‘Ως Νεόφυτα Ελαιών Κύκλω της Τραπέζης Μου’
Αφήγησις υπό Πορφύριο Καϊσέδο, από την Κολομβία
ΣΥΜΦΩΝΑ με το κριτήριο που εκφράζεται στον εκατοστό εικοστό όγδοο Ψαλμό της Αγίας Γραφής, εδάφια τρία και τέσσερα, είμαι ένας πολύ ευλογημένος άνθρωπος. Εκεί λέγει: «Η γυνή σου θέλει είσθαι ως άμπελος εύκαρπος εις τα πλάγια της οικίας σου· οι υιοί σου ως νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης σου. Ιδού, ούτω θέλει ευλογηθή ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Ιεχωβά.» ΜΝΚ.
Βλέπετε, είμαι πατέρας δέκα οκτώ παιδιών. Η αγαπητή μου σύζυγος Μπελέν (Βηθλεέμ), η ‘εύκαρπος άμπελός’ μου, μου γέννησε δώδεκα γιους και έξη θυγατέρες.
Η ζωή μου άρχισε πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια στην πόλι Λίμπανο στην Τολίμα της Κολομβίας. Ήμουν ο μικρότερος από δώδεκα παιδιά. Επειδή ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μόλις νήπιο, αναγκάσθηκα σε ηλικία δώδεκα ετών να εργασθώ σ’ ένα χυτήριο για να συμβάλω στη συντήρησι της μητέρας μου και της νεώτερης αδελφής μου. Έπειτα όταν έγινα είκοσι έξη ετών, νυμφεύθηκα την Μπελέν και σύντομα μετακομίσαμε στη Μπογκοτά, την πρωτεύουσα.
Βελτίωσα δι’ αλληλογραφίας τις γνώσεις μου ως ξυλουργού και ειδικεύτηκα σε ξύλινα καλούπια για το χύσιμο μετάλλων. Για να μπορώ να επιβλέπω καλύτερα τα παιδιά μου που μεγάλωναν, άνοιξα το δικό μου μικρό εργαστήριο στο σπίτι. Εν τούτοις, ώσπου να γίνω γνωστός στο επάγγελμά μου, έπρεπε να ψάξω γι’ άλλη πηγή εσόδων. Έτσι, όταν δεν υπήρχαν καλούπια να φτιάξω έφτιαχνα κιθάρες, μαντολίνα και βιολιά.
Η μάθησις πάντα με γοήτευε. Αυτός είναι ένας λόγος που, απ’ όσα μπορώ να θυμηθώ, οι θρησκείες του κόσμου μου προκαλούσαν αλλεργία. Οι τελετουργικές τους ταχυδακτυλουργίες δεν ικανοποίησαν ποτέ τη λαχτάρα μου για μάθησι.
Αντιθέτως, ανεκάλυψα κάτι με πραγματική αξία σε δύο βιβλία που πήρα από ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά που μ’ επισκέφθηκε στο εργαστήριο μου μια μέρα του 1950. Ήθελα να μάθω· οι Μάρτυρες είχαν κάτι να μου διδάξουν—καθαρά, απλά, χωρίς κανένα μυστικισμό. Με τη Γραφική μελέτη που έκανα μαζί του άρχισα να χτίζω θεμέλια για ν’ αναθρέψω κατάλληλα τα παιδιά μου.
‘ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΣΤΙΣ ΕΓΕΜΙΣΕ ΤΗΝ ΒΕΛΟΘΗΚΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΚ ΤΟΥΤΩΝ’
Είναι χαρά να μεγαλώνης παιδιά. Παρά την εργασία που περιλαμβάνεται, τον αγώνα και τις ανησυχίες, είναι χαρά. Συμφωνώ απολύτως με τον σοφό άνδρα Σολομώντα που είπε: «Ιδού, κληρονομιά παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα . . . Μακάριος ο άνθρωπος, όστις εγέμισε την βελοθήκην αυτού εκ τούτων.» (Ψαλμ. 127:3-5) Προσκολλάται κανείς τόσο πολύ στα μικρά του ώστε του λείπουν πολύ όταν δεν είναι τριγύρω.
