Μας Δόθηκε ένας Σκοπός στη Ζωή

Αφήγησις υπό Ράσελ Κάντγουελ

ΕΧΩ παρατηρήσει ότι λίγοι νέοι άνθρωποι σήμερα φαίνονται να γνωρίζουν πραγματικά τι επιθυμούν να κάνουν στη ζωή τους. Δεν έχουν μια συγκεκριμένη σταδιοδρομία υπ’ όψιν, ούτε κάποιον άλλο σκοπό για τον οποίον να εργασθούν. Εγώ είμαι ευγνώμων στους γονείς μου που ποτέ δεν συνέβη και σ’ εμένα το ίδιο.

Οι γονείς μου ζουν ακόμη, μολονότι ο Πατέρας είναι ενενήντα εννέα ετών και η Μητέρα έχει περάσει τα ογδόντα. Και οι δυο τους έχουν δαπανήσει συνολικά περισσότερο από ενενήντα χρόνια στο έργο «σκαπανέως,» όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποκαλούν την ολοχρόνια δραστηριότητα του κηρύγματος της Βίβλου.

Ήταν στο έτος 1908 που ο Πατέρας και η Μητέρα άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή στα σοβαρά. Μια από τις πιο παληές αναμνήσεις μου είναι ότι είχα δει το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το οποίο ήταν μια παρουσίασις εγχρώμων διαφανειών με την ιστορία της Αγίας Γραφής. Αυτό είχε συμβή στο μικρό επαρχιακό σχολείο όπου δίδασκε ο Πατέρας στο Αρκάνσας. Πρέπει να ήμουν τότε τριών ετών.

Το 1924 όταν ήμουν τεσσάρων ετών, ο Πατέρας μετέφερε την οικογένεια στο ανατολικό Τένεσση. Εκεί άρχισε αμέσως να λέγη στους γείτονες για την πίστι του στον Θεό. Η οικογένεια Κάμερ έδειξε ενδιαφέρον και διωργανώθηκαν εβδομαδιαίες Γραφικές συναθροίσεις.

Μια άλλη παληά ανάμνησίς μου ήταν οι επισκέψεις των «πίλγκριμς,» όπως ωνομάζοντο τότε οι περιοδεύοντες αντιπρόσωποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εμείς τα τρία αγόρια εγκαταλείπαμε τα κρεββάτια μας για να κοιμηθούν οι αδελφές μας και κοιμόμαστε στο πάτωμα για να μπορέσουν οι επισκέπται να χρησιμοποιήσουν το δωμάτιο των αδελφών μας. Το στοργικό ενδιαφέρον και η ενθάρρυνσις που μας έδιναν αυτοί οι άνδρες, άφησε σ’ εμάς τα παιδιά μια υγιά, διαρκή εντύπωσι.

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Με τον τρόπο που μας εδίδασκαν και με το παράδειγμα που έθεταν, ο Πατέρας και η Μητέρα ενεφύτευσαν με ανεξίτηλο τρόπο στις διάνοιες μας τη σπουδαιότητα της Γραφικής μελέτης και της Χριστιανικής συναναστροφής. Αυτό το δείχνει μια πείρα που θυμάμαι καλά· ήμουν τότε έξη ή επτά περίπου ετών.

Ήταν ένα πρωινό Κυριακής και καθώς βαδίζαμε προς το σπίτι των Κάμερ για την τακτική μας Γραφική μελέτη, συναντήσαμε ένα πλήθος συγγενών. Μολονότι ο Πατέρας είχε να τους δη αρκετά χρόνια, αντί να επιστρέψη στο σπίτι, τους προσκάλεσε να έλθουν μαζί μας στη μελέτη ή, αν ήθελαν, να πάνε στο σπίτι και να περιμένουν ώσπου να επιστρέψωμε. Πιστεύω ότι ολόκληρο το πλήθος των συγγενών θα μπορούσε να φύγη θυμωμένο, αλλ’ ο Πατέρας θα ήταν δικαιολογημένος να μην στενοχωρηθή, διότι αισθανόταν μια ισχυρή υποχρέωσι προς την οικογένεια του και προς την οικογένεια του Κάμερ να διεξάγη τη Γραφική μελέτη.

