Μια Σταδιοδρομία που Οδηγεί σε Ισόβιες Ευλογίες

Αφήγησις υπό Έμιλυ Χάρντιν

ΕΠΕΙΔΗ κατάγομαι από Ολλανδική οικογένεια της Πενσυλβανίας, μεγάλωσα σ’ ένα θρησκευτικό σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν Βαπτιστής διάκονος και τα καθήκοντά του περιελάμβαναν να πηγαίνη με το μόνιππο αμαξάκι μια φορά τον μήνα για να εισπράττη τα «οφειλόμενα» από τα μέλη που δεν τα έφερναν στην εκκλησία ή που καθυστερούσαν την πληρωμή των. Η μητέρα μου μας είπε ότι μια μέρα όταν επέστρεψε είπε: «Αυτό είναι το τελευταίο ταξίδι που κάνω. Αυτοί οι πτωχοί αγρότες έχουν λιγώτερα από τον κήρυκα, γι’ αυτό θα παραιτηθώ.»

Αυτό το έκαμε, αλλά παρέμεινε στην εκκλησία ως το έτος 1919, οπότε πέθανε ως ένα θύμα της Ισπανικής γρίππης. Η μητέρα μου είχε τώρα την ευθύνη να μεγαλώση τρία μικρά παιδιά. Με τον καιρό μετοικήσαμε σε μια άλλη κοινότητα και ζούσαμε σε μια πολυκατοικία όπου ζούσε και μια ηλικιωμένη κυρία. Αντιληφθήκαμε ότι ήταν μια «Σπουδάστρια της Γραφής,» όπως ωνομάζονταν τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν άκουσε την απογοήτευσι της μητέρας μου από τις εκκλησίες, άρχισε να μας επισκέπτεται κάθε Κυριακή και να συζητά τη Γραφή. Μολονότι ήταν ανάπηρη από αρθριτικά και δεν μπορούσε να παρευρίσκεται στις συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας της, ενεθάρρυνε την μητέρα μου κι’ εμένα να πηγαίνωμε. Έτσι αρχίσαμε να πηγαίνωμε στις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής του Γουίλλιαμσπορτ της Πενσυλβανίας.

Από την αρχή ακόμα η μητέρα μου μιλούσε στην αδελφή μου και σ’ εμένα για τα πράγματα που μαθαίναμε από τη Γραφή. Τελικά ήλθε το 1935 και η συνέλευσις των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσιγκτων D.C. Εκεί και οι τρεις μας—η μητέρα μου, η αδελφή μου κι’ εγώ—βαπτισθήκαμε για να συμβολίσωμε την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά.

ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΕΡΓΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Το υπόλοιπο του έτους εκείνου η μητέρα μου μ’ ενεθάρρυνε ν’ αναλάβω ολοχρόνιο έργο διαγγελέως της βασιλείας του Θεού. Επέμενε ότι και εκείνη μπορούσε να κηρύττη ολοχρονίως. Έτσι και οι δυο μας αρχίσαμε τον Φεβρουάριο του 1936. Ωστόσο, ύστερ’ από έξη περίπου μήνες η μητέρα μου διεπίστωσε ότι δεν μπορούσε να συνεχίση λόγω κακής καταστάσεως της υγείας της. Άρχισα να εργάζωμαι με μια άλλη μάρτυρα με την οποία συνέχισα πέντε και πλέον χρόνια.

Εργασθήκαμε με πολλούς διαφόρους ομίλους σ’ όλα τα μέρη της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Μερικές φορές ζούσαμε σε ομίλους δώδεκα ως δεκαπέντε ολοχρονίων κηρύκων του ευαγγελίου, εργαζόμενοι μαζί και μετακινώντας τ’ αυτοκίνητα και τα τροχόσπιτα από το ένα μέρος στο άλλο. Είχαμε πάντοτε άφθονη τροφή, αλλά χρήματα για βενζίνη ήσαν σπάνια μερικές φορές. Συχνά κάναμε ανταλλαγή Γραφικών εκδόσεων με τροφή, ιδιαίτερα στο Νότο.