Αγαπώ τα μικρά παιδιά πάρα πολύ. Διασκεδάζω πολύ με τους παράξενους τρόπους τους. Το μικρό παιδί έχει μια ωρισμένη χάρι που είναι δύσκολο να την προσδιορίσης. Το μικρό παιδάκι είναι τόσο αθώο. Και μπορεί να διασκεδάζη σχεδόν με το τίποτε. Είναι ευτυχισμένο μ’ ένα κομματάκι χαρτιού ή κλωστής. Έπειτα, αν το παιδί χάση το παιχνίδι του, λυπάται. Γι’ αυτό μου αρέσει ιδιαιτέρως να είμαι μαζί τους, για να τα βοηθώ.
Επειδή αγαπούσαμε πραγματικά τα παιδιά μας, η σύζυγός μου κι εγώ ενδιαφερόμαστε φυσικά να τους δώσωμε την κατάλληλη καθοδήγησι και ακόμη περισσότερο επειδή είχαμε μάθη την αλήθεια από τον Λόγο του Θεού. Αυτό περιελάμβανε τόσο τη διδασκαλία όσο και τη διόρθωσι. Η ίδια η Αγία Γραφή δείχνει ότι «ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού. Αλλ’ ο αγαπών αυτόν παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (Παροιμ. 13:24) Πάντοτε είχαμε ζήλο να εκπαιδεύσωμε τα παιδιά μας. Είναι τρομακτικό ν’ αναλογισθούμε ποια θα ήσαν τ’ αποτελέσματα αν είχαμε παραλείψει να το κάνωμε αυτό.
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ
Όλοι μας γνωρίζομε ότι τα παιδιά γεννώνται με την τάσι να μιμούνται. Είτε πρόκειται για τη γλώσσα, τους τρόπους ή τις συνήθειες—αντιγράφουν τα πάντα με τόση ευκολία. Ιδιαιτέρως αυτό που κάνουν οι γονείς τους, γίνεται γι’ αυτά νόμος. Εξ αιτίας αυτού του μιμητικού ενστίκτου, νομίζω ότι η καλύτερη εκπαίδευσι που μπορούν να λάβουν τα παιδιά στο σπίτι, είναι το καλό πατρικό παράδειγμα. Η Γραφική παροιμία το τονίζει αυτό: «Ο δίκαιος περιπατεί εν τη ακεραιότητι αυτού· και τα τέκνα αυτού είναι μακάρια μετ’ αυτόν.» (Παροιμ. 20:7) Ο δίκαιος, ακέραιος γονεύς θα μεταδίδη κάτι μεγάλης αξίας στα παιδιά του που θα καταλήξη πραγματικά στη μελλοντική τους ευτυχία.
Απ’ αυτή την άποψι, η γνώσις που σταχυολόγησα από τον Λόγο του Θεού υπήρξε μεγάλη βοήθεια. Γιατί; Διότι με δίδαξε πώς έπρεπε εγώ να ζω. Στις σελίδες του έμαθα την αξία της αλήθειας και της υπακοής. Έμαθα το υπόδειγμα της διαγωγής που εγώ, ως σύζυγος και πατέρας, είμαι υποχρεωμένος να τηρώ ενώπιον του Θεού και συνεπώς, ενώπιον της οικογενείας μου. Είμαι πεπεισμένος ότι, αν κανείς γνωρίζη τους αναλλοίωτους νόμους του Θεού και ζη σύμφωνα μ’ αυτούς, τα υπόλοιπα ζητήματα της ζωής, περιλαμβανομένης και της εκπαιδεύσεως των παιδιών, είναι συγκριτικά εύκολα.
