αυτού.»—Εφεσ. 1:4-11.

Η λέξις καταβολή που υπάρχει σ’ αυτό το εδάφιο σημαίνει κατά γράμμα «ρίψιμο κατά γης, ή κατάθεσις» και μπορεί να σημαίνη την εμφύτευσι του σπέρματος στη σύλληψι του ανθρώπου. Πράγματι, στο εδάφιο Εβραίους 11:11, Κείμενον, η λέξις αποδίδεται κατάλληλα ως «σύλληψις». Διαβάζομε: «Πίστει και αυτή η Σάρα δύναμιν εις καταβολήν σπέρματος έλαβε και παρά καιρόν ηλικίας.» Σαφώς αυτό αναφέρεται στο ‘ρίψιμο’ από τον Αβραάμ του ανθρωπίνου σπέρματος για τη γέννησι ενός υιού και τη λήψι του σπόρου από τη Σάρα για την γονιμοποίησί του.

Όσον αφορά την ‘καταβολή του κόσμου,’ ο Ιησούς Χριστός συνέδεσε αυτό το γεγονός με τον Άβελ, λέγοντας: «Δια να εκζητηθή το αίμα πάντων των προφητών, το εκχυνόμενον από της αρχής του κόσμου [από καταβολής κόσμου, Κείμενον], από της γενεάς ταύτης, από του αίματος του Άβελ, έως του αίματος Ζαχαρίου.» (Λουκ. 11:50, 51) Έτσι ο Άβελ αναφέρεται σαν να ζη στην ‘καταβολή του κόσμου’. Εφόσον ο Άβελ είναι γυιος του Αδάμ και της Εύας, η ‘καταβολή του κόσμου’ είναι έκδηλον ότι αναφέρεται στον καιρό που το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος έγιναν γονείς παιδιών, επομένως παρήγαγαν έναν κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, αφού ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν και προτού γεννηθούν σ’ αυτούς τέκνα, πρέπει ο Ιεχωβά Θεός να απεφάσισε να παραγάγη μια τάξι ανθρώπων οι οποίοι θα ήσαν ουράνιοι άρχοντες μαζί με τον Υιόν του. Αυτό συνέβη 4.000 περίπου χρόνια προτού ο Παύλος γράψη την επιστολή του στον Τιμόθεο, και επόμενος μπορούσε καλά να λεχθή ότι αυτό συνέβη «προ χρόνων αιωνίων.»

● Ποια ήσαν τα «πνεύματα τα εν φυλακή» στα οποία εκήρυξε ο Ιησούς, όπως αναφέρεται στο εδάφιο 1 Πέτρου 3:19, πότε εκήρυξε σ’ αυτά και έδωσε αυτό το κήρυγμα σ’ αυτά τα πνεύματα μια ευκαιρία να μετανοήσουν;—Η.Π.Α.

Στο εδάφιο 1 Πέτρου 3:20, ΜΝΚ, τα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» περιγράφονται ως να «ηπείθησαν ποτέ, ότε η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ εν ταις ημέραις του Νώε.» Στη δευτέρα θεόπνευστη επιστολή του προς τους Χριστιανούς, ο Πέτρος αναφέρεται σ’ αυτά ως «αγγέλους αμαρτήσαντας.» (2 Πέτρ. 2:4,5) Και ο μαθητής Ιούδας προσθέτει: «Αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.»—Ιούδ. 6.

Ότι άγγελοι είχαν πράγματι εγκαταλείψει το κατάλληλο κατοικητήριόν των πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε αποκαλύπτεται στο εδάφιο Γένεσις 6:2 όπου διαβάζομε: «Ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» Ναι, αυτοί οι πνευματικοί υιοί του Θεού ή άγγελοι είχαν τη δύναμι να υλοποιούνται σε ανθρωπίνη μορφή, όπως γίνεται καταφανές από το γεγονός ότι πιστοί άγγελοι το έπραξαν αυτό επίσης με θεία κατεύθυνσι για να μεταδώσουν αγγέλματα σε ανθρώπους στη γη. (Γέν. 18:1, 2, 8, 20-22· 19:1-11· Ιησ. Ναυή 5:13-15) Εν τούτοις, όταν πολυάριθμοι άγγελοι με δική τους βούλησι εγκατέλειψαν την κατάλληλη θέσι και τον διορισμό υπηρεσίας που είχαν στους ουρανούς για να έχουν σαρκικές σχέσεις, έκαμαν κάτι αντίθετο με τον νόμο του Θεού. Έγιναν ένοχοι διαστροφής, όπως δείχνει ο Ιούδας παραβάλλοντας την αμαρτία αυτών των αγγέλων με τη σεξουαλική διαστροφή της οποίας ήσαν ένοχοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρρων και των πέριξ πόλεων.—Ιούδ. 7.

