Ποιμένες του Ποιμνίου υπό Ένα Κύριον

1. Ποιος είναι ο ‘καλός ποιμήν’ και ποια είναι η σχέσις του με τα ‘πρόβατα’;

ΟΤΑΝ ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, χαρακτήρισε τον εαυτό του ως ‘καλόν ποιμένα.’ Εκείνοι που άκουαν τη φωνή του και τον ακολουθούσαν ήσαν τα «πρόβατά» του. Είπε ότι παρέδιδε την ψυχή του χάριν αυτών. (Ιωάν. 10:1-15) Έτσι, οι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού που αποτελούν την εκκλησία αντιπαραβάλλονται από τον Ιησού Χριστό με τα πρόβατα μιας ποίμνης. Στο εδάφιο Λουκάς 12:32, ο Ιησούς μίλησε για ‘ένα ‘μικρόν ποίμνιον’ στο οποίο θα εδίδετο η Βασιλεία, και στο Ιωάννης 10:16, ο Ιησούς εμνημόνευσε τα «άλλα πρόβατα» που θ’ άκουγαν επίσης τη φωνή του και θ’ αποτελούσαν μέρος της μιας ποίμνης με τον Ιησού Χριστό ως ποιμένα των.

2. Γιατί οι υποποιμένες πρέπει να θεωρούν το ποίμνιο ως πολύτιμο;

² Οι Χριστιανοί συγγραφείς της Αγίας Γραφής αργότερα χρησιμοποίησαν παρόμοιες εκφράσεις όταν αναφέρθηκαν σε Χριστιανούς επισκόπους που ήσαν διωρισμένοι να υπηρετούν ως ποιμένες υπό τον Κύριο Ιησού Χριστό. Στους Εφεσίους επισκόπους, ο Παύλος είπε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σάς έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος (δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού, ΜΝΚ).» (Πράξεις 20:28) Ο Παύλος εδώ τόνισε την ανάγκη ν’ αναγνωρίζουν αυτοί οι ποιμένες ότι η εκκλησία ανήκει στον Θεό και ότι αγοράσθηκε με το αίμα του ιδίου του Υιού του, το οποίο ο Θεός θεωρεί πολύτιμο. Επομένως, αυτοί οι ποιμένες πρέπει να θεωρούν το ποίμνιο σαν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο στα όμματα του Θεού και του Χριστού, στους οποίους ανήκει το ποίμνιο.

3. (α) Στον πρώτο αιώνα, τι ανεμένετο από κάθε μέλος του ποιμνίου; (β) Πώς ηύξανε η ενότης στην εκκλησία;

³ Τον καιρό που έδωσε ο Παύλος αυτή τη συμβουλή, τα προβατοειδή μέλη αυτής της εκκλησίας δεν ευρίσκοντο σ’ ένα τόπο ή σε μια πόλι, αλλ’ ευρίσκοντο σε εκκλησίες που ήσαν σε πολλές πόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήσαν σε πολλούς τόπους, αλλ’ εν τούτοις αποτελούσαν ένα ποίμνιο, υπό ένα ποιμένα, τον Ιησού Χριστό και κάθε μέλος τον ποιμνίου ανεμένετο να είναι ενωμένο με τα άλλα μέλη, σύμφωνα με την προσευχή που έκαμε ο Ιησούς πριν από τον θάνατό του. «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν, δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας.» (Ιωάν. 17:20, 21) Εκείνοι που ήσαν διωρισμένοι να υπηρετούν στις εκκλησίες τον πρώτο αιώνα έπρεπε να εργάζωνται για την αύξησι της ενότητός των με το να κατευθύνουν την προσοχή των στη διορισμένη Κεφαλή της εκκλησίας, στον Ιησού Χριστό και με το να ενθαρρύνουν όλους να τον μιμούνται εμμένοντας στην αλήθεια και δείχνοντας γνήσια αγάπη. Όπως αναγράφεται στα εδάφια προς Εφεσίους 4:15, 16: «Αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός, εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.» Μολονότι, λοιπόν, υπήρχε μεγάλη ποικιλία έργου για να γίνη, αυτοί που εκτελούσαν το έργο αποτελούσαν πραγματικά όλοι ένα πολυμελές σώμα, υπό μία Κεφαλήν, τον Ιησού Χριστό.