Μια από τις μεγαλύτερες επιρροές προς το καλό στη ζωή των παιδιών μας, υπήρξε η πολύ καλή σχέσις που υπήρχε ανάμεσα στη σύζυγό μου και μένα. Σεβόμαστε στοργικά ο ένας τον άλλον. Θα με πλήγωνε ακόμη και το να υψώσω τη φωνή μου στη σύζυγό μου. Θα ήταν αδικία εκ μέρους μου αν την κακομεταχειριζόμουν ποτέ. Με βοήθησε σ’ αυτή τη στάσι διότι δεν υπάρχει τίποτε στον τρόπο της που να με δυσαρεστή. Είναι πολύ υποτακτική, συνεργατική και ευγενική. Εκφράζει τις ιδέες της σ’ οποιοδήποτε ζήτημα, αλλά έπειτα αφήνει την απόφασι σε μένα και τη σέβεται. Όταν ο ένας από μας δεν έχη πολύ καλή διάθεσι, ο άλλος κάνει ό,τι μπορεί για να εξαφανίση την αιτία της δυσαρέσκειας. Και όταν ο ένας διορθώνη ένα παιδί, ο άλλος αντί να παρεμβαίνη, βοηθάει.
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ
Ένας τρόπος με τον οποίον αποφύγαμε περιττά προβλήματα με τα παιδιά, είναι με το να τα παρακολουθούμε στοργικά, να είμεθα άγρυπνοι. Όπως κάθε νεαρό φυτό, χρειάζονται προστασία. Πάντοτε επιμένομε να ξέρωμε πού βρίσκονται και τι κάνουν. Αν κανένα από τα νεαρά αγόρια έβγαινε από το σπίτι, συνωδευόταν από κάποιο μεγαλύτερο μέλος της οικογενείας ή από ένα αξιόπιστο άτομο. Τα κορίτσια, ανεξάρτητα με την ηλικία τους, πάντοτε συνωδεύοντο από κάποιον.
Υπάρχει τόσο μεγάλη ανασφάλεια και τόσο λίγος σεβασμός για το πρόσωπο των άλλων στην εποχή μας, που πάντοτε ένοιωθα ότι είχα δίκιο που προστάτευα τις θυγατέρες μου ιδιαιτέρως. Δεν τους αρνήθηκα το προνόμιο να έχουν φίλους μεταξύ εκείνων που γνωρίζομε και να τους συναναστρέφωνται. Αλλά να τους επιτρέψω να βγουν μόνες στο δρόμο—ποτέ—όχι σ’ αυτή την πόλι.
Επειδή ο κίνδυνος είναι μικρότερος στην περίπτωσι των αγοριών τούς επιτρέπω περισσότερη ελευθερία από τα κορίτσια. Εν τούτοις, παρά την ηλικία τους, εφόσον βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα μου, πρέπει να είναι στο σπίτι στην ωρισμένη ώρα. Πολύ σπάνια κάποιος απ’ αυτούς έρχεται σπίτι αργά, αλλά αν το κάμη, βρίσκει την πόρτα κλειδωμένη. Τον αφήνω για λίγο έξω στον κρύο νυχτερινό αέρα, και αργότερα του ανοίγω. Επειδή ξέρουν πώς νοιώθω όταν συμβαίνη αυτό, σπάνια το κάνουν δεύτερη φορά.
Όταν κανείς παίρνη προφυλακτικά μέτρα για να παρακολουθή προσεκτικά τα παιδιά, αποφεύγει συχνά την ανάγκη της τιμωρίας. Με άλλα λόγια, «Μια ουγγιά προφυλάξεως αξίζει όσο ένα πάουντ θεραπείας.» Οι γονείς που είναι αμελείς σ’ αυτό το ζήτημα της επιβλέψεως, μπορεί να διαπιστώσουν ότι τιμωρούν τα παιδιά τους για αδικοπραγία για την οποία ευθύνονται εν μέρει και αυτοί οι ίδιοι, λόγω της αμελείας τους.
ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ‘ΑΝΑΠΑΥΣΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ’
Όσο σπουδαία κι αν είναι το καλό πατρικό παράδειγμα και η αγρυπνία για την επιτυχή ανατροφή των παιδιών, ασφαλώς χρειάζονται περισσότερα. Όταν υπάρχη εσκεμμένη ανυπακοή, η κατά γράμμα ράβδος κάνει θαύματα στα παιδιά όταν χρησιμοποιήται κατάλληλα. Αυτό με τη σειρά του, έχει μια ήρεμη, ευχάριστη επίδρασι στους γονείς, όπως συμβουλεύουν οι Παροιμίες 29:17: «Παίδευε τον υιόν σου και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.»
Όταν ζητώ απ’ το παιδί μου να κάμη κάτι και δεν το κάμει αμέσως, τότε του το υπενθυμίζω. Έπειτα, αν δεν το κάμη, βλέποντας ότι η ανυπακοή είναι εσκεμμένη, το τιμωρώ. Επειδή προσπαθώ ν’ ακολουθώ αυτή την τακτική με συνέπεια, σπάνια χρειάζεται να πω κάτι δυο φορές στα παιδιά μου.
Εν τούτοις, πριν χρησιμοποιήσω την κατά γράμμα ράβδο, παίρνω το παιδί και συζητώ μαζί του, για την ανάγκη να κάμη αυτό που του λέγω. Θέλω να καταλάβη καθαρά γιατί θα τιμωρηθή. Επιπλέον, έτσι αποφεύγω να το κάμω φανερά και απλά ένα θύμα της οργής μου.
Φυσικά, άλλες μορφές εκπαιδεύσεως μπορεί ν’ αποδειχθούν εξ ίσου αποτελεσματικές. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό· δεν ανταποκρίνονται όλα με τον ίδιο τρόπο. Ένα βλέμμα αποδοκιμασίας μπορεί για κάποιο παιδί ν’ αποτελή σοβαρή επίπληξι. Άλλα ανταποκρίνονται καλά όταν στερούνται κάτι που τους αρέσει πάρα πολύ.
Θυμάμαι ένα είδος τιμωρίας που επέδρασε αποτελεσματικά στον Οράσιο, τον πέμπτο γιο μου, όταν η κατά γράμμα ράβδος απέτυχε. Ήταν περίπου οκτώ ετών. Επέμενε πολύ να συναναστρέφεται με ανεπιθύμητα γειτονόπουλα. Έτσι τον έντυσα μ’ ένα από τα φορέματα της αδελφής του. Επειδή δεν τόλμησε να εμφανισθή μ’ αυτό, έμεινε στο σπίτι και μακριά από τον δρόμο.
Κάποτε που πρόσεξα ότι ο τρίτος και ο εκτός γιος μου Εφραΐν και Κικέρων ανέπτυσσαν κάποια αναίδεια, αποφάσισα να τους στείλω στο κτήμα του παππού τους. Τα αγόρια ήταν τότε περίπου δέκα οκτώ και δέκα πέντε ετών. Μόλις έφθασαν, ο πεθερός μου πληροφορήθηκε ότι ήταν τιμωρημένα. Ήταν χαρά γι’ αυτόν να βάλη τα εγγόνια του να εργάζωνται. Επειδή ο ίδιος ήταν δραστήριος εργάτης, τον εξώργιζε πολύ το οκνηρό και άεργο άτομο. Τα αγόρια έπρεπε να σηκώνονται κάθε πρωί στις 5 κι έπειτα ν’ αγωνίζωνται με φίδια και σφήκες και με φουσκάλες στα χέρια ενώ εργάζονταν στα χωράφια κάτω απ’ τον ήλιο του ισημερινού. Ένας μήνας υπήρξε εξαιρετικά καλός για ν’ αυξήση την εκτίμησί τους για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρονται στο σπίτι.
