Γένεσις—Μια Βάσις και ένα Πρότυπο

ΠΟΙΟ βιβλίο μπορεί να συγκριθή με την Αγία Γραφή; Από οποιαδήποτε άποψι και αν εξετασθή, ως φιλολογία, ποίησις ή δράμα, ως ιστορία, ως προφητεία ή ως ένας οδηγός για έναν σοφό και ορθό τρόπο ζωής, δεν έχει το όμοιό της. Αποτελείται από εξήντα έξη «βιβλία,» τα οποία έχουν γραφή από σαράντα περίπου συγγραφείς μέσα σε μια περίοδο δεκαέξη περίπου αιώνων.

Πολύ κατάλληλα το πρώτο βιβλίο, η Γένεσις, παρέχει τη βάσι και το υπόδειγμα για τα βιβλία που ακολουθούν. Χωρίς αυτό πολλές από τις πληροφορίες που βρίσκονται στο υπόλοιπο μέρος της Αγίας Γραφής δεν θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητές, διότι οι μεταγενέστεροι συγγραφείς δείχνουν ότι γνωρίζουν όχι μόνο το περιεχόμενο της Γενέσεως, αλλά παραδέχονται επίσης ότι είναι ιστορικό βιβλίο, όπως και πράγματι είναι. Επί παραδείγματι, η Γένεσις προμηθεύει τη βάσι για τους γενεαλογικούς καταλόγους που βρίσκονται στα βιβλία 1 Χρονικών, Ματθαίου και Λουκά.

Η Γένεσις, και ιδιαίτερα τα κεφάλαια 1 έως 11, υπήρξε ο ευνοούμενος στόχος των ανθρώπων που αρνούνται να δεχθούν ότι ο Θεός κάνει θαύματα. Αλλά η Γένεσις, και ιδιαίτερα αυτά τα ένδεκα κεφάλαια παρέχουν τη βάσι ή το θεμέλιο για όσα ακολουθούν στην Αγία Γραφή. Το να την κατηγορήσωμε ότι αποτελείται από μύθους θα ήταν σαν να προσπαθούμε να φαντασθούμε έναν ουρανοξύστη με εξήντα πέντε πατώματα να στέκεται στον αέρα, χωρίς να έχη πρώτο πάτωμα ή θεμέλιο επάνω στο οποίο να στηρίζεται.a

Αρχικά η Γένεσις ήταν το πρώτο μέρος της Πεντατεύχου, η οποία περιλαμβάνει τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής. Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι πρώτοι Χριστιανοί εδέχοντο ότι όλα αυτά τα βιβλία είχαν γραφή από τον Μωυσή. Αυτά τα πέντε βιβλία, Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον, ωνομάζοντο Τορά ή Νόμος, και στην υπόλοιπη Αγία Γραφή αναφέρεται είκοσι επτά φορές ότι ο Νόμος έχει γραφή από τον Μωυσή.

Λογικά, η Γένεσις αρχίζει με τη δημιουργία του σύμπαντος. Απ’ όλα τα ιερά συγγράμματα των μεγαλυτέρων θρησκειών του κόσμου μόνον η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Θεός δημιούργησε κάτι ‘εκ του μηδενός’ και αυτή ακριβώς είναι η έννοια της Εβραϊκής λέξεως που αποδίδει την λέξι «δημιουργώ.» Επανειλημμένως, το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Γραφής περιγράφει τον Θεό ως τον Δημιουργό του σύμπαντος. Χαρακτηριστικό είναι το 40^ο κεφάλαιο του Ησαΐα που μας προτρέπει ν’ αποβλέπουμε στον Θεό με πίστι λόγω της μεγάλης του δυνάμεως και σοφίας που επιδεικνύονται στη δημιουργία των έναστρων ουρανών. Βλέπε επίσης Ησαΐας 45:12, 18· Πράξεις 14:15· 17:24· Αποκάλυψις 10:6.

Κατόπιν, η Γένεσις ομιλεί για έξη «ημέρες» ή διαστήματα χρόνου, στη διάρκεια των οποίων ο Δημιουργός προετοίμασε τη γη για κατοικία του ανθρώπου και εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα.b Αυτή η πραγματική αφήγησις χρησιμοποιείται ως βάσις για το Σάββατο των Ισραηλιτών: «Διότι εις εξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε.» (Έξοδ. 20:11) Στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαια 3 και 4, οι Χριστιανοί προτρέπονται, ν’ αναπαύονται από τα έργα τους με το να δείχνουν πίστι, όπως ανεπαύθη και ο Θεός από τα έργα του. Βλέπε επίσης τον Ψαλμό 95:11.

