Ένα Βιβλίο Άφθαστου Επιδράσεως

ΥΠΑΡΧΕΙ ένα βιβλίο του οποίου τα περιεχόμενα διαδραματίσθηκαν στην Ανατολή, εγράφη από ανθρώπους της Ανατολής, και χωρίς αμφιβολία, έχει τη μεγαλύτερη επίδρασι επάνω στο ανθρώπινο γένος από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο. Έχει μεταφρασθή ολόκληρο ή εν μέρει, σε περισσότερες από 1.600 γλώσσες. Και ιδού ένα πολύ αξιοσημείωτο γεγονός: Λόγω αυτού ακριβώς του βιβλίου πολλοί άνθρωποι, ακόμη και ολόκληρα έθνη, έχουν μάθει να διαβάζουν! Γλώσσες που προηγουμένως δεν είχαν γραπτά στοιχεία, έχουν τώρα δικά τους χειρόγραφα ακριβώς επειδή αυτό το βιβλίο μεταφράσθηκε σ’ αυτές τις γλώσσες. Αυτό το μοναδικό βιβλίο είναι η Αγία Γραφή.

Είναι απλώς εκπληκτικό το γεγονός ότι η Αγία Γραφή έχει γίνει αποδεκτή από πολλά εκατομμύρια ανθρώπους κάθε φυλής και έθνους. Τώρα ζούμε στον εικοστό αιώνα, πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά τον καιρό που συνέβησαν τα γεγονότα που αφηγείται η Αγία Γραφή. Για την πλειονότητα των αναγνωστών, η τοποθεσία στην οποία εγράφη η Αγία Γραφή βρίσκεται πολύ μακρυά απ’ αυτούς από γεωγραφική άποψι. Εν τούτοις, οι Άγιες Γραφές βρίσκουν ανταπόκρισι στις καρδιές των ανθρώπων μ’ ένα τρόπο που κανένα άλλο γραπτό σύγγραμμα δεν μπόρεσε να το επιτύχη.

Ο Τσαρλς Ντ. Έλντρινζ, στην έκδοσί του Η Συμβολή της Χριστιανοσύνης στον Πολιτισμό, έκανε την ακόλουθη παρατήρησι σχετικά μ’ αυτό το σημείο: «Βιβλία που γράφονται σε μια χώρα, σπάνια γίνονται δημοφιλή σε άλλες χώρες· είναι σαν δένδρα τα οποία δεν αντέχουν στη μεταφύτευσι· μολονότι γίνονται αποδεκτά όταν δημοσιεύονται κάτω από ευνοϊκές συνθήκες σε μια χώρα, σπάνια επιζούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της κοινωνικής, της εκπαιδευτικής, της πολιτικής και της θρησκευτικής ζωής που υπάρχει σε άλλες χώρες. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με την Αγία Γραφή: έχει μεταφυτευθή σε κάθε είδους έδαφος κάτω από τον ήλιο χωρίς να χάση το σθένος της και τη γοητεία της.»

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο η Αγία Γραφή βρίσκει ανταπόκρισι σε όλες τις φυλές, τα έθνη και τις χώρες είναι το ότι περιγράφει τη ζωή με ρεαλιστικό τρόπο, με τις χαρές της και τις λύπες της, τους θριάμβους και τις αποτυχίες της, με την πρόοδο και τις οπισθοχωρήσεις της, την αγάπη και το μίσος της. Ο Τ. Χ. Ντάρλοου, στην εισαγωγή του βιβλίου του Το Μεγαλύτερο Βιβλίο του Κόσμου, το εξέφρασε αυτό ως εξής: «Υπάρχει ένα Βιβλίο, και μόνον ένα, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα ύψη και τα βάθη της ανθρώπινης φύσεως. Η Αγία Γραφή ανήκει στα στοιχειώδη πράγματα—όπως είναι ο ουρανός, ο άνεμος και η θάλασσα, όπως το ψωμί και το κρασί, όπως τα φιλιά των μικρών παιδιών και τα δάκρυα που χύνονται δίπλα στον τάφο—τα οποία ποτέ δεν παλιώνουν ούτε θεωρούνται αναχρονιστικά, διότι αποτελούν την κοινή κληρονομιά του ανθρωπίνου γένους.»