Πιο πρόσφατα θυμάμαι ότι είπα σε τέσσερα από τ’ αγόρια να κόψουν τα μαλλιά τους. Για τον δικό μου τρόπο σκέψεως τα μαλλιά τους ήταν πολύ μακριά. Ο Εφραΐν, ο μεγαλύτερος από τους τέσσερις, ήταν τότε γύρω στα είκοσι. Λίγες μέρες αργότερα, ακόμη δεν είχαν πάει στον κουρέα κι έτσι τους είπα: «Εφραΐν, Ραφαήλ, Οράσιε, Κικέρων, ελάτε. Θα ‘ρθήτε μαζί μου.» «Πολύ καλά μπαμπά.» Δεν ήξεραν τι είχα στο νου—ώσπου φθάσαμε στο κουρείο. Είπα στον κουρέα: «Παρακαλώ, κάνε μου τη χάρι να κόψης τα μαλλιά εδώ των αγοριών σαν να επρόκειτο να κόψης τα δικά μου—κοντά, όμορφα και κοντά!»
ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΙ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙ
Για οικονομικούς λόγους η εκπαίδευσις των γιων μου είναι περιωρισμένη στο επίπεδο της στοιχειώδους. Παρ’ όλ’ αυτά, μερικοί έκαμαν αργότερα ειδικά μαθήματα σε ωρισμένους τομείς. Φοβόμουν ότι αν προμήθευα ανωτέρα εκπαίδευσι σε μερικούς, μπορεί να εγίνοντο υπερήφανοι και να προσπαθούσαν να επιβληθούν στους λιγότερο εκπαιδευμένους αδελφούς τους. Για ν’ αποφύγω αυτή την πιθανότητα, αυτό που δεν μπορούσα να το προσφέρω σε όλους, δεν το πρόσφερα σε κανένα.
Εν τούτοις, οι περιστάσεις μου μού επέτρεψαν ν’ ακολουθήσω το προηγούμενο των αρχαίων Ισραηλιτών γονέων. Εκτός που δίδασκαν τα παιδιά τους να διαβάζουν και να γράφουν, δίδασκαν στους γιους τους μια τέχνη. Πίστευαν ότι όποιος απετύγχανε να διδάξη στο γιο του μια τέχνη, στην πραγματικότητα τον δίδασκε να κλέβη. Για μένα ήταν μεγάλη χαρά να έχω όλους τους γιους μου χωρίς εξαίρεσι, να εργάζωνται κοντά μου στο εργαστήριο αφού τέλειωσαν το δημοτικό σχολείο.
Όχι μόνο μπόρεσα να διδάξω στους γιους μου μια ειδική τέχνη, ένα επάγγελμα, αλλά με το να τους έχω κοντά μου, μπόρεσα επίσης να τους διδάξω άλλα σπουδαία πράγματα που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή, όπως πώς να εργάζωνται, πώς να υπερνικούν τα προβλήματα, πώς να προσκολλώνται σε μια εργασία ώσπου να τελειώση, πώς να συζητούν και πώς να παίρνουν αποφάσεις.
Επιπροσθέτως, το να εργαζώμεθα μαζί, κατέληξε σε μια ενότητα, σ’ ένα σύνδεσμο, σ’ επικοινωνία που σημαίνει πολλά γι’ αυτούς και για μένα. Από τον καιρό που συνήθιζαν να κάθωνται πάνω στον πάγκο της εργασίας μου για να με βλέπουν να εργάζωμαι και να συζητούν μαζί μου, οι γιοι μου νοιώθουν εμπιστοσύνη να με πλησιάσουν για κάθε τους πρόβλημα. Είναι οι μόνιμοι σύντροφοι και φίλοι μου. Απολαμβάνω τον σεβασμό τους κι εκείνοι τον δικό μου. Στις επαγγελματικές μας σχέσεις, δεν χρειάζεται να δίνω διαταγές. Οι ευγενικές υποδείξεις φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα και συμβάλλουν σε μια πολύ υγιά ατμόσφαιρα στο εργαστήριο.
