Το Έλεος Καυχάται Κατά της Κρίσεως—Πώς;

ΟΤΙ το έλεος μπορεί ’να καυχηθή κατά της κρίσεως· θα έπρεπε να ενδιαφέρη πολύ τον καθένα από μας. Γιατί; Διότι ο απόστολος Παύλος στα θεόπνευστα συγγράμματά του μας βεβαιώνει ότι«έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.»—Ιακ. 2:13· Ρωμ. 14:12.

Εκείνο που αυξάνει το ενδιαφέρον μας είναι το γεγονός ότι ο καιρός του Θεού για να κάμη κρίσι σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος είναι τώρα πολύ πλησίον. Οι προφητείες δείχνουν ότι η μυστική ‘Βαβυλών η Μεγάλη,’ η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας» καθώς και όλα τα πολιτικά έθνη, θα αισθανθούν σύντομα τη δύναμι της θείας κρίσεως. Όλα τα άτομα στη γη αντιμετωπίζουν μια περίοδο ’μεγάλης θλίψεως,’ και η επιβίωσις απ’ αυτήν εξαρτάται από το να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού, την ευνοϊκή κρίσι του. (Ματθ. 24:21, 22· 25:31-34, 41· Αποκάλ. 17:1-5· 19:11-15) Εκείνος ο καιρός της θλίψεως θα εισαγάγη τη χιλιετή θεία κυβέρνησι του Υιού του Θεού επάνω στη γη, και στη διάρκεια αυτής της «Ημέρας της Κρίσεως» εκείνοι που έχουν περάσει ζώντες καθώς οι αναστημένοι νεκροί θα κριθούν σύμφωνα με τις πράξεις των.—Ματθ. 11:21-24· 12:41, 42· Πράξ. 10:42· Αποκάλ. 20:12, 13.

Αλλά το έλεος μπορεί ’να καυχηθή κατά της κρίσεως’ ακόμη και στην εποχή μας, διότι η κρίσις του θεού δεν περιορίζεται αποκλειστικά σ εκείνες τις περιόδους κρίσεως οι οποίες αφορούν το μέλλον. Μέσω του Χριστού Ιησού ως κεφαλής της Χριστιανικής εκκλησίας παγκοσμίως, ο Ιεχωβά Θεός καθημερινά πολιτεύεται με τους δούλους του. Σε διαφόρους βαθμούς και με διάφορους τρόπους καθιστά έκδηλη την εύνοιά του ή την έλλειψι εύνοιας επάνω τους, τόσο συνολικά όσο και ατομικά, όπως ακριβώς είχε κάμει με την εκκλησία του κατά σάρκα Ισραήλ στους αρχαίους χρόνους.

Ο Ιεχωβά μπορεί, παραδείγματος χάριν, να ενεργήση ως Κριτής εξυψώνοντας κάποιον σε μια πιο υπεύθυνη θέσι ανάμεσα στο λαό του, και να υποβιβάση κάποιον άλλον. (Παράβαλε Ψαλμός 75:6, 7.) Ή, εκεί όπου υπάρχει αμφισβήτησις μεταξύ εκείνων που ομολογούν ότι τον υπηρετούν, ίσως με κάποιον ο οποίος κατηγορείται αδίκως ή υφίσταται εναντίωσι, ο Θεός μπορεί με όμοιο τρόπο να κάμη γνωστή την άποψί του και να δείξη ποιος είναι εκείνος τον οποίο ευνοεί σ’ αυτή την υπόθεσι. (Ψαλμ. 35:1, 23, 24) Εκτός αυτού οι Γραφές δείχνουν, επίσης, ότι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία υπάρχουν πρεσβύτεροι οι οποίοι υπηρετούν ως κριταί που εκπροσωπούν τον Χριστό Ιησού, την Κεφαλή των, και τον Πατέρα του, τον Ιεχωβά Θεό. Η κρίσις των πρέπει να καθοδηγήται και να βασίζεται στον εκπεφρασμένο Λόγο του Θεού. Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήση τέτοιους άνδρες για να εκφράση κρίσι ή να εφαρμόση παιδεία.—1 Κορ. 5:3-5, 12, 13· 6:2-5.

ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ’ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΙΣ ΣΑΣ ΑΝΙΛΕΩΣ’

Είτε σε κάποιο κρίσιμο σημείο στη διάρκεια αυτής της εποχής, είτε στην Ημέρα της Κρίσεως που πλησιάζει γοργά, σε ποια κατάστασι θα είμεθα όταν θα δώσωμε λογαριασμό ενώπιον του Θεού και του διωρισμένου Κριτού του, του Χριστού Ιησού; Πολλοί παράγοντες περιλαμβάνονται, αλλά θα μπορούσαμε, με μεγάλη ωφέλεια, να εξετάσωμε εδώ εκείνον που τονίζει ο Ιάκωβος ο μαθητής και ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, λέγοντας; «Διότι η κρίσις θέλει είσθαι ανίλεως εις τον όστις δεν έκαμε έλεος· και το έλεος καυχάται κατά τής κρίσεως.» (Ιακ. 2:13) Πώς μπορούμε ν’ αποδείξωμε ότι ’κάνομε έλεος’ για ν’ αποφύγωμε την ’ανίλεη κρίσι’;

Ας εξετάσωμε πρώτα τα συμφραζόμενα των θεόπνευστων λόγων του Ιακώβου. Είχε τονίσει προηγουμένως πόσο εσφαλμένο ήταν να υπάρχη προσωποληψία στην εκκλησία, να δείχνωμε προτίμησι σ’ εκείνους που ευημερούν οικονομικώς παρά στους πτωχούς. (Ιακ. 2:1-9) Ετόνισε επίσης πόσο σπουδαίο είναι να βοηθούμε και να φροντίζωμε για κείνους μεταξύ των μαθητών που έχουν ανάγκη. (Ιακ. 1:27· 2:14-17) Κατόπιν, συζητώντας την «μεγαλητέραν κατάκρισιν» στην οποία υπόκεινται εκείνοι οι οποίοι υπηρετούν ως διδάσκαλοι στην εκκλησία, ετόνισε σταθερά την ανάγκη να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας με ορθό τρόπο—για να ευλογούμε και να ωφελούμε, όχι για να καταρώμεθα και να προξενούμε βλάβη.—Ιακ. 3:1-18.

Ώστε, λοιπόν, πού βρισκόμεθα σ’ αυτή την εικόνα; Μήπως δείχνομε ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ’ εκείνους που ευημερούν οικονομικώς εις βάρος εκείνων που είναι από οικονομική άποψι πτωχοί, είτε διακονούμε εκτός ή εντός της εκκλησίας του Θεού; Αν κατέχωμε μια υπεύθυνη θέσι ανάμεσα στον λαό του Θεού, μήπως παρέχομε ειδική εύνοια, προνόμια και παραχωρήσεις μ’ αυτή τη βάσι; Ή μεταχειριζόμεθα όλους χωρίς προσωποληψία δείχνοντας περισσότερο ενδιαφέρον στο να διακρίνωμε καλές πνευματικές ιδιότητες μάλλον παρά υλικά αγαθά ή εμπορική ιδιοφυία; Ενθυμούμεθα άραγε ότι μολονότι μερικοί είναι πιθανόν να συνεισφέρουν περισσότερα από άλλους από χρηματική άποψι, ωστόσο, το ’δίλεπτον της πτωχής χήρας’ είναι περισσότερο άξιο επαίνου, διότι δίδεται όχι από το περίσσευμα αλλά από το υστέρημα κάποιου;—Λουκ. 21:1-4.

Αλλά ποια σχέσι έχει αυτό με το έλεος; Πώς αυτή η προσωποληψία η ευνοιοκρατία επηρεάζει το έλεος;

Ο Ιάκωβος έγραψε: «Εάν μεν εκτελήτε τον νόμον τον βασιλικόν, κατά την Γραφήν, ’Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν,’ καλώς ποιείτε εάν όμως προσωποληπτήτε, κάμνετε αμαρτίαν και ελέγχεσθε υπό του νόμου ως παραβάται.» (Ιακ. 2:8, 9) Η προσωποληψία η ευνοιοκρατία εργάζεται εναντίον του ελέους, το καταπνίγει. Τείνει να κάμη ένα άτομο αναίσθητο στις ανάγκες του άλλου ή όπως λέγει το εδάφιο Παροιμίαι 21:13, να φράξη τα ώτα του «εις την κραυγήν του πτωχού.»

Είναι αλήθεια ότι μπορεί να εκδηλωθή ειδικό ενδιαφέρον, και σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα πρέπει να εκδηλώση. Αλλά πρέπει να είναι οι καλές πνευματικές ιδιότητες του ατόμου που μας ωθούν να δείξωμε αυτή την ιδιαίτερη προσοχή. Παραδείγματος χάριν, το εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:17 λέγει: «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιώνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» Για τον Επαφρόδιτο, ο οποίος είχε πλησιάσει «μέχρι θανάτου, καταφρονήσας την ζωήν αυτού» για να εξυπηρετήση τον Παύλο, ο απόστολος έγραψε: «Τιμάτε τους τοιούτους.» (Φιλιππ. 2:25, 29, 30) Αυτό δεν είναι προσωποληψία. Είναι απόδοσις της οφειλομένης και επαξίας αναγνωρίσεως πιστής υπηρεσίας.

