Πραότης—Δύναμις ή Αδυναμία;

ΠΟΙΟ είναι πιο ευχάριστο—μία θυελλώδης, παγωμένη ημέρα ή μια γεμάτη από ευωδιές ήσυχη ανοιξιάτικη ημέρα; Τι είναι πιο ευχάριστο να έχωμε συντροφιά μας—ένα άτομο που είναι σκληρό, απότομο και ευέξαπτο ή ένα άτομο που κρατά την ψυχραιμία του κάτω από δύσκολες περιστάσεις και φέρεται με λογική στους άλλους; Με ποιο άτομο μπορείτε να συνεργασθήτε και ν’ αποκομίσετε το μεγαλύτερο όφελος;

Όταν απολαμβάνωμε τον ήπιο καιρό δεν σκεπτόμεθα ότι αυτός ο καιρός είναι ασταθής, ότι δεν είναι ικανοποιητικός και ότι κατά κάποιο τρόπο είναι κατώτερος από τον θυελλώδη καιρό. Ομοίως, αν ένα άτομο είναι ήπιο δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατο ή λιγώτερο ικανό να κάμη κάτι από ό,τι ένα άτομο που εύκολα εξάπτεται.

Έτσι η πραότης δεν είναι αδυναμία. Ούτε σημαίνει μια εντελώς ατάραχη ησυχία ή απαλή ομιλία η οποία αγνοεί την αναγκαιότητα ή το επείγον ενός ζητήματος. Ο Ουίλλιαμ Μπάρκλεϋ, ένας μελετητής της Ελληνικής γλώσσης λέγει: «Υπάρχει ευγένεια στην πραότητα, αλλά πίσω από την ευγένεια υπάρχει η δύναμις του χάλυβος.»a

Ένα άλλο λεξικό παρατηρεί ότι η λέξις ‘πραότης’, όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, αναφέρεται σε «μια διάθεσι του πνεύματος με την οποία δεχόμεθα την πολιτεία [του Θεού] μαζί μας ως καλή, και γι’ αυτό το λόγο δεν αμφιβάλλομε ούτε ανθιστάμεθα σ’ αυτήν.» Αυτό το Λεξικό επίσης λέγει: «[Η πραότης] δεν συνίσταται μόνο από την εξωτερική συμπεριφορά ενός ατόμου· ούτε μόνο από τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του· ούτε ακόμη περισσότερο, από μια απλή φυσική του τάσι. Αντιθέτως, είναι μια καλλιεργημένη χάρις της ψυχής.» Αυτό συμφωνεί με την Αγία Γραφή η οποία τονίζει ότι η πραγματική πραότης δεν είναι μια έμφυτη ιδιότης, αλλά ένας καρπός του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Κυρίως παράγεται από την ανάπτυξι μιας καλής σχέσεως με τον Θεό.

Έτσι η πραότης δεν είναι μια απλή εξωτερική επίδειξις ενός ησύχου πνεύματος, ούτε τρόπων καλής ομιλίας. Αντανακλά την ισχυρή αλλά γεμάτη πραότητα προσωπικότητα του Θεού. Μερικά άτομα μπορεί να μιλούν με καλό τρόπο και να εμφανίζωνται πάντοτε ως καλά. Εν τούτοις, τέτοια άτομα μπορεί να είναι σαν ‘μια σιδερένια γροθιά μέσα σ’ ένα βελούδινο γάντι’ καλύπτοντας στην πραγματικότητα την σκληρή των φύσι με την ήσυχη ομιλία. Ή μπορεί να είναι άκαμπτα και παράλογα. Εκείνος όμως που είναι πραγματικά πράος γνωρίζει ότι πρέπει πάντοτε να διέπεται από λογικότητα και ισορροπία, αλλ’ ότι παράλληλα δεν πρέπει να του λείπη η σταθερότης και η ευθύτης.—Εκκλ. 3:1, 2, 7.

Ο Ιησούς είπε για τον εαυτό του: «Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.» (Ματθ. 11:29) Εν τούτοις ήταν σταθερός όταν εχρειάζετο. Όταν ένας αξιωματούχος του Ιουδαίου αρχιερέως ερράπισε τον Ιησού στη διάρκεια της δίκης του, ο Ιησούς είπε: «Εάν κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού· αν δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιωάν. 18:22, 23) Ο Ιησούς επίσης διώρθωσε τον απόστολο Πέτρο με ισχυρό τρόπο όταν ο Πέτρος άθελα του προσπάθησε να διαρρήξη την ακεραιότητα του Ιησού.—Ματθ. 16:21-23.

Από την άλλη πλευρά, μολονότι ο Ιησούς είχε μεγάλη δύναμι στην εξουσία του (μπορούσε να προσκαλέση δώδεκα λεγεώνες αγγέλων οποιαδήποτε στιγμή), ποτέ δεν έγινε σκληρός ή παράλογος. (Ματθ. 26:53) Μολονότι έκανε καλό και ποτέ δεν υπερύψωνε τον εαυτό του, τον μετεχειρίζοντο χειρότερα από έναν δούλο, αλλ’ όπως ο απόστολος Πέτρος είπε: «Λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.»—1 Πέτρ. 2:23.