Επειδή ξέρω ότι «η πολλή δουλειά τρώγει τον αφέντη» είμαι ευτυχής που μπόρεσα να μοιρασθώ με τα παιδιά μου κάτι που χρησίμευσε επίσης για τη διασκέδασί τους. Πάντοτε αγαπούσα πάρα πολύ τη μουσική. Όταν ήμουν ανύμφευτος, την είχα μελετήσει κι είχα μάθει να παίζω bandola, (είδος Κολομβιανής κιθάρας), κιθάρα και τρίχορδη κιθάρα. Μερικά από τ’ αγόρια παίζουν καλά κιθάρα, και όταν μαζευόμαστε οι θυγατέρες μου απολαμβάνουν να τραγουδούν με την ενόργανη συνοδεία μας.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ
Εκτός από την κοσμική εκπαίδευσι και την πρακτική κατάρτισι που έλαβαν τα παιδιά μου, έλαβαν κι ένα άλλο είδος εκπαιδεύσεως που αμείβει πολύ πιο πλούσια. Φυσικά, μιλώ για την πνευματική τους εκπαίδευσι.
Εδώ πάλι η Μπελέν κι εγώ προσπαθήσαμε να δώσωμε στα παιδιά μας ένα άξιο παράδειγμα. Η μελέτη μας από τον Λόγο του Θεού μάς απεκάλυψε τι αναμένει ο Ιεχωβά από μας όσον αφορά τη λατρεία και την υπακοή. Φυσικά, προσπαθούμε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του απ’ όλες τις απόψεις. Το να κάνωμε το θέλημα του Θεού δεν είναι μια πολύπλοκη τελετουργία. Είναι μάλλον, η συνεχής εκτέλεσις ωρισμένων βασικών, λογικών καθηκόντων και το να ζη κανείς με το δίκαιο κανόνα Του διαγωγής.
Ένα απ’ αυτά τα βασικά καθήκοντα είναι η τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού, προσωπικά και σε συνδυασμό με άλλους αληθινούς λάτρεις του Ιεχωβά στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Από τον καιρό που άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, έπαιρνα μαζί μου τη σύζυγό μου και τα παιδιά. Με τον καιρό το σπίτι μας άρχισε να χρησιμοποιήται για συναθροίσεις, για ολόκληρη ή μέρος της εκκλησίας και εξακολουθεί να χρησιμοποιήται από τότε. Όλοι στην οικογένεια προετοιμάζονται και συμμετέχουν σ’ αυτές. Αυτό είναι συνήθειά μας και συνέβαλε ανυπολόγιστα στην πνευματική μας ευημερία.—Εβρ. 10:25.
Ανόμοια με πολλές οικογένειες σ’ αυτό το μέρος του κόσμου, έχομε και μια άλλη ευχάριστη συνήθεια—να τρώμε μαζί σαν οικογένεια. Όταν τα ‘νεόφυτά’ μου πλήθυναν πολύ ώστε δεν χωρούσαν γύρω από ένα τραπέζι στην τραπεζαρία, μερικοί κάθονταν γύρω από ένα μικρότερο τραπέζι στην κουζίνα.
Το να τρώμε μαζί συνέβαλε αποφασιστικά στην ενότητά μας και μας παρέχει, παραδείγματος χάριν, την ευκαιρία να προσευχώμεθα μαζί. Και με βοήθησε επίσης να εντυπώνω στα παιδιά μου τον λόγο του Θεού ‘καθήμενος εν τη οικία μου’ σε αρμονία με το θέλημά του να το κάμω. (Δευτ. 6:6, 7) Με βοήθησε επίσης να ελέγχω τον σφυγμό της οικογενείας, να παρατηρώ στάσεις ή τάσεις, και να εφαρμόζω οτιδήποτε διέκρινα ότι είναι το φάρμακο σύμφωνα με τις πνευματικές ανάγκες όλων μας.
Φυσικά, στα γεύματα δεν σχετίζονται όλα με τη θετική Γραφική εκπαίδευσι. Είναι επίσης καιρός για κουβεντούλα και αστεία, πιθανώς με λίγο γρατζούνισμα της κιθάρας για κάποια χαλάρωσι μετά το φαγητό.
