Αυτάρκεια, ένας Αξιόλογος Σκοπός
ΕΙΝΑΙ πραγματικά ευχάριστο όταν ένας άνθρωπος είναι ικανοποιημένος μ’ αυτά που έχει. Αυτή η κατάστασις της αυταρκείας συμβάλλει πολύ στην ευτυχία του και στην ειρήνη της διανοίας του και της καρδιάς του.
Εν τούτοις, σ’ αυτόν τον κόσμο πολλά πράγματα μπορούν να κάμουν ένα άτομο να στενοχωρήται και να μη αισθάνεται ικανοποιημένο. Η ανεντιμότης, οι αδικίες και άλλα κακά αφθονούν. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να προσπαθούν να κάνουν εκείνο που είναι ορθό. Αλλά οι λόγοι του Σολομώντος εξακολουθούν ν’ αληθεύουν έως σήμερα σχετικά με τις ανθρώπινες προσπάθειες που γίνονται για να διορθωθούν όσα πράγματα είναι εσφαλμένα σ’ αυτό τον κόσμο: «Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές.»—Εκκλησ. 1:15.
Μολονότι δεν είναι ορθό να παραβλέπωμε το εσφαλμένο, είναι όμως ανάγκη ν’ αναγνωρίσωμε ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία απλούστατα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Αντί να επιτρέπωμε σ’ αυτά τα πράγματα να μας ενοχλούν διαρκώς, είναι καλύτερο να συγκεντρώσωμε την προσοχή μας σε πιο εποικοδομητικά πράγματα. Διαφορετικά, μπορεί να διαπιστώσωμε ότι έχομε στενοχωρηθή τόσο πολύ ώστε δεν μπορούμε ν’ απολαύσωμε ούτε αυτά που είναι καλά. Μια Γραφική παροιμία θέτει το ζήτημα ως εξής: «Πάσαι αι ημέραι του τεθλιμμένου είναι κακαί· ο δε ευφραινόμενος την καρδίαν έχει ευωχίαν παντοτεινήν.»—Παροιμ. 15:15.
Ακόμη κι αν ένα άτομο έχη αφθονία υλικών αγαθών, μπορεί να επιτρέψη σε κάποια λύπη να κάμη τις ημέρες του θλιβερές. Χωρίς το αίσθημα της αυταρκείας αποτυγχάνει να δη τα αγαθά που τον περιβάλλουν. Εξ άλλου το άτομο που έχει λίγα πράγματα, αλλά δεν επιτρέπει στη δυσαρέσκεια να επισκιάση τα αισθήματά του, απολαμβάνει μια εσωτερική χαρά κάθε μέρα. Η θετική του άποψις τον κάνει να είναι χαρούμενος σαν να απολαμβάνη μια συνεχή γιορτή. Αυτό συνέβαινε στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε για τον εαυτό του και τους συνεργάτας του «ως λυπούμενοι πάντοτε όμως χαίροντες.»—2 Κορ. 6:10.
Αλλά πώς μπορεί ένα άτομο ν’ αποκτήση τέτοια ευχαρίστησι που θα κάμη τη ζωή του σαν να είναι, μια συνεχής γιορτή;
Ένας βασικός παράγων είναι το ν’ αναγνωρίση ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται κατά πρώτο λόγο από την υλική ευημερία. Μια θερμή και ειρηνική ατμόσφαιρα σ’ ένα σπίτι συμβάλλει στη μεγαλύτερη ευτυχία που δεν μπορούν να δώσουν τα καλύτερα φαγητά ή τα υλικά μέσα. Διάφορες Γραφικές παροιμίες τονίζουν αυτό το πράγμα. Διαβάζομε: «Καλήτερον ξενισμός λαχάνων μετά αγάπης, παρά μόσχος σιτευτός μετά μίσους.» (Παροιμ. 15:17) «Καλήτερον ολίγον μετά δικαιοσύνης, παρά εισοδήματα μεγάλα μετά αδικίας.» (Παροιμ. 16:8) «Καλήτερον ξηρόν ψωμίον και ειρήνη μετ’ αυτού, παρά οίκον πλήρη θυμάτων μετά έριδος.»—Παροιμ. 17:1.
Όταν η αλήθεια αυτών των Γραφικών παροιμιών φθάση στην καρδιά, αυτό θα έχη μια πολύ καλή επίδρασι στην οικογένεια. Επειδή οι γονείς θα κρατούν τις υλικές επιδιώξεις στη θέσι τους θα έχουν περισσότερο χρόνο να διαθέσουν για τα παιδιά τους. Αυτό θα έχη ως αποτέλεσμα να οικοδομήσουν στενούς δεσμούς αγάπης που κάνει το σπίτι έναν τόπο όπου όλοι απολαμβάνουν ειρήνη και αρμονία.