Ο Ιάκωβος δείχνει ότι το έλεος παίζει ένα ζωτικό ρόλο στην αληθινή λατρεία. Λέγει ότι «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αυτή, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.» (Ιακ. 1:27) Όταν παρατηρούμε σοβαρές ανάγκες των αδελφών, μια τέτοια λατρεία δεν θα σας επιτρέψη να δείξετε ενδιαφέρον μόνο με το να εκφράσετε την ευχή ή ακόμη και την πίστι ότι ’τα πράγματα θα πάνε καλά γι’ αυτούς.’ Σας ωθεί να ενεργήσετε προς όφελός τους, να κάμετε ότι μπορείτε για να βοηθήσετε.—Ιακ. 2:14-17.

Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε με το ίδιο πνεύμα: «Όστις όμως έχει τον βίον του κόσμου και θεωρεί τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγους μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» Ναι, μαζί με την δημοσία διακήρυξι του ονόματος του Θεού επιθυμούμε ’να μη λησμονούμε την αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν, διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός,’ διότι «ο Πατήρ σας είναι οικτίρμων.»—1 Ιωάν. 3:17, 18· Εβρ. 13:15, 16· Λουκ. 6:36.

Εκτός τούτου, η αληθινή λατρεία απαιτεί ’χαλιναγώγησι της γλώσσης’ την μη χρησιμοποίησι της για υπερηφάνεια και ζηλοτυπία, ούτε για καυχησιολογία ή για προσωποληψίες, αλλά μάλλον, να την χρησιμοποιούμε για πραότητα, για επιείκεια, φιλειρηνικότητα και λογική. Μια τέτοια καλή και υγιής χρήσις της γλώσσης δείχνει ότι ένα άτομο έχει την ’πλήρη ελέους’ σοφία. (Ιακ. 3:13-18) Και αυτό επίσης είναι ζωτικό, διότι «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε ότι «διά πάντα λόγον αργόν τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον εν ημέρα κρίσεως.»—Ματθ. 12:34-36.

Ώστε, αν δείχνωμε προσωποληψία στις σχέσεις μας με τους άλλους, αν είμεθα άσπλαχνοι όσον αφορά τις ανάγκες των, αν χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας με σκληρό τρόπο απέναντι σε άλλους, κρίνοντας τους με επικριτικό τρόπο—τι μπορούμε να περιμένωμε στον καιρό της κρίσεως; Ο Ιάκωβος λέγει: «Η κρίσις θέλει είσθαι ανίλεως εις τον όστις δεν έκαμε έλεος.» Ναι, εκείνος ο οποίος «εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγήν του πτωχού, θέλει φωνάξει και αυτός και δεν θέλει εισακουσθή.» (Παροιμ. 21:13) Ο Θεός, στην πραγματικότητα, τους αφήνει ’να δοκιμάσουν το δικό τους φάρμακο.’

ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΚΑΥΧΑΤΑΙ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Ο Ιεχωβά Θεός είναι πράγματι, ’ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.’ Εκείνοι όμως που επιθυμούν το έλεός του σε καιρό κρίσεως οφείλουν οι ίδιοι να είναι ελεήμονες. Ο Ιησούς είχε τονίσει προηγουμένως το ίδιο σημείο που τονίζει ο Ιάκωβος όταν είπε: «Μακάριοι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή.»—Ψαλμ. 145:8· Ματθ. 5:7.

Έτσι, αν ένας πραγματικά οικτίρμων Χριστιανός βρεθή ο ίδιος σε κάποια δυσκολία, ίσως διότι παρέλειψε κάτι ή ακόμη διότι έκαμε κάποιο προσωρινό παράπτωμα, δεν είναι ανάγκη να φοβάται μια ’ανίλεη κρίσι.’ Ένα τέτοιο οικτίρμον άτομο δεν μπορεί να παραβληθή μ’ εκείνον ο οποίος εγκαταλείπει πλήρως τη δικαία πορεία για να συνεχίση μια κακή πορεία, με αποτέλεσμα ’πάσα η δικαιοσύνη αυτού την οποίαν έκαμε να μη μνημονευθή’ από τον Θεό ή από τους εκπροσώπους του. (Ιεζ. 18:24) Σε καιρό κρίσεως—είτε πριν από τη ’μεγάλη θλίψι’ είτε στη διάρκεια της είτε κατόπιν—η ελεήμων πορεία του—θα τον στηρίξη σε καλή κατάστασι. «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργο σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν «δείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες.»—Εβρ. 6:10.

