Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι κατάλληλο να συμμετέχη ένα άτομο στο κήρυγμα των αγαθών νέων προτού βαπτισθή;

Το βάπτισμα είναι ένα σύμβολο της αφιερώσεως ενός ατόμου στον Ιεχωβά και δείχνει ότι τώρα και εις το εξής το βαπτισμένο άτομο θ’ ακολουθή τον Ιησού συνεχώς για να κάνη το θέλημα του Θεού. (Μάρκ. 8:34) Είναι καλά να έχωμε υπ’ όψιν ότι ένα σημαντικό μέρος του θελήματος του Ιεχωβά γι’ αυτόν τον καιρό είναι να δοθή ευκαιρία στους ανθρώπους ν’ ακούσουν τα αγαθά νέα. Η ειδική αποστολή που ο Ιεχωβά έχει αναθέσει στους μάρτυρές του για τον καιρό μας είναι ένα διπλό έργο. Κατ’ αρχήν, περιλαμβάνει το να κηρύττωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού μαζί με το άγγελμα της κρίσεώς του στους ανθρώπους όλων των εθνών, και δεύτερον να διδάξωμε αυτούς που ανταποκρίνονται ευνοϊκά να γίνουν μαθητές.—Ματθ. 24:14· 28:19, 20.

Ένα άτομο το οποίο σχεδιάζει να βαπτισθή, μπορεί πολύ κατάλληλα ν’ αρχίση να κάνη το θέλημα του Θεού με το να λέγη τα αγαθά νέα στους άλλους αποδεικνύοντας έτσι την επιθυμία του να συμμετάσχη σ’ αυτό το διπλό έργο. Αφού κάμη την αφιέρωσί του στον Ιεχωβά για να εκτελή το θέλημά του, αυτό το άτομο μπορεί να θέλη να βαπτισθή στην πρώτη ευκαιρία που θα παρουσιασθή, η οποία μπορεί να έλθη λίγες εβδομάδες ή αρκετούς μήνες αργότερα. Σύμφωνα με την αφιέρωσί του, είναι λογικό να πιστεύωμε ότι αυτό το άτομο μπορεί να είναι πολυάσχολο στο να κηρύττη και να μαθητεύη έχοντας ίσως κάποιον για να τον εκπαιδεύη, τουλάχιστον στη διάρκεια της περιόδου που περιμένει το βάπτισμα, αν όχι προηγουμένως.

Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού όπως εξετέθησαν προηγουμένως, το ‘μαθητεύσατε’ προηγείται του ‘βαπτίσατε.’ Και τι είναι ένας μαθητής; Είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό ακροατή. Είναι ένας ο οποίος καταλήγει να εκτιμήση και να διαδώση τις δοξασίες που του εδίδαξε ο διδάσκαλός του. Ιδιαίτερα αφού έκαμε την αφιέρωσί του στον Θεό και αφού περιμένει να βαπτισθή, δεν πρέπει να παραλείψη να κάνη αυτό το έργο. Η δημόσια διακήρυξις της αληθείας πρόκειται να γίνη ένα μεγάλο μέρος της ζωής του από εκεί και έπειτα, έτσι γιατί να μην αρχίση προτού ακόμη βαπτισθή;

Εντούτοις, τι θα λεχθή για τα πολλά παραδείγματα ατόμων που αναφέρονται στην Αγία Γραφή και τα οποία εβαπτίσθηκαν προφανώς προτού ασχοληθούν στο έργο κηρύγματος για τον Χριστό; Πρέπει να σημειωθή ότι πολλοί απ’ αυτούς ήσαν Ιουδαίοι και προσήλυτοι οι οποίοι ήσαν ήδη μέρος του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά και κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυρές του ακόμη και προτού βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. (Ησ. 43:10-12) Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους υπηρετούσαν τον Θεό με ζήλο, ακόμη και πριν από το βάπτισμά τους, σύμφωνα με την κατανόησι που είχαν για τις απαιτήσεις που είχε ο Θεός από τον λαό του κάτω από τον νόμο του Μωυσέως.