Όσον αφορά το χρόνο που ο Ιησούς εκήρυξε στα «πνεύματα τα εν τη φυλακή,» ο Πέτρος, αφού τονίζει ότι ο Χριστός ‘εζωοποιήθη κατά το πνεύμα,’ συνεχίζει: « Δια του οποίου [δηλαδή της καταστάσεως του Ιησού ως πνευματικού προσώπου] πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή.» (1 Πέτρ. 3:18,19) Αυτό τοποθετεί το κήρυγμα του Ιησού προς αυτά τα πνεύματα μετά την ανάστασί του σε πνευματική ζωή. Και το γεγονός ότι ο Πέτρος χρησιμοποιεί παρελθόντα χρόνο («εκήρυξε») υπονοεί ότι αυτό το κήρυγμα είχε γίνει πριν από τη συγγραφή της πρώτης επιστολής του (περίπου 62-64 μ.Χ.)

«Η Νέα Αγγλική Βίβλος» αποδίδει τα εδάφια 1 Πέτρ. 3:18,19 ως εξής: «Εθανατώθη σωματικώς· επανήλθε στη ζωή πνευματικώς. Και πνευματικώς πήγε και έκαμε τη διακήρυξί του στα εν φυλακή πνεύματα.» Σχετικά μ’ αυτό πρέπει να ενθυμούμεθα ότι τη νύχτα του Πάσχα πριν από την προδοσία και τη σύλληψί του, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.» «Και ελθών εκείνος [το πνεύμα του Θεού] θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας, και περί δικαιοσύνης, και περί κρίσεως. . . περί κρίσεως, διότι ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη.» (Ιωάν. 14:30· 16:8-11) Μ’ αυτή τη βάσι, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός μπορούσε να διακηρύξη στους αγγέλους την πλήρως δικαιολογημένη τώρα κρίσι εναντίον των εν φυλακή πνευμάτων. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να κάμη για τα εν φυλακή πνεύματα, δηλαδή να διακηρύξη σ’ αυτά την κρίσι με ακόμη πιο ισχυρό λόγο παρά όταν είχε πει στην προανθρώπινη κατάστασί του στον Διάβολο: «Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση.» (Ιούδ. 9, ΜΝΚ) Δεν ήταν τότε ο καιρός για να ρίξη ο αναστημένος Ιησούς Χριστός στην άβυσσο τα φυλακισμένα πνεύματα. Όταν εισήλθε στα Άγια των Αγίων του ουρανίου ναού για να παρουσιάση την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του στον Ιεχωβά και κατόπιν εκάθισε στα δεξιά του Ιεχωβά, δεν μπορούσε να είναι κατάλληλο ν’ ασχοληθή με τα εν φυλακή πνεύματα και να κηρύξη σ’ αυτά. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να φαντασθή κανείς ότι ο αναστημένος Ιησούς θα είχε καλέσει όλα τα πονηρά πνευματικά πλάσματα να συγκεντρωθούν για να κηρύξη σ’ αυτά.

Ας ενθυμούμεθα ότι η λέξις κηρύσσω αναφέρεται σε μια διακήρυξι η οποία μπορεί να είναι καλή ή κακή, όπως στην περίπτωσι που ο Ιωνάς εκήρυξε την επερχομένη καταστροφή της Νινευή. Όπως ετόνισε ο Ιούδας οι απειθείς άγγελοι εφυλάχθησαν δια «την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.» Επομένως, το κήρυγμα του αναστημένου Ιησού σ’ αυτούς τους αδίκους αγγέλους μπορούσε να είναι μόνο κήρυγμα καταδικαστικής κρίσεως.

Ότι το κήρυγμα του Ιησού δεν μπορούσε να δώση ευκαιρία στα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» για να μετανοήσουν γίνεται σαφές από τις Γραφές. Το εδάφιο Εβραίους 2:16 λέγει: ‘Διότι πράγματι [ο Ιησούς] ουδόλως επιλαμβάνεται αγγέλων.’ Επίσης τα πνευματικά πλάσματα τα οποία εστασίασαν δεν είχαν δημιουργηθή με τάσι να παραβαίνουν τον τέλειον νόμο του Θεού. Το ότι αμάρτησαν ήταν αποτέλεσμα εσκεμμένης εκλογής. Γι’ αυτό η κατάστασίς των θα μπορούσε να παραβληθή κάπως με την κατάστασι των αποκυημένων από το πνεύμα Χριστιανών οι οποίοι αποστατούν. Σχετικά μ’ αυτά τα άτομα, τα εδάφια Εβραίους 6:4-6 λέγουν: «Αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν.» Αν λοιπόν είναι αδύνατον να βοηθηθούν αυτοί οι αποστάται για να μετανοήσουν μολονότι είναι ατελείς κατά σάρκα, ασφαλώς είναι επίσης αδύνατον να μετανοήσουν πνευματικοί άγγελοι οι οποίοι ημάρτησαν εκουσίως.