Η περίπτωσις του Δαβίδ αποδεικνύει αυτό το ζήτημα. Αν ο Θεός έβλεπε τον Δαβίδ τον καιρό που έπραττε τις κακές πράξεις του σχετικά με τον Ουρία τον Χετταίο και τη σύζυγό του, ο Ιεχωβά ασφαλώς δεν θα είχε κανένα λόγο να δείξη έλεος στην περίπτωσι του Δαβίδ. Αλλά ο Ιεχωβά εγνώριζε ότι αυτή η πράξις απείχε πολύ από το να είναι χαρακτηριστική του Δαβίδ και ότι αυτός στην πραγματικότητα ήταν ένας οικτίρμων άνθρωπος. Το υπόμνημα της ειλικρινούς αφοσιώσεως του Δαβίδ και της σπλαχνικής καρδιάς που είχε ασφαλώς συνετέλεσε πολύ στο να του δείξη ο Ιεχωβά έλεος τον καιρό εκείνο, μολονότι ο Δαβίδ δεν διέφυγε καθόλου την τιμωρία από τον Θεό.

Ο Ιώβ, κάτω από βαριά κατηγορία δήθεν φίλων, έκαμε το ερώτημα: «Όταν [ο Θεός] επισκεφθή, τι θέλω αποκριθή προς αυτόν;» Ποια πράγματα είχαν έλθει στο νου του Ιώβ;

Τα λόγια που πλαισιώνουν την ερώτησι δείχνουν ότι εγνώριζε ότι ο Ιεχωβά θα ενδιαφερόταν πολύ όσον αφορά το αν ο Ιώβ υπήρξε ένας άνθρωπος με πραγματική συμπόνια ένας άνθρωπος με αγαθωσύνη, καθώς επίσης και ένας άνθρωπος που κρατούσε ακεραιότητα. (Ιώβ 31:13-22, 29-32· παράβαλε Ψαλμό 37:21-26.) Σημειώστε επίσης, ότι λόγω της στοργικής αγαθότητος που έδειξε σ’ αυτόν ο μαθητής Ονησιφόρος, ο Παύλος προσευχήθηκε να δώση ο Κύριος ώστε αυτός ο άνθρωπος «να εύρη έλεος παρά του Ιεχωβά εν εκείνη τη ημέρα,» μαζί με τον οίκο του.—2 Τιμ. 1:16-18.

Επομένως, ο Θεός ορθώς δείχνει έλεος απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν ένα καλό υπόμνημα ότι έχουν συμπεριφερθή σπλαχνικά. Όταν θα προσέλθουν για κρίσι εναντίον του θεού, η ελεήμων πορεία τους του παρέχει σοβαρούς λόγους για να εφαρμόση σ’ αυτούς με γενναιοφροσύνη τις προμήθειες που είναι τώρα διαθέσιμες μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του. Έτσι το έλεος, πράγματι, μπορεί ’να καυχάται’ κατά της απειλής δυσμενούς κρίσεως η οποία διαφορετικά θα μπορούσε να είναι εναντίον του. (Ιακ. 2:13) Επειδή αυτοί υπήρξαν οικτίρμονες στις σχέσεις των με τους άλλους, ο Ιεχωβά είναι οικτίρμων απέναντι σ’ αυτούς.

Εκείνοι οι οποίοι υπηρετούν ως πρεσβύτεροι στις εκκλησίες ασφαλώς θα προσπαθούν να εκπροσωπούν πιστά τις απόψεις και τις οδούς του Ιεχωβά σ’ όλες τις σχέσεις των με τους αδελφούς και τις αδελφές των. Θα ενθυμούνται ότι και αυτοί επίσης πρόκειται «ν’ αποδώσουν λόγον» ενώπιον του Αρχιποιμένος του ποιμνίου. (Εβρ. 13:17· 1 Πέτρ. 5:2-4) Με το να τον υπηρετούν ως κριταί δεν θα παραλείψουν να λάβουν υπ’ όψιν ένα καλό υπόμνημα εκ μέρους κάποιων οι οποίοι, προς στιγμήν, δοκιμάζουν την πείρα κάποιας ολισθήσεως από τη Χριστιανική πορεία των, αλλ’ οι οποίοι κατόπιν μετανοούν και εκδηλώνουν ειλικρινή επιθυμία να συνεχίσουν με πιστότητα.

Ναι, όλοι εμείς έχομε σοβαρούς λόγους να επιθυμούμε ζωηρά να μπορούμε να δείξωμε ένα «υπόμνημα» μεγάλου ελέους, διότι «το έλεος καυχάται κατά της κρίσεως.»

[Εικόνες στη σελίδα 744]

Θα λάβουν έλεος από τον Θεό εκείνοι οι οποίοι δείχνουν εύνοια σ’ εκείνους που ευημερούν οικονομικώς;

Είναι η επιβλαβής σπερμολογία απόδειξις ελέους;

[Εικόνα στη σελίδα 745]

Το γνήσιο έλεος απαιτεί πράξεις, όχι μόνο λόγια, όταν παρουσιάζωνται περιπτώσεις ανάγκης μεταξύ των όμοιών μας Χριστιανών

[Εικόνα στη σελίδα 746]

Οι πρεσβύτεροι συμπεριφέρονται με έλεος σ’ εκείνους που δείχνουν έλεος