Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Στη Βίβλο, το εδάφιον Έξοδος 4:11 λέγει: «Τις έκαμε τον άλαλον, ή τον κωφόν, ή τον βλέποντα, ή τον τυφλόν; Ουχί εγώ ο Ιεχωβά;» Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι υπαίτιος για κάθε περίπτωσι αυτών των ελαττωμάτων όπως είναι η κωφότης και η τυφλότης;—Η.Π.Α.
Όχι, διότι αυτό δεν θα ήταν σε αρμονία με την όλη προσωπικότητα του Θεού. Η Βίβλος μάς λέγει: «Ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει.» (Ιακ. 1:13) Οι πράξεις του έχουν πάντοτε ένα σκοπό. Ποτέ δεν φέρει συμφορά σ’ ένα άτομο χωρίς να υπάρχη σοβαρός λόγος. Ο Θεός είναι η πηγή «παντός αγαθού και τελείου δώρου.» (Ιακ. 1:17) «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.»—Δευτ. 32:4.
Σε αρμονία με αυτό, παρατηρούμε ότι το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, από δική τους εκλογή έχασαν την τελειότητα των και κατά συνέπειαν την ικανότητα των να παραγάγουν τέλεια τέκνα. (Ιώβ 14:4) Καθώς οι απόγονοι των ενυμφεύοντο, ολοένα περισσότερες ατέλειες άρχισαν να εκδηλώνωνται μεταξύ των ανθρώπων, περιλαμβανομένων και των σωματικών ελαττωμάτων, όπως είναι η τυφλότης και η κωφότης. Επειδή ο Ιεχωβά θεός επέτρεψε ν’ αναπτυχθή αυτό, μπορούσε να λέγη για τον εαυτό του ότι κάνει τον άλαλον, τον κωφόν και το τυφλόν. (Παράβαλε Ρωμαίους 8:20, 21.) Εκτός τούτου, κατανοεί πλήρως αυτά τα μειονεκτήματα και τις αιτίες των.
Επίσης, ο Ιεχωβά Θεός δεν προφύλαξε τα άτομα από τις λυπηρές συνέπειες που μπορεί να φέρη. Η παρακοή στον φυσικό οργανισμό. Ο αναλλοίωτος νόμος του Θεού είναι: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.» (Γαλ. 6:7) Έτσι, παιδιά που γεννήθηκαν από αιμομικτικές σχέσεις μπορεί να είναι ελαττωματικά· μπορεί να είναι τυφλά, κωφά και άλλως πως μειονεκτικά εκ γενετής. Άτομα που επιδίδονται σε σεξουαλική ανηθικότητα μπορεί να προσβληθούν από αφροδίσιο νόσημα που οδηγεί στο να γίνουν τυφλά, κωφά η και φρενοβλαβή. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβή και σε τέκνα που γεννήθηκαν από γυναίκα μολυσμένη από αφροδίσιο νόσημα.
Ο Ιεχωβά Θεός μπορεί κατά γράμμα να κόμη άτομα να γίνουν τυφλά, κωφά η άλαλα, όταν αυτό συμφωνή με τον σκοπό και τις οδούς του. Ο Ζαχαρίας, ο πατήρ του Ιωάννου του Βαπτιστού, αποτελεί παράδειγμα τούτου. Όταν ο Ζαχαρίας εξέφρασε αμφιβολία που έμαθε ότι θ’ αποκτούσε έναν γυιο από την ηλικιωμένη σύζυγό του Ελισάβετ, ο άγγελος Γαβριήλ του είπε: «Θέλεις είσθαι σιωπών, και μη δυνάμενος να λαλήσης, έως της ημέρας καθ’ ην θέλουσι γείνει ταύτα.» (Λουκ. 1:20) Ο Ζαχαρίας επί ένα χρονικό διάστημα έμεινε βωβός, και δεν μπορούσε να μιλήση έως τότε που περιετμήθη ο οκταήμερος γυιος του.—Βλέπε επίσης Πράξεις 13:8-11.
Άλλος ένας τρόπος με τον οποίον ο Θεός κάνει να γίνη ο άλαλος, ο κωφός και ο τυφλός είναι με μια πνευματική έννοια. Αν οι άνθρωποι προτιμούν να είναι κωφοί και τυφλοί στο άγγελμα του, τους επιτρέπει να εμμείνουν στην απιστία των. Αυτό έγινε στην περίπτωσι του απίστου Ισραήλ στον καιρό του προφήτου Ησαΐα. Στον Ησαΐα είχε λεχθή: «Υπάγε, και είπε προς τούτον τον λαόν, Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε Ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και έγειναν βαρέα τα ώτα αυτών, και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών, διά να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών, και ακούωσι με τα ώτα αυτών, και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών, και επιστρέψω σι και θεραπευθώσι.»—Ησ. 6:9, 10.
Επειδή ο Ιεχωβά Θεός εγνώριζε την κατάστασι της καρδίας των απίστων Ισραηλιτών, προεγνώριζε ότι θα καταπολεμούσαν το άγγελμά του. Όσο περισσότερο ο Ησαΐας ήθελε να επιστήση την προσοχή των στον Λόγο του Ιεχωβά, τόσο περισσότερο αυτοί εσκληρύνοντο εναντίον του. Με αυτόν τον τρόπο η προφήτευσις του Ησαΐα απεκάλυπτε ή εφανέρωνε την πλήρη έκτασι της πνευματικής των τυφλότητος και κωφότητος. Το αποτέλεσμα ήταν σαν να είχαν γίνει πνευματικώς τυφλοί και κωφοί.