Εκείνοι οι Ιουδαίοι που ανταποκρίθηκαν στο κήρυγμα του Πέτρου την Πεντηκοστή και βαπτίσθηκαν, είχαν δείξει ζήλο για τον Θεό τους με το να έλθουν από μακρυνές χώρες για να συνεορτάσουν με τους Ιουδαίους. (Πράξ. 2:5, 38-41) Όπως πολλοί άλλοι Ιουδαίοι, ο Παύλος είχε επιδείξει ζήλο για τον Θεό, ‘αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν.’ Στον κατάλληλο καιρό, μετά το βάπτισμά του, έγινε περισσότερο ζηλωτής στο να κηρύττη τον Χριστό. (Γαλ. 1:14· Ρωμ. 10:2) Ο Αιθίοψ ευνούχος ήταν προφανώς ένας καλός μελετητής των Εβραϊκών Γραφών και είχε προσηλυτισθή στη λατρεία του Ιεχωβά. Όταν άκουσε τα ‘αγαθά νέα για τον Χριστό’ έσπευσε να βαπτισθή και χωρίς αμφιβολία έγινε ζηλωτής στο να κηρύττη τα αγαθά νέα στους άλλους από τη στιγμή που κατενόησε την σημασία τους. (Πράξ. 8:27-31, 35-39) Η Λυδία, πιθανώς μια Ιουδαία προσήλυτος, ήταν ήδη μια ζηλώτρια λάτρις του Θεού προτού αυτή και ο οίκος της βαπτισθούν από τον Παύλο, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή εξακολούθησε να υπηρετή τον Θεό ολοκαρδίως, καθώς και το ότι έγινε ένα εξέχον παράδειγμα φιλοξενίας. (Πράξ. 16:14, 15) Όταν ο Παύλος εκήρυττε στην Κόρινθο, ο Κρίσπος, ο οποίος είχε υπηρετήσει τον Ιεχωβά ως «αρχισυνάγωγος» έγινε ένας πιστός μαζί με τον οίκο του που ήταν ανάμεσα στους πολλούς Κορινθίους που εβαπτίσθησαν. Μπορούμε να εννοήσωμε ότι εξακολούθησε να υπηρετή με ζήλο σαν ένας Χριστιανός.—Πράξ. 18:8.

Κατόπιν υπήρχαν και οι μη Ιουδαίοι που είχαν προσηλυτισθή στον Χριστιανισμό. Η αφήγησις δείχνει ότι ο Κορνήλιος ήταν ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος και ότι αυτός και ο οίκος του όταν έλαβαν το άγιο πνεύμα ‘εδόξασαν τον Θεόν.’ Έτσι ο Πέτρος τους εβάπτισε. Χωρίς αμφιβολία αυτοί εσυνέχισαν να δοξάζουν τον Θεό. Αλλά στη δική τους περίπτωσι, όπως και στην περίπτωσι εκείνων των Ιουδαίων που προσηλυτίσθηκαν στον Χριστιανισμό, όπως ήταν ο φύλακας των φυλακών των Φιλίππων και ο οίκος του, και ο Διονύσιος και η Δάμαρις στας Αθήνας, φαίνεται ότι άρχισαν να κηρύττουν δημοσίως τα αγαθά νέα από το βάπτισμά τους και μετά.—Πράξ. 10:1, 2, 44-48· 16:27-34· 17:32-34.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτά τα παραδείγματα, μπορούμε να πούμε ότι πρέπει ν’ απαιτήται σήμερα μια έκθεσις κηρύγματος πριν από το βάπτισμα; Δεν υπάρχει καμμιά τέτοια απαίτησις ούτε υπάρχουν κανόνες σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα. Εν τούτοις, για να βαπτισθή ένας ως Μάρτυς του Ιεχωβά απαιτείται να συναντήση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας του και να συζητήση μαζί τους ότι πραγματικά κατανοεί και εκτιμά τις θεμελιώδεις δοξασίες της Αγίας Γραφής. Γραφικά εδάφια που καλύπτουν αυτές τις δοξασίες υπάρχουν στις σελίδες 17-49 του βιβλίου Οργάνωσις για Κήρυγμα και Μαθήτευσι.

Ταυτόχρονα υπάρχουν πολλοί ισχυροί λόγοι για τους οποίους συνιστάται ένα άτομο ν’ αρχίση τη δημοσία διακήρυξι των αγαθών νέων προτού να βαπτισθή. Δεν είναι το βάπτισμα που καταλήγει στη σωτηρία ενός ατόμου, εφόσον το βάπτισμα είναι απλώς ένα εξωτερικό σύμβολο της αφιερώσεως η οποία ήδη έχει λάβει χώραν στην καρδιά του ατόμου, δηλαδή της προσφοράς του ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό το εδάφιο Ρωμαίους 10:9, 10 λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Επομένως το άτομο θα είναι σοφό αν αρχίση να κάνη αυτή τη δημόσια διακήρυξι από τότε που η Γραφική μελέτη του θα τον φέρη στο σημείο να ασκή πίστι για τα αγαθά νέα, ακόμη και χωρίς να περιμένη να βαπτισθή πρώτα.

