Μια Θαυμάσια Ανταμοιβή της Πιστότητος

Η ΠΙΣΤΟΤΗΣ είναι μια ιδιότης που εκτιμάται απ’ όλους. Η παροιμία της Γραφής λέγει: «Ο πιστός άνθρωπος θέλει έχει πολλήν ευλογίαν.» Ένα πιστό άτομο δεν ζητεί πρώτα τα δικά του συμφέροντα. Γι’ αυτό, η παροιμία προχωρεί να το τονίση αυτό με μια αντίθετη πρότασι: «αλλ’ όστις σπεύδει να πλουτίση, δεν θέλει μείνει ατιμώρητος.»—Παροιμ. 28:20.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι «ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, φυλάττων την διαθήκην και το έλεος.» (Δευτ. 7:9) Ένα θαυμάσιο πράγμα γι’ αυτόν είναι ότι είναι ένας Θεός που εκτιμά την πιστότητα των άλλων, και κανείς δεν μπορεί να τον υπηρετήση χωρίς ν’ αναγνωρίζη αυτή τη θαυμάσια ιδιότητα. Πραγματικά «ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»—Εβρ. 11:6.

Οι πράξεις της πιστότητος που μπορεί να εκτελή ένα άτομο δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλες ή εξέχουσες. Η αρχή πάνω στην οποία λαμβάνει ένα άτομο ανταμοιβή είναι η πιστότης σε όλα τα πράγματα, όσο μικρά και αν είναι. Ο Ιησούς είπε: «Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι.»—Λουκ. 16:10.

Αυτό συμβαίνει με όλα τα άτομα που υπηρετούν αληθινά τον Θεό. Όλοι είναι «δούλοι» του, που εκτελούν τις εντολές του, και όλοι αποβλέπουν όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό για την πραγματική και αιώνια ανταμοιβή τους. Ως εκκλησία, σώμα ή όμιλος, οι κεχρισμένοι και αναγεννημένοι με το πνεύμα αδελφοί του Ιησού Χριστού, όταν είναι στη γη, καλούνται «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» του, δηλαδή υπηρέτης. Η ανταμοιβή για την πιστότητα τους δίδεται σ’ αυτούς μέσω του Ιησού Χριστού, της Κεφαλής της Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτός έδωσε μια προφητική παραβολή τούτου. Μιλώντας για την επιστροφή του με Βασιλική εξουσία, είπε στους μαθητάς του: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο Κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος τον οποίον, όταν ελθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»—Ματθ. 24:45-47.

Στο προηγούμενο τεύχος της Σκοπιάς μιλήσαμε γι’ αυτή την παραβολή στην οποία ο όρος «δούλος» αναφέρεται σ’ αυτούς τους κεχρισμένους Χριστιανούς στη γη ως ένα σώμα και ο όρος ‘υπηρέται’ αναφέρεται σ’ αυτούς ως άτομα. Όλοι βοηθούν ώστε ο καθένας απ’ αυτούς να τρέφεται πνευματικώς.

ΠΟΤΕ Ο «ΔΟΥΛΟΣ» ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΛΑΒΗ ΤΗΝ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Η ανταμοιβή επρόκειτο να έλθη μετά από μια επιθεώρησι για να εξετασθή πώς ο «δούλος» εκτελούσε την εργασία της διατροφής των «υπηρετών.» Ο κύριος έχει πάει μακρυά για να λάβη μεγαλύτερη εξουσία, όπως έκαμε ο κύριος της παραβολής των μνων. Αυτός ο άνθρωπος πήγε σε χώρα μακρινή για να λάβη βασιλική εξουσία. Ο Χριστός είναι ο «κύριος» της παραβολής και παρουσιάζεται σαν να ζητή λογαριασμό από τους ‘δούλους’ του στην επιστροφή του. (Λουκ. 19:12-27) Ομοίως ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» πρέπει να λάβη την αμοιβή του στον καιρό της επιστροφής του Χριστού σε αόρατη παρουσία με Βασιλική εξουσία και πριν ο Χριστός ενεργήσει για να εκτοπίση αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων από την κυριαρχία του πάνω στη γη. Ο απόστολος Παύλος εξέθεσε τον κανόνα ότι ‘η κρίσις πρέπει ν’ αρχίση από τον οίκον του Θεού’ και κατόπιν να προχωρήση στον υπόλοιπο κόσμο.—1 Πέτρ. 4:17.

