Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Το εδάφιον Αποκάλυψις 14:3 λέγει: «Και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου, και ενώπιον των τεσσάρων ζώων και των πρεσβυτέρων· και ουδείς ηδύνατο να μάθη την ωδήν, ειμή οι εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης». Αν οι πρεσβύτεροι που μνημονεύονται εδώ, και στην Αποκάλυψι 4:4, εκπροσωπούν ολόκληρο το σώμα των 144.000 ουρανίων βασιλέων-ιερέων, πώς είναι δυνατόν οι 144.000 να ψάλλουν ενώπιον αυτών των πρεσβυτέρων;—Ισημερινός.
Μια κλεις για την κατανόησι του βιβλίου της Αποκαλύψεως δίδεται στα πρώτα του λόγια: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως· και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας δια του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκ. 1:1) Προδήλως, κάτι που θα ήταν αδύνατο στην πραγματικότητα μπορεί να παρασταθή με σημεία ή σύμβολα. Λόγου χάριν, μολονότι ένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ψάλλη ενώπιον του εαυτού του, μπορούσε να στέκη ενώπιον της ιδίας του εικόνος και να ψάλλη. Ώστε, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα αντιφατικό ως προς το γεγονός ότι οι 144.000 απεικονίζονται ως ιστάμενοι ενώπιον ενός πράγματος δια του οποίου εκπροσωπούνται ή συμβολίζονται αυτοί οι ίδιοι.
Το ίδιο το παρελθόν εκείνου ο οποίος είδε το όραμα, του αποστόλου Ιωάννου, μας βοηθεί να καθορίσωμε με ποια έννοια οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» που μνημονεύονται στην Αποκάλυψι 4:4 αποτελούν ένα σημείο ή σύμβολο. Σαν Ιουδαίος που ήταν ο Ιωάννης, ήξερε ότι οι «πρεσβύτεροι του Ισραήλ» εκπροσωπούσαν και μιλούσαν για ολόκληρο το έθνος. (Έξοδ. 3:16, 18· 19:7) Τώρα, ολόκληρη η εκκλησία των κεχρισμένων Χριστιανών αποτελεί το «άγιον έθνος» του πνευματικού Ισραήλ, και οι Χριστιανοί «πρεσβύτεροι» μπορεί να εκπροσωπούν ολόκληρο αυτό το «έθνος» (1 Πέτρ. 2:9). Σύμφωνα με αυτά, οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» που κάθονται σε θρόνους, θα εκπροσωπούσαν την ολομέλεια των 144.000. Ο αριθμός είκοσι τέσσερα θα υπενθύμισε στον Ιωάννη τις είκοσι τέσσερες ιερατικές διαιρέσεις που είχαν οργανωθή από τον Βασιλέα Δαβίδ για να υπηρετούν στον ναό της Ιερουσαλήμ. (1 Χρον. 24:4) Αυτό συμφωνεί ακριβώς με το γεγονός ότι το «άγιον έθνος» των 144.000 πρόκειται να λειτουργήση ως «βασίλειον ιεράτευμα».
Σημειώστε επίσης ότι στον Ιωάννη δόθηκε εδώ μια όρασις μελλοντικών γεγονότων, των «όσα πρέπει να γίνωσι». (Αποκ. 4:1) Συνεπώς, η όρασις των «είκοσι τεσσάρων πρεσβυτέρων» ήταν μια προφητική πρόβλεψις της διατάξεως που θα ίδρυε ο Ιεχωβά Θεός στον ουρανό. Τον καιρό που είδε ο Ιωάννης το όραμα, ούτε ένα μέλος του σώματος των 144.000 δεν ήταν στον ουρανό. Όσοι απ’ αυτό το σώμα είχαν κοιμηθή στον θάνατο ανέμεναν την ανάστασί των. (1 Κορ. 15:20-23, 51, 52) Εν τούτοις, το γεγονός ότι οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» εθεάθησαν σε όραμα παρείχε την εγγύησι ότι οι πρεσβυτεριακές θέσεις θα επληρώνοντο από εκείνους για τους οποίους είχαν διατεθή.
● Μπορεί ένας να δώση ‘όρκο πίστεως’ χωρίς να διακινδυνεύση τη θέσι του ως Χριστιανού;—Η.Π.Α.
Αν μπορή ένας Χριστιανός με ευσυνειδησία να κάμη κάποιον όρκο ή όχι, αυτό εξαρτάται πρωτίστως από τον σκοπό, το περιεχόμενο ή τη φύσι του όρκου.