Επομένως, εν όψει του τι ο Ιεχωβά Θεός έχει κάμει και μπορεί να κάμη, οι Γραφές λέγουν ότι κάνει να γίνη ο άλαλος, ο κωφός και ο τυφλός. Αλλά δεν είναι έμεσα υπαίτιος για όλες τις περιπτώσεις αυτών των σωματικών μειονεκτημάτων. Αυτά τα σωματικα ελαττώματα ήλθαν κυρίως επειδή ο Θεός επέτρεψε να έλθη σε ύπαρξι η αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή. Σε λίγες περιπτώσεις και για ειδικούς σκοπούς ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ανθρώπους να γίνουν σωματικα τυφλοί και άλαλοι· έκαμε να γίνη φανερή η πνευματική τυφλότης και κωφότης σ’ εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν στον Λόγο του ή στο άγγελμά του. Εξ’ άλλου, αυτός επίσης εχάρισε πνευματική δρασι και ακοή σ’ εκείνους που ζητούν να κάνουν το θέλημά του και, μέσω της διακυβερνησεως της βασιλείας του υπό τον Χριστόν, θα ελευθερώση το ανθρώπινο γένος απ’ όλα τα σωματικά μειονεκτήματα.—Ησ. 61:1, 2· Αποκάλ. 21:3, 4.
● Γιατί ο υπολογισμός του χρόνου από τους Ιουδαίους διαφέρει από την χρονολογία που δημοσίευσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;
Από τον δωδέκατο αιώνα μ.Χ. ο υπολογισμός του χρόνου από τους Ιουδαίους βάσει της παραδόσεως ετοποθέτησε τη δημιουργία του Αδάμ στο φθινόπωρο του έτους 3761 π.Χ., Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως, παρουσίασαν ως χρονολογία αυτού του γεγονότος το 4026 π.Χ. Ο βασικός λόγος της διαφοράς είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν βασίζονται σε αρχαίες παραδοσιακές Ιουδαϊκές πηγές, όπως είναι το Ζεντέρ Ολάμ (που αποδίδεται στον Γιοσέ Μπεν Χαλάφτα του δευτέρου προ Χριστού αιώνος). Αντιθέτως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δίνουν το μεγαλύτερο βάρος στο χρονολογικό υλικό που υπάρχει στην ίδια τη Βίβλο. Και συνδέουν αυτό το χρονολογικό υλικό με την πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., μια εξακριβωμένη βασική χρονολογία παραδεκτή από κοσμικές αυθεντίες.a
Σήμερα οι λόγιοι παραδέχονται ότι τέτοιες παραδοσιακές Ιουδαϊκές πηγές όπως το Σεντέρ Ολάμ είναι αναξιόπιστες. Λόγου χάριν, αναφέρει μόνο τριάντα τέσσερα χρόνια από την εποχή της ανοικοδομήσεως του ναού στις ημέρες του Ζοροβάβελ έως την κατάκτησι της Περσίας από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Στην πραγματικότητα, η περίοδος αυτή είναι κατά 150 χρόνια περίπου μακρύτερη, ένα λάθος που παραδέχεται και η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1971, Τόμ. 14, σελ. 1092), η οποία λέγει: «Η πιο σημαντική σύγχυσις στον υπολογισμό του Γιοσέ είναι η σύντμησις της Περσικής περιόδου. . . σε 34 μόνον χρόνια.»
Ένα άλλο λάθος αφορά στον χρόνο της γεννήσεως του Αβραάμ. Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή μέτρησι του χρόνου, ο Θάρα ήταν εβδομήντα ετών όταν γεννήθηκε ο Αβραάμ (Άβραμ). Αυτό βασίζεται στην εκ μέρους των κατανόησι του Γένεσις 11:26, που λέγει: «Και έζησεν ο Θάρα εβδομήκοντα έτη, και εγέννησε τον Άβραμ, τον Ναχώρ και τον Αρράν.» Παρατηρήστε ότι αυτό το εδάφιο δεν λέγει πραγματικά ότι ο Θάρα ήταν εβδομήντα ετών όταν γεννήθηκε ο Αβραάμ, αλλ’ ότι έγινε πατέρας τριών υιών αφού έφθασε στην ηλικία των εβδομήντα ετών. Μια σύγκρισις του εδαφίου Γένεσις 11:32 με το Γένεσις 12:4 αποκαλύπτει ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε ετών όταν έφυγε από τη Χαρράν μετά τον θάνατο του πατέρα του εκεί σε ηλικία διακοσίων πέντε ετών. Επομένως ο Θάρα δεν ήταν εβδομήντα αλλά εκατόν τριάντα ετών όταν γεννήθηκε ο Αβραάμ. Αυτό σημαίνει μια διάφορα εξήντα ετών.
Τα λάθη που αφορούν στη γέννησι του Αβραάμ (60 έτη) και στην Περσική περίοδο (περίπου 150 έτη) καθώς και μερικά άλλα μικρότερα λάθη ευθύνονται για τη διαφορά 265 ετών ανάμεσα στον παραδοσιακό υπολογισμό του χρόνου από τους Ιουδαίους βάσει του Ζιντέρ Ολάμ και της Βιβλικής χρονολογίας που εδημοσίευσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.
[Υποσημειώσεις]
a Για μια πιο λεπτομερή εξέτασι της χρονολογίας βλέπε βιβλίον «Βοήθημα προς Κατανόησιν της Βίβλου,» σελ. 322-848 (στην Αγγλική).