Η διατροφή των «υπηρετών» του Χριστού πνευματικώς δεν ήταν εύκολο πράγμα για τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο,’ ιδιαίτερα λίγα χρόνια μετά την έλευσι του Ιησού αοράτως για να τους επιθεωρήση και να τους ανταμείψη. Υπήρχε πολλή εναντίωσις και σκληρός διωγμός από τις θρησκευτικές οργανώσεις που απαιτούσαν το αποκλειστικό δικαίωμα να παρέχουν πνευματική τροφή στο «ποίμνιο,» το οποίο, όπως έλεγαν, ανήκε σ’ αυτούς. Εν τούτοις, αυτές οι οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου έχουν δημιουργήσει ένα υπόμνημα πολέμων οι ίδιοι, ένα καταφανές υπόμνημα ενοχής αίματος που είχε κακή επίδρασι στον ισχυρισμό τους ότι είναι μαθηταί και δούλοι του Ιησού Χριστού. Επί πλέον, επωφελήθηκαν από την υστερία του πολέμου για να προκαλέσουν οχλοκρατίες, συλλήψεις, φυλάκισι και θάνατο σε μέλη του μικρού υπολοίπου των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό μαζί με τις πολεμικές συνθήκες και τους περιορισμούς, έκαμαν δύσκολο για τον μικρό όμιλο του ‘δούλου’ να διατηρήση μια συνεχή παροχή Βιβλικής πληροφορίας στους ‘υπηρέτας’ ως άτομα. Αλλά συνέχισε να το κάνη πιστά παρά τις δυσκολίες.

Όλο αυτό αντιστοιχεί με ό,τι συνέβη στους μαθητάς τον καιρό του θανάτου του Ιησού στο 33 μ.Χ. Ο Ιησούς είχε προείπει την κατάστασι με το να παραθέση από την προφητεία του Ζαχαρία, που λέγει: «Πάταξαν τον ποιμένα, και τα πρόβατα θέλουσι διασκορπισθή· θέλω όμως στρέψει την χείρα μου επί τους μικρούς.» Μετά την προδοσία του Ιησού, η αφήγησις της Γραφής μάς λέγει: «Τότε οι μαθηταί πάντες αφήσαντες αυτόν, έφυγον.» Τα «πρόβατα» πραγματικά διασκορπίσθηκαν.—Ζαχ. 13:7· Ματθ. 26:31, 56.

Με παράλληλο τρόπο, το έργο της τάξεως του ‘δούλου’ σχεδόν σταμάτησε στο 1918 μ.Χ., με την καταδίκη των κυβερνώντων μελών σε φυλάκισι πολλών ετών στις ομοσπονδιακές σωφρονιστικές φυλακές. Το μέλλον ήταν σκοτεινό. Η πιστότης στην αποστολή τους ετέθη σε δοκιμασία.

Αλλ’ ο Θεός ‘έστρεψε την χείρα του επ’ αυτούς.’ Αυτό εσήμαινε ότι έστρεψε με εύνοια. Εκείνοι που ήσαν στις Ομοσπονδιακές σωφρονιστικές φυλακές απολύθηκαν και απαλλάχθηκαν απ’ όλες τις κατηγορίες, Τα σκορπισμένα «πρόβατα» συνάχθηκαν και πάλι σ’ ένα ωργανωμένο σώμα «υπηρετών» και δραστήρια συνέχισαν το έργο της πνευματικής διατροφής, επεκτείνοντας τις προσπάθειες τους ακόμη πιο θαρραλέα στην κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας.

ΔΙΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Πώς ο Ιησούς διώρισε τον «δούλο» επάνω σε όλα τα ‘υπάρχοντα’ του, και πώς αυτό ήταν μια προαγωγή;

Αμέσως μετά την ανάστασι του, ο Ιησούς πήγε «εις χώραν μακράν,» στον ίδιο τον ουρανό και στην παρουσία του Πατέρα του, του Ιεχωβά Θεού. Αφού κάθησε για ένα χρονικό διάστημα στα δεξιά Του αναμένοντας τον διορισμένο καιρό του Θεού, ο Ιησούς έλαβε βασιλική εξουσία πάνω σ’ όλο τον κόσμο το 1914. (Εβρ. 10:12, 13) Κατόπιν, στο 1919, μετά από μια περίοδο επιθεωρήσεως, ήλθε ο καιρός του Κυρίου ν’ ανταμείψη τον πιστό ‘δούλο’ του. Όταν ο Ιησούς βρήκε αυτή την τάξι του δούλου πραγματικά πλήρως πιστή στη διατροφή του οίκου της πίστεως, έδωσε στον ‘δούλο’ ένα νέο αξίωμα. Ο «δούλος» ως τότε έτρεφε τους ‘υπηρέτας’, αλλά τώρα είχε μια πολύ μεγαλύτερη θέσι πάνω σε ‘όλα τα υπάρχοντα’ [του Χριστού]. Αυτό περιελάμβανε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι προηγουμένως. Ο Κύριος είχε αποκτήσει βασιλική εξουσία, και ο «δούλος» θα είχε μερίδα στα αυξημένα συμφέροντα του Κυρίου. Ο πιστός «δούλος» θα αντιπροσώπευε τώρα και θα διαφήμιζε όχι μια μακρινή βασιλεία, αλλά τη Βασιλεία που τώρα έχει όλη τη γη κάτω από την εξουσία της. Ο «δούλος» τώρα αντιπροσώπευε τον ενθρονισμένο Μεσσιανικό βασιλέα, του οποίου η πλήρης κυριαρχία πάνω στη γη για χίλια χρόνια θα άρχιζε σύντομα!

