Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Ποια άποψι πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί για την αυτοκτονία, όπως δείχνει ο Λόγος του Θεού;
Ο Ιεχωβά ως πηγή της ζωής εδήλωσε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη, ιερή. (Γεν. 9:5· Ψαλμ. 36:9) Γι’ αυτό η αυτοκτονία, που σημαίνει ν’ αφαιρέση ένα άτομο τη ζωή του, δηλαδή να φονεύση τον εαυτό του, καταδικάζεται από την Αγία Γραφή. Η εκουσία αυτή πράξις είναι φόνος του εαυτού του. (Έξοδ. 20:13· 1 Ιωάν. 3:15) Οι λίγες αυτοκτονίες που μνημονεύονται στην Αγία Γραφή είναι εκείνων οι οποίοι υπήρξαν άπιστοι στον Ιεχωβά και παρέλειψαν να λάβουν υπ’ όψιν ότι η ζωή τους πραγματικά ανήκε στον Θεό.—1 Σαμ. 31:4· 2 Σαμ. 17:5-14, 23· 1 Βασ. 16:18· Ματθ. 27:5.
Ένας ο οποίος ηθελημένα αφαιρεί τη ζωή του το κάνει αυτό με πλήρη καταφρόνησι της ιερότητος της ζωής· γίνεται ένοχος αίματος. Όταν ένα άτομο αυτοκτονή με υγιείς τις διανοητικές του δυνάμεις, δείχνει ότι στερείται ηθικής, στερείται πίστεως και δεν φοβάται τον Θεό. Είναι μια άνανδρη πράξις όταν αρνήται κανείς ν’ αντιμετωπίση τα προβλήματα και τις ευθύνες της ζωής. Αν το άτομο ισχυρίζετο ότι είναι ένας αληθινός Χριστιανός, η πράξις αυτή διακόπτει απότομα τις σχέσεις του με τον Ιεχωβά. Αυτοκτονία μπορεί να γίνη και με το να υποκύψη κανείς σε πιέσεις από δαίμονες, οι οποίοι προτρέπουν την αυτοκαταστροφή. (Ματθ. 17:14-18) Αυτή η άκρως εγωκεντρική πράξις φόνου δείχνει έλλειψι αγάπης για τα επιζώντα μέλη της οικογενείας του, έλλειψι αγάπης για την εκκλησία και τους φίλους του και έλλειψι αγάπης ακόμη και προς την γύρω κοινότητα, διότι φέρνει ντροπή και ψυχική αναστάτωσι σε όλους τους συντρόφους.—Μάρκ. 12:31.
Σε πολλές χώρες μπορεί να είναι ένας δημόσιος λειτουργός, που λέγεται κάποτε ανακριτής, εκείνος που επίσημα πιστοποιεί την αιτία του θανάτου. Μολονότι μπορεί να υποβληθή από τον λειτουργό έκθεσις αυτοκτονίας, ωστόσο, μπορεί αυτή η έκθεσις να μην είναι σε αρμονία με τα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, σε μια τέτοια έκθεσι αυτοκτονίας, μετά από τρεις εβδομάδες ήλθαν σε φως αποδείξεις που πιστοποίησαν ότι ο θάνατος ωφείλετο σ’ ένα περίεργο ατύχημα. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να λαμβάνωνται υπ’ όψιν οι περιστάσεις. Μήπως υπήρχε κάποια διανοητική νόσος; Ήταν το άτομο σώο στις φρένες του; Ήταν ένοχος ή αξιόμεμπτος; Σε πολλές περιπτώσεις είναι δύσκολο να μπορέσωμε να γνωρίσωμε όλα τα γεγονότα.
Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η στάσις των μελών μιας Χριστιανικής εκκλησίας σχετικά με την παρακολούθησι κηδειών των αναφερομένων αυτοκτονιών ατόμων που μπορεί να συνδέωνται με την εκκλησία; Τι θα λεχθή για έναν πρεσβύτερο που έλαβε αίτησι να διεξαγάγη μια τέτοια κηδεία; Εκεί όπου ο θάνατος φαίνεται να ήταν τυχαίος, κι αν ακόμη δηλώθηκε ως αυτοκτονία ή το άτομο έπασχε από διανοητικό νόσημα, η συνείδησις μερικών μελών της εκκλησίας μπορεί να επιτρέπη να παρακολουθήσουν την κηδεία και να παρηγορήσουν τους πενθούντας. Επίσης, αφήνεται στην προσωπική κρίσι του πρεσβυτέρου αν θα διεξαγάγη μια τέτοια κηδεία κατόπιν προσκλήσεως. Εν τούτοις, η εκκλησία μπορεί να προτιμήση να μη δώση δημοσιότητα στην κηδεία ή να μη την κάμη στην Αίθουσα Βασιλείας λόγω της επιδράσεως που θα είχε στην απληροφόρητη κοινότητα.
Εξ άλλου, εκεί όπου υπάρχει σαφώς πιστοποιημένη αυτοκτονία, τα μέλη της εκκλησίας και οι πρεσβύτεροι μπορούν αν θέλουν να μη αναμιχθούν στην κηδεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι διευθετήσεις θ’ αφεθούν στην ίδια την οικογένεια του θανόντος για ιδιωτική κηδεία, όπου κάποιο μέλος της οικογενείας του θανόντος θα μπορούσε να πη λίγα λόγια χάριν των συγγενών. Επίσης, μερικοί μπορεί να μη θέλουν να παρακολουθήσουν την κηδεία ενός ο οποίος πιστεύεται ότι αυτοκτόνησε, όταν η κηδεία διεξάγεται από κάποιο άλλο άτομο που δεν είναι μέλος της εκκλησίας ή από τον αναλαβόντα την κηδείαν κατά παράκλησιν της οικογενείας.
Επειδή αγαπούμε τη δικαιοσύνη, αφήνομε το ζήτημα στα χέρια ενός στοργικού πανσόφου Θεού για οποιοδήποτε δυνατόν μέλλον μερικών που έφθασαν στο σημείο της αυτοκτονίας. Εμείς που αγαπούμε τη ζωή, τηρώντας ιερή κάθε μέρα της ζωής μας, προσπαθούμε να διεξάγωμε τις καθημερινές μας υποθέσεις και συναναστροφές με έναν τρόπο που θ’ αξίζη την επιδοκιμασία Εκείνου που έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα.