Τι Είναι η «Πρώτη Ανάστασις»;
ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ σε ανάστασι; Δηλαδή, ότι οι νεκροί θα επανέλθουν στη ζωή; Η Αγία Γραφή λέγει: «Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Μήπως μια τέτοια σκέψις σας φαίνεται εξογκωμένη;
Πραγματικά, δεν πρέπει να φαίνεται παράδοξη. Είναι αλήθεια, όπως όλοι ξέρομε, ότι είμεθα πολύ περίπλοκοι στη σωματική και στη διανοητική μας διάπλασι. Αλλά στην πραγματικότητα η βασική μας διάπλασις παρουσιάζεται όλη στα κύτταρα του σώματός μας, ιδιαίτερα στα σαράντα έξη χρωμοσώματα του πυρήνος κάθε κυττάρου. Επίσης, το περιβάλλον μας και οι εμπειρίες μας συνδυάζονται με τη γενετική μας κληρονομιά για να μας κάμουν ό,τι είμεθα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να θεωρήται ως πολύ δύσκολο να το ξανακάμη ο Δημιουργός αυτό το πρότυπο, δηλαδή την ακριβή χημική διάταξι και συγκρότησι των κυττάρων, μαζί με το μνημονικό πρότυπο; Θα ήταν πιο εύκολο απ’ όσο ήταν να διασκευασθούν τα κύτταρα στον καιρό της δημιουργίας του ανθρώπου, θέτοντας μέσα τους τον αρχικό «μηχανισμό» και τη δύναμι να εμφανίζουν ατομικά χαρακτηριστικά και την ικανότητα να μεταβιβάζουν τους γενετικούς συνδυασμούς στα τέκνα. Αυτό το έκαμε στην αρχή ο Δημιουργός.—Ψαλμ. 139:13-15· Γέν. 5:3.
Αλλά τι θα λεχθή για την «ψυχή»; Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε το Γραφικό γεγονός ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει έναν οργανισμό ή σώμα, ουράνιο ή επίγειο. (1 Κορ. 15:40) Δεν υπάρχει επομένως κάτι σαν ένα ‘άνευ σώματος’ πνεύμα, όπως αυτό για το οποίο μιλούν τα πνευματιστικά μέντιουμ. Η «ψυχή» είναι το άτομο, που εμπερικλείει την προσωπικότητα και τον οργανισμό. Σε όλη την Αγία Γραφή τονίζεται ότι όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες, διανοητικές, σωματικές και πνευματικές, εκδηλώνονται από τη ζώσα ψυχή, το ζωντανό άτομο. (Λευιτ. 7:18, 20, 21· 23:30· Ψαλμ. 105:18) Η λειτουργία του οργανισμού ή του σώματος είναι εκείνη που εκφράζει την προσωπικότητα. Το νεκρό σώμα, χωρίς «πνεύμα» δηλαδή χωρίς τη δύναμι της ζωής, ή χωρίς την αναπνοή που διατηρεί τη δύναμι της ζωής, δεν έχει προσωπικότητα, ούτε δράσι. (Γέν. 7:22· Ιακ. 2:26· Εκκλ. 9:5, 10) Επομένως, δεν είναι πια μια ζώσα ψυχή. Η ψυχή έχει πεθάνει, έπαυσε να υπάρχη.—Ιεζ. 18:4.
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ «ΨΥΧΗΣ»
Επομένως, για ν’ αναστήση ο Θεός ένα άτομο, τι θα είχε να κάμη; Θα έπρεπε να κάμη ένα σώμα που να έχη τα ίδια χαρακτηριστικά, αποκαθιστώντας επίσης και την μνήμη, που είχε δώσει στο άτομο τα χαρακτηριστικά που είχε αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής του. Έτσι θ’ αποκαθίστατο ολόκληρη η ψυχή. Το άτομο θα μπορούσε τότε να γνωρίση τον εαυτό του. Αλλιώς θα ήταν σαν ένα θύμα αμνησίας, χωρίς να μπορή να πη ποιος είναι ή τι είχε κάμει στο παρελθόν.
Ο ψαλμωδός έγραψε, απευθυνόμενος στον Ιεχωβά: «Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα.» (Ψαλμ. 139:16) Αν ο Ιεχωβά μπορή να βλέπη και να κρατή στη μνήμη του τα χαρακτηριστικά του παιδιού μόλις λάβουν χώρα η σύλληψις και οι γενετικοί συνδυασμοί, γιατί δεν μπορεί να έχη ένα ακριβές υπόμνημα με το οποίο ν’ ανασυστήση ένα άτομο που πέθανε;—Παράβαλε Γένεσις 25:23· Ρωμαίους 9:11-13.
Τι θα λεχθή για το σώμα ενός ατόμου; Γνωρίζομε ότι τα άτομα που σχηματίζουν τα ανθρώπινα σώματα είναι απλώς δομικά στοιχεία. Δεν έχουν προσωπικότητα. Είναι λοιπόν ανάγκη το αναστημένο σώμα να είναι το ίδιο, δηλαδή να είναι το ίδιο σώμα διαφυλαγμένο, δηλαδή ν’ αποτελήται από την ανασύνθεσι των ιδίων ατόμων; Προφανώς όχι. Λόγου χάριν ένας άνθρωπος μπορεί να έχη πεθάνει, και τα ατομικά στοιχεία του σώματός του που έχουν αποσυντεθή μπορεί να έχουν θρέψει ένα καρποφόρο δένδρο που φύεται κοντά στον τάφο του. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να έχουν φάγει τον καρπό. Επομένως πολλών ανθρώπων τα σώματα θα περιείχαν τώρα εκείνα τα άτομα. Είναι φανερό ότι στην ανάστασι δεν θα μπορούσαν όλα τα σώματα να έχουν πάλι τα ίδια εκείνα άτομα.
Μερικοί μπορεί να φέρουν αντίρρησι σ’ αυτό λέγοντας ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει το αναστημένο πρόσωπο θα ήταν απλώς ένα «αντίγραφο,» όχι πραγματικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Θα ήταν κάτι σαν μια μαγνητοσκοπική εικόνα, απλώς μια «καταγραφή» από τη μνήμη του Θεού, όπως λέγουν. Αλλ’ αυτοί λησμονούν ότι, και τώρα ακόμη, το μεγαλύτερο μέρος των σωμάτων μας συνεχώς φθείρεται και αντικαθίσταται. Γι’ αυτό το λόγο και πρέπει να τρώμε. Σε επτά χρόνια περίπου ο οργανισμός του ατόμου είναι ουσιαστικά ένα διαφορετικό σώμα. Έχει και διαφορετική εμφάνισι ακόμη. Ωστόσο μήπως δεν τον θεωρούμε ως τον ίδιο άνθρωπο; Ασφαλώς. Όταν μια μητέρα ιδή ένα γυιο της που είχε χάσει από πολλά χρόνια, μολονότι έχει αλλάξει η εμφάνισίς του και μπορεί να έχη αποκτήσει μερικά νέα χαρακτηριστικά, τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα ίδια, και η μητέρα δεν αργεί να τον αναγνωρίση. Και τον δέχεται ως γυιο της.
Θα μπορούσαμε να φέρωμε και άλλο παράδειγμα: Ένας άνθρωπος πεθαίνει. Μπορεί αυτός να παραμορφώθηκε τρομερά σ’ ένα δυστύχημα, η οι πνεύμονές του, το σηκώτι ή άλλα όργανα να κατεστράφησαν εν μέρει από κάποια ασθένεια. Προφανώς αυτός θα επανέλθη μ’ ένα ανανεωμένο ή αποκαταστημένο σώμα, αν πρόκειται να διατηρηθή στη ζωή μετά την ανάστασί του. Δεν είναι ένα απλό «αντίγραφο,» αντιθέτως είναι το ίδιο άτομο αποκαταστημένο έτσι ώστε να μπορή να λειτουργή ως «ψυχή.» Το σώμα του Λαζάρου, λόγου χάριν, υπέστη σημαντική αποσύνθεσι, διότι η αδελφή του Λαζάρου, η Μάρθα είπε στον Ιησού στον τόπο τον τάφου: «Κύριε, όζει ήδη· διότι είναι τεσσάρων ημερών.» (Ιωάν. 11:39) Εν τούτοις, όταν αναστήθηκε από τον Ιησού ήταν όχι ένα αντίγραφο, αλλά ο Λάζαρος, και αναγνωρίσθηκε ως Λάζαρος από τον Ιησού Χριστό καθώς και από τον εαυτό του και από την οικογένειά του.