Ο Πατέρας επίσης μας εξεπαίδευσε να μιλούμε στους άλλους για τα πράγματα που μαθαίναμε για τη βασιλεία του Θεού. Απ’ όσα μπορώ να θυμηθώ μας έπαιρνε μαζί του για να επισκεπτώμεθα ανθρώπους στα σπίτια των. Το 1927 ο Πατέρας θεώρησε ότι ήμουν αρκετά μεγάλος για να πηγαίνω μόνος μου στις θύρες.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ

Πραγματικά, υπήρχε πολύ σκληρή εργασία στο αγρόκτημα και ήμαστε επίσης πολυάσχολοι με τις Χριστιανικές δραστηριότητες. Αλλά, ταυτόχρονα, οι γονείς μας φρόντιζαν να έχωμε αναψυχή. Ο Πατέρας μάς μάθαινε να κολυμπούμε. Και απολαμβάναμε επίσης οικογενειακές εκδρομές και συγκεντρώσεις με άλλους, οι οποίες προμήθευαν υγιά αναψυχή και επικοινωνία.

Κάτι άλλο που συνετέλεσε στο να είμεθα στενά συνδεδεμένοι σαν οικογένεια ήταν το γεγονός ότι ο Πατέρας και η Μητέρα συνεργάζονταν και διέθεταν πάντοτε χρόνο για μας τα παιδιά. Είμαι βέβαιος ότι είχαν διαφορές κατά καιρούς, αλλά ποτέ δεν διαφωνούσαν μπροστά μας, ούτε έλεγε ο ένας κάτι αντίθετο από τον άλλον. Μ’ αυτό τον τρόπο μάθαμε να σεβώμεθα την εξουσία των γονέων.

Στο σχολείο συχνά μας περιγελούσαν παιδιά που ανήκαν σε άλλες θρησκείες. Επί παραδείγματι, μας φώναζαν «εχθρούς της κολάσεως» επειδή δεν πιστεύαμε ότι ο Θεός θα μπορούσε ποτέ να βασανίζη ανθρώπους μέσα σ’ ένα πύρινο άδη. Αλλά ο Πατέρας και η Μητέρα διέθεταν χρόνο για να μας βοηθούν να προετοιμάζωμε απαντήσεις από την Αγία Γραφή ώστε να τις πάρωμε μαζί μας στο σχολείο. Αυτό μας ενίσχυε και μας έδινε την πεποίθησι ότι γνωρίζαμε την αλήθεια του Λόγου του Θεού και χαιρόμεθα που ήμεθα διαφορετικοί, όπως συνέβαινε και με τους δούλους του Θεού στο παρελθόν.

Πριν από χρόνια, κάποιος θείος που δεν εκτιμούσε τη θρησκεία του Πατέρα, του είπε: «Τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν συναντούν αρκετές δυσκολίες και δεν είναι ανάγκη να τους προσθέσης κι άλλες, εμφυτεύοντας τους τη θρησκεία σου.» Μετά από χρόνια, όταν επισκεφθήκαμε αυτόν τον θείο, αυτός με δάκρυα είπε στον Πατέρα: «Νιούτ, μακάρι τα παιδιά μου να ήσαν σαν τα δικά σου.» Εν τούτοις, όταν ο Πατέρας τού υπενθύμισε εκείνη την πρώτη του παρατήρησι και του είπε ότι η Γραφική μας εκπαίδευσις ήταν αυτό ακριβώς που μας έκανε διαφορετικούς, ο θείος μου δεν ικανοποιήθηκε καθόλου. Απαγόρευσε στον πατέρα μου ν’ αναφέρη ξανά τον Θεό και την Αγία Γραφή στο σπίτι του!

ΕΝΩΠΙΟΝ ΜΑΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΣΚΟΠΟΣ

Ο Πατέρας επιθυμούσε ν’ αφιερώση περισσότερο χρόνο στο έργο της μαρτυρίας κι έτσι, το 1929, μετακομίσαμε στο Γουέστ Πλαίηνς του Μιζούρι. Εκεί μπορούσαμε να προσφέρωμε δωμάτια σε δύο ολοχρονίους διαγγελείς της Βασιλείας. Το παράδειγμα εκείνων των Μαρτύρων έκανε την οικογένειά μας ν’ αρχίση να σκέπτεται το έργο σκαπανέως.

Λόγο της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσεως επιστρέψαμε στο αγρόκτημα στο Τένεσση, αλλά δεν εγκαταλείψαμε την ιδέα του έργου σκαπανέως. Το 1931 ένας πίλγκριμ που ωνομαζόταν Λούις Λάρσον βοήθησε τον πατέρα ν’ αντιληφθή πώς θα μπορούσε να φροντίζη οικονομικώς για την οικογένεια ενώ θα έκανε έργο σκαπανέως.