Η επίδρασις που ήσκησε η Αγία Γραφή στο να μάθουν οι άνθρωποι να διαβάζουν και να γράφουν ξεπερνά τη φαντασία. Ας πάρωμε για παράδειγμα τον Αγγλόφωνο κόσμο ο οποίος περιλαμβάνει 358 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Τζων Ρ. Γκρην στο βιβλίο του Μια Σύντομη Ιστορία των Αγγλοφώνων Λαών, γράφει: «Ολόκληρη η πεζογραφία της Αγγλίας, εκτός από τα ξεχασμένα φυλλάδια του Ουίκλιφ, έχει αναπτυχθή από τότε που έγινε η μετάφρασις των Αγίων Γραφών από τον Τύντεϊλ και τον Κόβερντεϊλ. Μέχρι τότε, για το μεγαλύτερο μέρος του έθνους, δεν υπήρχε ιστορία, ρομαντισμός, ούτε ποίησις, εκτός από τα ελάχιστα γνωστά ποιήματα του Σωσέ, που είχαν ήδη γραφή στην Αγγλική γλώσσα όταν η Αγία Γραφή άρχισε να διαβάζεται στις εκκλησίες.» Ο Άγγλος δραματουργός και ποιητής Ουίλλιαμ Σαίξπηρ ενεπνεύσθη σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα έργα του από την Αγία Γραφή. Λέγεται ότι «κανένας συγγραφεύς δεν αντέγραψε τις σκέψεις και τα λόγια των Αγίων Γραφών πιο σχολαστικά από τον Σαίξπηρ.» Ομοίως, για τον Άγγλο ποιητή Σέλλεϋ, η Αγία Γραφή ήταν το πιο σπουδαίο βιβλίο της περιωρισμένης του βιβλιοθήκης.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια, ο Άγγλος διηγηματογράφος Χωλλ Κέιν παραδέχθηκε: «Όσες ισχυρές καταστάσεις χρησιμοποιώ στα βιβλία μου δεν είναι δική μου δημιουργία, αλλά τις παίρνω από την Αγία Γραφή. Το βιβλίο μου ‘Ο Δικαστής της Νήσου του Μαν’ είναι ιστορία του Ασώτου Υιού, ‘Ο Δουλοπάροικος’ είναι η ιστορία του Ησαύ και του Ιακώβ, ‘Ο Αποδιοπομπαίος Τράγος’ είναι η ιστορία του Ηλεί και των υιών του, . . . και ‘Ο Κάτοικος της Νήσου του Μαν’ είναι η ιστορία του Δαβίδ και του Ουρίου.»

Ένας Αμερικανός ευθυμογράφος και συγγραφεύς, ο Τόμας Λ. Μάσσον, είπε τα εξής σχετικά με την επίδρασι της Αγίας Γραφής στη φιλολογία: «Είναι ο θεμέλιος λίθος της φιλολογίας μας και, επομένως, αν θέλετε να μάθετε κάτι, η Βίβλος είναι το βιβλίο στο οποίο πρέπει ν’ ανατρέξετε. . . . Είναι πολύ ανώτερη από κάθε κοινωνικό σύστημα, κατανοεί τον ίδιο τον άνθρωπο και όλες τις σκέψεις του. Είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη πινακοθήκη που περιλαμβάνει τις προσωπογραφίες εξαίρετων ανδρών.»

Πολύ κατάλληλα επομένως η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1971, περιγράφει την Αγία Γραφή σαν ν’ αποτελή «πιθανώς τη μοναδική συλλογή βιβλίων της ανθρωπίνης ιστορίας που έχει τέτοια επίδρασι.» Επίσης, διαβάζομε: «Οτιδήποτε και αν σκέπτεται κανείς για το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής, ο ρόλος της στην ανάπτυξι του Δυτικού πολιτισμού και στην εξέλιξι πολλών ανατολικών πολιτισμών, κάνει και την απλή έστω γνωριμία με τη φιλολογία και την ιστορία της, ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό του μορφωμένου ανθρώπου στους Αγγλόφωνους λαούς.»