Το 2^ο κεφάλαιο της Γενέσεως περιλαμβάνει λεπτομερείς πληροφορίες για τη δημιουργία του ανδρός και της γυναικός από τον Θεό καθώς και το πώς έγιναν ‘μία σαρξ.’ Ο Ιησούς Χριστός παρέθεσε απ’ αυτό το κεφάλαιο για να διευκρινίση τις Χριστιανικές αρχές που αφορούν το γάμο και το διαζύγιο. (Γεν. 2:24· Ματθ. 19:4-6) Και ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί αυτή την αφήγησι για να εξηγήση την αρχή της ηγεσίας ανάμεσα στους Χριστιανούς και ιδιαίτερα στη Χριστιανική εκκλησία. Ο άνδρας έχει το δικαίωμα της προτεραιότητος διότι ‘ο άνδρας επλάσθη πρώτος.’—1 Τιμ. 2:13· 1 Κορ. 11:7-9.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το 3^ο κεφάλαιο της Γενέσεως λέγει ότι η Εύα ηπατήθη, ότι ο Αδάμ ενώθηκε μαζί της στην παράβασι και ότι καταδικάσθηκαν και οι δύο σε θάνατο. Ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτή την αφήγησι για να προειδοποιήση τους Χριστιανούς για τις παγίδες του Σατανά και για να τονίση τον ρόλο της υποταγής της συζύγου: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας.» «Ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινεν παραβάτις.»—2 Κορ. 11:3· 1 Τιμ. 2:14.

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δείχνουν ότι, επειδή ο Αδάμ αμάρτησε και καταδικάσθηκε σε θάνατο, ο Θεός υποκινήθηκε να δείξη την ασύγκριτη παρ’ αξίαν αγαθότητα του παρέχοντας το αντίλυτρο. «Διότι αν δια το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, . . . η δωρεά δια της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού επερίσσευσεν εις τους πολλούς.» Αυτό καταρρίπτει το ψεύδος της θεωρίας της εξελίξεως, η οποία αρνείται ότι ο άνθρωπος αμάρτησε. Μόνο με βάσι την αφήγησι της Γενέσεως έχουν σημασία τα λόγια του Ιησού, ο οποίος είπε ότι ήλθε για να «δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών,» ή τα λόγια του Ιωάννου του Βαπτιστού ο οποίος, όταν είδε τον Ιησού, είπε ότι είναι «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Ναι, «καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»—Ρωμ. 5:15· Ματθ. 20:28· Ιωάν. 1:29· 1 Κορ. 15:22.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΒΕΛ ΕΩΣ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Το 4^ο κεφάλαιο της Γενέσεως αναφέρει τον πρώτο ανθρώπινο φόνο, όταν ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ. Προειδοποιώντας μας να μη μισούμε τους αδελφούς μας, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρεται σ’ αυτό το γεγονός: «Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού και έσφαξε τον αδελφόν αυτού,» διότι «τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» (1 Ιωάν. 3:11, 12) Το πέμπτο κεφάλαιο λέγει ότι ο Ενώχ περιεπάτησε με τον Θεό. Τόσο ο Παύλος όσο και ο Ιούδας αναφέρονται στη δίκαιη πορεία του Ενώχ.—Εβρ. 11:5· Ιούδας 14, 15.

Η ζωή του Νώε και ο κατακλυσμός, από τον οποίο επέζησε αυτός και η οικογένειά του, αναφέρεται στο 6^ο έως το 9^ο κεφάλαιο της Γενέσεως. Οι προφήτες καθώς και ο Ησαΐας αναφέρουν για τον κατακλυσμό και τον Νώε. Επίσης ο Ιησούς προείπε ότι όπως ακριβώς ένας αδιάφορος κόσμος εξαφανίσθηκε στον καιρό του Κατακλυσμού, το ίδιο θα συνέβαινε και στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Ησ. 54:9· Ματθ. 24:37-39) Ο απόστολος Πέτρος και ο Παύλος αναφέρουν επίσης τον Νώε και τον κατακλυσμό. (Εβρ. 11:7· 1 Πέτρ. 3:20· 2 Πέτρ. 2:5) Το 10^ο κεφάλαιο της Γενέσεως μας δίνει «Τον Πίνακα των Εθνών.» Ο Αρχαιολόγος Γ. Φ. Άλμπραϊτ είπε ότι αυτός ο πίνακας «παραμένει ένα καταπληκτικά ακριβές έγγραφο.» Το 11^ο κεφάλαιο της Γενέσεως περιγράφει την αρχή της Βαβέλ ή Βαβυλώνος και πώς ο Θεός προκάλεσε σύγχυσι στις γλώσσες του ανθρωπίνου γένους.