4. (α) Τι ετόνισε ο Ιησούς στον Πέτρο; (β) Τι υπενθύμισε ο Πέτρος στους πρεσβυτέρους;

⁴ Ο Πέτρος ήταν ένας απ’ εκείνους που έκαμαν ποιμαντικό έργο κάτω από την κατεύθυνσι του αρχιποιμένος, του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς, μετά την ανάστασί του, ετόνισε στον Πέτρο, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 21:15-17, ότι η αγάπη για τον Χριστό καταδεικνύεται από τη διατροφή ή ποίμανσι των ‘προβάτων.’ Μετά από πολλά χρόνια ο Πέτρος έγραψε στους συγχριστιανούς του, που είχαν επίσης διορισθή ως πρεσβύτεροι της Χριστιανικής εκκλησίας τα εξής λόγια που αναγράφονται στην 1 Πέτρου 5:1-4: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης, ήτις μέλλει να αποκαλυφθή, ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου. Και όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.» Έτσι, ο Πέτρος υπενθύμισε σ’ αυτούς, που ήσαν ποιμένες υπό τον Ιησού Χριστό ότι το ποίμνιο ανήκει στον Θεό, ότι χρειάζεται φροντίδα και ότι αυτοί ως πρεσβύτεροι, πρέπει να ενδιαφέρωνται πολύ γι’ αυτό.

5. (α) Τι σημαίνει Χριστιανική επισκόπησις; (β) Πώς το ετόνισε αυτό ο Ιησούς;

⁵ Ένας Χριστιανός ποιμήν είναι ένας επίσκοπος αλλ’ αυτό δεν εννοείται με την ίδια έννοια που θεωρεί ο κόσμος έναν ‘επίσκοπο’ ή επιστάτη που επιβλέπει ένα συνεργείο μιας οικοδομής ή μιας φυτείας. Στη Χριστιανική εκκλησία δεν κατακυριεύονται εκείνοι που αποτελούν κληρονομιά του Θεού. Επισκόπησις δεν σημαίνει εξύψωσις ανθρώπων. Ο Πέτρος το είχε μάθει αυτό πολύ καλά από τον Ιησού Χριστό πριν από πολλά χρόνια στον εορτασμό του τελευταίου δείπνου που έκαμε ο Ιησούς με τους αποστόλους του. Η ιστορική αφήγησις στο κατά Λουκάν 22:24-27 λέγει τα εξής: «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος. Ο δε είπε προς αυτούς· Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά, και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως, αλλ’ ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γείνη ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών. Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ’ εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών.» Οι μαθηταί έσφαλαν που προκάλεσαν αυτή τη φιλονεικία, αλλά με πόση στοργικότητα τους διώρθωσε ο Ιησούς!

6, 7. (α) Πώς ο Ιησούς ήταν ένα έξοχο παράδειγμα για τους μελλοντικούς ποιμένας; (β) Ποια ιδιότητα τόνισε επίσης ο Πέτρος; (γ) Πώς αυτή η ιδιότης ωφελεί την εκκλησία;

⁶ Ο Αρχιποιμήν ήταν ένα έξοχο παράδειγμα για εκείνους τους μελλοντικούς ποιμένας. Η αφήγησις του Ιωάννου για κείνο το δείπνο του Ιησού με τους μαθητάς του μάς δείχνει πώς ο Ιησούς τους έδωσε το παράδειγμα, λέγοντας: «Και αφού έγεινε δείπνος, . . . εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη· έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτει τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος.» (Ιωάν. 13:2-5) Ο Ιησούς ήταν ένας καλός διδάσκαλος και γι’ αυτό στη συνέχεια εξήγησε γιατί έπλυνε τα πόδια των, λέγοντας: «Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.»—Ιωάν. 13:12-15.