Ήμαστε έξη παιδιά στο σπίτι· τα τρία από μας πήγαιναν στο σχολείο. Έγινε έτσι μια οικογενειακή σύσκεψις και μετά από συζήτησι και προσευχή, συμφωνήσαμε να πωλήσωμε το αγρόκτημα και να θέσωμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά για να προμηθεύη τα αναγκαία. Απεφασίσθη εμείς οι τρεις οι νεώτεροι να συνεχίσουμε να πηγαίνωμε στο σχολείο, ενώ οι μεγαλύτεροι θα έκαναν έργο σκαπανέως.

Η πίστις και η εμπιστοσύνη των γονέων μου στον Ιεχωβά είχε μια ισχυρή επίδρασι στη ζωή μου. Εκείνη τη νύχτα έκαμα μια θερμή υπόσχεσι στον Ιεχωβά να κάνω το θέλημα του όπως έκανε και η οικογένεια μου και να βαδίσω στα ίχνη του Χριστού. Πόσο συγκινητικό ήταν αργότερα να βαπτισθώ από τον Πατέρα για να συμβολίσω την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά!

Το αγρόκτημα επωλήθη αλλά, λόγω της Κρίσεως, επωλήθη 50 τοις εκατό λιγώτερο από την αρχική τιμή ζητήσεως. Κατόπιν ένα ατύχημα και μια σοβαρή ασθένεια στην οικογένεια απερρόφησαν όλα τα χρήματα που είχε ο Πατέρας αφήνοντας μας «απένταρους.» Αλλά εκείνος είπε ότι υπήρχε ένα μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνωμε και αυτό ήταν να παραμείνωμε στην ολοχρόνια υπηρεσία. Αυτή η αποφασιστικότης και η σθεναρή απόφασις μαζί με τη διαρκή αφοσίωσι του Πατέρα και της Μητέρας ενίσχυσαν την επιθυμία μου να υπηρετήσω τον Ιεχωβά.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΜΙΑΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ

Το 1934 διορισθήκαμε στο δυτικό Τένεσση και μετακομίσαμε εκεί. Εκεί απεφάσισα να εγκαταλείψω το σχολείο και να εισέλθω στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ο Πατέρας επεδοκίμασε την απόφασί μου, επειδή βέβαια η πρόθεσίς μου δεν ήταν απλώς να εγκαταλείψω το σχολείο, αλλά να κάνω σταδιοδρομία μου το έργο σκαπανέως. Έτσι, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών άρχισα τη σταδιοδρομία της ζωής μου δίνοντας μαρτυρία στα αγροκτήματα που ήσαν κοντά στο Γουώβερλυ του Τένεσση.

Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν δύσκολοι καιροί στη διάρκεια της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσεως στη δεκαετία του 1930. Μερικές φορές τρώγαμε το ίδιο φαγητό επί αρκετές ημέρες και επιθυμούσαμε κάτι ακόμη. Αλλά ο Πατέρας ετόνιζε ότι είχαμε εγκαταλείψει την επιδίωξι χρημάτων και ποτέ δεν εχάσαμε ένα γεύμα, μολονότι κάθε μέρα οικογένειες σταματούσαν στην πόρτα μας και ζητούσαν τροφή για να ταΐσουν τα παιδιά τους, που έκλαιγαν από την πείνα, μολονότι αυτές οι οικογένειες προσπαθούσαν να εργασθούν για χρήματα.

Στις περιοχές που κάναμε έργο σκαπανέως σ’ όλες τις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, σπάνια υπήρχαν κοντά άλλοι Μάρτυρες. Έτσι, η πιο στενή οικογενειακή συντροφιά μάς προστάτευσε από το ν’ αναζητούμε συντροφιά με απίστους. (1 Κορ. 15:33· 2 Κορ. 6:14) Και εκάναμε οικονομία και στα κέρματα ακόμη επί μήνες για να ταξιδέψουμε εκατό μίλια ή περισσότερο (160 περίπου χιλιόμετρα) μακρυά και να συναντήσωμε άλλους νεαρούς Μάρτυρες όπου είχαμε ένα σεμνό χορό ή άλλες ευχάριστες συντροφιές, όπως μια ορειβασία στα Βουνά Σμόκυ.

ΝΕΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ

Στη συνέλευσι του Κολόμπους στο Οχάιο το 1937, ακούσαμε το όνομα του Πατέρα να το καλούν από το μεγάφωνο μαζί με άλλους 200 που είχαν εκλεγή ν’ αρχίσουν το έργο Ειδικού σκαπανέως. Ο Πατέρας αμέσως δέχθηκε αυτό το νέο προνόμιο υπηρεσίας και ολόκληρη η οικογένεια μας προσεκλήθη να συμμετάσχη. Μας εδόθη διορισμός στο Νιού Χάβεν του Κοννέκτικατ.