Υπήρξε πάντοτε μια πηγή μεγάλης ενθαρρύνσεως το να στρεφώμεθα πίσω και ν’ αναπολούμε τον καιρό εκείνο και να διαπιστώνωμε πόσα άτομα με τα οποία είχαμε συνεργασθή ή είχαμε γνωρίσει έγιναν αργότερα ιεραπόστολοι ή υπηρετούν με κάποια ιδιότητα ως ολοχρόνιοι διάκονοι.

Εργασθήκαμε μ’ ένα ηχητικό αυτοκίνητο επί τινα καιρόν. Αυτό είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και διευκόλυνε το έργο μας κηρύγματος. Όταν τελείωνε μια Γραφική ομιλία από δίσκους, βγαίναμε όλοι από το αυτοκίνητο και επισκεπτόμεθα τα γειτονικά σπίτια. Όσοι δεν ήθελαν το άγγελμα ούτε έρχονταν καν στην πόρτα, κι’ εκείνοι που ήθελαν ν’ ακούσουν τ’ αγαθά νέα περίμεναν να μας υποδεχθούν. Αφήναμε πολλές Γραφικές εκδόσεις στα χέρια των ανθρώπων.

Κατόπιν ήλθε ο καιρός για το έργο με γραμμόφωνο από σπίτι σε σπίτι. Η σύντροφός μου κι’ εγώ είχαμε το προνόμιο να είμεθα μεταξύ εκείνων που είχαν επιλεγή για να βοηθήσουν τις εκκλησίες να μάθουν τον τρόπο χρήσεως του γραμμοφώνου στο από θύρα σε θύρα έργο κηρύγματος. Ο όμιλός μας από εννέα άτομα είχε ορισθή να πηγαίνη από πόλι σε πόλι. Τι έξοχες πείρες είχαμε με τις διάφορες εκκλησίες με τις οποίες είχαμε συνεργασθή!

Κατόπιν εργάσθηκα στην Καλιφόρνια ως την άνοιξι του 1941, οπότε πήγα στο Νέο Μεξικό μαζί με άλλους ως τον καιρό της συνελεύσεως του Σαίντ Λούις το 1941.

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΣ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Το επόμενο έτος παντρεύτηκα τον Φ. Μ. Χάρντιν, και διωρισθήκαμε στο Λας Βέγκας του Νέου Μεξικού ως ειδικοί σκαπανείς ή ολοχρόνιοι διάκονοι. Κατόπιν μας μετέφεραν στο Άλμπουκερκ, όπου ο σύζυγός μου επρόκειτο να βοηθήση στις διευθετήσεις μιας από τις «Θεοκρατικές Συνελεύσεις του Νέου Κόσμου» το 1942.

Είχαμε νοικιάσει μια αίθουσα σε μια πόλι έξω από το Άλμπουκερκ που ονομάζεται Μπερναλίλο. Εκεί, όπως συχνά συνέβαινε την εποχή εκείνη, είχε αρχίσει να σχηματίζεται οχλαγωγία η οποία μας απειλούσε. Το Σάββατο βράδυ μερικοί στρατιώτες ενώθηκαν μαζί με τους οχλαγωγούς. Η αίθουσά μας είχε περικυκλωθή τελείως. Προφανώς σχεδίαζαν να μπουν μέσα και να καταστρέψουν τα ηχητικά μηχανήματα για να μη μπορέση να δοθή την επομένη μέρα η δημοσία διάλεξις «Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέση;» Ένας αστυνομικός ήλθε να μας ειδοποιήση ότι δεν μπορούσε να συγκρατήση την οχλαγωγία και ότι θα ήταν καλύτερα να διαλύσωμε τη συνέλευσι. Εν τούτοις, η συνέλευσις συνεχίσθηκε και ο αστυνομικός της εφίππου αστυνομίας βγήκε έξω και μίλησε στον όχλο. Έφυγαν, αλλά είπαν ότι θα έρχονταν πάλι την Κυριακή.