⁷ Ο Πέτρος εντυπωσιάσθηκε πολύ από το παράδειγμα του Ιησού Χριστού και για το πόσο αναγκαίο ήταν να φέρεται ένας ποιμήν στο ποίμνιο με ταπεινότητα και να είναι πάντοτε έτοιμος να το υπηρετή. Ο Πέτρος, λοιπόν, έγραψε: «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» Αυτή η ταπεινοφροσύνη είναι μια ιδιότης την οποία ο Ιησούς Χριστός ήθελε να διακρίνη σ’ εκείνους που κάνουν ποιμαντικό έργο στο ποίμνιο του Θεού. Γι’ αυτό ο Πέτρος συνέχισε για να πη: «Ομοίως οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους. Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν. Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.» (1 Πέτρ. 5:5, 6) Είναι πλεονέκτημα να είναι κανείς ταπεινός. Είναι πιο εύκολο να τον πλησιάση κάποιος για την επίλυσι προβλημάτων και αυτό το πνεύμα ενώνει την εκκλησία με αγάπη. Το να υπηρετούμε με αγάπη και ενότητα απομακρύνει κάθε απολυταρχική ή αυθαίρετη ενέργεια ή δεσποτισμό επάνω στους άλλους που αποτελούν κληρονομιά του Θεού. Ένας αληθινός ποιμήν ενδιαφέρεται να γίνη παράδειγμα για το ποίμνιο.

8. (α) Ποια είναι η βασική ιδέα της λέξεως «επίσκοπος»; (β) Γιατί αυτή η λέξις εφαρμόζεται περισσότερο στους Χριστιανούς επισκόπους παρά η λέξις «κύριος»;

⁸ Η λέξις «επίσκοπος,» προσδιορίζει έναν ο οποίος είναι φύλακας ή φρουρεί κάτι. Η προστατευτική φροντίδα αποτελεί μια βασική ιδέα που περιλαμβάνεται στη λέξι επίσκοπος. Ο Χριστιανός επίσκοπος, λοιπόν, είναι κάποιος που ενδιαφέρεται για το ποίμνιο του Θεού και φροντίζει γι’ αυτό το ποίμνιο όπως φροντίζει κι ένας βοσκός για τα κατά γράμμα πρόβατα. Ως επίσκοπος δεν πρέπει να κατεξουσιάζη το ποίμνιο του Θεού. Η λέξις «κύριος» σημαίνει έναν ο οποίος έχει δύναμι και εξουσία επάνω στους άλλους, όπως ο κύριος ενός οίκου ή η κεφαλή μιας οικογενείας. Επίσης, έχει την έννοια του «αυθέντου» και «κτήτορος.» Ένας κύριος δούλων θ’ ανήκε σ’ αυτή την τάξι, αλλά οι κύριοι δούλων είναι σπάνιοι σήμερα. Εν τούτοις, μπορεί να λεχθή ότι οι σύγχρονοι εργοδόται ή προϊστάμενοι, ανταποκρίνονται στην περιγραφή του κυρίου. Αλλά οι πρεσβύτεροι δεν πρέπει να θεωρούν τη σχέσι τους με τους αδελφούς των όμοια με τη σχέσι ενός εργοδότου και ενός υπαλλήλου. Οι πρεσβύτεροι είναι ποιμένες και οι ποιμένες κατευθύνουν και οδηγούν τα πρόβατα σε καλούς βοσκοτόπους όπου υπάρχει νερό, τα προφυλάσσουν και προσπαθούν να θεραπεύσουν τα τραύματα ή τις ασθένειές των. Στη Χριστιανική εκκλησία οι ποιμένες ενθαρρύνουν τους αδελφούς των στο έργο του Κυρίου με το να γίνωνται συνεργάται των, αναγνωρίζοντας ότι όλοι έχομε έναν ουράνιο Κύριο κάτω από τον οποίον υπηρετούμε και στον οποίο πρέπει, ν’ αποδώσωμε λόγο.

9, 10. (α) Πώς ο Πέτρος αποτελούσε ένα καλό παράδειγμα ταπεινοφροσύνης; (β) Σε αντίθεσι με την ψευδή θρησκεία, ποια ιδιότης των αληθινών ποιμένων συμβάλλει στην ενότητα, και πώς το ετόνισε αυτό ο Ιησούς;

⁹ Ο ίδιος ο Πέτρος αποτελούσε ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτό· δεν εξύψωνε τον εαυτό του. Όταν έγραψε τα λόγια που αναγράφονται στην 1 Πέτρου 5:1, απευθυνόμενος στους πρεσβυτέρους, περιέγραψε τον εαυτό του λέγοντας: «Εγώ ο συμπρεσβύτερος.» Αυτό απέχει πολύ από την κοσμική θρησκευτική άποψι που υπάρχει για τον Πέτρο, η οποία προσπαθεί να εξυψώση τον Πέτρο σε κάποια θέσι πρωτείων ή θέσι πάπα. Δεν είναι αυτό το παράδειγμα που έδωσε ο Πέτρος.