Ένας νόμος της πολιτείας του Κοννέκτικατ έδινε στον αρχηγό της αστυνομίας το δικαίωμα να επεμβαίνη στο θρησκευτικό έργο από θύρα σε θύρα που γινόταν στην περιοχή του και, ως αποτέλεσμα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνελαμβάνοντο σ’ ολόκληρη την πολιτεία. Τον Μάιο του 1938 συνελήφθηκα μαζί με τον Πατέρα και τον νεαρό μου αδελφό Ιεσσαί, ενώ επισκεπτόμεθα τους ανθρώπους στα σπίτια των και τους μιλούσαμε για την Αγία Γραφή. Μολονότι εκατοντάδες Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας συνελήφθησαν σε διάφορες περιπτώσεις, η Εταιρία Σκοπιά απεφάσισε να χρησιμοποιήση τη δική μας περίπτωσι για να δοκιμάση την ισχύ του νόμου αυτής της πολιτείας. Η υπόθεσις τελικά κατέληξε στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών όπου ο Ιεχωβά μάς έδωσε τη νίκη.

Κατόπιν μας έστειλαν ως ειδικούς σκαπανείς στο Στάτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης όπου είχαμε το προνόμιο να εργασθούμε μ’ εκείνους που υπηρετούσαν στον ραδιοφωνικό σταθμό WBBR της Εταιρίας Σκοπιά. Κατόπιν, τον Ιανουάριο του 1939, μας ζήτησαν να βοηθήσωμε μια πρόσφατα ωργανωμένη εκκλησία στο Μάουντ Βέρνον της Νέας Υόρκης όπου είχαν επίσης διορισθή ο Μίλτων Χένσελ, ο Λάιμαν Σουίνγκλ και άλλα μέλη της οικογενείας Μπέθελ. Φαντασθήτε την έκπληξί μας τον επόμενο μήνα όταν οι δύο μου αδελφοί κι εγώ ελάβαμε πρόσκλησι να βοηθήσωμε στο τυπογραφείο της Εταιρίας για λίγες εβδομάδες. Αυτό επεξετάθη σε έξη και πλέον χρόνια υπηρεσίας εκεί. Μια απρόοπτη εξέλιξις ένα βράδυ της 7ης Σεπτεμβρίου 1943 ωδήγησε σ’ ένα άλλο διορισμό.

Ήταν τότε που η Έβι Σάλιβαν με συνέστησε στη Γκλάντις σ’ ένα διάδρομο του Μπέθελ και με παρεκάλεσε αν μπορούσα να συνοδεύσω αυτήν και την σκαπανέα σύντροφο της μέχρι τα δωμάτια τους μερικά τετράγωνα πιο πέρα. Το αυτοκίνητο τους είχε ανάγκη από μερικές επείγουσες επισκευές, και έτσι δαπάνησα πολλές ώρες εργαζόμενος σ’ αυτό εκείνη τη νύχτα, ενώ οι κοπέλλες, καθισμένες στα πεζούλι του δρόμου, ανέφεραν τις πείρες που είχαν στο έργο του κηρύγματος. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να παρατηρήσω το θαυμάσιο πνεύμα της αφοσιώσεώς τους στον Ιεχωβά.

Την άνοιξι του 1944 η Γκλάντις παρακολούθησε την τρίτη τάξι της Σχολής Γαλαάδ ενώ εγώ ήμουν ακόμη στο Μπέθελ, και το επόμενο έτος παντρευτήκαμε, κι εγώ ακολούθησα την Γκλάντις στο έργο σκαπανέως. Το 1950 με προσεκάλεσαν να υπηρετήσω στο έργο περιοχής, ως ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά. Η κόρη μας Ντάρλα Λυνν γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1956, αλλά έγινε μια στοργική διευθέτησις ώστε να μπορέσωμε να συνεχίσωμε το έργο περιοχής.

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ ΣΤΗ ΖΩΗ

Ζητήσαμε με προσευχή από τον Ιεχωβά να μας βοηθήση ν’ αναθρέψωμε την κόρη μας όπως μας είχαν αναθρέψει οι γονείς μας, θέτοντας πάντοτε τα συμφέροντα της βασιλείας πρώτα και εν τούτοις να διατηρούμεθα ισορροπημένοι και να μην αμελούμε τις οικογενειακές μας ευθύνες. Εγώ διεξήγα την οικογενειακή μας μελέτη κάθε εβδομάδα και η Γκλάντις δαπανούσε λίγα λεπτά κάθε μέρα διδάσκοντας στην κόρη μας τον Λόγο του Θεού και, καθώς αυτή μεγάλωνε, διαθέταμε ακόμη περισσότερο χρόνο.