ΑΒΡΑΑΜ, ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒ

Στα υπόλοιπα κεφάλαια από το 12^ο έως το 50^ο, βρίσκομε τη λεπτομερή ιστορία των τριών πατριαρχών του έθνους Ισραήλ. Αυτοί αναφέρονται πολλές φορές στην υπόλοιπη Αγία Γραφή. Στην πραγματικότητα, το όνομα του Αβραάμ εμφανίζεται στα είκοσι έξη μεταγενέστερα βιβλία και την παρεπιδημία του ως ξένου (καθώς και του Ισαάκ και του Ιακώβ) την ανέφερε ο Στέφανος, ο πρώτος Χριστιανός μάρτυς, και ο Παύλος. (Πράξ. 7:2-16· Εβρ. 11:8-22) Στην προς Γαλάτας επιστολή 3:16, 29 μαθαίνομε ότι ο Ιησούς Χριστός και τα μέλη που αποτελούν το σώμα των συντρόφων του είναι το πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ. Έτσι εφιστάται η προσοχή μας στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, σχεδόν πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ότι ‘εν τω σπέρματί του επρόκειτο να ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης.’ (Γεν. 22:17, 18· Παράβαλε Γένεσις 3:15.) Πραγματικά, η αφήγησις της Γενέσεως σχετικά με την Αβραμιαία επαγγελία αποτελεί τη βάσι για την κατανόησι των όσων ακολουθούν στην Αγία Γραφή.

Η Γένεσις στα κεφάλαια 11 έως 19 περιλαμβάνει γεγονότα που αφορούν την οικογένεια του Λωτ και τα Σόδομα και Γόμορρα. Ο Ιησούς προειδοποίησε να μην είμεθα όπως η σύζυγος του Λωτ, η οποία έχασε την ζωή της διότι παρήκουσε και εστράφη για να δη τα καταδικασμένα Σόδομα και προείπε ότι όπως ακριβώς ήταν στις ημέρες του Λωτ, το ίδιο θα ήταν και στις ημέρες του Υιού του ανθρώπου. (Λουκ. 17:28-32) Επιβεβαιώνοντας τη Γένεσι, ο Πέτρος και ο Ιούδας εσχολίασαν τη διαφθορά των Σοδόμων, και ο Ιησούς επίσης αναφέρθηκε σ’ αυτά ως μια πονηρή πόλι, αλλά κατέταξε τις πόλεις που θα απέρριπταν το άγγελμα της Βασιλείας ως άξιες ακόμη μεγαλύτερης καταδίκης.—Λουκ. 10:12· 2 Πέτρ. 2:6· Ιούδ. 7.

Ο υιός του Αβραάμ Ισαάκ συνέχισε να είναι πιστός και υπάκουος όπως και ο πατέρας του, ομοίως και ο Ιακώβ, ο υιός του Ισαάκ. Ο Ιακώβ εκτιμούσε πραγματικά τα ιερά πράγματα και αυτό το έδειξε με το ενδιαφέρον που είχε να πάρη τα πρωτοτόκια και με την πάλη που έκαμε όλη τη νύχτα μ’ έναν άγγελο για να λάβη μια ευλογία, πράγμα που αναφέρεται επίσης στον Ωσηέ 12:3. Επίσης στην επιθανάτιο κλίνη του ο Ιακώβ έδωσε μια πολύ σημαντική προφητεία σχετικά με τους γυιους του. (Γέν. 49:1-28) Αλλά προειδοποιούμεθα να μην είμεθα όπως ο Ησαύ, ο αδελφός του Ιακώβ, ο οποίος δεν εκτιμούσε τα ιερά πράγματα.—Εβρ. 12:16· Γέν. 25:34.

Από τους δώδεκα γυιους του Ιακώβ, ο Ιούδας και ο Ιωσήφ ήσαν επιφανείς. Ο Ιούδας «υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού.» (1 Χρον. 5:2) Από τη γενεαλογική γραμμή του Ιούδα επρόκειτο να έλθη ο Σηλώ ο Μεσσίας και, πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε απ’ αυτή τη φυλή. Ο Ιησούς χαρακτηρίσθηκε ως ο «Λέων, όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα.»—Αποκάλ. 5:5· Γέν. 49:10.