¹⁰ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πέτρος ενθυμείτο πολύ καλά τα λόγια του Ιησού όταν μίλησε για τους γραμματείς και τους Φαρισαίους που εξύψωναν τους εαυτούς των και κατόπιν είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 23:8-12: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε . . . μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή.» Η Χριστιανική ταπεινοφροσύνη των ποιμένων που υπηρετούν υπό τον Ιησού Χριστό συμβάλλει στην ενότητα του ποιμνίου και φέρνει ως αποτέλεσμα ευλογία από τον Ιεχωβά.

11. Ποιο καλό παράδειγμα έδωσαν ο Παύλος και ο Βαρνάβας για τους σημερινούς επισκόπους;

¹¹ Σε μια περίπτωσι, ο Παύλος και ο Βαρνάβας ως περιοδεύοντες επίσκοποι αντιμετώπισαν το πρόβλημα ωρισμένων ανθρώπων που εδίδασκαν την περιτομή ως αναγκαία για σωτηρία. Το Πράξεις 15:2, δείχνει ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν συμφωνούσαν μ’ αυτή τη διδασκαλία, αλλά την αμφισβητούσαν. Εν τούτοις, χάριν της ενότητος ολοκλήρου της οργανώσεως, εισηγήθηκαν το ζήτημα στο κυβερνών σώμα των αποστόλων και πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ. Όταν το ζήτημα εξετάσθηκε πλήρως κι ελήφθη απόφασις από το κυβερνών σώμα, οι τοπικοί περιοδεύοντες επίσκοποι, όπως ήταν ο Παύλος, δέχθηκαν ολοκάρδια την απόφασι και μετέφεραν στις εκκλησίες τη σπουδαία αυτή πνευματική οδηγία. Τα εδάφια Πράξεις 16:4, 5 γράφουν τα εξής: «Ως δε διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδαν εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ. Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.» Αυτό συνετέλεσε στην αύξησι της ενότητος και της ομονοίας μεταξύ όλου του ποιμνίου και ήταν προφανώς ευάρεστο στον Ιεχωβά, διότι ο Ιεχωβά έκαμε την εκκλησία να ευημερήση και να αυξηθή. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας, με τον σεβασμό που είχαν για την κυβερνητική διάταξι της Χριστιανικής εκκλησίας, έδωσαν ένα καλό παράδειγμα για τους σημερινούς επισκόπους.

12. (α) Σε ποιον ο Παύλος απέδιδε πάντοτε τη δόξα; (β) Πώς εφέρετο ο Παύλος στους επισκόπους της εκκλησίας;

¹² Όσον καιρό ο Παύλος μετείχε στη διάδοσι της αληθείας και στην επίβλεψι της επεκτάσεως του έργου, μ’ έναν υποδειγματικό τρόπο απέδιδε τη δόξα στον Ιεχωβά, αποσπώντας την προσοχή από τον εαυτό του και τους άλλους υπηρέτας του Θεού με τα εξής λόγια: «Ούτε ο φυτεύων είναι τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» (1 Κορ. 3:7) Αυτή η προς Κορινθίους επιστολή φανερώνει επίσης ότι ήταν ανάγκη να γίνη υπόμνησις στους επισκόπους της εκκλησίας της Κορίνθου για ωρισμένες απαιτήσεις του νόμου του Θεού τις οποίες αυτοί δεν εφρόντισαν να επιβάλουν. Το 5^ο κεφάλαιο τονίζει ότι ανεφέρθη πορνεία μέσα στην εκκλησία και ότι δεν έγινε καμμιά σχετική ενέργεια. Δεν αναγράφεται ότι ο Παύλος έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίζη όλους τους εκεί επισκόπους ακατάλληλους, ούτε ν’ αφαιρεθούν οι διορισμοί των στην εκκλησία εξ αιτίας αυτής της αδυναμίας των. Μάλλον, ο Παύλος τούς παρήγγειλε να μη συναναστρέφωνται οποιονδήποτε ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι αδελφός και ο οποίος είναι παραβάτης του νόμου του Θεού και τους συνέστησε ν’ απομακρύνουν τον άνομο από ανάμεσά τους. Ο Παύλος έδειξε υπομονή αφήνοντας σ’ αυτούς την ευκαιρία να βελτιώσουν το ποιμαντικό τους έργο και να διορθωθούν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωσι να χάση ένας επίσκοπος ή ένας διακονικός υπηρέτης ένα προνόμιο υπηρεσίας. Αν απεδεικνύετο οριστικά άπιστος ή εγίνετο αξιόμεμπτος, τότε θα εκρίνετο ακατάλληλος.

ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

13. Πώς πρέπει ο επίσκοπος να βλέπη την ευθύνη;

¹³ Ένας επίσκοπος φέρει βαρειά ευθύνη. Αλλά είναι μια χαρωπή ευθύνη—ένα μεγάλο προνόμιο! Αν το βλέπη έτσι, τότε βοηθείται να ελαφρύνη το φορτίο. Μη λησμονείτε ότι ο ‘καλός ποιμήν’ είπε: «Ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:30) Έτσι το έβλεπε ο Ιησούς. Οι υποποιμένες του, που αναλαμβάνουν το ζυγό του Ιησού για να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά σύμφωνα με το παράδειγμά του, πρέπει να το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο. Πολλά εξαρτώνται από το να θέτωμε τα ‘πρώτα πράγματα στην πρώτη θέσι.’—Ματθ. 6:33.

14. Ποιο ήταν το μεγάλο έργο του Ιησού, και για ποιο πράγμα εξεπαίδευσε τους μαθητάς του;

¹⁴ Ας εξετάσωμε προσεκτικά το παράδειγμα του Ιησού. Ποιο ήταν το μεγάλο έργο του στη γη; Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνελήφθη και εφυλακίσθη, ο Ιησούς πήγε στη Γαλιλαία και ανέλαβε την υπηρεσία του εκεί. «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη· Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 4:17) Το κήρυγμα της Βασιλείας αποτελούσε το κυριώτερο έργο του Ιησού. Και, πρωτίστως, αυτό εξεπαίδευσε ο Ιησούς τούς μαθητάς του να κάνουν. (Λουκ. 8:1· 9:1, 2· 10:1, 8, 9) Προς το τέλος της επιγείου υπηρεσίας του, ο Ιησούς είπε στον Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Μήπως οι υποποιμένες που ανέλαβαν τον ζυγό τον Ιησού, έχουν διαφορετικό αντικειμενικό σκοπό;

15, 16. (α) Σε ποια προβλήματα των επισκόπων πρέπει όλοι να δείχνουν κατανόηση; (β) Τι ευλογίες μπορούν να προκύψουν όταν οι επίσκοποι σταθμίζουν τις ευθύνες τον ευαγγελιστικού έργου, της ποιμάνσεως και της διδασκαλίας;

¹⁵ Εν τούτοις, για πολλούς επισκόπους αυτό δημιουργεί πρόβλημα και αυτό είναι κατανοητό. Τόσος χρόνος δαπανάται σε φροντίδες για οικογενειακές ευθύνες και για ποιμαντικές επισκέψεις ώστε είναι δύσκολο να βρεθούν ευκαιρίες για να δοθή ένα ένθερμο παράδειγμα στο έργο από σπίτι σε σπίτι και σε άλλες δραστηριότητες του αγρού. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να διευθετηθή μια λογική εξισορρόπησις μεταξύ του ευαγγελιστικού έργου, της ποιμάνσεως και της διδασκαλίας; (Εφεσ. 4:11) Αν ένας επίσκοπος σχεδιάζη να συμμετέχη τακτικά στο ευαγγελιστικό έργο με μια ομάδα υπηρεσίας, ας εξετάση και άλλες δραστηριότητες που μπορεί να συνδέωνται μ’ αυτήν. Συχνά, ο επίσκοπος μπορεί να πάρη μαζί του την οικογένειά του σ’ αυτή την υπηρεσία και να δώση στα μέλη της οικογενείας του πρακτική εκπαίδευσι όπως και στους άλλους της ομάδος. Θα προκύψη μεγάλη χαρά από την τακτική οικογενειακή συμμετοχή στην υπηρεσία και αυτό μπορεί ν’ αποτελέση παράδειγμα στους άλλους για να βρουν χαρά.