ΟΡΘΕΣ ΚΑΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Τι νοείται όμως με τη φράσι «πρώτη ανάστασις»; «Πρώτη» μπορεί να σημαίνη πρώτη σε χρόνο ή και πρώτη σε ποιότητα. Αυτή η ανάστασις λοιπόν πρέπει να ξεχωρίζη σαν κάτι το ιδιαίτερο. Ποιοι έχουν τέτοια ανάστασι;
Με λίγα λόγια, η «πρώτη ανάστασις» εφαρμόζεται στους πρώτους που θα επανέλθουν σε τέλεια ζωή. Τέτοια τέλεια ζωή δεν έλαβαν εκείνοι που αναστήθηκαν από τους αρχαίους προφήτας, και αργότερα από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους. Εκείνοι πέθαναν πάλι. Αυτό έγινε διότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αναλάβει ακόμη τη βασιλική εξουσία για να κρίνη τους λαούς και ν’ ανταμείψη τους πιστούς δούλους του.
Προσέξτε τώρα την περιγραφή της Αγίας Γραφής για την «πρώτη ανάστασι» όπως δόθηκε σε μια δράσι στον απόστολο Ιωάννη. Ο Ιωάννης αναφέρει τα εξής:
«Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αυτή είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4-6.
Μολονότι ‘επελεκίσθηκαν,’ σημειώστε ότι αυτοί δεν έγιναν ορατοί ως ακέφαλες «ψυχές» από τον Ιωάννη. Αντιθέτως, ήσαν άτομα εφοδιασμένα με διανοητικές ικανότητες να κρίνουν. Εν τούτοις, για να καταλάβουν θρόνους στους ουρανούς, έπρεπε να έχουν όχι ανθρώπινα αλλά πνευματικά σώματα. Όσο για την ανάστασί των, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σπείρεται [στον θάνατο] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.»—1 Κορ. 15:44.
Αλλά κάποιος μπορεί να ρωτήση, Δεν είναι αυτή πρώτη ανάστασις η ‘πνευματική αναγέννησις’ που γίνεται σαν μια από τις πρώτες πείρες μιας Χριστιανικής πορείας; Δεν είναι εκείνο για το οποίο είπε ο απόστολος Παύλος όταν ετόνισε στην εκκλησία των Κολοσσών ότι η Χριστιανική περιτομή δεν ήταν κατά γράμμα, περιτομή της σαρκός; Ο Παύλος έγραψε: «Διά της περιτομής του Χριστού, συνταφέντες μετ’ αυτού εν τω βαπτίσματι· διά του οποίου και συνανέστησε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. Και εσάς όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ’ αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα.»—Κολ. 2:11-13· παράβαλε Εφεσίους 2:1-6.
Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (κόπυραϊτ 1967) λαμβάνει αυτή την άποψι λέγοντας, κάτω από τον τίτλο «Χιλιετηρισμός»:
«. . . Η πρώτη ανάστασις, συμβολίζει το Βάπτισμα, . . . διά του οποίου μετέχει ένας στην ανάστασι του Χριστού. . . . Όλοι οι πιστοί, τόσο εκείνοι που είναι στη γη όσο και εκείνοι που είναι στον ουρανό, μετέχουν στη χιλιετή βασιλεία του Ιησού, που είναι σύμβολο για την όλη διάρκεια της ζωής της εκκλησίας στην ένδοξη εμφάνισι που έχει από την ανάστασι του Χριστού έως την τελική κρίσι.»