Ξαναήλθαν, και αυτή τη φορά με περισσότερους στρατιώτες. Εν τούτοις, προτού ο όχλος μπορέση να επιτεθή στη συνέλευσι, μερικές διαφωνίες άρχισαν ανάμεσά τους. Ένας στρατιώτης πήρε το άλογο που ανήκε σ’ ένα Μεξικανό. Ο στρατιώτης ήθελε να κάνη ένα γύρο και να δώση οδηγίες στους οχλαγωγούς. Αυτό ωδήγησε σε μάχη μεταξύ στρατιωτών και Μεξικανών. Μερικοί τραυματίσθηκαν άσχημα στη συμπλοκή. Τελικά η Στρατιωτική Αστυνομία ήλθε και παρέλαβε τους στρατιώτες. Έτσι έληξε η εναντίωσις και είχαμε ένα καλό ακροατήριο στη δημόσια ομιλία.

ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΓΑΛΑΑΔ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ

Λίγο ύστερ’ από τη συνέλευσι, πήραμε ένα ερωτηματολόγιο για να συμπληρώσωμε για κάτι τελείως νέο—τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ—εκπαίδευσι για ιεραποστολική υπηρεσία. Πόσο συγκινητικό ήταν όταν γίναμε δεκτοί! Φθάνοντας στη Σχολή Γαλαάδ συναντήσαμε πολλούς που γνωρίζαμε και που ήσαν και αυτοί στην πρώτη σειρά. Ύστερ’ από την αποφοίτησι πήραμε διορισμό για την Κόστα Ρίκα, την πιο μικρή χώρα της Κεντρικής Αμερικής· και αυτό ήταν ο καλύτερος διορισμός που μπορούσε κανείς να ζητήση.

Ο σπόρος της Βιβλικής αληθείας είχε σπαρή πριν από πολλά χρόνια, προτού φθάσουν οι πρώτοι ιεραπόστολοι το 1946. Αρχίσαμε το έργο κηρύγματος παρουσιάζοντας μια «Κάρτα Μαρτυρίας,» στην Ισπανική, που εξηγούσε το σκοπό της επισκέψεώς μας. Κατόπιν εξηρτάτο από τον οικοδεσπότη να πη ναι ή όχι. Επίσης τον καιρό εκείνο κάναμε πολύ έργο περιοδικού στους δρόμους. Μια νύχτα δύο άνδρες με προσπέρασαν, και ο ένας είπε στον άλλο, «Υπάρχουν 150 απ’ αυτούς σ’ αυτόν τον δρόμο.» Τους έχω μετρήσει.» Την εποχή εκείνη ολόκληρη η εκκλησία του Σαν Χοσέ είχε λιγώτερους από εβδομήντα πέντε κήρυκας αλλά ασφαλώς φαινόμεθα στους περαστικούς σαν στράτευμα.

ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ ΠΕΙΡΕΣ

Ένας από τους πιο χαρούμενους ιεραποστολικούς διορισμούς μου υπήρξε στο Πορτ Λιμόν στην πλευρά του Ατλαντικού της Κόστα Ρίκα. Μας είχαν αποστείλει το 1947 για να βοηθήσουμε την Αγγλόφωνη εκκλησία, που ένας μεγάλος αριθμός από τα μέλη της εκήρυτταν από το 1910. Για μένα απετέλεσε ένα ακόμη πραγματικό προνόμιο να παρευρεθώ σε μια εθνική συνέλευσι στην Κόστα Ρίκα και να συναντήσω και πάλι εκείνους τους αγαπητούς φίλους οι οποίοι είχαν κάμει την παραμονή μας στο Πορτ Λιμόν ευχάριστη και πνευματικώς επωφελή.