¹⁶ Τι θα λεχθή για ποιμαντικές επισκέψεις; Όταν επιστρέψη από την υπηρεσία, ένας επίσκοπος μπορεί να φροντίση να κάμη μια σύντομη επίσκεψι σε κάποιο άτομο ή σε κάποια οικογένεια και, χωρίς αμφιβολία, το ν’ αφηγηθή πρόσφατες πείρες από τον αγρό θα έχη μια διεγερτική επίδρασι στους άλλους. Μερικοί κάνουν σύντομες επισκέψεις, επίσης, στην επιστροφή τους, από την κοσμική εργασία. Αν οι επισκέψεις είναι καλά προγραμματισμένες, δεν απορροφούν πολύ από τον χρόνο που πρέπει να διατεθή για το ευαγγελιστικό έργο. Οι επίσκοποι σήμερα μπορούν να εκφράζωνται το ίδιο όπως και ο απόστολος Παύλος: «Εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» (1 Κορ. 9:16) Πόσο αναζωογονητικό είναι για ένα Χριστιανό να είναι δραστήριος στη διακήρυξι των αγαθών νέων και πόσο το ποίμνιο εκτιμά ένα τέτοιο ωραίο παράδειγμα από μέρους του επισκόπου.

17. Πώς εκτελούσε ο Ιησούς την υπηρεσία του;

¹⁷ Όλοι όσοι υπηρετούν ως ‘ευαγγελισταί, ποιμένες και διδάσκαλοι’ μπορούν να μάθουν πολλά από τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς εκτελούσε την υπηρεσία του. Αυτός διεκήρυττε τη Βασιλεία οπουδήποτε εύρισκε ανθρώπους. Σήμερα εμείς το πράττομε αυτό κηρύττοντας από θύρα σε θύρα. Αλλά παρατηρήστε πώς ο Ιησούς συνεδύαζε το δημόσιο κήρυγμά του με την κατ’ ιδίαν διδασκαλία του προς τους μαθητάς του. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς μπήκε σ’ ένα πλοιάριο και μιλούσε στα μεγάλα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στην παραλία. «Και ελάλησε προς αυτούς πολλά δια παραβολών.» Αφού αφηγήθηκε την παραβολή του σπορέως, οι μαθηταί του τον ρώτησαν γιατί μιλούσε χρησιμοποιώντας παραβολές. Κατ’ ιδίαν λοιπόν απήντησε στο ερώτημά τους. Κατόπιν, είπε πολλά πράγματα «δια παραβολών προς τους όχλους.» Αργότερα, ‘οι μαθηταί αυτού προσήλθον προς αυτόν’ πάλι, και τους εβοήθησε να ‘συλλάβουν’ το νόημα της διδασκαλίας του.—Ματθ. 13:1-3, 10, 11, 34-36, 51.

18. Τι οφέλη μπορούν να προκύψουν από την υπηρεσία των επισκόπων στον αγρό;

¹⁸ Η υπηρεσία του Ιησού, λοιπόν, περιελάμβανε κυρίως τον αγρό. Πολλοί επίσκοποι σήμερα πρέπει ν’ ακολουθούν ένα όμοιο πρότυπο. Όταν εργάζωνται με μια ομάδα στην υπηρεσία του αγρού, μπορούν να συνοδεύουν ένα διαφορετικό αδελφό κάθε φορά για να μιλήσουν στους ανθρώπους στις πόρτες των. Αυτό μπορεί να ενθαρρύνη πολύ την ομάδα. Καθώς συνεργάζονται με διάφορα άτομα μπορούν να τους εξηγήσουν τα ‘γιατί και τα διότι’ των καταστάσεων που καλούνται να χειρισθούν στις πόρτες και να τους δείξουν πώς πρέπει να υπερνικώνται τα τοπικά προβλήματα. Μπορεί να υπάρξουν ευκαιρίες, ιδιαίτερα καθώς αυτοί θα τελειώνουν την υπηρεσία των, για να εξετάσουν απορίες που μπορεί να έχουν τα άτομα. Έτσι οι επίσκοποι, ενώ αυξάνουν τον ενθουσιασμό της ομάδος για το ευαγγελιστικό έργο, μπορούν συγχρόνως να φροντίζουν για την ποίμανσι και τη διδασκαλία.