Τα κεφάλαια 37 έως 50 της Γενέσεως δείχνουν ότι ο Ιωσήφ ήταν άμεμπτος από κάθε άποψι. Μολονότι είχε πωληθή ως δούλος, διεκράτησε την ακεραιότητά του απέναντι στον Θεό του Ιεχωβά. Ως αποτέλεσμα, ευλογήθηκε μέχρι του σημείου να γίνη πρωθυπουργός της παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου και ο σωτήρ του λαού της, καθώς και της οικογενείας του πατέρα του.—Πράξ. 7:9-14.

Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ

Αληθινά το βιβλίο της Γενέσεως μάς παρέχει τη βάσι για περισσότερα ακόμη γεγονότα που αναγράφονται στην υπόλοιπη Αγία Γραφή. Όχι μόνον αυτό, αλλά θέτει επίσης το υπόδειγμα για τον υπόλοιπο Λόγο του Θεού, επειδή αποκαλύπτει το θέλημα του και το σκοπό του για το ανθρώπινο γένος. Η Γένεσις επίσης θέτει το υπόδειγμα της Γραφής με το να είναι αληθινή σχετικά με την ανθρώπινη φύσι, με το να χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και με το να αποκαλύπτη τις ιδιότητες του Θεού.

Τα εδάφια Γένεσις 1:26-28 κάνουν γνωστό τον σκοπό του Ιεχωβά σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο—να είναι ο άνθρωπος παραγωγικός, να γεμίση τη γη, να την κυριεύση και να εξουσιάζη όλα τα δημιουργήματα. Η υποδειγματική Κυριακή Προσευχή και η προφητεία που αναγράφεται στην Αποκάλυψι 21:4—σχετικά με το ότι δεν θα υπάρχη πια θάνατος, ούτε λύπη, ούτε δάκρυ, ούτε πόνος—μας διαβεβαιώνει ότι κάποια μέρα το θέλημα του Θεού και ο σκοπός του για τη γη και τον άνθρωπο θα εκπληρωθούν πλήρως. Το εδάφιο Γένεσις 3:15 δίνει την πρώτη Μεσσιανική προφητεία, ότι δηλαδή το πνευματικό σπέρμα της γυναικός, δηλαδή ο Χριστός, θα συντρίψη την κεφαλή του όφεως, Σατανά του Διαβόλου, και αυτό αναφέρεται στο Ρωμαίους 16:20. Τα εδάφια Γένεσις 22:15-18 αποκαλύπτουν τον ρόλο του Αβραάμ εν σχέσει μ’ αυτό το σπέρμα, όπως είδαμε προηγουμένως.

Το βιβλίο της Γενέσεως, σχετικά με την ανθρώπινη φύσι, μας λέγει επίσης πώς ο Σατανάς ενήργησε στον Αδάμ μέσω της Εύας, αφού απάτησε πρώτα εκείνην. Μ’ έναν όμοιο τρόπο, άνθρωποι χωρίς αρχές χρησιμοποιούν γυναίκες για να παγιδεύσουν τα θύματα τους, όπως συνέβη με τους Φιλισταίους που χρησιμοποίησαν τη Δαλιδά για να παγιδεύσουν τον Σαμψών. (Κριτ. 16:4-21) Ο Θεός είπε ότι ο Αδάμ θα εξουσίαζε τη σύζυγό του. Και στη διάρκεια των αιώνων, πόσο άδικα πολλοί άνδρες ακολούθησαν τον Αδάμ στο να εξουσιάζουν τις συζύγους των! Επίσης κάτι που αποδεικνύει την ξεπεσμένη ανθρώπινη φύσι είναι η φονική ζηλοτυπία του Κάιν απέναντι του αδελφού του, καθώς και η ζηλοτυπία των αδελφών του Ιωσήφ, επειδή αυτός είχε την εύνοια του πατέρα του Ιακώβ.

Αποκαλύπτοντας περισσότερο την ξεπεσμένη ανθρώπινη φύσι, το βιβλίο της Γενέσεως μάς λέγει για την αδυναμία των δούλων του Θεού: Αναφέρει για τον Νώε που μέθυσε· για τον Ρουβήν, τον πρωτότοκο γυιο του Ιακώβ, που ‘εμίανε την κλίνην του πατρός του’ με το να έχη σχέσεις με μια από τις παλλακές του Ιακώβ. Αποκαλύπτει επίσης τη φονική σκληρότητα του Συμεών και του Λευί, δύο άλλων υιών του Ιακώβ, που φόνευσαν τα άρρενα μέλη μιας ολόκληρης πολυπληθούς οικογενείας, επειδή ένας απ’ αυτούς είχε βιάσει την αδελφή τους. Ας σημειωθή ότι αυτή η ειλικρίνεια που απαντάται στη Γένεσι ανατρέπει τους ισχυρισμούς των κριτικών που ισχυρίζονται ότι οι πρώτοι συγγραφείς απέδιδαν φανταστικές θαυμάσιες ιδιότητες στις προσωπικότητες τους!—Γέν. 49:3-7.