Επί πλέον, η τάξις του ‘δούλου’ θα ευνοείτο τώρα πολύ με διορισμό να εκτελέση ένα ρόλο σχετικά με το έργο που επρόκειτο να γίνη στη γη πριν από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Αυτό επεξέτεινε τις ευθύνες και τις ευλογίες τους. Θα προσφέρονταν ως όργανα για να πραγματοποιήσουν τις προφητείες της Βασιλείας που έχουν την τελική τους εκπλήρωσι από την ενθρόνισι του Βασιλέως το 1914. Αυτό περιελάμβανε εκπλήρωσι των πολλών ωραίων συμβολισμών του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Τι ευθύνη και τι αξίωμα!

Επί πλέον, ενώ η τάξις του ‘δούλου’ υπήρξε πιστή στη διατροφή των λίγων χιλιάδων που απέμειναν από το σώμα του Χριστού των 144.000 πνευματικών αδελφών, τώρα τρέφουν επίσης έναν ‘πολύν όχλον’ λάτρεων που ξεπερνούν τους ‘υπηρέτας’ χίλιες φορές. Αυτοί οι λάτρεις έχουν έλθει «ως νέφη» για να ενωθούν με τον ‘δούλο’ και να παίξουν ένα μεγάλο ρόλο στο να φροντίσουν ώστε τα αγαθά νέα να κηρυχθούν στα πέρατα της γης. Υπήρξαν τα πολύτιμα υπάρχοντα του Χριστού και η τάξις του ‘δούλου’ τούς αγαπά πολύ για την πιστή και γεμάτη ζήλο βοήθεια τους. (Αποκάλ. 7:9-17· Ησ. 60:8) Το βιβλίο της Αποκαλύψεως τούς παρουσιάζει σαν να επιζούν από τη «μεγάλη θλίψι» που καταστρέφει αυτό το σύστημα πραγμάτων και ν’ αποτελούν το θεμέλιο της δίκαιης νέας ανθρώπινης κοινωνίας στη γη. Ασφαλώς αυτός ο πολύς όχλος που τρέφεται πνευματικά από την τάξι του ‘δούλου’, αποτελεί μέρος των «υπαρχόντων» του Κυρίου.

Με το να είναι πιστοί ως ένα σύνθετο σώμα Χριστιανών που προσδιορίζονται με τον όρο «δούλος,» οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού τώρα απολαμβάνουν μια ωραία και έντιμη στάσι ενώπιον του Χριστού και του Πατέρα του. Ως τάξις αποτελούν τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο.’ Αλλ’ ως άτομα, ως ‘υπηρέται’, ο καθένας πρέπει να παραμείνη πιστός και στενά ενωμένος με τους αδελφούς του ως μέρος της τάξεως του ‘δούλου.’ Αν αποδειχθή ο καθένας πιστός μέχρι τέλους, θα λάβη την ανταμοιβή της ουράνιας αθανασίας. Όταν τελειώση την πορεία του στον θάνατο ο καθένας θα αναστηθή στον ουρανό για να είναι ένας από τους βασιλείς και ιερείς του Θεού και του Χριστού του και θα συμμετέχη στη βασιλεία του επάνω στη γη. (1 Κορ. 15:50-54· Αποκάλ. 20:4, 6) Στη διάρκεια αυτού του χρόνου θα μπορή, μαζί με τους υπολοίπους από τους 144.000 αδελφούς του, που υπηρέτησαν στο παρελθόν από τον καιρό των αποστόλων ως τώρα, να συμμετέχη σε πνευματική διατροφή και ποίμανσι. Επιπλέον, αυτό το σώμα των 144.000 Ιερέων θα λάβουν μεγάλη χαρά εφαρμόζοντας τα οφέλη της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού σ’ αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ και στα αναστημένα δισεκατομμύρια, με το να θεραπεύουν και να παρέχουν τελειότητα ζωής σ’ εκείνους που αποδεικνύονται πιστοί υπακούοντας στον Θεό.

Δεν αξίζει, λοιπόν, να είναι κανείς πιστός; Ο Θεός γνωρίζει ότι εκείνος που είναι πιστός σε λίγα πράγματα θα είναι πιστός και σε πολλά πράγματα. Έχει αποδείξει ότι μπορεί ασφαλώς να ανταμείψη την τάξι του ‘δούλου’ του με τη μεγαλύτερη ευθύνη στη γη σ’ αυτόν τον καιρό, και με ακόμη περισσότερες θαυμάσιες ευλογίες στο μέλλον. Η γνώσις ότι η πιστότης μας θα ληφθή υπ’ όψιν και ότι ο Θεός ανταμείβει τους πιστούς πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορεί να είχαν οραματισθή οι ίδιοι, ενθαρρύνει όλους μας σε πιστή υπηρεσία.—Εβρ. 6:10.