Δεν έχουν επηρεασθή από την Αγία Γραφή μόνο τα περισσότερα λογοτεχνικά έργα στην Αγγλική γλώσσα, αλλά το ίδιο έχει συμβή και με τα περισσότερα γραπτά άλλων Δυτικών χωρών. Ένα παράδειγμα είναι η Γερμανική φιλολογία. Ο Γερμανός λυρικός ποιητής και κριτικός της φιλολογίας, Χάινριχ Χάινε υποκινήθηκε να πη: «Όλες οι εκφράσεις και οι ιδιωματισμοί που βρίσκονται στη Λουθηρανή Γραφή είναι Γερμανικοί. Ο συγγραφεύς πρέπει να συνεχίση να τους χρησιμοποιή. Και καθώς αυτό το βιβλίο βρίσκεται στην κατοχή και των πιο πτωχών ανθρώπων, αυτοί δεν είναι ανάγκη να είναι πολυμαθείς για να μπορέσουν να εκφράσουν τον εαυτό τους με λογοτεχνικό τρόπο.» Πολλές Γερμανικές παροιμίες προέρχονται από την Αγία Γραφή και η μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών που έκαμε ο Λούθηρος, προμήθευσε τη βάσι για τη Γερμανική λογοτεχνία.

Τα σχόλια επίσης δύο φημισμένων Γερμανών λογοτεχνών, του Γιόχαν Βόλφγκανγ φον Γκαίτε και του Χάινριχ Χάινε, σχετικά με την επίδρασι που είχε η Αγία Γραφή στο έργο τους, είναι αξιοσημείωτα. Ο Γκαίτε είπε για τη σταδιοδρομία του: «Είναι η πίστις μου στην Αγία Γραφή, ο καρπός βαθειάς σκέψεως, ο οποίος μου χρησίμευσε σαν οδηγός στην ηθική και στη λογοτεχνική μου ζωή. Διεπίστωσα ότι αυτή αποτελεί ένα παραγωγικό κεφάλαιο επενδυμένο με ασφάλεια, το οποίο αποδίδει πλούσιο τόκο.» Σχολιάζοντας μ’ ένα όμοιο τρόπο ο Χάινε εδήλωσε: «Οφείλω τη διαφώτισί μου απλώς στην ανάγνωσι ενός βιβλίου.—Ενός βιβλίου; Ναι, ενός βιβλίου που είναι ένα απλό παλαιό βιβλίο, απλό όπως η ίδια η φύσις αλλά και φυσικό· ένα βιβλίο που φαίνεται τόσο αποτελεσματικό όπως ο ήλιος που μας θερμαίνει, όπως το ψωμί που μας θρέφει· ένα βιβλίο που μας κοιτάζει με συμπόνια και στοργή σαν μια γιαγιά, που διαβάζει η ίδια το βιβλίο κάθε μέρα, με στοργικά, τρέμοντα χείλη και με τα γυαλιά της επάνω στη μύτη της.—Και το όνομα αυτού του βιβλίου είναι αυτό που του ταιριάζει, δηλαδή, Αγία Γραφή.»

Πώς θα επετύγχαναν σαράντα άνθρωποι, που έζησαν σε μια περίοδο που εκάλυπτε 1.600 χρόνια, να γράψουν ένα βιβλίο, ένα έργο που συνέχισε να είναι η πηγή της εμπνεύσεως επί τόσους πολλούς αιώνες μετά τη συμπλήρωσί του και το οποίο εξακολουθεί να είναι μια τέτοια πηγή εμπνεύσεως; Κανένας από τους συγγραφείς του δεν απέδωσε τιμή στον εαυτό του για το γράψιμο που έκαμε. Ο σκοπός τους ήταν να μεταφέρουν, όχι το δικό τους άγγελμα, αλλά το άγγελμα του Ιεχωβά Θεού, της Πηγής της εμπνεύσεώς των. Ο ψαλμωδός Δαβίδ εδήλωσε: «Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» (2 Σαμ. 23:2) Η εξέχουσα φυσιογνωμία της Αγίας Γραφής δεν υποστηρίζει αυτή τη δήλωσι; Δεν αξίζει επομένως αυτό το βιβλίο να του δώσωμε την καλύτερη προσοχή μας;

[Πλαίσιο στη σελίδα 483]

Αγία Γραφή

Βρίσκει ανταπόκρισι στους ανθρώπους όλων των εθνών

Τώρα υπάρχει σε περισσότερες από 1.600 γλώσσες

Λόγω αυτής, ολόκληρα έθνη έχουν μάθει να διαβάζουν

Πολλές γλώσσες έχουν γραπτά στοιχεία μόνον λόγω αυτού του βιβλίου

«Είναι πιθανώς η μόνη συλλογή βιβλίων της ανθρωπίνης ιστορίας που έχει τέτοια επίδρασι»

«Είναι ο θεμέλιος λίθος της λογοτεχνίας μας»