Εκείνοι που άκουσαν το κήρυγμα του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής, είχαν τύψεις συνειδήσεως και υπεκινήθησαν να κάμουν το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού. Από εκεί και ύστερα «ενέμεναν εν τη διδαχή των αποστόλων», για να μάθουν τι να πιστεύουν και πώς να κηρύττουν. Χωρίς αμφιβολία η εκκλησία στη Ρώμη ιδρύθηκε από αυτούς που είχαν μεταβή στην Ιερουσαλήμ από τη Ρώμη και οι οποίοι επέστρεψαν κατόπιν εκεί. (Πράξεις 2:10, 42) Έτσι, δεν ήταν μόνο το βάπτισμά τους στο όνομα του Ιησού, αλλ’ επίσης και ο ολοκάρδιος αίνος των προς τον Θεόν με το να κηρύττουν τα αγαθά νέα που τους έφερε την ευλογία του.

Οι νέοι που προετοιμάζονται για βάπτισμα σήμερα μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτή τη χαρωπή υπηρεσία αφού εκτιμήσουν αυτό το προνόμιο και αφού αποχωρισθούν από κάθε κοσμική ακαθαρσία. Υπάρχουν πολλά οφέλη τα οποία προκύπτουν από το κήρυγμα του αγγέλματος από θύρα σε θύρα ακόμη και πριν από το βάπτισμα. Αυτό θα τους κάμη να εξοικειωθούν με το έργο του δημοσίου κηρύγματος, με το να αντιληφθούν τι ακριβώς περιλαμβάνεται στο να πηγαίνουν στους άλλους ανθρώπους με τα αγαθά νέα. Θα τους βοηθήση ν’ αρχίσουν να βαδίζουν στην οδό που καταλήγει σε Χριστιανική ωριμότητα. (Εβρ. 5:13-6:2· 13:15) Βεβαίως θα είναι μια απαίτησις γι’ αυτούς το να κάνουν αυτή τη δημόσια διακήρυξι μετά το βάπτισμά τους, γι’ αυτό είναι καλό να εξοικειωθούν μ’ αυτό το έργο ακόμη και πριν από το βάπτισμα.

Τα Γραφικά παραδείγματα του Χριστιανικού βαπτίσματος δείχνουν ότι εκείνοι οι οποίοι ήσαν βαπτισμένοι ήσαν πολύ ζηλωταί συνήγοροι της βασιλείας του Θεού. Τόσο δραστήριο ήταν το κήρυγμά τους, ώστε οι εχθροί των είπαν γι’ αυτούς ότι είχαν ‘γεμίσει τη γη,’ με το κήρυγμά τους. Σε χρόνο λιγώτερο από τριάντα έτη μπορούσε να λεχθή ότι τα ‘αγαθά νέα . . . εκηρύχθησαν εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.’ (Πράξ. 17:6· Κολ. 1:23) Είτε αυτοί είχαν αρχίσει την υπηρεσία του κηρύγματος πριν είτε μετά το βάπτισμά τους, είχαν κάμει φανερή την προκοπή των ενώπιον όλων των ανθρώπων κι έτσι έγιναν ένα θαυμαστό παράδειγμα για όλους εκείνους που κάμουν σήμερα μια αφιέρωσι στον Θεό και την συμβολίζουν με το εν ύδατι βάπτισμα.—1 Τιμ. 4:15, 16.

Μολονότι δεν υπάρχει καμμιά απαίτησις ότι ένα άτομο πρέπει ν’ αρχίση να κάνη δημοσία διακήρυξι των αγαθών νέων πριν από το βάπτισμα, εν τούτοις συνιστάται θερμά σε όλους εκείνους που εκπαιδεύονται ν’ ασκήσουν πίστι στα ένδοξα αγαθά νέα της βασιλείας ν’ αρχίσουν να τα κηρύττουν από θύρα σε θύρα χωρίς καθυστέρησι. Ιδιαιτέρως πρέπει να το κάμουν αυτό από τον καιρό της αφιερώσεώς των και εν συνεχεία μετά το βάπτισμά των.—2 Κορ. 4:4· 1 Τιμ. 1:11.