Μήπως αυτή η εξήγησις συμφωνεί με την πρώτη ανάστασι στην οποία αναφέρεται ο Ιωάννης στην Αποκάλυψι 20:4-6 που είναι το μόνο μέρος της Γραφής όπου χρησιμοποιείται αυτή η έκφρασις; Όχι, διότι ο Ιωάννης λέγει, «. . . εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια έτη.» Η ‘διάρκεια της ζωής της εκκλησίας’ απεδείχθη ότι είναι όχι μόνο χίλια έτη, αλλά σχεδόν δύο χιλιετηρίδες.
Επίσης, μήπως κανένα μέλος της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας στη γη ‘εβασίλευσε’ ως τώρα; Και ο Παύλος ακόμη, που ήταν απόστολος, έγραψε σε ωρισμένα φιλόδοξα μέλη της εκκλησίας στην Κόρινθο: «Εβασιλεύσατε χωρίς ημών και είθε να εβασιλεύετε, διά να συμβασιλεύσωμεν και ημείς με σας. Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους έσχατους, ως καταδεδικασμένους εις θάνατον διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.» (1 Κορ. 4:8, 9) Στον ιεραπόστολο σύντροφο του Τιμόθεο, ο Παύλος παρουσίασε το ζήτημα της βασιλεύσεως ως ερχόμενο μετά τον φυσικό θάνατο του Χριστιανού, λέγοντας: «Πιστός ο λόγος· διότι εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει· εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς.»—2 Τιμ. 2:11, 12.
Μετά από χρόνια, όταν ο απόστολος Ιωάννης ήταν εξόριστος στη νήσο Πάτμο, έγραψε ότι ο αναστημένος Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στην εκκλησία της Λαοδικίας: «Όστις νικά θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου καθώς εγώ ενίκησα και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού.» (Αποκάλ. 3:21) Το όλον θέμα της βασιλεύσεως, συνεπώς ήταν μελλοντικό, μετά τον θάνατο των πιστών μαθητών του Χριστού και όχι από την ημέρα του βαπτίσματος των. Ο Παύλος είπε επίσης για δύο καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, τον Υμέναιον και τον Φιλητόν, ότι απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις.» (2 Τιμ. 2:17, 18) Δεν εθεώρησε λοιπόν το βάπτισμα του Χριστιανού ως τον χρόνον της αναστάσεώς του.
Επομένως, η πρώτη ανάστασις κατά την Αποκάλυψι 20:4-6 είναι μια πραγματική, κατά γράμμα ανάστασις από φυσικό θάνατο, από τον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Ο απόστολος Πέτρος εχαρακτήρισε την ουράνια κληρονομιά, όχι ως ήδη κεκτημένην, αλλά ως «πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς» και ως «σωτηρίαν έτοιμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» Ωμίλησε επίσης για τις ‘μέγιστες επαγγελίες’ του Θεού, ότι οι Χριστιανοί θα εγίνοντο «κοινωνοί θείας φύσεως.» (1 Πέτρ. 1:4, 5· 2 Πέτρ. 1:4) Για ν’ αποκτήσουν ‘θείαν φύσιν’ έπρεπε ν’ αποβάλουν την ανθρώπινη φύσι και το ‘φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν.’ Βέβαια τα φυσικά των σώματα δεν ήταν άφθαρτα ούτε αθάνατα.—1 Κορ. 15:50,52-54.
ΑΠΡΟΣΒΛΗΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ «ΘΑΝΑΤΟ»
Ένα άλλο επιδεικτικό σημείο παρατηρείται στην Αποκάλυψι 20:6: «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν.» Αυτός ο δεύτερος θάνατος συμβολίζεται από την «λίμνην» του πυρός την καιομένην με το θείον.» (Αποκάλ. 19:20· 20:14) Μήπως αυτό ισχύει για κείνους που βαπτίσθηκαν απλώς στο νερό και που ζωοποιήθηκαν πνευματικώς από τον θάνατον ως προς τα παραπτώματα και αμαρτήματα και οι οποίοι συναναστήθηκαν πνευματικώς και ‘συνεκάθησαν εν τοις επουρανίοις διά του Ιησού Χριστού’; (Εφεσ. 2:1, 5, 6) Όχι, είναι ακόμη δυνατόν ν’ αποδειχθούν άπιστοι κάτω από δοκιμασία και να υποστούν την ποινή του ‘δευτέρου θανάτου,’ δηλαδή πλήρη εκμηδένισι. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους βαπτισμένους κεχρισμένους Χριστιανούς: «Ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπει μη πέση.» Επίσης ο Ιησούς συνεβούλευσε: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.»—1 Κορ. 10:12· Αποκάλ. 2:10.
Αν οι βαπτισμένοι, κεχρισμένοι Χριστιανοί που έχουν την ουράνια ελπίδα απήλαυσαν ήδη την πρώτη ανάστασι και είναι πέραν της εξουσίας του δευτέρου θανάτου, θα ήταν ανωφελές να γράψη ο Παύλος αυτά που έγραψε στην προς Εβραίους 6:4-8 και 10:26-31. Εκεί ο Παύλος προειδοποίησε ότι εκείνος που έγινε μέτοχος του αγίου πνεύματος και κατόπιν εξέπεσε δεν θα μπορούσε να επανέλθη σε μετάνοια, διότι έτσι ξανασταυρώνει τον Υιόν του Θεού ο ίδιος και τον καταισχύνει. Τέτοια άτομα κατεπάτησαν τον Υιόν του Θεού, ασέβησαν στο αίμα της διαθήκης και ύβρισαν το πνεύμα της χάριτος. Ο Θεός θα έκανε εκδίκησι κατ’ αυτών.
Επειδή «επί τούτων (αυτών που θα τύχουν πρώτης αναστάσεως) ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν,» μπορούμε να κατανοήσωμε γιατί λέγεται ‘πρώτη ανάστασις.’ Πρόκειται για το ίδιο είδος αναστάσεως που είχε και ο Ιησούς Χριστός την τρίτη ημέρα του θανάτου του, ανάστασις σε στιγμιαία πληρότητα ζωής. Ο Ιησούς Χριστός έγινε τότε πρωτότοκος των νεκρών. (Αποκάλ. 1:5· Κολ. 1:18) Η ‘πρώτη ανάστασις’ δεν είναι μόνον πρώτη σε χρόνο αλλά και ‘πρώτη’ στο ότι είναι η καλύτερη ανάστασις που θα μπορούσαν να έχουν οι νεκροί. Είναι μια ανάστασις σε άφθαρτη, αθάνατη ζωή ως πνευματικού υιού του Θεού στους ουρανούς του Θεού.
Πρόκειται για μια θαυμάσια ελπίδα. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε στους κεχρισμένους αδελφούς του: «Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν ότι όταν φανερωθή θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.»—1 Ιωάν. 3:2.
Πώς μπορεί ο Θεός να έχη τέτοια εμπιστοσύνη σ’ αυτούς ώστε να τους χαρίση αθανασία και αφθαρσία—και μάλιστα να τους κάμη συμβασιλείς με τον Ιησού Χριστό, για να βασιλεύσουν στο ανθρώπινο γένος επί γης, περιλαμβανομένων και εκείνων που θα επανέλθουν από τον θάνατο σε μια επίγεια ανάστασι; Πόσοι έχουν την ‘πρώτη ανάστασι’ ως ουράνιοι κληρονόμοι; Πώς αυτοί κρίνονται ικανοί; Πόσον καιρό θα βασιλεύουν και για ποιον σκοπό; Αυτά τα ερωτήματα θα εξετασθούν στα επόμενα τεύχη της Σκοπιάς.