Στον πρώτον αιώνα μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός επέκρινε τους Ιουδαίους που έκαναν ελαφρούς, χαλαρούς και αδιάκριτους όρκους. Αυτοί ωρκίζοντο στον ουρανό, στη γη, στην Ιερουσαλήμ, ακόμη και στη δική τους κεφαλή. Αλλ’ ο Ιησούς τους επετίμησε, λέγοντας: «Ας είναι ο λόγος σας, Ναι, ναι· Ου, ου· το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού». (Ματθ. 5:33-37) Ένας λάτρης του Θεού δεν πρέπει κατ’ ανάγκην να υποστηρίζη κάθε δήλωσί του μ’ έναν όρκο, για να την καταστήση πιο πιστευτή.
Υπό ωρισμένες περιστάσεις, όμως, ο Μωσαϊκός νόμος απαιτούσε όρκους. (Έξοδ. 22:10, 11· Αριθ. 5:21, 22· Δευτ. 21:1-9) Και ο ίδιος ο Ιησούς δεν έφερε αντίρρησι να του επιβάλη όρκον ο Ιουδαίος αρχιερεύς. (Ματθ. 26:63, 64) Ώστε, η δήλωσις του Ιησού περί όρκου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή ως βάσις για την κατάκρισι όλων των όρκων. Αλλά τι είδους όρκους μπορεί να κάμη ένας Χριστιανός χωρίς να παραβλάπτη τη συνείδησί του;
Αυτό πρέπει ο ίδιος να το προσδιορίζη, παραβάλλοντας τον εν λόγω όρκο με τις βιβλικές αρχές. Ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν». (Ματθ. 22:21) Συνεπώς, ο Χριστιανός δεν θα μπορούσε να ορκισθή για κάτι που θα απαιτούσε από αυτόν να κάμη πράγματα αντίθετα με τον νόμο του Θεού. Αλλά δεν θα υπήρχε αντίρρησις να κάμη όρκο ότι θα ‘υποστηρίξη ή θα υπερασπίση’ διατάξεις του νόμου οι οποίες δεν αντιβαίνουν στον νόμο του Θεού. Ο Χριστιανός αναγνωρίζει ότι η υπεράσπισις και υποστήριξις που δίνει στον νόμο του Καίσαρος πρέπει να είναι μέσα στα όρια που επιβάλλει ο λόγος του Θεού. Μπορεί να ‘υπερασπίζη’ τον νόμο με λόγια, με την καθημερινή του διαγωγή και, σε νομικές υποθέσεις, με τη μαρτυρία του στο δικαστήριο. Στους Χριστιανούς συνίσταται: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας». (Ρωμ. 13:1) Έτσι, δεν θα υπήρχε καμμιά αντίρρησις να ορκισθή κανείς να κάμη κάτι το οποίον είναι ήδη υποχρεωμένος από τον Θεό να κάμη.
Πολλές διαφωτισμένες χώρες, όμως, αναγνωρίζουν τη λογικότητα της άλλης υποχρεώσεως του Χριστιανού να ‘αποδίδη τα του Θεού εις τον Θεόν’. Έτσι, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και πολλών άλλων εθνών, εγγυάται ελευθερία θρησκείας. Εννοείται, λοιπόν, ότι δεν θα ζητηθή από ένα Χριστιανό να κάμη κάτι που είναι αντίθετο στις θρησκευτικές δοξασίες του και υποχρεώσεις του στον Θεό. Δεν υπάρχει κίνδυνος για τη χώρα με αυτή τη διάταξι, διότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν επιδίδονται σε ανατρεπτικές ενέργειες· αντιθέτως, αυτοί αγωνίζονται να είναι υποδειγματικοί, νομοταγείς πολίται.
Εφόσον ένας αληθινός Χριστιανός παίρνει πολύ στα σοβαρά τη λατρεία του και τη σχέσι του με τον Θεό, οφείλει να σκέπτεται προσεκτικά οποιονδήποτε όρκο που του ζητούν να κάμη. Πρέπει να είναι πεπεισμένος στη διάνοιά του ότι ο όρκος του δεν θα προξενήση παράβασι της συνειδήσεώς του, ούτε θα διακινδυνεύση την ουδέτερη θέσι του απέναντι στα πολιτικά έθνη και στις διαμάχες των. (Παράβαλε με Ρωμαίους 14:5) Αν, κατόπιν σοβαράς σκέψεως πάνω στο ζήτημα, διαπιστώση ότι μπορεί να κάμη κάποιον όρκο, τότε πρέπει να φέρη ο ίδιος την ευθύνη. Πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψι την πρωταρχική υποχρέωσί του στον Υπέρτατο Κυρίαρχο, στον Ιεχωβά Θεό, προτού αναλάβη οποιαδήποτε άλλη υποχρέωσι.