Ιδιαίτερα θυμούμαι μια πείρα στην Κόστα Ρίκα όταν είχαμε πάει για μαρτυρία σε μια μικρή πόλι του Κολοράδο Μπαρ, ένα μέρος όπου δεν υπήρχε μάρτυς του Ιεχωβά. Επιβιβασθήκαμε σ’ ένα μικρό πλοιάριο, και το ταξίδι κράτησε δώδεκα ώρες. Επισκεφθήκαμε τους ανθρώπους, την επομένη μέρα, και το βράδυ είχαμε μια δημόσια ομιλία. Σε δυο μέρες είχαμε διαθέσει περίπου όλα τα έντυπα που είχαμε και μιλήσαμε σχεδόν σε όλους τους κατοίκους του χωριού. Διέθεσα ένα βοήθημα μελέτης της Γραφής σε κάποιον ο οποίος το ήθελε για τα παιδιά του. Ένα από τα αγόρια διαβάζοντας το βιβλίο, ανεγνώρισε ότι υπήρχε η αλήθεια του Θεού εκεί. Σε λίγο πήγε για εργασία στο Πορτ Λιμόν και άρχισε να συναναστρέφεται με την εκκλησία και βαπτίσθηκε. Ανέλαβε ολοχρόνια διακονία, και τώρα είναι ένας ειδικός περιοδεύων διάκονος, εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά στην Κόστα Ρίκα.

Μια άλλη πείρα η οποία παραμένει ζωντανή στη διάνοιά μου είναι όταν η ιεραποστολική οικογένειά μας προσεκλήθη να πάη σ’ έναν τόπο που ωνομάζετο Αγκουακάτε. Είχε προγραμματισθή μια δημόσια ομιλία και επίσης μια συνάθροισις το Σάββατο βράδυ. Αλλά τελικά αυτή έγινε μια μικρή συνέλευσις!

Το Σάββατο βράδυ η αίθουσα ήταν γεμάτη και περάσαμε θαυμάσια. Την Κυριακή, όταν άρχισαν να συγκεντρώνονται οι άνθρωποι για τη δημόσια ομιλία δύσκολα μπορούσαμε να πιστέψωμε ότι υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι στα γύρω μέρη. Είχαν έλθει με άλογα, με βοδάμαξες και με τα πόδια. Είχαν κόψει ένα βωδινό και υπήρχε άφθονη τροφή για όλους. Σύντομα διαπιστώσαμε όταν δεν μπορούσαν να μπουν όλοι στην Αίθουσα Βασιλείας, γιατί υπήρχαν εκεί τριακόσια και πλέον άτομα. Έτσι οι Μάρτυρες απεμάκρυναν τα χωρίσματα από τις δυο πλευρές της Αιθούσης ώστε όλοι να μπορούν ν’ ακούσουν! Τώρα σχεδόν όλοι εκείνοι που ζουν σ’ εκείνο το τμήμα είναι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το 1945, το χρόνο που προηγήθηκε από την άφιξί μας στην Κόστα Ρίκα, ο ανώτατος αριθμός μαρτύρων εκεί ήταν 253. Δέκα χρόνια αργότερα ο αριθμός έφθασε τους 1.934. Το ότι είχαμε κι’ εμείς συμμετοχή σ’ αυτή την αύξησι ασφαλώς αποτελεί ένα ευλογητό προνόμιο. Ακόμη και μ’ αυτή τη γοργή αύξησι, μπορούσαμε να γνωρίζωμε σχεδόν όλους τους αδελφούς.