19. Ποιο εξέχον παράδειγμα έδωσε ο Ιησούς ως ο ‘καλός ποιμήν;’

¹⁹ Στα εδάφια Ιωάννης 10:3, 4, διαβάζομε τα εξής για τον ‘καλό ποιμένα’: «Τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα και εξάγει αυτά . . . υπάγει έμπροσθεν αυτών, και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού.» Ομοίως, οι υποποιμένες σήμερα μπορούν να δώσουν πολύτιμη ενθάρρυνσι καθώς οδηγούν το ποίμνιο στην υπηρεσία της Βασιλείας, εξετάζοντας στοργικά τις ανάγκες των ατόμων στην ομάδα υπηρεσίας και με στοργικό ενδιαφέρον για την εποικοδόμησι τον καθενός έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν να βελτιώσουν τις ικανότητές των στο κήρυγμα και στη διδασκαλία των αγαθών νέων. Ο Ιησούς ο ίδιος έδωσε το εξέχον παράδειγμα σ’ αυτή την υπηρεσία προς το ποίμνιο.—Ψαλμ. 40:9.

20. (α) Γιατί το ποίμνιο δεν πρέπει να επικρίνη τους επισκόπους; (β) Πώς μπορούν τα μέλη του ποιμνίου να υποστηρίζουν πιστά τους κόπους της αγάπης των επισκόπων;

²⁰ Κατά καιρούς ωρισμένα προβλήματα μπορεί να καταναλώνουν ένα σημαντικό μέρος του χρόνου των επισκόπων και αυτά είναι προβλήματα που δεν πρέπει να παραμελούνται. Κανείς δεν πρέπει να επικρίνη τους επισκόπους αν μερικές φορές αυτά τα προβλήματα τους εμποδίζουν να οδηγούν τους άλλους στην υπηρεσία της Βασιλείας. Όλο το ποίμνιο εκτιμά τους κόπους της αγάπης των. Κατανοούν ότι οι επίσκοποι προσπαθούν να επιτύχουν μια κατάλληλη εξισορρόπησι μεταξύ του ευαγγελιστικού έργου, της ποιμάνσεως και της διδασκαλίας. Όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν, είναι πολύ ευτυχείς να έχουν τους επισκόπους ως συνεχείς συντρόφους των στο ευαγγελιστικό έργο. Συχνά, οι διακονικοί υπηρέται και άλλοι μέσα στην εκκλησία μπορούν να ελαφρύνουν το βάρος των επισκόπων αναλαμβάνοντας φροντίδα για τις λεπτομέρειες του έργου ή άλλες ευθύνες που δεν απαιτούν φροντίδα ειδικώς από έναν επίσκοπο. Οι διακονικοί υπηρέται και οι άλλοι βοηθοί που υπηρετούν πιστά με τους επισκόπους και οι οποίοι ‘βοηθούν’ όπου είναι δυνατόν, αποτελούν μια μεγάλη ευλογία στην εκκλησία.—Ψαλμ. 149:1.

21. Τι θα προκύψη από την ενωμένη υπηρεσία στο να ‘λαλούμε την αλήθεια’;

²¹ Καθώς οι επίσκοποι, οι διακονικοί υπηρέται και όλοι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία ενώνονται για να ‘λαλούν’ την αλήθεια με ζήλο στην υπηρεσία της Βασιλείας και προς αλλήλους, και καθώς όλη η εκκλησία συνεργάζεται για κάθε λεπτομέρεια με σκοπό την προαγωγή του έργου του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως, όλοι πραγματικά ‘αληθεύοντες εις την αγάπην θα αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός.’—Εφεσ. 4:15.