Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Το εδάφιον Αποκάλυψις 20:5 λέγει: «Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.» Μήπως αυτό το εδάφιο θέλει να πη ότι η ανάστασις θα λάβη χώραν μετά την χιλιετή βασιλεία του Χριστού;—Εκουαδόρ.
Όχι, αυτό το εδάφιο δεν πρέπει να εννοηθή με αυτόν τον τρόπο.
Υπάρχει μάλιστα και κάποια αβεβαιότης για το αν αυτά τα λόγια πραγματικά υπήρχαν σε ό,τι είχε γράψει αρχικά ο Ιωάννης. Συγκεκριμένα δεν βρίσκονται στο Σιναϊτικό χειρόγραφο του τετάρτου αιώνος. Αυτά τα λόγια, αν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο, πρέπει ωστόσο να εξετασθούν στο φως των συμφραζομένων και του υπολοίπου των Αγίων Γραφών.
Η Αποκάλυψις 20:4-6 λέγει: «Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού, και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών επί την χείρα αυτών και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν.»
Προφανώς, εκείνοι που έχουν μέρος στην «πρώτην ανάστασιν» έρχονται σε ζωή πριν από το τέλος της χιλιετούς βασιλείας, διότι ενώνονται με τον Κύριόν των στη βασιλεία στη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Αλλά εκείνοι που δεν έχουν την «πρώτην ανάστασιν,» την ανάστασι σε ουράνια ζωή, λέγεται γι’ αυτούς ότι δεν ‘ανέζησαν ώσπου να συμπληρωθούν τα χίλια έτη.’ Το ζήτημα είναι: Μήπως αυτό το «δεν ανέζησαν» αναφέρεται στην ανάστασί των;
Όχι· αν εξετασθή από τα συμφραζόμενα, και στο φως των άλλων Γραφικών εδαφίων, γίνεται σαφές ότι δεν είναι έτσι. Η Αποκάλυψις 20:11-13, περιγράφοντας την ανάστασι, λέγει: «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τούς εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα «έργα αυτών.» Κατόπιν, στην Αποκάλυψι 21:1, διαβάζομε: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε.»
Τα συμφραζόμενα δείχνουν έτσι ότι η γενική ανάστασις των νεκρών λαμβάνει χώραν μετά την παρέλευσι του πρώτου ουρανού και της πρώτης γης. Πότε λαμβάνει χώραν αυτό; Σύμφωνα με το εδάφιον 2 Πέτρου 3:10, ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη θα παρέλθουν στην ‘ημέρα του Ιεχωβά.’ Αυτή η ημέρα, σύμφωνα με τα εδάφια 3 έως 6, θα καταλάβη τους εμπαίκτας απροετοίμαστους, όπως ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε, και επομένως προηγείται από τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού.
Στις ημέρες του Νώε δεν απωλέσθησαν ούτε η κατά γράμμα γη ούτε οι κατά γράμμα ουρανοί. Αλλά μια ασεβής ανθρώπινη κοινωνία, που ήταν κάτω από τον έλεγχο πονηρών πνευματικών δυνάμεων, απωλέσθη στα νερά του κατακλυσμού. Ομοίως, η καταστροφή των ‘σημερινών ουρανών και της γης’ δεν σημαίνει το τέλος της κατά γράμμα γης και των υλικών ουρανών. (2 Πέτρ. 3:7) Εν τούτοις, μια ασεβής ανθρώπινη κοινωνία θ’ απολεσθή. Ο δε Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του, που υπήρξαν σαν κυβερνώντες «ουρανοί» στο απειθές ανθρώπινο γένος, θα τεθούν σε αδράνεια, δηλαδή θα ριφθούν στην άβυσσο.—Αποκάλ. 20:1-3.