Το βιβλίο της Γενέσεως είναι ιδιαιτέρως υπόδειγμα για τα βιβλία της Αγίας Γραφής που ακολουθούν με το να μας αποκαλύπτη τις απαράμιλλες ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού καθώς και το πώς ανταμείβει εκείνους που τον υπηρετούν και ακολουθούν ευθεία πορεία. Χωρίς αμφιβολία, όταν μας λέγη ότι ο Θεός εδημιούργησε όλα τα ορατά και αόρατα, πιστοποιεί την αγάπη του Δημιουργού ως Ζωοδότου, την απέραντη σοφία του και την παντοδυναμία του. Το γεγονός ότι ο Θεός ανέθεσε στον Αδάμ να γεμίση τη γη, να την κυριεύση και να εξουσιάζη όλη τη ζωική κτίσι της γης ήταν επίσης μια έκφρασις της αγάπης Του για τον Αδάμ και τους απογόνους του που επρόκειτο να γεννηθούν. Η απαγόρευσις που έθεσε ο Ιεχωβά για τον καρπό ενός δένδρου εφιστά την προσοχή μας στην σοφία του και τη δικαιοσύνη του. Μόνο αν αντιμετώπιζε επιτυχώς αυτή τη δοκιμασία της υπακοής θα μπορούσε ο Αδάμ να δείξη ότι εκτιμούσε όλες τις ευλογίες του.

Όταν ο Αδάμ και η Εύα εστασίασαν, η δικαιοσύνη του Θεού ήλθε στο προσκήνιο καθώς και η σταθερότης του με το να τους καταδικάση σε θάνατο. Εν τούτοις, με το να τους επιτρέψη να ζήσουν έξω από τον κήπο της Εδέμ, ο Θεός έδειξε το έλεός του στους αγέννητους ακόμη απογόνους των, με το να δώση σ’ αυτούς την ευκαιρία για ζωή.

Όταν η γη διεφθάρη λόγω των αγγελικών υιών του Θεού που κατέβηκαν στη γη και νυμφεύθηκαν τις θυγατέρες των ανθρώπων, ο Θεός έδειξε τη δύναμί του—καθαρίζοντας τη γη με τον Κατακλυσμό. Αλλά και πάλι με το έλεός του, εφύλαξε τον Νώε και την οικογένειά του και τα αντιπροσωπευτικά είδη των ζώων. Η δικαιοσύνη του Θεού φαίνεται επίσης στο νόμο που έδωσε μετά τον Κατακλυσμό, να καταδικάζεται σε θάνατο εκείνος που διέπραττε φόνο. Σε μια άλλη περίπτωσι έδειξε ο Θεός το έλεός του με το να φροντίση να σωθή ο Λωτ και οι θυγατέρες του όταν κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Οι θείες ιδιότητες της δικαιοσύνης, της σοφίας και της αγάπης γίνονται επίσης εμφανείς στον τρόπο με τον οποίον πολιτεύθηκε με τους πατριάρχες. Διαβάζομε για τον Αβραάμ και αργότερα για τον Ισαάκ ότι πέθαναν ‘γέροντες και πλήρεις ημερών.’ (Γέν. 25:8· 35:29) Τι ικανοποιητική ζωή έζησε ο Ιακώβ με τα μεγάλα ποίμνιά του και τη μεγάλη οικογένειά του και πόσο πλούσια ανταμείφθηκε ο Ιωσήφ από τον Ιεχωβά Θεό επειδή διεκράτησε την ακεραιότητά του.

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Το βιβλίο της Γενέσεως παρέχει τη βάσι για πάρα πολλά πράγματα που αναφέρονται στα επόμενα εξήντα πέντε βιβλία της Αγίας Γραφής. Θέτει επίσης το υπόδειγμα γι’ αυτά, επειδή είναι μια αποκάλυψις του θελήματος του Θεού και του σκοπού του για το ανθρώπινο γένος.

Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, μπορεί να λεχθή για τη Γένεσι, όπως και για τις υπόλοιπες Άγιες Γραφές, ότι «είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

[Υποσημειώσεις]