● Τι σημαίνει το εδάφιο 1 Κορινθίους 7:1 όταν λέγη, «Καλόν είναι εις τον άνθρωπο να μη εγγίση εις γυναίκα»;—Η.Π.Α.
Αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου εισάγουν μια συζήτησι που συνιστά την αγαμία ως ένα καλύτερο δώρο από τον γάμο γι’ αυτούς οι οποίοι είναι εγκρατείς και είναι αποφασισμένοι ν’ αφοσιωθούν πλήρως στην προώθησι της αληθινής λατρείας. (1 Κορ. 7:6-9) Όταν χρησιμοποιήται μ’ ένα όμοιο τρόπο στις Εβραϊκές Γραφές, η λέξις «εγγίζω» αναφέρεται σε σεξουαλική επαφή. Παραδείγματος χάριν, σχετικά με τη σύζυγο του Αβραάμ Σάρα, ο Ιεχωβά είπε στον Αβιμέλεχ: «Σε εμπόδισα από του να αμαρτήσης εις εμέ· δια τούτο δεν σε άφηκα να εγγίσης αυτήν· τώρα λοιπόν απόδος την γυναίκα προς τον άνθρωπον.» (Γεν. 20:6, 7) Επίσης το εδάφιο Παροιμίαι 6:29 κάνει την σεξουαλική επαφή και το «άγγιγμα» όμοια: «Ούτω και ο εισερχόμενος προς την γυναίκα του πλησίον αυτού· όστις εγγίζει αυτήν, δεν θέλει αθωωθή.»
Σε αρμονία με τη Βιβλική χρήσι της εκφράσεως «εγγίζω»· η δήλωσις του Παύλου να μη «εγγίση γυναίκα» σημαίνει ν’ αποφύγη κάθε αισθησιακή ή σεξουαλική επαφή. Ο γάμος είναι, ο μόνος έντιμος τρόπος με τον οποίο ένα άτομο μπορεί να έχη μια τέτοια επαφή. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, ο Παύλος, γράφοντας ότι «καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα» έλεγε ότι είναι σε πλεονεκτική θέσι ο Χριστιανός ο οποίος παραμένει άγαμος, και η «Μία Αμερικανική Μετάφρασις» καθώς και η «Καινή Διαθήκη του Γουεϊμάουθ» αποδίδουν μ’ αυτόν τον τρόπο το εδάφιο. Ο απόστολος προχώρησε στο να αναπτύξη αυτό το σημείο.
Είναι άξιο παρατηρήσεως ότι τη νουθεσία «να μη εγγίση εις γυναίκα» ακολουθεί επίσης μια ισχυρή προειδοποίησι εναντίον της πορνείας. (1 Κορ. 6:15-20) Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:28) Έτσι μπορεί να δη κανείς ότι ακόμη και το να βλέπη κανείς μια γυναίκα με περιπαθή επιθυμία είναι εσφαλμένο. Αν είχε την ευκαιρία, θα πραγματοποιούσε την παράνομη επιθυμία της καρδιάς του. (Παράβαλε 2 Σαμουήλ 11:2-4) Κατ’ επέκτασιν, λοιπόν, ‘το να εγγίση εις γυναίκα’ θα μπορούσε να περιλαμβάνη κάθε σωματική επαφή η οποία πηγάζει από πόθο ή διεγείρει πάθος, εφόσον αυτό υπερβαίνει ήδη το όριο του να βλέπη μόνο.
Συνεπώς, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μένη άγαμος μ’ ένα έντιμο τρόπο πρέπει ν’ αποφεύγη κάθε πράξι η οποία θα μπορούσε να διεγείρη πάθος ή να οδηγήση σε πορνεία. Αν διαπιστώνη ότι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι καλύτερα γι’ αυτόν να νυμφευθή. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τας πορνείας (λόγω της επικρατήσεως της πορνείας, ΜΝΚ) όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα.»—1 Κορ. 7:2.