Εφόσον η Αποκάλυψις 20:11-13 συνδέει τη γενική ανάστασι των νεκρών με την παρέλευσι της γης και του ουρανού, η ανάστασις πρέπει να λάβη χώραν στη διάρκεια των χιλίων ετών που θα είναι ο Σατανάς στην άβυσσο. Επομένως, το «ανέζησαν» που αναφέρεται για τους λοιπούς των νεκρών στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας, όπως μνημονεύεται στην Αποκάλυψι 20:5, δεν μπορεί να εφαρμοσθή στην ανάστασι των νεκρών που είναι στον Άδη. Πώς λοιπόν πρέπει να νοηθή (αν είναι πραγματικά μέρος του θεοπνεύστου κειμένου της Αγίας Γραφής);
Η Αγία Γραφή τονίζει ότι και οι ζώντες ακόμη μπορούν να θεωρούνται ως νεκροί από την άποψι του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.» (Ματθ. 8:22) Επίσης είπε για εκείνους που τον δέχονται με πίστι ότι ‘μετέβησαν εκ του θανάτου εις την ζωήν.’ (Ιωάν. 5:24) Ομοίως, ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος σ’ εκείνους που προορίζονται για την ουράνια βασιλεία, έγραψε: «Και εσάς όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας συνεζωοποίησε μετ’ αυτού [του Χριστού].»—Κολ. 2:13.
Μπορεί να παρατηρηθή λοιπόν ότι ένα άτομο δεν γίνεται ζωντανό από τη θεία άποψι ως τότε που θ’ απαλλαγή από την καταδίκη που προέρχεται από την αμαρτωλότητα. Στην περίπτωσι εκείνων που θα είναι συμβασιλείς με τον Ιησού Χριστό, ο Ιεχωβά Θεός, βάσει της θυσίας του Υιού του, τούς ‘δικαιώνει’ και έτσι τους θεωρεί ως τελείους, χωρίς αμαρτία, ενώ είναι ακόμη εν σαρκί στη γη. (Ρωμ. 8:33) Εν τούτοις, οι άλλοι από την ανθρωπότητα, περιλαμβανομένων και εκείνων που ανασταίνονται στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, δεν θ’ απαλλαγούν αμέσως από τις αμαρτωλές τάσεις και τα θανατηφόρα αποτελέσματά των. Πραγματικά, αν δεν εφαρμοσθούν σ’ αυτούς τα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού, και αν δεν επωφεληθούν της ευκαιρίας, αυτοί οι αναστημένοι στη γη θα πεθάνουν και πάλι. Αυτή η ελευθέρωσις από τις αμαρτωλές τάσεις θα λάβη χώραν τελικά στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, όπως επιβεβαιώνεται στα εδάφια 1 Κορινθίους 15:24-28. Εκεί διαβάζομε ότι όταν καταργηθή ο ‘έσχατος εχθρός, ο θάνατος,’ ο Ιησούς θα ‘παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα του.’ Αυτή η ‘παράδοσις της βασιλείας’ δεν θα μπορούσε να γίνη ώσπου να συμπληρωθή η χιλιετής βασιλεία τον Χριστού. Κατόπιν ο ‘Σατανάς θα λυθή από την άβυσσο και θα του επιτραπή να υποβάλη το ανθρώπινο γένος σε μια τελική δοκιμασία.—Αποκάλ. 20:3, 7-10.
Εκείνοι που θα περάσουν αυτή την δοκιμασία θ’ ανακηρυχθούν δίκαιοι και θα τους δοθή το δώρον της αιωνίου ζωής. Έτσι θα ‘αναζήσουν’ με την έννοια ότι θα δικαιωθούν, δηλαδή θ’ ανακηρυχθούν δίκαιοι για αιώνια ζωή. Δεν θα ενεργή πλέον σ’ αυτούς η αμαρτία ή τα θανατηφόρα αποτελέσματά της. Θα γίνουν ζωντανοί ως μέλη της θείας οικογενείας, διότι ‘ελευθερώθηκαν από τη δουλεία της φθοράς και μετέβησαν στην ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού.’—Ρωμ. 8:21.