Έτσι το πράο άτομο θα υποφέρη πολλά χωρίς να καταφύγη στη σκληρότητα. Αλλά υπάρχουν περιστάσεις όπου μπορεί να μη χρησιμοποιήση ήσυχη ομιλία μ’ εκείνους που δείχνουν ανυπακοή ή πνεύμα ανταρσίας.—1 Κορ. 4:21.

Η πραότης συνίσταται όχι απλώς από τον τόνο της φωνής, αλλά πρωταρχικά από αυτό που λέγεται. Γι’ αυτό η αληθινή πραότης απαιτεί την άσκησι Γραφικής σοφίας. Ο Ιάκωβος μίλησε για την ‘πραότητα σοφίας.’ (Ιακ. 3:13) Οι Παροιμίες λέγουν: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν» και «η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά.» (Παροιμ. 15:1· 25:15) Η απάντησις πρέπει να περιέχη σοφία για να συγκινήση τους άλλους. Μια τέτοια απάντησις μπορεί να διασπάση και την πιο σκληρή εναντίωσι.

Όταν η Αβιγαία έκαμε έκκλησι στον Δαβίδ, δεν ήταν τόσο ο απαλός τόνος της ομιλίας της, αλλά το ισχυρό, λογικό επιχείρημά της και επίσης ο σεβαστός και πράος τόνος της που έκαμαν τον Δαβίδ να ξεχάση την οργή του καθώς πήγαινε να φονεύση τον οίκο του Νάβαλ. Η Αβιγαία είπε στον Δαβίδ:

«Ας μη δώση ο κύριος μου, παρακαλώ, ουδεμίαν προσοχήν εις τούτον τον δύστροπον άνθρωπον, τον Νάβαλ· διότι κατά το όνομα αυτού, τοιούτος είναι· Νάβαλ το όνομα αυτού, και αφροσύνη μετ’ αυτού· . . . Τώρα λοιπόν, κύριέ μου, ζη Ιεχωβά και ζη η ψυχή σου, ο Ιεχωβά βεβαίως σε εκράτησεν από του να εμβής εις αίμα και να εκδικηθής δια της χειρός σου· . . . Διότι ο Ιεχωβά θέλει βεβαίως κάμει εις τον κύριόν μου. . . . κατά πάντα τα αγαθά τα οποία ελάλησε περί σου.»—1 Σαμ. 25:23-35, ΜΝΚ,

Ομοίως ο Γεδεών έδωσε μια απάντησι με πραότητα και σοφία στη φυλή του Εφραΐμ η οποία προσπάθησε να τον προκαλέση σε λογομαχία. Ο Γεδεών δεν είχε λάβει εντολή από τον Θεό να αναμιχθή σε διαφυλετικές ταραχές και γι’ αυτό δεν ήθελε να φιλονικήση με τον Εφραΐμ. Η ήσυχη απάντησίς του τους αφόπλισε τελείως. Απήντησε: «Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς; δεν είναι καλήτερον το αποτρύγημα του Εφραΐμ παρά τον τρυγητόν του Αβί-έζερ; (ή των Αβί-εζεριτών, των συμπολεμιστών του Γεδεών); Παρέδωκεν ο Θεός εις τας χείρας σας τους αρχηγούς του Μαδιάμ, τον Ωρήβ και τον Ζηβ· και τι ηδυνάμην να κάμω ως προς εσάς;» Ως αποτέλεσμα «το πνεύμα αυτών ησύχασε προς αυτόν.» Η πραγματική πραότης φέρνει πραότητα και στους άλλους.—Κριταί 8:1-3.

Αν ένα άτομο συνήθως δεν δείχνη πραότητα μπορεί να θεωρηθή ότι είναι υψηλόφρων. Η ταπεινοφροσύνη συνοδεύει την αληθινή πραότητα διότι οι Γραφές συμβουλεύουν τους Χριστιανούς να περιπατούν «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος.»—Εφεσ. 4:2.

Η πραότης είναι μια αναγκαία απαίτησις για όλους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Οι πρεσβύτεροι πρέπει να ‘διδάσκουν εν πραότητι’ και να διορθώνουν εκείνους που σφάλλουν με πραότητα. (2 Τιμ. 2:25· Γαλ. 6:1) Οι νεώτεροι στην αλήθεια και οι νεώτεροι στην ηλικία πρέπει ‘να δεχθούν μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον’ όχι ν’ αντισταθούν σ’ αυτόν.—Ιακ. 1:21.

Και ενώ οι άνδρες μέσα στην εκκλησία έχουν το προνόμιο της προσευχής, μιλούν από το βήμα και διδάσκουν, οι γυναίκες μπορούν επίσης να έχουν το μερίδιο των στην πνευματικότητα και στην ευημερία της εκκλησίας. Πώς; Ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι μπορούν να το κάνουν αυτό με το ν’ αφήνουν να είναι ο στολισμός των «ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (1 Πέτρ. 3:4) Τα υλικά ενδύματα μπορεί να είναι όμορφα όταν είναι καινούργια. Εν τούτοις, φθείρονται, καταστρέφονται και γίνονται ‘εκτός μόδας.’ Αλλά ένα πράο πνεύμα είναι ‘άφθαρτον’ και ο Θεός θα διαφυλάξη εκείνους που έχουν αυτό το πνεύμα.

[Υποσημειώσεις]