Επειδή γνωρίζομε ότι η Χριστιανική μας αγάπη πρέπει να εκτείνεται πέρα από τα όρια του σπιτιού μας, η σύζυγός μου κι εγώ έχομε τη συνήθεια να φέρνωμε τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού στα σπίτια άλλων. Όλα τα παιδιά μου ασχολούνται σ’ αυτή την τόσο πολύτιμη δραστηριότητα και πέντε απ’ αυτά αφιερώνουν όλο τους τον χρόνο σ’ αυτό το έργο κατά καιρούς.
Σχετικά μ’ αυτό, θυμάμαι ένα περιστατικό με τον δεύτερο γιο μου τον Ραούλ όταν ήταν γύρω στα δέκα επτά. Μια Κυριακή πρωί του είπα: «Λοιπόν γιε μου, πάμε στο έργο.» Εκείνος απάντησε: «Όχι, δεν έρχομαι.» Έκπληκτος ρώτησα: «Και γιατί όχι;» «Επειδή δεν είναι υποχρεωτικό,» ήταν η απάντησίς του. Απάντησα: «Αλήθεια, δεν είναι υποχρεωτικό. Πολύ καλά.» Δεν είπα τίποτε άλλο στον Ραούλ σχετικά μ’ αυτό. Ούτε του είπα καν να έλθη μαζί μου την επόμενη Κυριακή. Ούτε θύμωσα η ‘κατσούφιασα’ μαζί του. Δεν ξέρω τι ένοιωσε μέσα του, αλλά την επόμενη Κυριακή ξαναβγήκε, ήσυχα, χωρίς να πη τίποτε.
Από αυτό το επεισόδιο κι έπειτα, ο Ραούλ εκούσια και πρόθυμα αφιερώθηκε στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού. Είχε το προνόμιο να φοιτήση στη Σχολή Γαλαάδ της Βιβλικής Εταιρίας Σκοπιά στην πόλι της Νέας Υόρκης κι αργότερα να υπηρετήση τους Χριστιανούς αδελφούς του σ’ όλη την Κολομβία ως επίσκοπος περιφερείας. Τώρα αυτός και η σύζυγός του υπηρετούν στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Μπαρρανκίλια όπου βοηθεί στην επίβλεψι του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κολομβία.
ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ
Μολονότι έχω τώρα περισσότερα αγαθά από υλική άποψι απ’ ό,τι πριν από λίγα χρόνια, δεν είναι αυτός ο λόγος που είμαι ευτυχισμένος σήμερα. Τα υλικά πράγματα, αυτά καθ’ εαυτά δεν φέρνουν αληθινή ευτυχία. Αλλά οι πνευματικές ευλογίες—ναι, φέρνουν ευτυχία! Όταν υπάρχη αρμονία στο σπίτι, παραδείγματος χάριν, και δεν υπεισέρχονται σοβαρές δυσκολίες, τότε υπάρχει αιτία για ευτυχία. Και όταν βλέπω την αφοσίωσι όλων των παιδιών μου στο Δημιουργό τους και τους τέσσερις μεγαλύτερους γιους να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι στη Χριστιανική εκκλησία, η χαρά και η ικανοποίησίς μου είναι πράγματι μεγάλη.—Παροιμ. 10:22.
Τώρα που έχουν νυμφευθή δέκα από τα παιδιά μου και τα περισσότερα έχουν δικά τους «νεόφυτα», είμαι ευτυχής να βλέπω ότι μας επισκέπτονται συχνά. Θέλουν να είναι μαζί μας. Η μητέρα τους κι εγώ θέλομε επίσης να είμαστε μαζί τους. Η ενότης εκείνη υπάρχει ακόμη. Φυσικά, έχομε αυτό το πολύ σπουδαίο κοινό στοιχείο, την αγάπη μας για τον ουράνιο Πατέρα μας τον Ιεχωβά ‘στον οποίον η οικογένειά μας οφείλει το όνομά της,’ την ίδια της την ύπαρξι. Σ’ Εκείνον επίσης οφείλομε την ελπίδα μας ότι η οικογενειακή μας σχέσις δεν θα είναι αναγκασμένη να διακοπή λόγω θανάτου, διότι «κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:13· Εφεσ. 3:14, 15.