Εν τούτοις, ο σπουδαιότερος παράγων για να είναι ένας άνθρωπος ευχαριστημένος είναι ν’ αντιληφθή ότι μια καλή σχέσις με τον Δημιουργό του είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να έχη. «Καλήτερον το ολίγον εν φόβω [δηλαδή με ορθή άποψι για τον] Ιεχωβά,» λέγει η Αγία Γραφή» «παρά θησαυροί πολλοί και ταραχή εν αυτοίς.»—Παροιμ. 15:16.
Η «ταραχή» δηλαδή η ανησυχία και ο αδιάκοπος αγώνας και οι προσπάθειες, προκύπτουν όταν ο Δημιουργός αγνοήται και η επιδίωξις των υλικών αγαθών γίνεται ο πρωταρχικός σκοπός στη ζωή. Έτσι, όταν οι ενέργειες ενός ατόμου καταναλίσκωνται σε μια τέτοια «ταραχή,» και η ζωή του κυλά, τελικά αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια πορεία είναι μάταιη και χωρίς νόημα. Δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβή στα υλικά αγαθά που έχει συσσωρεύσει μ’ έναν αδιάκοπο μόχθο. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Όπως ατμός είναι αι ανήσυχοι επιδιώξεις αυτού· συσσωρεύει αποθέματα και δεν εξεύρει τις θέλει χρησιμοποιήσει αυτά.» (Ψαλμ. 39:6, ΝΑΒ) Ομοίως ο σοφός Βασιλεύς Σολομών παρετήρησε: «Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου, τον οποίον είχον μοχθήσει υπό τον ήλιον διότι αφίνω αυτόν εις τον άνθρωπον όστις θέλει σταθή μετ’ εμέ. Και τις οίδεν αν θέλη είσθαι σοφός ή άφρων; και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου, τον οποίον εμόχθησα.»—Εκκλησ. 2:18, 19.
Μολονότι η ζωή των υλιστικών ατόμων είναι συχνά ανήσυχη και άδεια, αυτό δεν αληθεύει για τη ζωή εκείνων που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για τη ζωή και τον Δημιουργό. Αυτός είναι ο λόγος που ο Βασιλεύς Σολομών ετελείωσε την έρευνά του για τον ανθρώπινο μόχθο και αγώνα με τα εξής λόγια: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Εκκλησ. 12:13.
Το άτομο που έχει έναν υγιή φόβο για τον Δημιουργό δεν κάνει το λάθος να οικοδομήση ολόκληρη τη ζωή του σε υλιστικές επιδιώξεις. Η στάσις του είναι όμοια με τη στάσι του Χριστιανού αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε: «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι· έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» (1 Τιμ. 6:7, 8) Αυτή η ρεαλιστική άποψις για τα υλικά πράγματα προφυλάσσει ένα άτομο από πικρές απογοητεύσεις όταν αλλάξουν οι συνθήκες και χαθούν τα υλικά του υπάρχοντα.
Επίσης, εκείνοι οι οποίοι φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό δεν πανικοβάλλονται όταν αντιμετωπίζουν αντιξοότητες, Γνωρίζουν ότι ο ουράνιος Πατέρας των δεν θα τους εγκαταλείψη και δεν θα τους αφήση σε μια εντελώς απελπιστική κατάστασι. Οι σκέψεις τους είναι όμοιες με τις σκέψεις του θεοπνεύστου ψαλμωδού: «Επί τον Θεόν ελπίζω· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;»—Ψαλμ. 56:11.
Άσχετα με το ποια θα είναι η εξέλιξις των συνθηκών, εκείνος που έχει μια στενή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό μπορεί να είναι ευχαριστημένος. Γνωρίζει ότι οι δυσχέρειες που μπορεί να δοκιμάση δεν είναι παρά ‘προσωρινές και ελαφρές’ όταν συγκριθούν με το θαυμάσιο βραβείο της αιωνίου ζωής που ο Θεός θα του χορηγήση. (2 Κορ. 4:17) Αυτό τον κάνει να διατηρή την εσωτερική του χαρά και ν’ αποβλέπη με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Ένας που έκαμε ακριβώς αυτό ήταν ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. Στην επιστολή του προς τους Φιλιππησίους είπε: «Έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινόνωμαι, εξεύρω και να περισσεύωμαι· εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος και να χορτάζωμαι και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι· τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.»—Φιλιππ. 4:11-13, ΜΝΚ.
Η αυτάρκεια, όπως αυτή που είχε ο απόστολος Παύλος είναι οπωσδήποτε ένας σκοπός τον οποίο πρέπει να επιτύχωμε. Μας βοηθεί ν’ αποφεύγωμε τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις και τη ματαιότητα της ζωής που βασίζεται μόνον στις υλικές επιδιώξεις. Μας βοηθεί επίσης ν’ αντιμετωπίζωμε τις δυσάρεστες περιστάσεις, να βρίσκωμε χαρά στη ζωή τώρα και να συντελούμε στην ευτυχία των άλλων.