Το 1950 επιθυμούσαμε να παρευρεθούμε στη διεθνή συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Αλλά πώς; Ακριβώς στην ώρα ο σύζυγός μου έλαβε μια μικρή κληρονομιά $135 από μια θεία του και ταυτοχρόνως εγώ έλαβα $150 από ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο που είχα συνάψει πριν από είκοσι χρόνια. Αυτά, μαζί με όσα είχαμε, έκαμαν το ταξίδι δυνατό και είμεθα ευτυχείς που δαπανήσαμε και το τελευταίο μονόλεπτο για μια τέτοια θαυμαστή ευκαιρία. Από τότε κι’ εμπρός η Εταιρία Σκοπιά μας βοήθησε πάντοτε να παρευρισκώμεθα σε διεθνείς συνελεύσεις, πράγμα για το οποίο είμεθα πράγματι ευγνώμονες.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Κανένας άνθρωπος σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν μπορεί να ζήση χωρίς σπαραγμούς καρδιάς, και ο δικός μου σπαραγμός ήλθε ύστερ’ από τη συνέλευσι της Νέας Υόρκης το 1953. Επιστρέφοντας στην Κόστα Ρίκα, ο σύζυγός μου υπέστη καρδιακή προσβολή από την οποία δεν μπόρεσε ποτέ ν’ αναλάβη, και το επόμενο έτος τον Δεκέμβριο πέθανε. Είχαμε συνέλευσι τότε, και ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Νορ, επεσκεύθηκε την Κόστα Ρίκα την εποχή εκείνη, και υπήρξε μεγάλη πηγή παρηγοριάς. Τι θαυμάσιο είναι να έχη κανείς εκατοντάδες πνευματικούς αδελφούς και αδελφές και οικίες όπου τον δέχονται σε στιγμές όπως αυτή!

Εφόσον είχα εκλέξει τη σταδιοδρομία μου πολλά χρόνια πριν παντρεφτώ, δεν έβλεπα γιατί να την αλλάξω όταν έμεινα πάλι μόνη. Έτσι ύστερ’ από έναν αγώνα για την υγεία μου που διήρκεσε έξη μήνες, μπόρεσα να έχω ένα νέο ξεκίνημα. Συνέχισα στην Κόστα Ρίκα ως το 1957, οπότε έλαβα διορισμό για τη Νικαράγουα.

Το 1957 η οργάνωσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νικαράγουα ήταν σε μέγεθος περίπου όπου και της Κόστα Ρίκα όταν είχαμε φθάσει εκεί—μόνον 196 μάρτυρες σ’ όλη τη χώρα. Έτσι θα είχα και πάλι συμμετοχή σε μια θαυμάσια αύξησι. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλόξενοι, σχεδόν ο καθένας ακούει όταν μιλούμε σ’ αυτούς από τον Λόγο του Θεού και παίρνουν τις Βιβλικές εκδόσεις αν έχουν χρήματα.

Έχομε φθάσει τώρα σ’ ένα ανώτατο όριο 1.654 διαγγελέων του ευαγγελίου. Και αντί των δύο εκκλησιών που είχαμε στην πρωτεύουσα Μανάγκουα όταν φθάσαμε, τώρα έχομε δώδεκα. Περιμένομε πολλοί περισσότεροι κάτοικοι της Νικαράγουα να ενωθούν με τις αυξανόμενες τάξεις των υμνητών του ονόματος του Ιεχωβά.

Ποια σταδιοδρομία θα ήταν δυνατόν να είχα εκλέξει που θα μου έδιδε τόση συνεχή ευχαρίστησι και χαρά όπως αυτή της ολοχρονίου υπηρεσίας στον Ιεχωβά; Καμμιά.

Όταν βλέπω πίσω στα τριάντα πέντε και πλέον χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας, από τα οποία είκοσι πέντε χρόνια σε υπηρεσία του εξωτερικού εξακολουθώ να λέγω με τα λόγια της αποφάσεως που είχε παρουσιάσει η πρώτη σειρά της Γαλαάδ, ότι επιθυμώ να εκφράσω ‘την βαθειά ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά, στην Εταιρία Σκοπιά και στο κυβερνών σώμα για το προνόμιο της διδασκαλίας και της θεοκρατικής παιδείας που έχω λάβει που με καθιστά ικανή να είμαι καλύτερη διάκονος του ευαγγελίου.’

[Εικόνα στη σελίδα 155]

Το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας και ο ιεραποστολικός οίκος στη Μανάγκουα, της Νικαράγουα, όπου η αδελφή Χάρντιν έχει τώρα το προνόμιο να υπηρετή