Πολύ σύντομα η Ντάρλα Λυν έφθασε στη σχολική ηλικία. Εμείς πάντοτε κρατούσαμε μια ανοιχτή και ειλικρινή γραμμή επικοινωνίας μαζί της και για τα πιο λεπτά θέματα, έτσι ώστε, καθώς μεγάλωνε, διαπιστώσαμε ότι ήταν εύκολο να συζητούμε μαζί της κι έτσι ν’ αποφεύγωμε το λεγόμενο «χάσμα της γενεάς.» Η κατάλληλη συμβουλή σχετικά με τις συναναστροφές τη βοήθησε να μην αναπτύξη κακές σχέσεις που θα την ωδηγούσαν σε αδικοπραγία. Επίσης, ήμεθα ευτυχείς που αυτή ήθελε να μιλά στις συμμαθήτριες της για τη βασιλεία του Θεού. Η πρώτη της Γραφική μελέτη άρχισε με μια συμμαθήτρια της που πήγαινε στην τρίτη τάξι στο Τσίνο της Καλιφόρνιας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτή η συμμαθήτρια της αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά, όταν ήταν ηλικίας δεκαέξη ετών.

Τον Ιούνιο του 1972, όταν ήμαστε στο Σαν Φραντζίσκο της Καλιφόρνιας ελάβαμε ένα γράμμα από το ταχυδρομείο. Προς έκπληξί μας ήταν από την κόρη μας η οποία ζούσε μαζί μας. Αυτή ήθελε να εκφράση την εκτίμησί της αλλά φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε να πη όσα ήθελε, πρόσωπο προς πρόσωπο.

«Θέλω να σας ευχαριστήσω,» έλεγε στην επιστολή της, «που με μεγαλώσατε μ’ αυτό τον τρόπο, δηλαδή θέτοντας πάντοτε τον Ιεχωβά πρώτο στη ζωή μας. Και εννοώντας πάντοτε το ‘Ναι ως Ναι, και το Όχι ως Όχι.’ . . . θέλω να σας ευχαριστήσω για όλη την αγάπη και την καλωσύνη που μου δείξατε. Με προσέχατε όταν είχα κάτι να πω. Κατανοούσατε πώς αισθανόμουν και είχατε υπομονή με τη διάθεσι και τα αισθήματα μου. . . . Ευχαριστώ πάρα πολύ για το θαυμάσιο παράδειγμα που θέσατε, έτσι ώστε να μπορώ να σας ‘μιμηθώ καθώς εσείς μιμείσθε τον Χριστό!’»

Αυτή η επιστολή θέρμανε τις καρδιές μας και ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που μπορέσαμε να εμφυτεύσωμε στην κόρη μας τον ίδιο σκοπό που ενεφύτευσαν οι γονείς μας σε μας—να θέτη την υπηρεσία του Ιεχωβά πρώτη στη ζωή της. Η κόρη μας και η σύντροφος της υπηρετούν τώρα ως σκαπανείς στην εκκλησία Χέντερσον της Βορείου Καρολίνας. Εχάρηκαν πολύ, καθώς κι εμείς, όταν δεκαεπτά άτομα με τα οποία διεξάγουν Γραφικές μελέτες παρηκολούθησαν την Ανάμνησι του Κυρίου την περασμένη άνοιξι.

Επί σαράντα τρία χρόνια τώρα βρίσκομαι στην ολοχρόνια υπηρεσία. Προσφάτως υπηρετώ ως εκπαιδευτής σε μια Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, ένα κέντρο εκπαιδεύσεως για Χριστιανούς πρεσβυτέρους. Ένας από τους αδελφούς μου κάνει έργο περιοχής στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο άλλος υπηρετεί ως συντονιστής τμήματος στη χώρα της Δομινικανής Δημοκρατίας στην Καραϊβική. Αλλά και οι γονείς μου είναι ακόμη στην ολοχρόνια υπηρεσία!

Η προσωπική μας πείρα μας υποκινεί να ενθαρρύνωμε τους νεαρούς να κάνουν το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος στόχο της ζωής τους, να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό σαν σταδιοδρομία της ζωής τους. Και προς τους γονείς θα θέλαμε να πούμε: Τα παιδιά σας δεν θα υπηρετήσουν αυτομάτως τον Ιεχωβά. Είναι ανάγκη να τους δώσετε ένα σκοπό στη ζωή. Αν το κάνετε αυτό, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι θα σας είναι για πάντα ευγνώμονες.

[Εικόνα στη σελίδα 362]

Η σύζυγός μου κι εγώ μελετούμε μαζί